by | August 28, 2024 · 12:17

trouwens, ik ben zwanger

Ja hoi. Lang niet gesproken. Sorry dat ik zo met de deur in huis val, ik hoop niet dat je bent geschrokken. En nee, deze titel is geen clickbait. Ik ben echt zwanger. Al 24 weken!

Je vraagt je misschien af waarom deze zwangerschapsaankondigingsblog zo lang op zich heeft laten wachten. Moest ik niet wekelijks bloggen over of mijn kind inmiddels zo groot was als een appel of een ananas, en over welke gekke cravings ik nu weer had? (inclusief foto’s van mijn groeiende buik met een krijtbordje erbij waarop ik de hoeveelheid weken noteerde)

Nou, dat had ik best gewild (behalve dat krijtbordje) maar a) daar had ik helemaal geen energie voor en b) ik had wat moeite met het vinden van de juiste toon voor een blog over zo’n beetje het Grootste Levensveranderendste Spannendste Event Van Ons Leven. Ik had eerst een veel lolligere zwangerschapsaankondiging geschreven, maar toen leek het net alsof ik helemaal niet blij was dat ik zwanger was, en als ons kind dat dan later gaan lezen (internet is 4-ever) dan is dat ook zo zielig. EN TIM EN IK ZIJN ECHT HEEL BLIJ.

Dus ja. Serieus en ernstig edoch blij it is, deze zwangerschapsblog a.k.a. een recap van de laatste 24 weken! Hij is verschrikkelijk onnodig lang, dus ik zou zeggen, voordat je verder gaat, maak eerst een spicy margarita voor bij het lezen (doe het voor mij).

(En als je geen zin hebt om dit te lezen, omdat je baby’s stom vindt of juist omdat het een lastig onderwerp voor je is omdat het niet lukt of de externe omstandigheden er (nog) niet naar zijn; gewoon niet verder lezen. En in het laatste geval, ook veel sterkte gewenst <3)

Het allereerste begin

Wist je dat je je zwangerschap meestal begint te tellen vanaf 4 weken? Volgens de officiële telling ben je namelijk zwanger vanaf je laatste menstruatie, omdat dat een betrouwbaar nulpunt is. Maar ja, op dat moment ben je nog niet zwanger, dus het is wel heel erg de goden verzoeken om dan al te gaan tellen. Zodra je hebt ontdekt dat je zwanger bent, ga je pas terugtellen. Kwam ik pas achter toen ik zelf al lang en breed zwanger was (ondanks mijn behoorlijk rijpe leeftijd van 33 heb ik helemaal geen close vriendinnen met kinderen) (en ja ik heb echt wel vriendinnen hoor!!!).

Vond het helemaal geweldig dat ik 4 weken ‘gratis’ kreeg, want het eerste trimester duurt tot week 13 en het eerste trimester is LIJDEN. Wel chill dus dat ik maar 9 weken kotsmisselijk hoefde te zijn in plaats van 13!

Goed, ik loop op de zaken vooruit, want in week 4 en 5 was ik nog helemaal niet misselijk. Ik voelde me eigenlijk best prima. Nog niet heel erg blij, overigens, want Tim en ik waren vooral bang dat het mis zou gaan en durfden ons nog niet zo te hechten. (Dat heeft trouwens héél lang geduurd, trouwens… zeker tot de 13 weken-echo, maar in zekere zin wel tot de 20 weken-echo)

Fun fact: ik dacht altijd dat ik een meisje zou krijgen (geen voorkeur, maar gewoon een voorgevoel), maar toen ik zwanger was dacht ik meteen: dit is een jongen.

Ik eet nooit meer een rijstwafel

“En ben je al misselijk,” vroegen mijn vriendinnen elke dag, en dan zei ik trots: “Nee, helemaal niet!” Om een of andere reden verwachtte ik dat ik een soort supermens zou zijn die net zo hard zou blijven knallen in de gym als altijd en geen enkele boekdeadline zou missen. Zwangerschapskwaaltjes, die waren voor anderen!

Want in het allereerste begin was ik nog net zo fit als altijd. Lekker naar de sportschool, geen probleem. Gewoon eten als een normaal mens, geen probleem. Lekker tot laat blijven lezen, geen probleem.”Maar,” voegde ik eraan toe, “ik hoorde dat het bij de meeste vrouwen pas na 6 weken begint, dus misschien komt het nog.”

En wat ging mijn zwangerschap toch lekker volgens het boekje. Week 6, dag 1: toch wel echt een verminderde eetlust. Week 6, dag 2: ik kreeg mijn proteïneshake niet op??? Week 6, dag 3: ik vond koffie vies. Week 6, dag 4: ik lustte zelfs geen kruidenthee meer, alleen nog maar earl grey. En het ging van kwaad tot erger: nog een paar dagen later was ik con-ti-nu misselijk. Ik lééfde op rijstwafels en geroosterd brood met jam. Avondeten kreeg ik nauwelijks door mijn keel. Zelfs havermout was te heftig.

Oh ja, en ik voelde me iedere avond alsof ik zware griep had. Na mijn werk ging ik meteen naar bed (terwijl ik normaal nooit overdag slaap, zelfs niet als ik ziek ben), om een half uur later wakker te worden met het gevoel dat ik door een trein was overreden. Het was een ramp. Het liefst wilde ik me ziek melden, maar ja, op internet las ik dat dit soort geintjes tot week 13 konden duren, en ik kon me toch niet 7 weken lang ziek melden?? (dus meldde ik me bij wijze van compromis maar 0 dagen ziek).

Maar goed, zoals je misschien wel weet, was ik niet alleen ‘gewoon’ aan het werk, ik was ook nog eens een boek aan het schrijven. Een boek waarvan de tweede versie ongeveer twee maanden later ingeleverd moest worden. Ja, dat ging ik dus niet halen. Ik kon nauwelijks gewoon werken, laat staan aan mijn boek werken… gelukkig reageerde iedereen heel begripvol, maar voor mijzelf was het een enorme teleurstelling. Ik dacht dat ik dat wel had gekund. (Jaja, ik hoor je denken: die Lisa, die had ook wel een hoge pet op van zichzelf. Dat had ze inderdaad.)

Ook sporten wat out of the question – een wandeling door het park van een half uur was al te zwaar. Ik zorgde er wel voor dat ik elke dag even naar buiten ging, bleef ook gewoon fietsen en zo, maar ik moest er niet aan denken om gewichten op te tillen. Eén keer was ik zo dom om op mijn vrije dag het oud papier buiten te zetten. Nou, dat heb ik geweten. De rest van de dag lag ik wezenloos op de bank.

Godzijdank duurde dat verschrikkelijke slappe niet écht 7 weken. Ik had denk ik 3 weken die zo naar waren dat ik de gedachte kreeg die vrouwen meestal pas bij hun bevalling krijgen: één keer, maar nooit weer! Daarna werd het toch langzaam iets beter. Ik sliep veel, lustte weinig, maar het leven was niet meer alleen maar kommer en kwel. Soms keek ik wel eens een leuke film of zo.

En toen hadden we ook nog eens de 10-weken echo, waaruit bleek dat er echt een levend wezen in mijn buik groeide. Het leek meer op een ratje dan op een baby, maar toch was het heel erg leuk om te zien. Vooral omdat het zo lekker druk aan het bewegen was. Dus langzaamaan vertelden we het toch aan wat mensen (soms iets eerder dan gewild, maar ja, ik ging met mijn familie naar de Efteling en op zich was het wel extreem verdacht dat ik niet in de achtbanen ging, aangezien ik normaal voor die dingen lééf. Gelukkig was het Sprookjesbos ook leuk)).

Fun fact #2: Tim geloofde niet dat het een jongen was. Die wist zeker dat het een meisje was.

Eén van ons is paranormaal begaafd… maar wie zou het zijn?!?!? Meer na de ster.

Toen alles even beter werd ✨🤸🤹

Rond week 13 begon het tweede trimester, en langzaam maar zeker voelde ik me weer… goed?!? Tim en ik gingen op vakantie. Daar bleek dat mijn conditie aardig was ingezakt, maar tijdens de vakantie werd ik langzaam weer fitter. Lekker 4x per dag die *%&%-hoge trap naar het strand af en op in 35 graden hitte. Ging steeds beter. Het enige waaraan ik nog merkte dat ik zwanger was, was dat ik ongeveer een uur vroeger naar bed moest dan normaal, en al een behoorlijk bolle buik had.

Nog even over dat slapen. Dat gaat fantastisch. Sinds het begin van mijn zwangerschap slaap ik een stuk beter. Normaal gesproken lig ik ongeveer 2-3 nachten per week urenlang wakker for no reason. Ik val ‘s avonds als een blok in slaap, maar ergens tussen 3 en 5 denkt mijn lichaam ‘nu is het genoeg hoor’ en kan ik niet meer slapen. Nou, tegenwoordig ben ik zo moe dat ik de hele nacht doorslaap (behalve dan om 4x per nacht naar de wc te gaan). Dat is echt geweldig en daar ben ik zo zo zo #dankbaar en #blessed voor, want je leest ook vaak dat je juist slaapproblemen krijgen door de ~hormonen~. Ik ga er niet vanuit dat het mijn hele zwangerschap zo blijft, maar voor nu vind ik het helemaal mooi.

Na de vakantie ging ik weer naar de sportschool met een aangepast programma voor zwangere mensjes. Was even moeilijk inkomen (na de eerste sessie lag ik week 2 dagen halfdood op de bank) maar na een paar keer zat ik er weer helemaal in.

Verder ging het wel goed met mij. Ik had helemaal geen last van gekke kwaaltjes zoals huidproblemen of brandend maagzuur of weet ik wat. Het enige wat irritant was, was rugpijn. Ik heb jarenlang last gehad van rugpijn en eigenlijk was ik er net een half jaar vanaf, maar na de vakantie kwam het toch weer terug.

O k é L i s a, g e n o e g o v e r j e z e l f, v e r t e l e e n s w a t o v e r d e b a b y

Ja sorry, het voelt een beetje stom om het maar de hele tijd over mezelf te hebben ipv over de baby, maar ja, de baby is nog vrij mysterieus, zo weggestopt in mij buik, is het niet? Ik weet nog vrij weinig over deze baby, behalve dat het zich een ongeluk schopt (De verloskundige zei “in deze fase is het voldoende als je het 1x per dag voelt”, nou, ik voel het eerder 20x per dag. Love it, beste gevoel ooit). Oh, en het kind is heel schattig. Weet ik gewoon. Moederinstinct, hè.

Maar het belangrijkste: het lijkt tot nu toe helemaal gezond te zijn! De NIPT-test was helemaal goed, de 13 weken-echo ook, op de 20 weken-echo bleek het kind gemiddelder dan gemiddeld qua groei en orgaangrootte en alles, dus dat was perfect.

Ik dacht dus eerst dat het een jongetje was. Maar daar begon ik later toch wel aan te twijfelen. Niet eens omdat Tim zo overtuigend zei dat het een meisje was, maar ook omdat ik het toch niet kon laten om even de nub-theorie toe te passen op de 13 weken-echo (moet je maar googelen) en ik toen overduidelijk een meisje zag.

“Gefeliciteerd, jullie krijgen een dochter!” zei de echocopist bij de 20 weken-echo.

“Wisten we al,” zei Tim nog net niet.

“Ben ik dus toch niet paranormaal begaafd,” zei ik ook maar niet.

Maar goed. Een meisje, dus! Wat een heerlijk nieuws! Het had ons niets uitgemaakt, maar het voelt toch tastbaarder om te zeggen “We krijgen een dochter” dan “We krijgen een kind”.

Een dochter/kind dat gewoon straks bij ons in huis woont! En naar ons lacht! (neem ik aan) En voor wie we liedjes kunnen zingen! En later mee naar de speeltuin kunnen gaan! En mee kunnen knutselen! En die we ook buiten mijn buik mee naar het Sprookjesbos kunnen nemen! (En over héél veel jaar de Baron1898 in… als ze op mij lijkt en niet op Tim, tenminste)

❤️ Hoe is het nou, een levend wezen in je buik ❤️

Rond de 17 weken vroeg een vriendin aan me hoe ik dat nou vond, zwanger zijn.

“Een beetje niksig,” antwoordde ik. Zo ervaarde ik het echt. Toen voelde ik nog helemaal niks schoppen. We hadden de 20-weken-echo nog niet gehad, dus ik was toch nog erg bang voor onoverkomelijke afwijkingen. Ik merkte er gewoon niet zo veel van, behalve dus dan dat ik al mijn broeken inmiddels niet meer paste en mijn avonden steeds korter werden.

Maar sinds de 20 weken-echo is alles toch wel anders. Het voelt veel meer alsof er een levend wezen in mijn buik zit (wat ook zo is). Niet zomaar een levend wezen (geen ratje) (hoewel dat ook wel schattig zou zijn) maar onze baby! Omg! Ik draag onze baby gewoon de hele dag bij me! Hoe bizar is dat!

Lichamelijke achteruitgang

Wat minder leuk is, is dat de lichamelijke achteruitgang rond diezelfde tijd toch wel echt is ingezet. Ik had gehoopt dat het me bespaard zou blijven tot het derde trimester. Maar neen.

Ik kan niet zo veel aan. Ben snel vermoeid. En die rugpijn, daar ga ik inmiddels kapot aan. Ik zal er niet te lang over klagen want dat is s-a-a-i, maar het beheerst mijn leven behoorlijk. Inmiddels ben ik al weer wekenlang niet naar de sportschool geweest omdat ik dan sowieso extra pijn krijg. Hell, na een half uur wandelen voel ik het al. Ik stretch zo veel dat ik nog eens een keer uit elkaar ga knappen.

Het is niet alleen de pijn zelf die zo irritant is, maar vooral dat je er de hele tijd over na moet denken. Oké, krachttraining is te pijnlijk, maar wat kan ik wel doen? Oh, doet deze beweging nou goed pijn of slecht pijn? Misschien helpt dit? Moet ik misschien wat langer googelen? Wáárom krijg ik zelfs pijn van zwangerschapsyoga? WAAROM HEB IK DIT NU WEER?!?*

Zo dacht ik slim te zijn door te beginnen met zwemmen. Dat leek inderdaad goed voor mijn rug. Maar daar kreeg ik weer kniepijn van. Had ik op zich wel kunnen weten. Maar ik dacht dat het wel mee zou vallen als ik gewoon héél langzaam en rustig zou zwemmen.

Niet dus.

Echt om te janken, vooral omdat ‘sporten’ eigenlijk mijn enige hobby is.

Vandaag ga ik eindelijk naar de fysio voor mijn ‘zwangerschapsgerelateerde rugklachten’, zoals dat zo mooi heet. Je vraagt je misschien af waarom ik daar zo lang mee heb gewacht. De reden: in heb de afgelopen 10 jaar al ontzettend veel fysiotherapie gehad voor mijn knieën en niemand snapte het en iedereen gaf weer een andere oplossing en niets hielp, dus ik dacht, misschien kan ik mijn eigen fysio zijn. Maar blijkbaar ben ik zelf ook geen goede fysiotherapeut. Dus ik ga toch weer een poging wagen.

*Een nutteloze gedachte, dat weet ik, vooral omdat a) heel veel zwangere mensjes dit probleem hebben en b) ik ontzettend bewust ben van hoe bevoorrecht ik ben met mijn verder supergoed werkende lichaam. Dat gezeik met die rug (en knieën… en schouder…) is nou echt niet het ergste waar je last van kan hebben.

Maar hoe gaat het nu met je boek??

Zoals ik duizend woorden geleden schreef, had ik een paar maanden terug dus eigenlijk een deadline voor mijn derde boek. Dat heeft even stil gelegen, maar ondertussen ben ik weer aan het schrijven. Het gaat niet zo snel, omdat ik dus toch wel snel vermoeid ben. Ik had gehoopt dat ik de 2e versie in ieder geval voor de geboorte van de baby af zou hebben (in december), maar ook dat is te ambitieus. Ik ga gewoon niet snel genoeg.

Wat enorm steekt. In mei voelde december nog zooo ver weg, dus het voelde als een makkie, maar nu inmiddels is december al praktisch… overmorgen?! En ik ben nog lang niet ver genoeg. Ik prent mezelf maar in dat langzaam óók vooruitgang is. En ik wil het absoluut niet afraffelen. Dus dan moet het maar zo. Jammer, maar helaas. Gelukkig konden ze het bij Blossom naar achteren schuiven, dus de enige druk die ik heb, is van mezelf.

Conclusie: ik ben toch echt zwanger

Goed, het zal niet als een verrassing komen, maar aan het einde van dit ellenlange verhaal moet ik toch concluderen dat ik echt zwanger ben, en ondanks dat al die kwalen best tegenvallen (had mezelf wel erg overschat), ben ik erg blij. Ik bedoel, die babyschopjes, die maken alles goed. (Zeg ik nu… over 10 weken, als die baby nog veel groter is en veel harder schopt, piep ik vast anders)

Ik denk niet dat er heel veel updates zullen volgen, want Tim en ik moeten ons nu echt even concentreren op babyspullen kopen en mentaal voorbereiden en dergelijke, want ik heb het gevoel dat ik door andere dingen (boek… rugperikelen… slapen… en waar besteed ik mijn tijd eigenlijk nog meer aan?!) ernstig achterlopen met dit soort dingen.

Maar nu is het echt tijd!

Zin in!

Zin in alles.

4 Comments

Filed under zwanger

by | December 27, 2023 · 13:48

belangrijke levenslessen van 2023

Schrijfvakanties zijn leuk en aardig, maar doe het NIET in Laon. Tim en ik dachten dat Laon de ideale plek zou zijn voor een gezamenlijke schrijfvakantie: rustig, charmant, niet al te ver weg, en Frans dus met goed stokbrood. Zoals mijn vader altijd zei: denken moet je aan een paard overlaten. Laon was inderdaad… rustig. Zo rustig dat we op dag 2 al helemaal claustrofobisch werden en bij alle huizen wilden aanbellen om de mensen naar buiten te krijgen om ze te dwingen met ons door de straten te dansen. En dat terwijl we in Amsterdam zelf de hele dag binnen zitten (te schrijven, natuurlijk). Kun je nagaan hoe erg het daar was. En de bakker was SLECHT, jongens, dat brood was echt niet te vreten, we moesten helemaal naar de Carrefour ver buiten de stad om niet te sterven van de honger.

Je kunt bang worden van je eigen boek. Het boek waar ik nu aan werk, is een YA-roman met horrorelementen. Doodeng om te schrijven vind ik het, ik spring de hele tijd verschrikt op als ik een geluidje vanuit de hal hoor. (Waarschijnlijk ben ik trouwens de enige die bang gaat worden van dit boek – het zijn echt horror-ELEMENTEN, het is geen griezelboek. Ik heb gewoon een hele lage tolerantie voor enge dingen. Ik durf als ik ‘s avonds alleen thuis ben ook nog steeds niet in de spiegel te kijken, en als iemand over Paranormal Activity praat, word ik boos.) Verder vind ik mijn eigen boek wel heel erg leuk trouwens. Ben echt heel erg benieuwd wat jullie er straks van gaan vinden.

Stoer doen in de sportschool is leuk, maar niet leuk genoeg om blessures te krijgen. Vanwege mijn eeuwige gesteggel met mijn knie en rug, in combinatie met mijn vrij macho inborst, was ik dit jaar mijn armen en schouders ‘lekker hard’ aan het trainen. Het waren namelijk de enige lichaamsdelen die ik kon afbeulen zonder pijn. Nou, je raadt het al: door al mijn getrain kreeg ik zoveel last van mijn schouder dat ik niet eens meer een chest press met vijf kilo kon doen. Het is nu wel een soort van bijna helemaal over (rust + stretchen werkt!) maar ik mag van mezelf niet meer zo hard trainen. Laat anders maar, weet je? Ik word wel gewoon niet gespierd. Het is het allemaal niet waard.

Je kan als volwassene nog steeds interrailen. Tim en ik gaan normaal altijd met de auto op vakantie, maar die heeft inmiddels zoveel kuren (die auto lijkt mij wel, joh) dat ik er niet helemaal mee naar Italië durfde te rijden. Het vliegtuig was geen optie, dus besloten we met de trein te gaan! En dat was naast ecofabulous ook nog eens hartstikke leuk. Lekker veel lezen, geen stress (oké, niet zero stress want overstappen is altijd wel een gedoetje, maar je kunt natuurlijk altijd de volgende halen als je je aansluiting mist, wat in Duitsland natuurlijk metéén gebeurde). Wij hebben ons vermaakt. (En in Italië een auto gehuurd, trouwens, voor plaatselijke uitstapjes.)

Strandbedjes huren in Italië is duur, maar wel leuk. Ik bedoel, je krijgt er een parasol bij. Erg belangrijk in deze verhitte tijden.

Florence bestaat echt. Ik dacht altijd dat die stad verzonnen was door Richard Cocciante en Luc Plamondon. Maar niets is minder waar! Ik ben er zelfs geweest! En het was mooi joh! (En druk!)

Je kan ook met de trein naar Cornwall en dan geen auto huren en daar dan een week zijn en je alsnog geen seconde vervelen. Oké, dit was eigenlijk geen les, want mijn moeder en ik wisten dat heus wel, toen we voor de eerste keer in ons leven autoloos naar Newquay gingen. Maar omdat iedereen ons gechoqueerd aankeek als we dit aan mensen vertelden (“Maar dan kunnen jullie niks dóen!”), wil ik het toch even noemen. We hebben gewandeld, gewandeld en nog meer gewandeld, en we hebben de charity shops doorgekamd op zoek naar leuke tweedehands kleding (mijn kerstjurk kostte 3 pond, jeuj) en hebben één dagje een uitstapje met de bus gemaakt. Kortom, het was precies wat het moest zijn.

Ginny Wemel is echt supergoed in de vleddervleervloek. Dit weet ik omdat ik voor het eerst (!!!) in mijn leven alle 7 delen van Harry Potter achter elkaar aan het lezen ben. Als kind las ik de eerste 4 belachelijk vaak achter elkaar terwijl ik wachtte totdat Rowling de rest afgepend had, en toen de vijfde erbij kwam heb ik die ook nog heel vaak gelezen, en natúúrlijk las ik deel 6 en 7, maar tegen de tijd dat die uitkwamen had ik toch msn en internetvrienden dus had ik wat minder tijd om te helezen. Een jaar of 10 geleden deed ik een dappere poging, maar toen had ik inmiddels WhatsApp en Instagram dus toen was mijn aandachtspanne niet meer groot genoeg om meer dan twee HP-boeken achter elkaar te lezen. Maar goed, ik had nog altijd wel de wens om die serie in één keer door te werken, gewoon omdat ik het idee heb dat ik toch altijd wat verbanden miste en dingen vergat. Nou, dat heb ik geweten. Ik heb nu bijna deel 6 uit en heb al zeker vier keer gelezen hoe goed Ginny wel niet is in de vleddervleervloek. Dat was me nou nooit eerder opgevallen!

Kijk The Wire, ook al vind je het in de eerste instantie niet leuk. Eind 2022 begonnen Tim en ik The Wire te kijken (hij voor de tweede keer, ik voor het eerst) maar om eerlijk te zijn zat ik zat tijdens het kijken eigenlijk vooral te denken aan wat ik de volgende dag aan moest trekken naar mijn werk, want ik vond het hartstikke saai, al dat gedoe met politie en drugscriminelen in Baltimore. De serie is vrij fragmentarisch en er zijn zoooooooooooo veel personages, waardoor ik er totaal niet in kwam. Maar ergens aan het einde van het tweede seizoen… snapte ik het ineens. Zag ik hoe fantastisch de personages geschreven waren. Hoe goed en echt alle verhalen waren. Ik moet we zeggen dat ik ergens in seizoen 4 of 5 een hele dag lang huilend door het huis heb gelopen omdat het allemaal zo verschrikkelijk was. Maar dat was het allemaal waard.

Afkicken van je telefoon kan gewoon. Een prestatie waar ik zeer trots op ben, is dat ik dit jaar veeel minder op mijn telefoon gezeten heb. Daar schreef ik eerder over en zou ik nog veel meer over kunnen schrijven (en dat wil ik op zich ook wel), maar voor nu hou ik het hierbij. Je leven wordt stukken beter als je niet hele avonden kwijt ben aan scrollen op je telefoon (en hoe denken jullie anders dat ik zoveel Harry Potter heb kunnen lezen?)

Eigenlijk moet je niet 2 jaar wachten tot je de muur in je woonkamer verft. Tim en ik besloten dit voorjaar ein-de-lijk onze woonkamer groen te maken ipv grijs zoals de vorige bewoners hem hadden gemaakt, en ik heb er zoveel spijt van! Ik had hier zoveel langer van kunnen genieten als we dit 2 jaar geleden al hadden gedaan!

BONUS: MIJN GOEDE VOORNEMENS VOOR 2024

  • Meer lezen (heb alsnog wel 41 boeken gelezen dit jaar, maar pas sinds het einde van het jaar heb ik de smaak weer helemaal te pakken)
  • Meer nieuwe kook-technieken onder de knie krijgen
  • De wereld redden van ondergang (dit doel moet ik nog even SMART maken)
  • Minder dingen doen en meer op de bank zitten en koffie drinken

6 Comments

Filed under leven, Uncategorized

Tagged as

by | February 11, 2023 · 17:48

nee hoor, ik ben niet verslaafd, dacht ik

Want

Ik kijk er toch heel vaak urenlang niet op?

Tijdens etentjes leg ik hem toch nooit op tafel?

Ik mis toch altijd alle juice en belangrijke levens-updates op Instagram omdat ik mijn feed niet vaak genoeg check?

Ik heb de Facebook- en Twitter-app toch al verwijderd?

En bijna al mijn meldingen al uitgezet?

En ik kijk toch nooit op TikTok terwijl TikTok volgens iedereen echt het allerverslavendste ooit is? (#verlicht)

Ik laat hem als ik naar bed ga toch altijd in de woonkamer liggen?

En neem hem niets eens mee naar de wc?

En mijn gemiddelde schermtijd is maar iets meer dan twee uur per dag, dat valt toch wel mee?

Nou, het valt dus niet mee. Ondanks de goede gewoontes die ik al jarenlang hanteer (notificaties uit, ding ergens leggen waar ik hem niet kan zien, tijdslimiet op Instagram, etc) voelt het alsof ik vaker wel dan niet met mijn telefoon in mijn hand zit. Ik ben verslaafd, jongens, niet normaal.

Vaak lijkt dat niet per se zo. Als ik met vrienden klets, hoef ik heus geen stories van onbekenden te kijken. Als ik in de sportschool ben, heb ik geen handen vrij om te scrollen. Als ik ‘s avonds The Wire kijk, heb ik echt geen tweede scherm met entertainment nodig.

Het zit hem meer in de ‘lege’ momentjes. Als mijn vrienden de deur uit zijn, grijp ik er direct naar, met het gevoel dat het kerstochtend is en ik nu bergen cadeaus mag uitpakken (ik heb immers al úren niet gekeken! Dat hoopt zich op hoor!). Als ik terug uit de sportschool koffie drink, dan ga ik er eens goed voor zitten – een uur later vraag ik me af wat ik eigenlijk gedaan heb. Als de aflevering van The Wire afgelopen is, dan móét eventjes op dat kleine schermpje kijken. Als ik dat niet doe, word ik onrustig, alsof ik een unieke kans laat schieten.

Oh ja, en weet je wanneer ik ook naar mijn telefoon grijp? Als ik een taak moet doen die saai is, of moeilijk. Eventjes een paar Instagram-stories kijken, dan kan ik er weer tegenaan. Hmm, eigenlijk waren deze stories helemaal niet zo boeiend, dus laat ik er nog een paar kijken, ik heb het écht nodig, anders kan ik niet beginnen.

Dit klinkt misschien allemaal niet zo verschrikkelijk dramatisch, en in principe is het het ook niet, ware het niet dat het nooit bij een minuut of 10 blijft, maar dat ik in een waar rabbit hole val, en ik niet meer kan stoppen, zelfs als ik al door mijn kijklijst heen ben en actief moet nadenken of er nog Iets Anders Dat Ik Nog Kan Kijken is.

Dat is trouwens ook het enige wat ik doe tijdens zo’n binge-telefoonbui, ‘kijken’. Ik vergeet vaker wel dan niet om op appjes van vrienden te reageren. Ik post zelf ook niet zo heel veel op Instagram: mijn default-mode is niet creëren, maar consumeren. Bijna alleen maar naar stories en reels van influencers en mediapersoonlijkheden, mensen die hun leven aanbieden als entertainment – lekker makkelijk, want die kennen mij niet, dus ik hoeft me ook niet verplicht te voelen om te reageren. (Asociale media, noemen we dat)

Nog eentje, denk ik dan, daarna ga ik aan het werk/mijn vrienden appen om af te spreken/de was ophangen/een e-mail schrijven/lunch maken. Maar dan heb ik weer een story gekeken, en dan heb ik toch nog behoefte aan nóg een, en nóg een, en het voelt gewoon niet alsof ik iets anders kán doen dan nog eentje kijken, ik zit vast, ik verdrink, ik ben verslaafd.

En dan klinkt 2+ uur per dag misschien niet veel, maar dat is het wel als je bedenkt dat zeker 1,5 uur ervan niet plezierig maar dwangmatig is.

Ik weet wel hoe het komt, en wellicht weten jullie het ook al. Maar ik ga het toch herhalen: het probleem is dopamine. Elke keer als je iets nieuws ziet op je telefoon – een appje, een like, een story van een boeiend persoon – krijg je een shot dopamine. Dat voelt goed, en je wilt meer, meer, meer.

Natuurlijk is dopamine op zich goed en natuurlijk hebben smartphones de dopamine niet uitgevonden. Maar wij mensen zijn simpele wezens: ten eerste zijn we, evolutionair bepaald, gewoon gek op nieuws. En álles op je smartphone is een nieuwtje: nieuwssites kun je tot in het oneindige verversen, maar ook appjes zijn een nieuwtje, en instagramposts zijn uiteindelijk ook gewoon nieuwtjes. Bovendien: we drukken graag op knopjes. Druk je op deze story, dopamine. Druk je op een link, dopamine. Open je weer een andere app, dopamine. Ik merk het weleens als ik mijn leuke apps even blokker: dan ga ik mijn mobiel bankieren-app openen. Alles voor die shot.

Maar goed, leuk dat ik een beetje wetenschappelijk ga lopen doen, als je een betere uitleg wilt kun je het lezen in Digital minimalism van Cal Newport, dat ik jaren geleden las, of How to break up with your phone van Catharine Price, dat ik nu lees. Hierin staat bijna niks wat ik nog niet wist, maar herhaling werkt. (Bovendien vind ik dit boek iets ‘leuker’, want m’n vriend Cal is zo’n type dat nooit social media gehad heeft, dus hij ~begrijpt het~ toch net een tikje minder dan m’n ex-verslaafde vriendin Cath)

Eigenlijk begon ik in dit boek om mezelf te motiveren omdat ik zo baalde van hoeveel tijd ik kwijt ben aan mijn telefoon, maar door het lezen realiseerde ik me dat ‘tijd kwijt’ niet eens het schadelijkste gedeelte van mijn verslaving is. Ineens besefte ik haarfijn waarom ik steeds mijn telefoon pak: om ieder kort moment van een soort van leegte/verveling en alle kleine ergernissen te smeuren in dopaminekicks. Ik kijk niet meer om me heen. Ik zet niet door als een taak even moeilijk wordt. De jacht naar dopamine maakt me dommer en ongeduldiger: op mijn 16e las ik klassieke literatuur. Op mijn 32e snap ik echt niet hoe ik dat deed, ik vind een boek van 400 pagina’s al te lang. Wat zeg ik – captions bij een Instagram-foto lezen vind ik vaak al te veel moeite*.

Voorheen dacht ik toch nog: jaha, mijn telefoonverslaving is erg, ik moet echt minderen, ga ik echt doen hoor, maar ik wil gewoon echt graag weten wat influencer XYZ mee bezig is, ik ben nu al invested in zijn/haar/diens leven!

Maar nu denk ik: waarom?

Pas nu besef ik dat ik niet écht geïnteresseerd ben in deze mensen, maar geeft een nieuwtje over hun leven me gewoon weer die felbegeerde dopamineshot. (Sowieso zou ik nog een hele blog kunnen schrijven over hoe geniepig parasociale relaties met ‘beroemdheden’ eigenlijk zijn………. dat ga ik nog wel doen)

Ik weet niet wat het is – de jarenlange opbouw aan ergernis omtrent dit thema, de kracht van herhaling, of hoe m’n vriendin Cath het heeft opgeschreven – maar ineens voel ik dat ik écht iets aan deze verslaving moet doen. Ja, ik weet dat ik het wel vaker heb gedacht en geprobeerd, maar dit keer voelt het anders. Urgenter. Dit betekent overigens niet dat ik helemaal van insta ga of mijn smartphone ga inruilen voor een ouderwets exemplaar. Hoewel ik Instagram dus voornamelijk erg asociaal gebruik door vooral stories en reels te kijken van mensen die mij toch niet kennen, helpt het me tegelijkertijd ook om met mensen in contact te blijven. Maar daar zal ik later over uitweiden, want ik heb hier zoveel over te schrijven. Ik ga jullie meenemen in mijn ((~*~journey~*~))

Het heeft altijd iets kansloos’, op je blog aankondigen dat je je leven gaat beteren (hoewel… weet je wat pas echt kansloos is? Op je blog aankondigen dat je gaat bloggen! Iedereen weet altijd hoe dat afloopt)

Ook de mensen aan wie ik IRL over mijn plannen heb verteld, keken me een beetje meewarig aan, alsof ze nu al weten dat ik over twee weken toch weer ga terugvallen in mijn oude patronen van scrollen tot je scheel ziet. En dat snap ik. De vorige keren gebeurde dat immers ook!

Maar goed. Door hier te delen dat ik mijn focus, doorzettingsvermogen & intelligentie nog verder sloop als ik nog langer mijn telefoon gebruik als fopspeen, houd ik mezelf accountable**. En dat is een strategie*** die ik nog niet eerder geprobeerd heb.

Bovendien: minder passief consumeren maakt het ook meteen makkelijker om actief te zijn.

Ik bedoel, dat ik deze blog nu schrijf, komt ook alleen maar doordat ik tijdens de koffie niet op mijn telefoon mocht.

* Mochten jullie je afvragen hoe ik boeken kan schrijven met zo’n doorzettingsvermogen van niks: schrijven (boeken, maar ook bijvoorbeeld deze blog) is de enige manier om mij in een soort flow te krijgen waarbij ik alleen maar door en door wil gaan, net zo lang tot ik vierkante ogen heb en bijna van mijn stokje ga van de honger. Ook niet altijd hoor. Maar vaak wel. Godzijdank.

** Nu ik deze blog lees, denk ik: damn, ik klink echt als een crackjunk, ik hoop niet mensen zich nu zorgen gaan maken. Maar het enge is: telefoonverslaving is zo normaal dat ik zeker weet dat het bij veel lezers nog veel erger is. Zoals ik aan het begin van deze blog al zei: met mij valt het reuze mee! Dat is pas iets om je zorgen over te maken.

*** Overigens heb ik wel meer strategieën dan alleen ergernis & wilskracht hoor, maar die bewaar ik voor een andere blog – deze is al veel te lang voor aandachtspanne van de gemiddelde internetgebruiker!

5 Comments

Filed under internet

Tagged as ,

by | December 31, 2022 · 18:02

2022: de lelijke dingen (en de mooie)

Hoe was je jaar? Ja leuk

Heb je nog echt iets zieks gedaan? Ja, Tim en ik hebben geskydived! Binnen, in zo’n cabine. Door de wind word je gewoon omhoog geduwd. Dat is op zich al best bizar, maar wat nóg bizarder is, is dat het al heel snel niet meer bizar voelt. Het voelde best… normaal?! Tim was trouwens zo goed in vliegen dat de instructeur op z’n knieën ging zitten en voor hem ging applaudisseren. Van mij was hij wat minder onder de indruk, maar goed, je kunt niet altijd de populairste zijn.

Hahaha omg die wangen

En hoe was je jaar verder? Ja leuk

Nu even serieus: Nou, dit jaar bestond voor mijn gevoel uit twee delen. Het eerste deel stond in het teken van het afmaken van mijn tweede boek, Anders, beter. Dat was soms heel leuk want ik genoot intens van dit verhaal en de personages, maar vaak was het ook gewoon klote omdat ik helemaal kapot ging van de stress omdat ik bang was dat iedereen dit boek (en mij dus) zou haten. (Echt, wie had gezegd dat ‘schrijver worden’ leuk zou zijn?) Het tweede gedeelte van het jaar was het boek uit. Dat was eerst natuurlijk ook heel stressvol (ik checkte Goodreads wel 10x per dag) maar toen na een paar weken nog steeds niemand een haatcampagne op Twitter was gestart, kon ik weer wat relaxen.

Wel zonde, eigenlijk. Pardon?!?

Van de stress bedoel ik. I know

Maar echt. Ja. Gelukkig was het tweede half jaar beter. Ik ben dolblij met elke reactie die ik van lezers gehad heb – van prachtige uitgebreide en goed doordachte recensies tot gewoon een opmerking dat iemand ervan heeft genoten. Vind ik zó leuk en bijzonder te horen.

Wil je nog iets kwijt over je boek? Lees hem, ik heb er hard aan gewerkt!

Oké, ik ga hem kopen. Dank je! Nee ff serieus, ik ben wel echt blij met hoe het uiteindelijk geworden is. Ik ben trots op het verhaal dat ik wilde vertellen – over woede en verdriet en schone schijn en streven naar perfectie. Ik hou van mijn personages en hun band met elkaar, juist omdat die níet alleen maar oprecht aardig en lief en leuk is, maar juist ook omdat schoonheid soms schuilt in lelijke dingen. Het is niet voor niets dat ik na het schrijven best lang niet aan een nieuw verhaal ben begonnen – ik wilde niet van Maja af.

Extra leuk: er was een boekpresentatie! Bij Bijna Echt kon dat niet, want dat kwam midden in 2020 uit – peak coronatijd. Nu was er een feest met vrienden en familie en praatjes en signeren en heel veel paarse ballonnen – zo surrealistisch dat dit is gedaan voor iets dat IK gemaakt heb? En echt heel leuk, Kan het nog steeds niet goed geloven.

Ben je al bezig aan een nieuw boek? Ja, voorzichtig… ik wil er nog niets over kwijt, maar kan wel alvast beloven: er staan weer heel veel lelijke dingen in!

Andere schrijf-hoogtepunten: ik mocht dit jaar op de Dag van de Jonge Jury de Jonge Jury Debuutprijs-uitreiken, omdat ik hem vorig jaar had gewonnen met Bijna Echt! Echt zo vet om dat op zo’n podium te mogen doen. En al helemaal dat ik hem aan Elin Meijnen mocht geven voor De Tweede Stem want dat was zo’n goed boek. Later dit jaar was ik op het Kinderboekenbal, wat een superleuk feestje was, ik heb de hele avond op blote voeten gedanst. En ik heb net als vorig jaar gesigneerd en lezers ontmoet bij Boekhandel Roodbeen en dat was ook weer zo tof!

En ben je verder nog een beetje aan het werk, of zit je alleen maar dingen te googelen als ‘Waarom heeft de familie Malfidus geen hogere straf gekregen na hun schandalige gedrag in Harry Potter deel 7?’: Jazeker! Ik ben na 4,5 jaar van baan gewisseld en werk nu bij een organisatie die adviezen geeft om duurzamer te leven. Vind het echt heel fijn om met dit onderwerp bezig te kunnen zijn (zeker aangezien ik halverwege het jaar last had van een ontzettende klimaat-dip – het helpt om er in mijn werk iets mee te kunnen doen).

Ben je nog een keer op vakantie geweest? Ja! Tim en ik gingen eerst een weekendje weg met Tims familie naar Brabant (waar overigens overal boerenvlaggen hingen en zo, het voelde zeer ongemakkelijk, alsof we in vijandelijk gebied waren – verder was het wel heel gezellig!). Daarna reden we door naar Parijs, waar we heel veel rondliepen, mijn oude universiteit bezochten en koffie dronken op terrassen. Daarna reden we verder door naar het zuiden, naar de camping waar mijn familie een stacaravan had toen ik kind was. Inmiddels waren we zo gesloopt van al dat wandelen in Parijs dat de meest inspannende activiteit die we daar gedaan hebben van de zwembadglijbaan afgaan was. Bliss.

Ben je verder nog in het buitenland geweest? Ja: in februari ging ik met een vriendin naar een andere vriendin in Gent. Dat was supergezellig en Gent blijft zo prachtig. Ook ben ik deze zomer met mijn moeder, broertje en zusje naar het bloedhete Lille geweest. Ook echt een aanrader, echt een mooie stad en veel groter dan ik had verwacht.

En ben je nog ergens heen geweest? En met Tim ging ik naar een huisje off grid in Drenthe waar je zelf hout moest stoken en water moest pompen om te kunnen douchen. Ik heb erover nagedacht om daar te blijven wonen, maar helaas was het huisje de volgende dag weer gehuurd door andere stedelingen. Overigens is hout stoken helemaal niet goed voor het milieu maar dat wist ik toen nog niet want toen werkte ik nog niet in de milieusector. Bij dezen.

Ennnn ik ging met familie naar Disneyland! Het hoogtepunt voor mij was Ratatouille, een soort 3D-darkride waarbij het echt lijkt alsof je een rat bent die door een restaurant rent. Het was zo mooi gedaan dat ik serieus een beetje moest huilen van ontroering (ik was niet de enige die tranen liet: achter me zat een kind van 5 keihard te janken. Maar dat was om andere redenen, vermoed ik) Tip: ga wel als single rider, dan sta je maar 5 minuten in de rij ipv 2,5 uur. (Misschien niet heel handig als je een kind van 5 bent)

Ben je nog naar leuke concerten geweest? Ja, ik ein-de-lijk Sting gezien! Hij was supergoed, Tim kreeg meteen corona. En ik ben naar La Femme geweest. Die had ik al weleens gezien op Down the rabbit hole, maar inmiddels had ik ze zo vaak geluisterd dat het toch wel een iets intensere ervaring was dan destijds. (Volgens Spotify is dit mijn meest beluisterde nummer van het jaar lol).

Wat vind je zo leuk aan La Femme? Hun tweede album is een soort Franstalige western met spookhuiselementen, dus als ik het luister waan ik me weer helemaal in Frontierland in Disney.

Verder nog leuke shows gezien? Ik ben twee keer naar een show van Sven Ratzke geweest (waar ik overigens ook twee keer Connie Palmen heb gezien, maar dat terzijde). De eerste keer deed Sven Ratzke een David Bowie-show, de tweede keer speelde hij Hedwig and the angry inch. Het was allebei zo mooi en goed, Sven Ratzke kan zo mooi zingen en beweegt zo sierlijk en aargh ik wou dat ik Sven Ratzke was.

En verder? Ging ik naar Milkshake! En naar de al twee jaar uitgestelde show Smoke and mirrors van Sasha Velour, en het was echt prachtig en zo inspirerend.

Speaking of Sasha Velour, wat heb jij dit jaar níet gedaan? RuPaul’s Drag Race gekeken. Dat zal wel als een shock komen voor de mensen die mijn blog lezen. Ik kon al die referentie-aan-referentie-inception die dat programma geworden is echt niet meer aan. (Maar don’t worry; ik kijk nog 3x per week dit filmpje, blijf ik toch nog een béétje mezelf)

Meest emotionele moment van het jaar: de laatste aflevering van Better Call Saul heeft me echt gebroken. GEBROKEN, zeg ik je. Voor wie de serie niet kent: Better Call Saul is een spin-off over de louche advocaat Saul uit Breaking Bad. Tim en ik keken deze serie al een jaar of 7 (langer dan dat ik veel van mijn vrienden ken). Het was trouwens eerste serie sinds Gossip Girl die ik van het begin tot het eind in real time gekeken heb. (Allebei series over schemers trouwens, toevallig) Had nooit verwacht dat een serie met deze man in de hoofdrol het beste liefdesverhaal of all time zou zijn???!?? Romeo en Julia is er niks bij.

Saul Goodman Cheers GIF by Better Call Saul - Find & Share on GIPHY

via GIPHY

Also Kim Wexler is echt een van mijn favoriete vrouwelijke personages aller tijden. Zo verknipt op een realistische manier, en een beetje awkward zonder dat dat dan ‘schattig’ moet zijn. I love her. Kan een heel essay over haar schrijven maar laat ik dat bewaren voor een andere keer.

Tweet van het jaar, die niemand zal begrijpen die Better Call Saul niet heeft gezien, dus deze tweet doe ik erin voor Tim en mezelf!

Wil je ook even gebruik maken van dit moment om te klagen over een slecht geschreven vrouwelijke personage uit een serie die je dit jaar gezien hebt? Ja, leuk dat je het vraagt!

En? Oké de slechte serie die ik dit jaar gezien heb is House of the dragon. Wat vreselijk saai en cringey was dat zeg. En wat is die Rhaenyra verschrikkelijk. Ik heb sowieso een hekel aan van die Jeanne d’Arc-achtige (no shade to Jeanne d’Arc) verhalen over Middeleeuwse vrouwen die niet de baas mogen spelen over het volk omdat ze ~*~vrouw zijn ~*~ maar dan stoer gaan doen en dat kijkers dan onder de indruk moeten zijn. Het is allemaal van die saaie oppervlakkige feministische propaganda en een belediging voor vrouwen die écht onderdrukt worden. Ik bedoel, als je vrouwelijke heersers in een Middeleeuwse setting wilt, doe dan óf een setting waarin vrouwen niet onderdrukt worden, óf doe het realistisch.

Wil je Game of Thrones dan wél realistisch of feministisch verantwoord noemen? In Game of Thrones zaten in ieder geval veel interessantere vrouwen: denk aan hoe Cersei via-via op de troon kwam, aan Arya die aan het begin wel een beetje irritant ~I’m not like the other girls~ aan het doen was maar uiteindelijk gewoon keihard werkte om een assassin te worden, denk aan Margeary (sorry ik denk gewoon graag aan Margeary). Ik bedoel, zelfs Khaleesi was veel realistischer – toen haar vent doodging was ze niks meer waard voor haar volk. Tót dat volk erachter kwam dat ze een soort magisch wezen was. Oké en nu heb ik toch een half essay geschreven. Ik had mijn woorden beter kunnen besteden aan Kim Wexler. Feministisch icoon omdat ze niet gepusht wordt als feministisch icoon maar gewoon zichzelf is.

Screams GIF - Find & Share on GIPHY
Ik, tijdens het kijken van HotD (omg ik mis Cersei)

via GIPHY

Heb je nog andere goede series gezien? Loved loved loved The White Lotus seizoen 2. En Inventing Anna natuurlijk, over een arm meisje die zich voordoet als rijke Duitse erfgename en iedereen oplicht. Hè, dat klinkt een beetje als Bijna Echt! Verplichte kost voor mij dus. Die Anna ging wel over lijken zeg. Vergeleken daarmee is Brenda een braaf meisje.

Favo film, nu we het er toch over hebben? Death Proof van Tarantino. Uit 2007 maar ik zag hem nu pas. Wel een beetje triggerend als je bang bent voor auto-ongelukken (zoals ik) maar de rest was gewoon zo goed: van die typische Tarantino-gesprekken waarvan je denkt ‘waar gaat dit heen?!?’ en het einde was… ontzettend bevredigend. (Vroeger kon ik nooit tegen geweld in series, maar sinds ik Game of Thrones heb gekeken ben ik echt een monster geworden). Maar uiteindelijk vond ik de gesprekken tussen al die vrouwen toch het leukst. Of zoals mensen op Moviemeter schreven: “In het begin wil je nog wel luisteren naar de onzin die de meiden te vertellen hebben, maar het duurt allemaal net iets te lang. […] Weer een stel meiden die domme praat uitslaan“, “Bij de eerste groep meiden heb ik nog de moeite gedaan om te luisteren, bij de tweede groep meiden was het doorspoelen geblazen. De vrouwen zijn ook niet bijster interessant en hebben eigenlijk niks te vertellen dat ook maar van belang is voor de film … veelal bimbo’s in cheerleader pakjes met seksuele fixaties…” en mijn persoonlijke favoriet: “stomme film enigste aan deze film zijn de stunts met de autos en de muziek / maar voor de rest sorry in begin stoere kurt russel daarna staat hij te janken als een kind“.

Death Proof Gif - payment proof 2020

Nog meer leuke films gezien? Nou, Tim en ik hebben in december alle Harry Potter-films gekeken. Serieus de eerste keer in mijn leven dat ik ze alle 8 redelijk kort achter elkaar heb gezien – ik vond die films altijd wel leuk, maar ook weer niet zó leuk dat ik ze elk jaar ging kijken of zo. Dit keer zat ik er echt helemaal in. Vooral de laatste twee delen zijn echt awesome – wat een geweldig verhaal is het toch. (Ik had mezelf ervan overtuigd dat het allemaal wel meeviel aangezien JK Rowling tegenwoordig zo’n enge vrouw is, maar helaas). Nu heb ik echt heel veel zin weer om al die boeken te lezen, maar misschien moet ik het maar niet doen, want ik merk dat ik nu weer een soort hyperfixatie heb op HP en er de hele dag over nadenk en dat is eigenlijk helemaal niet leuk, dat is vooral heel vermoeiend. (Zeker als je ook boos bent op JK Rowling ugh Joanne WAAROM doe je zo?)

Hoeveel boeken heb je dit jaar gelezen? 25. Ik had vroeger altijd op Goodreads het doel om er 50 te lezen, maar ik had het los gelaten omdat ik er te veel stress van kreeg. Maar eigenlijk vind ik dat ik dit jaar wel wat weinig gelezen heb.

Beste boeken die je hebt gelezen? Grappig genoeg zat ik deze zomer dan wel weer in een heerlijke leesflow, die maar liefst 3 boeken duurde. Deze drie zijn mijn favorieten van het jaar:

Detransitie, baby (Torrey Peters): over een trans vrouw wiens ex een andere vrouw zwanger heeft gemaakt. Dit boek was net een Tarantino-film: ik dacht de hele tijd ‘waar gaat dit nou heen’. Boeiende (niet per se sympathieke) personages, heerlijk geschreven en veel eye-opening observaties over gender.

Een liefde (Arnaud Cathrine): young adult-boek over een jongen met een nogal kort lontje die heel graag verliefd wil worden. Echt zo grappig en een heerlijke hoofdpersoon – ook niet altijd even sympathiek maar wel heel echt. Deze was mijn lievelings van het jaar.

The great escape (Fiona Gibson): een wat ouder boek wat ik alleen in huis had omdat ik het ergens gratis had gevonden, en jaren ongelezen in huis lag, maar toen ik eenmaal begon was het echt genieten :’) Over drie vriendinnen met issues die een weekendje weg gingen. Lekker Brits.

Honarable mention voor: ik las eindelijk Sapiens (door Yuval Noah Harari) en ik was echt OBSESSED met het eerste deel over hoe mensen in de prehistorie leefden. Echt zo jammer dat ik niet met een tijdmachine terug kan om even te kijken hoe mooi de natuur toen was.

Hoe vaak heb je corona gehad? Twee keer. In april… en nu!

Had je eigenlijk nog goede voornemens die je wel/niet gehaald hebt? Weet ik eigenlijk niet meer

Nou, er was toch een dingetje… Ja ik had een ‘challenge’ bedacht waarbij ik een jaar lang geen nieuwe-nieuwe kleding zou kopen. De kledingindustrie is zo zo zo vervuilend, en we hebben al zoveel kleding op aarde. Dus ik had bedacht dat ik een jaar lang geen nieuwe kleding meer ging kopen, alleen nog maar tweedehands. En daarna eigenlijk ook, want ja waarom zou je na een jaar ineens wel weer ff lekker gaan vervuilen? (Ik maakte een uitzondering voor ondergoed, sokken en schoenen – die laatste mocht ik dan alleen kopen bij sustainable aanbieders, niet in het winkelcentrum).

Is het gelukt? Het jaar is nog niet voorbij, want ik bedacht dit pas eind februari. Maar het is niet helemaaal gelukt. Ik heb sinds februari niet zoveel gekocht – en als ik iets kocht, was het tweedehands. Ik heb bijvoorbeeld een superfijne spijkerbroek die ik continu draag, een nieuwe blouse een jasje met schoudervullingen en aardbeien erop. Daarbij had ik gelukkig heb ik al veel kleding – op mijn boekpresentatie droeg ik bijvoorbeeld een paarse glitterjurk die ik al 5 jaar had… (overigens destijds ook al tweedehands gekocht). Maar ik heb één keer toch schoenen in het winkelcentrum gekocht, en bij het Kinderboekenbal kreeg ik heel veel stress want ik had niets fabulous meer en ik begon veel te laat met zoeken naar tweedehands kleding dus toen heb ik uit paniek een jumpsuit gekocht bij de River Island. Extra gênant omdat het thema ‘Gi-ga-groen’ was. Niet gi-ga-groen als in de kleur van mijn jumpsuit. Maar gi-ga-groen als in: niet de natuur slopen.

Heb je nog goede voornemens voor 2023? Niet meer stressen. Wat meer van het leven genieten want ik ben al bijna 32 dus het wordt weleens tijd. En Death Proof nog een keertje kijken. En alleen tweedehands kleding kopen, of misschien af en toe eens een sustainable kledingstuk. De natuur redden. Dat soort dingen.

2 Comments

Filed under leven

Tagged as

by | July 15, 2022 · 15:32

het leven in punten

  • Anders, beter ligt sinds een week of twee in de winkels. En met ‘in de winkels’ bedoel ik ook echt: IN de WINKELS. Inmiddels heb ik hem al bij verschillende boekhandels gespot en dat blijft zooo vet en surrealistisch.
  • Ook heel surrealistisch: om de reacties te horen van mensen die hem gelezen hebben. Mensen hebben echt allemaal gedachten over iets dat ik gemaakt heb?! Zo leuk om te horen, en zo grappig dat iedereen weer aanslaat op een ander thema uit het boek.
  • Maar goed, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik de hele tijd gelukzalig glimlachend rondloop, want eigenlijk zit ik con-ti-nu in de stress of mensen het wel Echt Een Goed Boek vinden en of die boekwinkels straks niet allemaal spijt krijgen dat ze exemplaren hebben ingekocht omdat straks niemand ze koopt en wat nou als iedereen het haat maar ze het gewoon niet durven zeggen?!? Echt, al die stress fantaseerde ik er nooit bij hoor, toen ik als 6-jarige nadacht over hoe ik later als ik groot was schrijver zou worden. Anyway, als je hem hebt gelezen, laat met vooral weten wat je vindt, hier of op de socialzzzz. Of op Hebban en/of Goodreads en/of Bol.com of ergens anders!
  • Tenzij je het stom vindt. Laat dan maar zitten.
  • Dat was een grapje, natuurlijk.
  • Of niet?
  • Twee weken terug was ook mijn boekpresentatie en dat was zo leuk. Er waren praatjes, er waren heel veel paarse ballonnen, er was een polaroidcamera, er waren snacks (niet dat ik die gegeten heb, maar het gaat om het idee), er was een reuzegrote poster van Anders, beter die nu bij ons thuis hangt. Zo bijzonder om mee te maken dat er mensen zijn die dit allemaal voor mijn boek bij elkaar hebben bedacht, en dat zoveel mensen ergens heen komen om te vieren dat mijn boek bestaat… (Bij Bijna echt was geen boekpresentatie omdat het middenin de corona-periode uitkwam, dus dit was mijn eerste!).
  • Verder is mijn leven sowieso lekker in beweging, want… ik heb een nieuwe baan! Na ruim 4,5 jaar bij mijn huidige werkgever, ga ik werken bij een organisatie die duurzame tips en adviezen geeft. Ik ga hier weer teksten schrijven. Vind het echt awesome dat ik me straks gewoon professioneel bezig kan houden met duurzaamheid, en de vibe op het kantoor vond ik ook heel fijn. Het is trouwens in Utrecht. Ik zei altijd ‘als ik ooit van baan ga wisselen, moet en zal ik in Amsterdam werken!’ maar dit vind ik inhoudelijk zo leuk dat ik met liefde op de trein spring (niet eens zo vaak trouwens met al dat hybride werken van tegenwoordig). Ik begin op 1 augustus, al bijna dus. Echt heel veel zin in.
  • Overigens ga ik mijn huidige collega’s wel ontzettend missen. Heb namelijk echt een heel leuk team. Zou ze het liefst allemaal meenemen.
  • Ik ga ook nog eens verhuizen! Nee, grapje. Wij zitten hier goed hoor, ik geniet nog steeds ontzettend van het feit dat we in dit huis een badkamer hebben die groter is dan 1,23 vierkante meter en we onze tanden niet meer hoeven te poetsen in de keuken.
  • Dan nog even een update over mijn hand. Of nou ja, update, ik heb er helemaal nog niet eerder over geschreven op mijn blog: ik heb 2,5 week geleden op mijn werk net-gekookt water over mijn hand gekregen. En met ‘gekregen’ bedoel ik: ik schonk het in een beker, liep vrolijk weg, maar liet hem toen na één stap al uit mijn hand vallen en ving hem weer op (?) en toen vloog het water overal (?) en toen sjoelde ik die beker het aanrecht op (was nog best gevaarlijk) en hield mijn hand vervolgens lekker lang onder de lauwe kraan, zoals de BHV’er me de vorige keer dat ik pasgekookt water over mijn hand gooide had geleerd (this ain’t my first rodeo). Al snel kwam er een collega die een appel wilde wassen, die vroeg of ik hulp nodig had, en ik zei, nee joh, moet gewoon even koelen, ik let wel vaker eventjes niet op terwijl ik rondloop met gloeiend hete dranken, haha, business as usual dit! Collega weer weg. Maar na een tijdje dacht ik: oeh, dit ziet er wel een stuk slechter uit dan de vorige keer, helemaal wit en met los vel en alles. Helaas was de prime-koffietijd al voorbij en werkte bijna iedereen thuis, waardoor ik moederziel alleen in de keuken stond, te wachten tot iemand een BHV’er voor me kon halen, alleen……. er kwam ECHT niemand meer drinken halen. Ook leek niemand door te hebben dat ik zo lang weg was, wat op zich best wel beledigend was, maar goed, op dat moment had ik grotere problemen dan mijn dalende populariteit sinds ik mijn ontslag had ingediend. Uiteindelijk ben ik na 20 minuten koelen maar gestopt om mijn collega’s heel zielig te vragen er een BHV’er bij te halen. Ipv één kreeg ik er toen meteen drie (dat was dan wel weer heel gezellig) en moest ik wéér 25 minuten koelen. Nou ja, lang verhaal kort, het was wel echt een erge tweedegraads brandwond, deed megaveel pijn, dikke blaren op mijn boekpresentatie, kon niets normaal vasthouden, etc. Maar inmiddels is het weer goed geheeld. Als je er niet op let, zie je niet eens meer dat m’n huid nog best rood is. Ik hou er denk ik maar een inimini-littekentje aan over. Niet echt een cool litteken (zoals mijn litteken van die ene keer dat ik met een beer vocht) maar ik moet het er maar mee doen.
  • Ik ben echt op een leeskick (zit in een leeskick? Heb een leeskick? Wat is nou goed Nederlands? Maar goed dat ik niks doe met taal). Ik ben tegenwoordig continu aan het lezen. Fictie, welteverstaan. Dat klinkt voor een schrijver nogal wiedes, maar het is juist nieuw. Normaal las ik overdag altijd non-fictie, wat ik had pas ‘s avonds zin in fictie (of als ik écht een wilde bui had: aan het einde van de middag). Het klinkt een beetje gek maar ik werd altijd een beetje melancholisch van overdag verhalen lezen? (Ik kijk ook nooit series of films overdag, dat vind ik nóg erger) En nu pak ik er gewoon ‘s ochtends bij het ontbijt een boek bij! Misschien komt het doordat ik twee heel verslavende boeken achter elkaar las: Detransitie, baby (over een trans vrouw wiens ex een cis vrouw zwanger heeft gemaakt, en die ex wil graag met z’n drieën het kind opvoeden. Ik vond de premisse enigszins geforceerd maar verder was het echt een topboek. Iedere pagina – wat zeg ik, iedere alinea – was superinteressant en ik vond de personages heel sterk, met al hun zwaktes) en Een liefde (een YA-boek over een volgens mij 15-jarige jongen die hele graag verliefd wil worden, maar niet zo goed weet waar hij het moet zoeken. Ook echt een hele leuke hoofdpersoon, en goede bijpersonages, die allemaal heel origineel voelden). Ik hoop eigenlijk dat deze leeskick blijft, want je dag wordt er wel wat plezieriger door, en lezen in de trein is weer eens wat anders dan de hele tijd op Instagram checken of iemand al een recensie over je boek heeft geschreven.
  • In de categorie ‘nu even geen zelfpromotie’ even wat Tim-promotie! Mijn Grote Liefde was namelijk vorige week op Radio 1 in het programma van Natascha van Weezel om te praten over de oorlogsgeschiedenis in hun families: Natascha’s grootouders hebben de Holocaust overleefd, Tims opa zat bij de Waffen-SS. Ze spraken over hoe sommige families wel praten en andere juist niet en over hoe deze achtergrond je ook nu nog beïnvloedt. Echt een superinteressant gesprek en zeker het luisteren waard! Je kunt hem hier terugluisteren (ja, de link klopt, Natascha vervangt Özkan Akyol voor een paar weken).
  • Echt zooooooooooooooooooooveel zin om op vakantie te gaan, jullie willen niet weten.

5 Comments

Filed under lisa schrijft een boek

Tagged as , ,