- Anders, beter ligt sinds een week of twee in de winkels. En met ‘in de winkels’ bedoel ik ook echt: IN de WINKELS. Inmiddels heb ik hem al bij verschillende boekhandels gespot en dat blijft zooo vet en surrealistisch.
- Ook heel surrealistisch: om de reacties te horen van mensen die hem gelezen hebben. Mensen hebben echt allemaal gedachten over iets dat ik gemaakt heb?! Zo leuk om te horen, en zo grappig dat iedereen weer aanslaat op een ander thema uit het boek.
- Maar goed, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik de hele tijd gelukzalig glimlachend rondloop, want eigenlijk zit ik con-ti-nu in de stress of mensen het wel Echt Een Goed Boek vinden en of die boekwinkels straks niet allemaal spijt krijgen dat ze exemplaren hebben ingekocht omdat straks niemand ze koopt en wat nou als iedereen het haat maar ze het gewoon niet durven zeggen?!? Echt, al die stress fantaseerde ik er nooit bij hoor, toen ik als 6-jarige nadacht over hoe ik later als ik groot was schrijver zou worden. Anyway, als je hem hebt gelezen, laat met vooral weten wat je vindt, hier of op de socialzzzz. Of op Hebban en/of Goodreads en/of Bol.com of ergens anders!
- Tenzij je het stom vindt. Laat dan maar zitten.
- Dat was een grapje, natuurlijk.
- Of niet?
- Twee weken terug was ook mijn boekpresentatie en dat was zo leuk. Er waren praatjes, er waren heel veel paarse ballonnen, er was een polaroidcamera, er waren snacks (niet dat ik die gegeten heb, maar het gaat om het idee), er was een reuzegrote poster van Anders, beter die nu bij ons thuis hangt. Zo bijzonder om mee te maken dat er mensen zijn die dit allemaal voor mijn boek bij elkaar hebben bedacht, en dat zoveel mensen ergens heen komen om te vieren dat mijn boek bestaat… (Bij Bijna echt was geen boekpresentatie omdat het middenin de corona-periode uitkwam, dus dit was mijn eerste!).
- Verder is mijn leven sowieso lekker in beweging, want… ik heb een nieuwe baan! Na ruim 4,5 jaar bij mijn huidige werkgever, ga ik werken bij een organisatie die duurzame tips en adviezen geeft. Ik ga hier weer teksten schrijven. Vind het echt awesome dat ik me straks gewoon professioneel bezig kan houden met duurzaamheid, en de vibe op het kantoor vond ik ook heel fijn. Het is trouwens in Utrecht. Ik zei altijd ‘als ik ooit van baan ga wisselen, moet en zal ik in Amsterdam werken!’ maar dit vind ik inhoudelijk zo leuk dat ik met liefde op de trein spring (niet eens zo vaak trouwens met al dat hybride werken van tegenwoordig). Ik begin op 1 augustus, al bijna dus. Echt heel veel zin in.
- Overigens ga ik mijn huidige collega’s wel ontzettend missen. Heb namelijk echt een heel leuk team. Zou ze het liefst allemaal meenemen.
- Ik ga ook nog eens verhuizen! Nee, grapje. Wij zitten hier goed hoor, ik geniet nog steeds ontzettend van het feit dat we in dit huis een badkamer hebben die groter is dan 1,23 vierkante meter en we onze tanden niet meer hoeven te poetsen in de keuken.
- Dan nog even een update over mijn hand. Of nou ja, update, ik heb er helemaal nog niet eerder over geschreven op mijn blog: ik heb 2,5 week geleden op mijn werk net-gekookt water over mijn hand gekregen. En met ‘gekregen’ bedoel ik: ik schonk het in een beker, liep vrolijk weg, maar liet hem toen na één stap al uit mijn hand vallen en ving hem weer op (?) en toen vloog het water overal (?) en toen sjoelde ik die beker het aanrecht op (was nog best gevaarlijk) en hield mijn hand vervolgens lekker lang onder de lauwe kraan, zoals de BHV’er me de vorige keer dat ik pasgekookt water over mijn hand gooide had geleerd (this ain’t my first rodeo). Al snel kwam er een collega die een appel wilde wassen, die vroeg of ik hulp nodig had, en ik zei, nee joh, moet gewoon even koelen, ik let wel vaker eventjes niet op terwijl ik rondloop met gloeiend hete dranken, haha, business as usual dit! Collega weer weg. Maar na een tijdje dacht ik: oeh, dit ziet er wel een stuk slechter uit dan de vorige keer, helemaal wit en met los vel en alles. Helaas was de prime-koffietijd al voorbij en werkte bijna iedereen thuis, waardoor ik moederziel alleen in de keuken stond, te wachten tot iemand een BHV’er voor me kon halen, alleen……. er kwam ECHT niemand meer drinken halen. Ook leek niemand door te hebben dat ik zo lang weg was, wat op zich best wel beledigend was, maar goed, op dat moment had ik grotere problemen dan mijn dalende populariteit sinds ik mijn ontslag had ingediend. Uiteindelijk ben ik na 20 minuten koelen maar gestopt om mijn collega’s heel zielig te vragen er een BHV’er bij te halen. Ipv één kreeg ik er toen meteen drie (dat was dan wel weer heel gezellig) en moest ik wéér 25 minuten koelen. Nou ja, lang verhaal kort, het was wel echt een erge tweedegraads brandwond, deed megaveel pijn, dikke blaren op mijn boekpresentatie, kon niets normaal vasthouden, etc. Maar inmiddels is het weer goed geheeld. Als je er niet op let, zie je niet eens meer dat m’n huid nog best rood is. Ik hou er denk ik maar een inimini-littekentje aan over. Niet echt een cool litteken (zoals mijn litteken van die ene keer dat ik met een beer vocht) maar ik moet het er maar mee doen.
- Ik ben echt op een leeskick (zit in een leeskick? Heb een leeskick? Wat is nou goed Nederlands? Maar goed dat ik niks doe met taal). Ik ben tegenwoordig continu aan het lezen. Fictie, welteverstaan. Dat klinkt voor een schrijver nogal wiedes, maar het is juist nieuw. Normaal las ik overdag altijd non-fictie, wat ik had pas ‘s avonds zin in fictie (of als ik écht een wilde bui had: aan het einde van de middag). Het klinkt een beetje gek maar ik werd altijd een beetje melancholisch van overdag verhalen lezen? (Ik kijk ook nooit series of films overdag, dat vind ik nóg erger) En nu pak ik er gewoon ‘s ochtends bij het ontbijt een boek bij! Misschien komt het doordat ik twee heel verslavende boeken achter elkaar las: Detransitie, baby (over een trans vrouw wiens ex een cis vrouw zwanger heeft gemaakt, en die ex wil graag met z’n drieën het kind opvoeden. Ik vond de premisse enigszins geforceerd maar verder was het echt een topboek. Iedere pagina – wat zeg ik, iedere alinea – was superinteressant en ik vond de personages heel sterk, met al hun zwaktes) en Een liefde (een YA-boek over een volgens mij 15-jarige jongen die hele graag verliefd wil worden, maar niet zo goed weet waar hij het moet zoeken. Ook echt een hele leuke hoofdpersoon, en goede bijpersonages, die allemaal heel origineel voelden). Ik hoop eigenlijk dat deze leeskick blijft, want je dag wordt er wel wat plezieriger door, en lezen in de trein is weer eens wat anders dan de hele tijd op Instagram checken of iemand al een recensie over je boek heeft geschreven.
- In de categorie ‘nu even geen zelfpromotie’ even wat Tim-promotie! Mijn Grote Liefde was namelijk vorige week op Radio 1 in het programma van Natascha van Weezel om te praten over de oorlogsgeschiedenis in hun families: Natascha’s grootouders hebben de Holocaust overleefd, Tims opa zat bij de Waffen-SS. Ze spraken over hoe sommige families wel praten en andere juist niet en over hoe deze achtergrond je ook nu nog beïnvloedt. Echt een superinteressant gesprek en zeker het luisteren waard! Je kunt hem hier terugluisteren (ja, de link klopt, Natascha vervangt Özkan Akyol voor een paar weken).
- Echt zooooooooooooooooooooveel zin om op vakantie te gaan, jullie willen niet weten.
Monthly Archives: July 2022
het leven in punten
Filed under lisa schrijft een boek
