Lasergamen is nog steeds gevaarlijk
Afgelopen vrijdag ging ik lasergamen met mijn collega’s. Ik was zo blij als een kind, want ik ben gek op rennen en verstoppen en schieten en af en toe boos “STOP MET MIJ OPJAGEN IK BEN HIER AL ZO SLECHT IN” roepen. Want slecht was ik, jongens. Ik werd aan de lopende band neergeknald. (Hoewel het nou ook weer niet zó erg was – de eerste keer was ik 8e van de 13, en de tweede keer 10e, maar dat kwam deels doordat ik de eerste 5 minuten was vergeten dat ik een extra knopje in moest drukken om te kunnen schieten).
Dit deed me denken aan de laatste keer dat ik het had gedaan, 6 jaar geleden. Daar had ik een blog over geschreven met de titel ‘lasergamen is HEEL gevaarlijk’. SEO-technisch een gouden zet, want kennelijk googelen bezorgde ouders door heel Nederland continu of dit spelletje wel veilig is. Dat was geen vooropgezet plan hoor, ik vond het gewoon grappig om te zeggen dat het gevaarlijk is, omdat mijn armen naderhand onder de blauwe plekken zaten doordat ik ze te hard tegen mijn pak had aangedrukt. Het was accidental clickbait.
Deze keer zat ik trouwens wéér onder de blauwe plekken. Blauwe plekken en zwarte vegen op mijn gezicht. Ik was namelijk zo slim om op mijn hurken te gaan zitten zodat ik mensen vanuit een onverwachte hoek kon afknallen, maar dan weer niet slim genoeg om niet om te kukelen. Gênant, maar de zwarte veeg die ik eraan overhield was wel stoer. Je moet toch ergens je eigenwaarde vandaan halen, hè.
Ik heb gekaasfonduud
Vegan kaasfondue bedoel ik dan hè, ik ben immers nog altijd een loserige veganist (sorry, weer zo’n clickbaitkop – het is sterker dan ikzelf). Die kaasfondue had ik ook wel verdiend, want na het lasergamen gingen mijn collega’s aan de kaasfondue en kreeg ik een salade geitenkaas zonder geitenkaas. Vertaling: een enorme hoeveelheid sla, 4 gezouten cashewnoten en een paar flintertjes paprika.
Ik vind dat ik niet mag klagen, want ik snap ook wel dat als er een groep van 35 man komt eten er niet zo veel ruimte is voor lastige wensen en zo, maar … ik ben beter gewend (en ja, we hadden het van tevoren doorgegeven). Normaal krijg ik als ik ergens ga eten waar ze geen vegan opties hebben gewoon iets waar de kok nog wel een béétje z’n best op heeft gedaan. Zo moeilijk is vegan eten ook niet, gewoon groente grillen, er een liter olijfolie op knallen en je bent klaar.
Maar anyway, het ging over de kaasfondue. Die at ik gisteren bij Mr. & Mrs. Watson. Voor wie zich afvraagt hoe je kaasfondue maakt zonder kaas: hij is op basis van cashewnoten (meer dan 4, gelukkig). Het was heel erg lekker. De laatste keer dat ik ‘gewone’ kaasfondue gegeten is al 10 jaar geleden, dus ik weet niet meer zo goed of de smaak vergelijkbaar is, maar ik heb bij Mr. & Mrs. Watson ook ooit eens brie van noten gegeten en dat smaakte echt als the real deal.
Maar stiekem vond ik het toetje (een brownietrio) nóg goddelijker:
Ik mag afrijden (ooit)
“Hee Lisa, ga jij nou iets over rijles schrijven? Je wilde er toch niet over praten?” Nee, dat klopt. Eigenlijk wil ik helemaal niet over rijles praten, maar toch begin ik er steeds zelf over. Het speelt nu eenmaal een flinke rol in mijn leven, aangezien het behoorlijk wat tijd in beslag neemt. Oh ja en al mijn geld. Ik heb echt niks meer.
De redenen waarom ik er liever niet over praat, zijn omdat a) ik me dan een sukkeltje voel en b) iedereen me dan advies gaat geven over dingen die ik anders moet doen. En daar heb ik gewoon geen zin in. Ik weet het, adviesweigering is niet rationeel of sympathiek, maar ik kan het gewoon ff niet aan.
Ik ben namelijk een enorme kneus. (Zo’n type dat tijdens het lasergamen vergeet dat ze een extra knopje in moet drukken, dus.) Ik vind het HEEL, HEEL, HEEL moeilijk om mijn brein onder controle te krijgen als ik in de auto zit. Het lijkt wel alsof ik echt IEDERE mogelijke situatie/hindernis een keer met eigen ogen gezien moet hebben om te begrijpen hoe ik erop moet reageren – de volgende keer dan hè, want als ik voor een nieuwe verrassing kom te staan bevries ik. Ik ben net een artificial intelligence-robot, maar dan wel een cheap-ass versie die niks zelf kan bedenken.
Dus ik hou het kort en vertel alleen dat we eindelijk een datum hebben geprikt waarop ik af mag rijden! Het is nog best ver weg en ik moet nog meer lessen dan dat ik eigenlijk had gewild, maar weet je, ik ben gewoon blij dat er na anderhalf jaar een eindpunt in zicht is. Ik vind het allemaal best.
Duimen jullie voor me dat ik de komende rijlessen voor lekker veel onverwachte situaties en enge hindernissen kom te staan, zodat deze robot tegen de tijd dat ze mag afrijden er ook echt klaar voor is?
Ohhh, het afrijddrama, heel herkenbaar! Ik duim mee voor je 🙂
Liefs, Rozemaijn
Dankjewel Rozemarijn! 🙂
Ik duim heel hard voor je!
Jeee! Dank je 😀
Ik heb ook echt gevloekt en gehuild bij het leren rijden, maar gelukkig ben je dat snel vergeten (nu klinkt het een beetje als wat mensen zeggen over bevallen maar dat is ook weer niet de bedoeling).
Hahaha nou tegen afrijden zie ik nog nét wat minder op dan tegen bevallen 😉 Maar ik hoop het maar, haha.
Ik vind het echt zo naar voor je dat het autorijden zo lastig gaat. Maar ik weet zeker dat het goed komt!
Lief van je! Dankjewel 🙂
Pffff jij doet dingen die ik niet eens wil. Lasergamen nope niks voor mij rondrennen en mijn nek breken zekerweten gevaarlijk! Rijlessen zijn waardeloos ik herinner ze me nog en ben zo blij dat ik mijn rijbewijs uiteindelijk gehaald heb. Ik heb geen talent voor autorijden en dat is niks slechts er komt een soort van omslag en dan heb je het. Veel succes!
Ik hoop het! Fijn dat het jou uiteindelijk gelukt is. Dankjewel 🙂
Herkenbaar van de rijlessen – don’t worry, je bent niet de enige. Ik heb er 60 (!) lessen over gedaan voordat ik mocht afrijden en kan het eigenlijk nog steeds niet echt. Oh well.
Haha ik mocht willen dat ik er 60 lessen over had gedaan! Jammer dat je het gevoel hebt dat je het nog steeds niet echt kan …
Een afrijdatum gepland hebben staan is al een accomplishment op zich, toch? Weet zeker dat je het gaat halen, misschien niet de eerste keer (want dat lukt bijna niemand) maar later alsnog. Chill dat het einde in zicht is – hoewel het echte rijden dan pas begint natuurlijk, maar dan wordt het leuk(er).
Ja daar heb je gelijk in! Ik hoop dat toch dat het mij wel gaat lukken, maar inderdaad, het einde is in zicht.
Wat leuk dit!! Ik zag de foto van de kaasfondue en toen dacht ik: oeeeeh, lekker. Maar ik dacht ook: mweeh, niet vegan. En toen las ik de tekst, en dacht ik: woehoeeeeh! Haha. Ik heb nu heel veel zin in vegan kaasfondue, bedankt he.
En even over rijles, vet herkenbaar. Ik begon er liever ook niet over, omdat ik ook zo’n sukkeltje ben die er gewoon niet in slaagde dat rijbewijs te halen. Na zo’n 50 lessen en 4 examens is het eindelijk gelukt. Fijn dat jij ook af mag rijden! Komt helemaal goed, en als het niet goed komt is het ook helemaal oké.
Hahaha ik was nog bang dat mijn foto misschien vegans zou afschrikken! Ik ben bang dat je de de fondue toch maar moet gaan eten 😉 Fijn dat jij je rijbewijs uiteindelijk gehaald hebt, en dankjewel!
Het is wel typisch een vrouwending om je zo onzeker en verantwoordelijk te voelen in het verkeer volgens mij. Als iets NET goed gaat, denken de mannen: “nou, dat ging toch goed? geen ongeluk geen schade alles onder controle” terwijl wij vrouwen drie dagen van slag zijn en ons inbeelden wat er allemaal niet had KUNNEN gebeuren WAT ALS DAN enzovoort enzovoort. Dus lieve Liesje, zoek de MAN in jezelf – zoek de bravoure die je in het begin van je rijlessen wel degelijk in je had: JIJ KUNT DIT! En vergeet niet dat Amsterdam in Nederland vermoedelijk wel de moeilijkste plek is in Nederland om te leren rijden. Trams en fietsers – wat een ellende!
Ja, daar heb je wel gelijk in. Ik ga het proberen te zoeken. Ergens. Heel diep in mezelf. En ja, dat dat zo moeilijk is is het enige voordeel – dan is ergens anders rijden een eitje!
Yes, vorige week ook gekaasfondue’t/d(?)! Ik hou ervan.
Heel herkenbaar, het rijlessen probleem! Zowel het ‘ik wil er niet over praten’ (en het dan toch doen) als er lang mee bezig zijn en al je tijd en geld er aan kwijt raken… Maar gewoon volhouden! Het is echt zo: de aanhouder wint! Dan maar iets langer op rijles. Maar als je eenmaal je rijbewijs hebt ben je blij dat je doorgezet hebt.
Dankjewel voor je aanmoediging! 🙂 Ik ga het doen!