Was eigenlijk de bedoeling om al mijn familieleden onzichtbaar te maken vanwege privacy en zo, maar wie er naast me zit zie ik zelf niet eens en mijn zusje staat er gewoon te mooi om om weg te painten. Dus vandaar.
Hoe ongemakkelijk was ik toen ik dertien was? Zo ongemakkelijk als op bovenstaande foto, dus. Dat arme kind. De foto is acht jaar oud en een mooie documentatie van het moment waarop ik het debuutalbum van Keane kreeg. Een omslagpunt in mijn muziekleven – dit was de eerste ‘serieuze’ band waar ik naar luisterde en, niet veel later, die-hard fan van werd (ik reken Avril Lavigne voor het gemak niet mee als serieuze artiest).
Vanwege het feit dat ik geen geld had, YouTube en downloadprogramma’s nog niet bestonden en de rest van mijn muziekcollectie drie exemplaren telde, luisterde ik non-stop naar deze cd. Was niet erg; destijds voelde het als het enige album dat ik nodig had. Ik kende alle teksten en melodieën van voor naar achter en kon letterlijk verdwijnen in nummers als Your eyes open en en Bedshaped. Ik dacht dat dit nooit over zou gaan.
Het tweede album vond ik, net als de rest van wie zo veel van Keane hield, wat minder; de sound was anders, “het gevoel was weg.” Bladiebla. Het derde album vonden veel fans verschrikkelijk (“rottige bliepjesherrie”), maar ik vond het wel leuk, casual-leuk. Zoals vroeger was het toch al lang niet meer, maar heel erg leed ik hier nu ook weer niet onder.
Vorige week verscheen het vierde album, Strangeland. De sound doet denken aan hun debuut maar dan slechter, als je sommige fans mag geloven. Zelf is het me nog niet helemaal gelukt om een mening te vormen. Ik luister het met veel plezier, maar de eeuwigheidswaarde moet nog bewezen worden, zeg maar. Het scheelt dat ik niet hardnekkig op zoek ben naar ‘het gevoel’: dat heb ik ook bij hun eerste album al lang niet meer.
Mijn lach op de volgende foto is iets geposeerder. Ik ben wat ouder, draag wat meer make-up en voel ietwat minder voor Keane, maar ongemakkelijk blijft het altijd als iemand anders op Singstar een Keane-liedje gaat zingen, word ik toch boos. Het is immers mijn band.
Keane – You are young
Keane is ook één van mijn favoriete bands! Under the Iron Sea vind ik wel het vetste album, maar momenteel staat Strangeland heel veel op!
Oh, en ik maar denken dat ik de enige was die Your Eyes Open toen het beste nummer van het album vond! Ik moet zeggen dat ik Strangeland ook best met veel plezier luister, maar ik had toch echt wel heel hard gehoopt op een nieuwe Hopes & Fears, gezien de vele positieve berichten en veelbelovende YouTube filmpjes. Desalniettemin ben ik er heel tevreden mee – het lijkt absoluut meer op Hopes & Fears dan de laatste drie albums, en bevat een aantal nummers waar ik heel vrolijk van word. Maar een Somewhere Only We Know – wat voor mij toch echt een soort omslagpunt in mijn leven was en waar ik nog steeds vreselijk veel nostalgische gevoelens van krijg – zit er niet bij. Misschien ben ik ook wel te oud om echt verliefd te worden op een liedje.
Haha wat grappig Anouk, ik dacht dus ook altijd dat ik de enige was! Maar ja, ik vind het niet echt nodig of wenselijk om te verlangen naar een soort nieuwe H&F. Dat is al zo lang geleden, zij zijn ook weer ouder en veranderd; teruggaan zou niet oprecht zijn.
Maar je bent niet te oud om verliefd te worden op een liedje! het ligt gewoon aan hen 😉
Wat een leuke foto’s! Maakt je blog leuk iets persoonlijker 🙂
She has no time is echt een van de mooiste nummers die er bestaan.
Ojee. Ik heb eerlijk gezegd nog nooit in mijn leven naar Keane geluisterd. Nog nooit. Ik zal me even heel hard schamen en nu naar youtube gaan.
Ik ben nooit fan geweest van Keane. Ze maken prima muziek, maar dat doen zoveel bands..
Leuk trouwens, dat verschil tussen die foto’s! Of de overeenkomsten, net hoe je het bekijkt ;).
Keane… Noem eens een hitje? 😉
Wel tof dat je al zo lang fan bent, dat heb ik met blof.
Leuke foto’s!
Eh, Somewhere only we know, Everybody’s Changing, Is it any wonder, Spiralling? 😉
En bedankt!
Oh god ja. Ik luisterde eerst inderdaad ook naar Avril Lavigne en daarna naar deze cd van Keane en ik ben ook naar een concert geweest haha.
eens een fan, altijd een fan.
voor de rest: mooie roze ketting 😉
Haha geweldig, ik had dat met Green Lizard!
Mooi als iemand echt fan kan zijn van een band/artiest, dat is mij nog nooit gelukt.
Je foto doet me denken aan Mary-Lou van Stenis (da’s een complimentje hoor).
Complimenten waar iemand bij moet zetten dat het een compliment is, zijn het beste 😛 Dank je!
Keane is niet echt een band die ik volg of heel vaak luister, maar als ik een nummer van hen hoor weet ik dat zij het zijn en dan geniet ik ALTIJD. Vooral die nieuwe liedjes vind ik ge-wel-dig! haha 🙂
Haha, dat laatste is herkenbaar. Als ik mijn oude favoriete band hoor op de radio word ik al pissig. Ze zijn van mij 😛
Ik ben nooit echt fan van Keane geweest, maar ik vind het wel tof dat je zo lang toch naar hen blijft luisteren.
“Vanwege het feit dat ik geen geld had, YouTube en downloadprogramma’s nog niet bestonden en de rest van mijn muziekcollectie drie exemplaren telde, luisterde ik non-stop naar deze cd.”
Had ik ook! Maar dan met een andere cd, en weet je, net als bij jou, het was helemaal niet erg. Soms doe ik dat nog, een cd eindeloos op repeat. Er is niks mis met herhaling, dan valt je soms pas op hoe ingenieus of mooi de muziek is.
Wat is je lievelingsnummer van Keane trouwens? Ik ben geen fan van ze, maar laatst heb ik Somewhere only we know toegevoegd aan mijn lijstje lievelingshardloopmuziek 🙂
Eigenlijk was die tijd best leuk. Je had iig geen last van keuzestress 😛 Ik had ook gewoon altijd zin om dat te luisteren, terwijl ik nu zoiets heb van: nee… geen zin in deze… naah… deze ook niet… etc
Mijn lievelingsnummers zijn Bedshaped, Your eyes open, Bad Dream, Nothing in my way, Spiralling en Perfect Symmetry, denk ik… Spiralling en Better than this zijn trouwens hele geschikte hardloopnummers 😛
De allereerste cd die ik ooit in mijn bezit kreeg, was van Britney Spears. Niet trots. Gelukkig luisterde ik toen al eeuwen Rowwen Hèze. Niet dat dat wel door iemand begrepen wordt, maar dat begrijp ik zelf tenminste 😀
Mooi nummer wel!
P.s. Dat ene familielid van je heeft een beetje last van overmatige haargroei.
Wat is ‘valse herinneringen’ een mooie tag 🙂
Dat had ik nou met mijn Britney Spears cd. 😉
Ik heb niet zoveel met Keane.
Het grijs draaien van een cd komt me wel erg bekend voor 🙂
Bij het nieuwe album heb ik echt een paar favorieten die ik blijf opzetten. Vooral is dat het nummer ‘On The Road’, zo’n heerlijk duintje. Dit nummer ‘You Are Young’ vind ik ook echt mooi.
Toen Keane net een beetje bekend begon te worden stonden ze op Lowlands en ik was daar met een vriend van mij die on-wijs op Tom Chaplin lijkt. Het was niet ongebruikelijk dat men begon te fluisteren (“Kijk, de zanger van Keane”) terwijl wij langsliepen. En toen hij zijn cd ging laten signeren wou Tom met hem op de foto. Noujaaaaaaaazeg! Maar het was wel leuk 🙂
Hahaha, niet waar! Wat grappig! Vooral dat dhr. Chaplin zelf gewoon met hem op de foto wilde. Vond die vriend dat wel een beetje leuk?
Pingback: dat ene liedje, dat ene moment | vijf koffie graag