Volgens mij is Bastille een beetje het pauperuitgaansgebied van Parijs, want de mensen die er rondlopen, zijn allesbehalve chic. Niet dat het ons wat uitmaakte; wij waren al lang blij dat we een bar hadden gevonden waar ze herkenbare muziek (lees: Jay-Z en J-Lo) draaiden. Het was er alleen wel bizar druk, van A naar B lopen, was nauwelijks mogelijk. Ik ging op een barkruk zitten, meer uit ruimtetechnische dan uit energieoverwegingen. Aan de overkant stonden diverse mensen op tafels te dansen en supervals mee te zingen met de muziek.
Na vijf minuten kwam er een jongen naar me toe.
“Je zit op mijn stoel,” zei hij.
Dat vond ik een beetje raar, een stoel claimen op zo’n drukke plek, zeker als je die stoel dan ook niet in de gaten laat houden. Daarom zei ik hem dat het niet zijn stoel was en dat ik er al vet lang zat.
Daarna zei hij weer iets. “Perfectement” dacht ik in de eerste instantie, en ik zei dus maar “Oui.”
Hij zei het nog een keer. Ik zei weer “oui”.
Toen keek hij een beetje boos en ging weer weg. Oh wacht, dacht ik toen, hij vroeg “Tu t’apelle comment”.
Even later kwam hij weer terug en vroeg of ik met hem wilde dansen. Ik zei nee. Hij vroeg of ik verlegen was. Ik zei nee. Toen ging hij weer weg. Even was alles goed. We dronken bier, dansten semi (met elkaar, niet met jongens) en keken vooral naar de mensen op de tafels.
Toen was-ie er weer. “Ik wil mijn stoel terug,” zei hij, en hij klonk echt boos.
Eerst deed ik maar alsof ik hem niet begreep, deels omdat ik dacht dat ik hem misschien écht verkeerd begreep, deels omdat ik was bedenktijd nodig had: de mensen aan de andere kant van de tafel leken zijn vrienden ze zijn. Was het in dat geval wel redelijk dat hij daar mocht zitten?
Hij herhaalde het en begon me toen te duwen.
Hij. Begon. Me. Van. Mijn. Kruk. Te. Duwen.
Niet hard. Het was niet zo alsof ik bijna viel, maar ik vond het hoogst vervelend. Daarom zei ik maar geïrriteerd dat het zijn stoel niet was, en even we voerden een wellis-nietes-discussie, terwijl hij bleef duwen.
Uiteindelijk heb ik maar toegegeven, en ben met mijn vriendinnen ergens waar meer ruimte was gaan staan. Daar was een man die een fles Jack Daniels had besteld. Nadat hij steeds wilde dat we een slokje namen, zijn we maar weggegaan. Ik dacht er nog over om die jongen in het voorbijgaan van zijn stoel te duwen, maar ik durfde het niet.
Je had de stoelpoten er onder vandaan moeten zagen!
Nou jaaa, wat een malloot. Ow ow die Fransen..
Oh! Dat je gewoon moeten doen, hem van die stoel slaan bij het weglopen! HOPPA!
Wat een gekke fransman… wie duwt er nu een meisje van een kruk af? 😐
Hah, helemaal mee eens… Wat een weirdo.
Voordeel: er was weer een leuk/bizar verhaal om over te bloggen! 😉
Ik zou met stoel/kruk en al ergens anders zijn gaan staan. Zitten.
Ja, maar dat kon niet – ik kon mezelf nauwelijks verplaatsen in die menigte, laat staan een kruk 😛
Ja! Je had hem van ‘zijn’ stoel moeten duwen. Al had ik dat zelf ook niet gedurfd hoor.
Mooi wel dat je dat had moeten doen!
Dat is echt typisch zo’n geval van ‘Ik had dit.. ik had dat..’ en dat je pas daaaaagen later met de perfecte reactie komt. Zo frustrerend.
Ja nee ik dacht er meteen al aan! Maar ik durfde gewoon niet. Was erg bang dat hij a) zou gaan vechten of nog erger: dat ik hem niet van die kruk afgeduwd kreeg 😛
Oh my, zoiets verzin je toch niet :’) Ik had zoiets trouwens ook toen ik in Parijs was. We waren met een groepje op wat banken gaan zitten en toen kwam er een vrouw naar ons toe om te zeggen dat we daar niet mochten zitten omdat zij daar met zijn dertigen waren en hun spullen daar hadden neergelegd en ze niet wilden dat die gestolen werden. Right. Misschien is het iets Frans?
Huh? Dat is ook raar zeg :’) Misschien is het idd iets Frans ja, ik vraag me trouwens af of die makkelijker toe zouden geven!
Waar is de tijd gebleven dat in de Bastille gewoon nog vijanden van de Revolutie werden opgeloten… 😉
Oh, het lef!
Ik zou op z’n minst per ongeluk mijn drankje over zijn broek gekieperd hebben.
Asociale fransen…
Haha wat een sukkel. Eerst je wegjagen, dan een versierpoging (terwijl jij stug blijft volhouden dat je ‘ja’ heet xD), dan merken dat het niet lukt en maar weer wegjagen.
Dat soort mensen hoef je helemaal niet van hun (jouw) kruk te duwen, die verdrinken vanzelf in hun eigen triestheid 😛
Haha, ik hoop het 😛 Al betwijfel ik achteraf of het een versierpoging was. Misschien was het alleen maar een truc om me van mijn stoel te krijgen en dan zelf snel te gaan zitten. Dat zou pas erg zijn!
Ik had hem toch terug geduwd hoor en je stoel terug opeisen terwijl er een mooi vrouw opzit, hoe lomp moet je dan wel niet wezen?
Wat een sukkel. Goed dat je er daarna maar weinig aandacht aan hebt besteeds. Zo’n persoon is zonde van je tijd.
Ik las het al op je Twitter. What the hell… idiot!
Het kan nog grappig zijn als hij een stoel claimt in een openbaar iets, maar er om gaan duwen?
Ik had gelijk ook het idee: duw hem van de stoel, toen ik dit las.
Maar zou het ook niet durven eigenlijk, hihi.
Onbeschofte man!
Nou ja zeg. Dat kan echt niet hoor! Ik ben zelf niet super-assertief in dat soort situaties dus ik weet ook niet wat ik zelf zou hebben gedaan.
ahahahahahha je had hem van zijn stoel moeten duwen lijkt me echt grappig!
Ik vraag me af hoe je kan dansen terwijl je op een kruk zit? 😮
Daarom staat er toch ook SEMI 😛
Pingback: groetjes van jullie persoonlijke plekjesontdekker | vijf koffie graag
Pingback: dag parijs | vijf koffie graag