Goededoelenwervers. Vroeger vond ik het ontzettend moeilijk om “nee” tegen die lui te zeggen. Niet dat ik ooit “ja” zei; ik bleef gewoon heel lang naar de grond kijken en “ik weet niet…” stamelen, om vervolgens, na heel lang moed te hebben verzameld, te zeggen dat ik me er tóch niet goed bij voelde.
Later begon ik ze steeds makkelijker af te wimpelen, zeker toen ik hoorde hoe weinig van het gedoneerde geld op de juiste plek terecht kwam. En als iemand mij toch met een slimme truc in gesprek lokte en me zo klem had dat ik even geen tegenargument meer wist, hoefde ik maar te denken: zou het goed voelen als ik nu een handtekening zet? Het antwoord was altijd “nee”. Dus zei ik nee.
Vandaag liep het echter anders. Vlak voor de bushalte vloog er een jongen op me af, die veel te vrolijk vroeg of ik hem ergens mee wilde helpen. Omdat hij geen klembord had (en omdat ik bang was onbeleefd te zijn) liet ik hem maar praten, voor het geval dat hij echt de weg wilde weten, of zo. Hij sprak zo luid en duidelijk dat ik het idee had ik in een tv-show met verborgen camera zat.
Hij vertelde over zijn organisatie, Hospitaalbroeders, die onder andere dorpen in Afrika leerde om waterputten te bouwen. Ik voelde ‘m al aankomen, dus ik deed een stap naar achteren en maakte wat rotopmerkingen (Jongen: “Ik was dus in Afrika…” Ik: “En toen werd je zeker ziek?”), maar de dingen die hij vertelde klonken best oké. Hij noemde het aantal dorpen waar ze geweest waren en vertelde over concrete toekomstplannen. Toen hij vroeg of ik wilde helpen, zei ik dat ik het niet zo vertrouwde. Daarop vertelde hij over hoe weinig personeel er in dienst was en dat ze geld bespaarden door niet te adverteren, en ratelde weer verder over het goede werk dat ze deden en hoeveel veranderingen ze teweeg hadden gebracht. Hij gooide er flink nog wat retorische trucs doorheen toen hij benadrukte over hoe belangrijk het werk was (“Ik zie aan jouw gezicht dat jij dit ook vindt”) en over hoe belangrijk het was dat het werk werd voortgezet.
En het erge was? Ik geloofde hem. Voor de eerste keer in mijn leven voelde het beter om “ja” te zeggen dan om “nee” te zeggen.
Dus gaf ik mijn rekeningnummer.
(Hij zei: “Je moet ook echt op onze website kijken!” Ik antwoordde dat ik wel naar de website van Radar ging)
En nu behoor ik voor altijd tot die mensen die is gevallen voor de praatjes van een goededoelenwerver. Maar het voelt eigenlijk best goed.
Oh, verschrikkelijk als ze zo véél te vrolijk naar je toe lopen.
Ik heb er echt een hekel aan. Ik denk dat als blikken konden doden dat ik dan op mijn “dodenlijst” voornamelijk goededoelenwervers had staan. Mijn vriend trapt er trouwens ook élke keer weer in. Je kunt niet met hem in de stad lopen of ze komen op ‘m af.
Ik heb dat zelf ook een half jaar gedaan, mensen werven voor het goede doel.
Dat het goed voelt voor jou, dat is het belangrijkste! 🙂
Ik was 2,5 jaar zo’n verkoper. Hihi 😉
En inderdaad belangrijkste is dat je een doel steunt waar je achter staat. Dus als je dit helemaal tof vindt, houden. Zo niet, dan weet je de website te vinden. (:
Mm, om een of andere reden verbaast dit me niets!
En ik sta achter bijna elk goed doel – het is meer dat ik de manier van werven nooit vertrouw. 😛
Ik doe altijd alsof ik toerist ben :’) Lekker dik Iers accentje opzetten en dom spelen, dan hebben ze helemaal niks aan je.
Alleen vervelend dat ik die jongen nu elke keer op straat tegenkom en dan spontaan weer in die rol moet kruipen.
Is het ook iedere keer dezelfde? Dat is wel awkward ja. In Parijs hoefde ik idd alleen “Je ne suis pas Français” te zeggen en dan mocht ik weer gaan. Misschien moet ik ook Frans terugpraten, ik ben niet zo goed in accenten dus Engels durf ik niet maar van Frans schrikken ze vast :’)
Nee joh, het is juist superhandig! Ik doneer aan het Aidsfonds en Artsen Zonder Grenzen, en die werven het allervaakst en dan kun je zeggen: ‘Nee ik sponsor jullie al’ en kun je doorlopen. Ideaal.
En Artsen Zonder Grenzen ging ik op een soortgelijke manier: bij Leiden CS stonden allemaal superheftige foto’s en ik stond daar zo een beetje naar te kijken en toen kwam er een meisje uitleg geven over die foto’s en toen werd ik donateur. En bij het Aidsfonds heb ik het zelf geregeld.
Maar het is wel irritant als ze je vervolgens post gaan sturen om nóg meer geld te vragen. Dat had mijn zusje met Stichting Aap. Ik krijg alleen eens of twee keer per jaar ofzo een mail van een kerel of vrouw uit een land die dan ‘vertelt’ hoe goed mijn geld terecht komt.
Oh, dat is wel een goede manier om mensen aan te trekken! Want als ze eenmaal oprecht geïnteresseerd zijn… (en de tijd nemen om te kijken)
Ben benieuwd of ik veel post ga krijgen!
Ben eens gevallen voor een x bedrag per maand voor Greenpeace. Was ik twee maanden verder toch minder blij mee (waar komt het geld nou precies terect? En dat x bedrag was misschien tóch te hoog als je het per maand rekent?). Toen via hun website maar een jaarlijkse storting van gemaakt. Ik steun ze nog steeds, maar niet meer met zoveel geld als dat ze me eerst lieten betalen (ik liet me overhalen..).
Ik moet je helaas uit een droom helpen… Het kost héél veel geld om mensen op straat te werven. Advertenties zijn véél goedkoper. Dus zijn argument slaat nergens op. Oftewel: je bent er weer ingetrapt 🙁
Weer? Wat was dan de vorige keer dat ik erin getrapt was? 😉
Ik weet nu niet wat ik moet geloven, waar heb je die informatie vandaan?
Haha, ik vind het ook moeilijk om nee te zeggen, maar ja, ik wil het gewoon niet. Een keer was ik gewoon eerlijk en zei ik: ik wil gewoon winkelen van mijn geld. Toen zei het meisje dat aan het werven was: dat begrijp ik, ik wil dat ook. Haha!
Ik haak al bij voorbaat af bij mensen die mij zo rechtstreeks aanspreken om structureel geld over te maken. ‘Vroeger’ kwam ik veel meer collecte bussen tegen, op die manier kregen goede doelen meer geld van me.
Ja, dat vind ik veel prettiger ook!
Ik heb laatst iemand ook nog afgewezen. Van de WWF volgens mij. Het was rond kerst, ik had geen geld daarvoor. (erg eigenlijk)
Was dat het? Ik wijs dit soort dingen aan de lopende band af :’)
Een vriendin van me durft ook geen ‘nee’ te zeggen. Dus doet ze altijd alsof ze doof is. En dan letterlijk dat zeggen, met zo’n dove-mensen-stem. Het grappige is dat die verkopers dan bijna altijd reageren door heel hard ‘sorry’ te zeggen.
Dat lijkt me nog veel enger! Maar haha, wat een typische reactie 😛
Ik vind het negeren van goede doelen intens makkelijk. Ik geef elk jaar voldoende aan Serious Request en ik ben donor (maar dat is meer een langetermijninvestering). Vind ik wel genoeg.
Intens makkelijk? 😛
Wel goed dat zo trouw aan SR geeft, maar donor zijn vind ik zo vanzelfsprekend dat je jezelf er niet echt voor op je schouder hoeft te kloppen.
Pingback: een cultuurshock van hier tot tokio, nee grapje | vijf koffie graag
Het WNF kwam een keer met een actie voor studenten: maar 10 euro per jaar en na vier jaar werd het automatisch stopgezet. Dat vond ik nou eens mooi geregeld, plus ik vind dat het WNF goed werk doet dus dat heb ik toen gedaan.
Overigens ben ik na 5,5 jaar Nijmegen behoorlijk bedreven in het zodanig voorbijlopen aan mensen die slachtoffers zoeken dat ze je niet aanspreken (ik heb sowieso bijna altijd te veel haast voor dat soort gedoe, ik ben zo iemand die tegen zessen nog snel even de stad in schiet :P)
Ik vind dat na vier jaar stopzetten eigenlijk maar een beetje raar? Als je al toch zo lang bezig bent kun je het net zo goed doorzetten, toch?
En normaal gesproken ben ik er ook best goed in, maar deze kwam echt heel sneaky van 20 meter ver aanrennen (of zo :P)
Ik zeg eigenlijk altijd hetzelfde aan die mensen en meestal nemen ze dat ook goed op: ik leg hen uit dat ik student ben en dat ik me momenteel nog niet wil engageren voor een maandelijks bedrag. Die mensen doen hun werk en zijn meestal heel vriendelijk, dan vind ik het flauw om hen gewoon voorbij te lopen…
Mm, ze zijn in België misschien wat liever dat ze dat daar slikken, hier zeggen ze bij zo’n argument “Dat is dan één biertje per week minder…”
Pingback: de mislukte zieltjeswinners, of: dat ik kennelijk toch niet het centrum van het universum ben | vijf koffie graag