Nog niet zo lang geleden geloofde ik dat geesten best wel eens zouden kunnen bestaan. Hier was een gegronde reden voor: ik las in mijn tienerjaren heel veel meidenbladen, de ElleGirl en de Fancy en de CosmoGirl en zo, en daar stonden altijd verhalen in over rondzwervende zielen. ALTIJD. Naast de bladzijden over loverboys en bekentenissen als “Ik heb een schaamlipcorrectie gehad” en “Ik ben een nudist”, stond dan “Ik kan praten met de overleden kat van m’n tante” en dergelijke.
Deze belevenissen waren altijd heel verschillend van aard. Sommige mensen zagen op bepaalde plekken ineens gekke afdrukken op de muur of bleke meisjes aan hun bedrand, anderen kregen continu belangrijke boodschappen door, weer anderen werden gepest nadat ze zo onverstandig waren geweest glaasje te draaien. Dit werd immer met grote ernst gebracht. En zodoende dacht ik: misschien bestaan ze wel. Als er zoveel verhalen bekend zijn over mensen die die dingen zien, zal het toch wel niet verzonnen zijn? Toch? Net zoals loverboys en nudisten en schaamlipcorrecties. Die bestaan ook. Een wereld met geesten leek ineens de normaalste zaak ter wereld.
Maar met het verstrijken van de jaren en het te oud worden voor meidenbladen begon ik bijna te vergeten dat ik ooit in geesten had geloofd en inmiddels kon ik me haast niet meer voorstellen dat ik die Vet Heftige Verhalen ooit serieus nam, hoewel ik me af en toe nog wel afvroeg waar ze vandaan kwamen.
Tot ik een documentaire zag over een spookbar in Amerika. Honderd jaar geleden waren twee mensen op deze plek vermoord en de eigenaar van de bar was ervan overtuigd dat zij hier nog rondhingen. Hij hoorde regelmatig rare geluiden en meende zelfs een keer van de trap te zijn geduwd. Discovery Channel ging wel even onderzoeken hoe dat zat: met een koffer vol interessante apparaten onderzochten ze ieder hoekje en gaatje van het gebouw. Hun conclusie was dat de geluiden iets te maken hadden met tocht en balken (duh) en dat er sprake was van een vreemde luchtdruksituatie, waardoor er op sommige plaatsen te weinig zuurstof was en mensen bijna flauwvielen en dan het gevoel kregen dat ze werden geduwd.
Aha, dacht ik, vreemde natuurkundige omstandigheden, zo zat het dus ook bij al die mensen die hun verhalen aan de bladen vertelden (want ik ben dan ook wel weer zo dat ik weiger te geloven dat de verhalen totaaaal uit de duim gezogen waren). Paradoxaal genoeg werd ik direct weer bang een klein meisje met lang sluik haar en bloeddoorlopen ogen in mijn spiegel te zien. Mijn remedie: de Viva lezen. Lekker veel heftige verhalen, maar een wereld zonder geesten.
Oohja, de Fancy, die toen nog groot en glanzend was. En je kreeg er soms een armbandje bij, en je kon stemmen wie je op de poster wilde… Ik krijg bijna heimwee haha!
(Maar dat van die vreemde luchtdruksituatie vind ik dan wel weer interessant!)
Haha jaaa die verhalen las ik ‘vroeger’ ook altijd in de Fancy! Stiekem geloof ik er nog steeds wel een beetje in, aangezien er zoooooveel verhalen over zijn. Het kan toch niet echt allemaal verzonnen zijn? Aan de andere kant, er is wel nog nooit glashard bewijs voor gevonden. Moeilijk, moeilijk :’)
dan moet je ook eens iets over de Bermudadriehoek lezen. Geen geesten, maar wel raar en interessant
Ah ja, glaasje draaien! Ik weet nog dat ik een keer aan mijn moeder vroeg wat het was en mijn moeder zei dat ik het absoluut nooit mocht proberen. “Gewoon voor het geval dat…”, haha.
Ik wilde dat ook heel graag, maar het werd me verboden en ik heb het dus ook nooit gedaan…
Hier precies hetzelfde. Mijn moeder zei altijd dat geesten niet echt bestonden, maar dat mensen er heel erg van in de war konden raken en dan allerlei dingen bleven zien :’)
Gewoon drie keer “Bloody Mary” tegen je spiegelbeeld zeggen 🙂
Owja, de Fancy. Bestaat die eigenlijk nog wel? Maar volgens mij verzonnen ze dat hele blad stiekem bij elkaar. Er is toch geen enkel meisje dat serieus een brief gaat sturen met “Help, drie weken geleden is het touwtje van mijn tampon afgebroken en het begint inmiddels te jeuken.” 😛
Dat heb ik nooit in de Fancy gelezen, was dat niet de Girlz? Dat blad maakte het pas bont 😛 De Fancy is inmiddels opgeheven, superjammer.
Remedie: de Viva haha. Je bent niet overgestapt naar de ‘gewone’ Elle en Cosmo? Past wel bij de Parijse belevenissen, toch?
Haha ja ik lees ook wel de gewone Elle en de Cosmo (en de Marie-Claire, en de Linda en de en de) maar de Viva was het eerste wat in me op kwam! 😉
Ik kijk ook wel eens die programma’s op DC en het is toch raar.. dat begin van je blog ook hahah, tussen de loverboys en correcties haha!
Ohhh ik vind dat zo interessant he! Zowel de spookverhalen als de oernuchtere verklaringen. Of misschien soms juist wel de combintie ervan.