Mijn oma schreef vaak briefjes, korte briefjes met niet veel meer dan een voornaam of productnaam. Lisa, chocola, of Lisa, koekjes: dat soort dingen. Toen ze de rest van het potje oploskoffie dat zij en opa tijdens hun vakantie hadden gebruikt aan mij gaf (“Daar drinken we toch nooit meer van”), stond mijn naam op het briefje dat er met plakband op was bevestigd. Vier letters, niets meer.
Als iemand er niet meer is, worden dat soort dingen opeens heel bijzonder. Ik drink ook nooit oploskoffie, dus het potje blijft achterin de kast staan, met het briefje er stevig aan vastgeplakt. Een themanummer van de Margriet over Amsterdam, met het briefje Voor Lisa (streep eronder) 9 straatjes in Amsterdam (streep eronder) ligt ook voor eeuwig tussen mijn verse tijdschriften.
Het is zo raar om briefjes in haar handschrift te zien, in dat sierlijke handschrift (echt een oma-handschrift, kleine priegelletters met enorme lussen, mijn andere oma had dat nog erger, meen ik me te herinneren). Iemand wiens handschrift voor je neus ligt, kan onmogelijk weg zijn. Toch? Iemand die schrijft Lisa, drop en chocola (streep eronder) Thomas, kauwgom (streep eronder) is er toch nog gewoon? Of Lisa (streep eronder) Dit boekje heb ik al lang in huis. Nu mag jij het gebruiken in Amsterdam. Groetjes Oma en Opa (streep eronder)?
Als ik die briefjes zie, is het net alsof ze er gewoon nog is, gewoon nog bij mijn opa in huis, en dadelijk gaan ze gewoon koffie drinken, echte koffie. Of samen boodschappen doen, waarna mijn oma briefjes plakt op het snoep dat ze voor ons heeft gekocht. Door haar handschrift is ze ineens zo dichtbij dat ik haar bijna aan kan raken. En hoewel ik het niet had verwacht, voelt dit behalve raar ook behoorlijk geruststellend.
Het is zo raar, fijn en geruststellend om iets tastbaars te hebben van iemand die er niet meer is, ook al is het maar iets kleins. Ik vind het zelf super jammer dat ik niks van mijn opa heb, van mijn oma gelukkig wel (een tasje uit Thailand, gekocht toen haar zoon ging trouwen).
Ah ja, inderdaad 🙂 Van mijn andere oma heb ik geen briefjes, maar wel heel veel andere dingen, dat is ook heel fijn.
Gek hè, dat die dingen er gewoon altijd zullen blijven en zoveel herinneringen oproepen. Al is alles ineens anders.
Mijn oma doet dat ook. Ze knipt artikelen uit kranten en tijdschriften en dat krijg je dan met een gele post-it of een afgescheurd papiertje met je naam erop. En ik vind dat soms heel irritant, vooral als het over zaken gaat waar ik zelf veel meer van weet. Maar ja. Het is inderdaad ook wel weer lief. En aangebroken pakken koekjes, of pakken melk, of komkommers en zo. Dat krijg ik ook altijd. Maar mijn oma heeft een heel vierkant, hoekig handschrift.
Verder weet ik niet zo goed hoe ik hier op moet reageren, maar ik vind het een heel lief verhaal.
Mijn opa doet dat ook altijd met krantenartikelen waarvan hij denkt dat ik dat leuk vindt. Alleen schrijft hij er zelf hele epistels bij. Ook leuk 🙂
Hou haar maar stevig bij je 🙂 Als die kleine dingetjes worden inderdaad in een keer heel bijzonder en onmisbaar.
Dit raakt me best wel, omdat mijn oma er ook niet meer is… Wat fijn dat je die briefjes hebt! Ik heb alleen een recept van haar wat ze ooit heeft opgeschreven haha.
Hoe lang is het geleden dan, dat je oma overleed? 🙁
Ik herken het sentiment, want hoewel mijn briefjes-oma nog leeft, schrijft ze niet meer. Te oud, krakkemikkig en vergeetachtig 🙁
In september, allebei mijn oma’s zijn deze zomer overleden. 🙁
En ja ugh. Moeilijk om te zien is dat hè 🙁 Bewaar ze maar goed, als je ze nog hebt.
Nog gecondoleerd…
Haha dat is gelukkig het probleem niet, mijn oma bewaart namelijk zelf alles (maar dan ook álles, tot de plakkertjes die om een broodzak heen zitten aan toe, dus terugvinden wat je zoekt kan lastiger zijn)
Mijn oma is vorig jaar overleden. Ik kan me nog zo veel van haar herinneren. Wel vooral dingen van toen ik ‘jong’ was (jonger dan 16). En dan vooral de kleine dingen, zoals jij ook beschrijft. Dit soort dingen blijven je bij en zorgen dat de herinneringen blijven.