Na een half jaar afwezigheid was ik deze week voor het eerst weer op de UvA. Voor het laatst voor het eerst waarschijnlijk, aangezien ik ben begonnen aan mijn master (voor de geïnteresseerden: nog steeds Nederlands) en die is over een jaar weer afgelopen. Jullie begrijpen dat dit gepaard gaat met allemaal heftige gevoelens zoals acute nostalgie en het verlangen om mezelf vast te ketenen aan de hekken van het P.C. Hoofthuis. Dat slaat natuurlijk nergens op want voorlopig loop ik er nog gewoon rond, maar ik ben nooit zo goed geweest in in het hier en nu leven.
Gelukkig kan ik dit leed delen met mijn vriendinnen die ik vier jaar geleden tijdens de Intreeweek ontmoette (oké, we zijn niet helemaal compleet: eentje moest zo nodig overstappen naar literatuurwetenschap, boo for her), zodat mijn masterjaar als een mooi literair en afgerond einde voelt. Oh, de Intreeweek! Lekker een beetje door de stad zwerven, je laten imponeren door zogenaamd coole mensen, slapen in een gymzaal en allemaal stomme folders van hot naar her slepen!
Dat kan toch nooit vier jaar geleden gebeurd zijn? Ik heb het gevoel dat ik nog moet beginnen. Een tijdje geleden schreef ik dat ik nu eindelijk eens het echte studentenleven wilde gaan leiden. Daarmee bedoelde ik: dagen doorbrengen in de bibliotheek, pasta met ketchup eten, bierblikjes verzamelen en op donderdag, vrijdag én zaterdag uitgaan. Dat was natuurlijk een grapje, maar stiekem ergens ook weer niet (net zoals ongeveer al mijn andere grapjes). Pasta met ketchup eten is en blijft waanzin, maar het naderende einde van deze levensfase zorgt voor een soort student life crisis (ja, dat komt nog vóór de quarter life crisis), waardoor mijn hersenen vol raken met pijnlijke non-kwesties in plaats van de studiestof.
Maar goed, dat heb ik wel vaker, want toen het laatst tijdens college over wetenschap in literatuur ineens ging over vegetarisme, dwaalden mijn gedachten af naar de zwarte pieten-discussie (ook over deze onderwerpen heb ik allemaal heftige gevoelens), waardoor ik me enige tijd niet meer zo goed kon concentreren op wat er allemaal werd gezegd over klonen. Dat is ook iets waar ik al vier jaar last van heb. En tóch heb ik mijn bachelor af weten te ronden. Kennelijk doe ik iets goed. Laat ik dit jaar dan ook maar op dezelfde voet doorgaan. (En laat het lang duren.)
Sterkte. Afstuderen is het rotste wat er is, tenminste als je een groot deel van je identiteit ophangt aan wat je doet. Dan word je de ene dag nog wakker als masterstudente en de volgende dag als werkeloze. Soort van. Maar tegen die tijd mag je bij mij aankloppen en vertel ik je dat ook dat weer goedkomt.
Dat klinkt niet erg bemoedigend! Maar bedankt voor het aanbod, dat zal ik onthouden. En ondertussen zet ik mezelf alvast schrap.
Sorry. Het verschilt ook een beetje per dag hoe ik er tegen aan kijk. In het weekend nooit meer hoeven studeren is ook wel erg fijn.
Ja, dat kan ik me voorstellen. Alles heeft voor- en nadelen, maar uiteindelijk wil je wel gewoon werken. Hopelijk ben je nu snel waar je wilt zijn, zodat je lekker kunt klagen over hoe druk het allemaal wel niet is! 😉
Ik ben deze week ook begonnen met mijn master en ik deel deze gevoelens. Misschien is dat idee van een ‘echt’ studentenleven leiden wel een goed idee, het klinkt namelijk zo kut dat ik er volgend jaar wel klaar mee zal zijn.
Dat ik daar niet zelf aan gedacht hebt! Jij bent écht slim.
Dit is zo herkenbaar! Ik zit ook in mijn laatste jaar, maar ik kan a. niet geloven dat ik klaar ben en b. heb het gevoel dat ik nog 10000 dingen wil doen voordat ik afstudeer! Dingen die je alleen als student kan doen, bijvoorbeeld een commissie doen, op studiereis gaan etc etc.
En voor je het weet ben je drie jaar verder en is het ineens zeven jaar geleden dat je met studeren begon. ZEVEN JAAR! Je masterjaar zal snel voorbij zijn, maar ook daarna gaat de tijd snel en komt er vanzelf wel iets nieuws op je pad. Ook daar wen je aan. Zelfs al is het rot om, zoals Lindsey zegt, het ene moment nog masterstudent te zijn en de volgende dag werkloos… Maar ach, in je werkloze periode heb je wel nog de tijd om te genieten van je vrijheid, vieze pasta en uitgaan. Er is nog hoop!
Daar wil ik al helemaal niet aan denken! En inderdaad, die vieze pasta eet ik wel als ik werkloos ben. Dan kan ik namelijk ook niet meer bijlenen 😉
Zolang je (on)bewust toch allemaal goede dingen blijft doen zal het wel goed komen, denk ik!
Het komt wel goed, voor je het weet voel je je nostalgisch over je eerste werkgever, dan je tweede werkgever, etcetera. En als je je school echt mist, kun je altijd nog een deeltijdstudie gaan doen.
Ik ben ook net begonnen aan mijn master, zo’n gek idee dat je over een jaar helemaal 100% klaar bent! (Als het goed is…)
Herkenbaar! Ik zit nu ook in mijn laatste jaar en ik ga hierna waarschijnlijk werken (als ik uberhaupt werk kan vinden..). Ik heb nog geen flauw idee of ik misschien verder wil studeren (lijkt me niet eigenlijk), maar alles komt zo eng dichtbij!
Mijn gedachten dwaalde ook altijd af tijdens colleges, heel vervelend. Mijn bachelor heb ik gelukkig gehaald, maar een master ben ik niet meer aan begonnen.
Heel erg veel succes met het masterjaar!
Herkenbaar. Wij leven gewoon allebei in een voortdurende staat van prenostalgia.
Daarom zijn wij ook meant to be
Maar de zwartepietendiscussie ís ook belangrijk. Evenals de boodschappen die nog gedaan moeten worden (wat zou er in de aanbieding zijn?), die ene jongen die je stiekem of helemaal niet stiekem leuk vindt, je smartphone, of je geen dode punten in je haar hebt, en of het college niet uitloopt want dat is altijd zo vervelend (en hoe komen die domme docenten toch altijd op het idee om een veel te lange presentatie voor te bereiden??)
Haha, inderdaad. Vooral dat van die dode punten! Dat moet je niet onderschatten!