ik had dit gisteren al geschreven maar toen

En dan denk je, het heeft nu toch geen zin meer om nog iets aan school te doen, mijn vrienden zijn hier binnen enkele minuten. Dus dan zit je maar wat op livejournal, een beetje berichten te lezen die je al uit je hoofd kent, omdat je denkt dat de bel ieder moment kan gaan en er geen tijd meer is voor iets dat moet. Maar wanneer je de berichten al drie of vier keer hebt gelezen beginnen ze je toch een beetje de keel uit te hangen, dus denk je: ik ga wél huiswerk maken. Dat hou je twee minuten vol, zo lang duurt het om jezelf te overtuigen dat het al te laat is om deze avond nog iets te bereiken, en dan ga je op Facebook. Op Facebook is ook niets nieuws, maar dat wist je al, want je krijgt die meldingen toch al binnen via je telefoon. Je comment wat bij een oude statusupdate, je  kijkt op de klok en besluit wederom iets constructiefs met je wachttijd te gaan doen. De afwas? Dit keer heb je er al binnen een minuut genoeg van en je rent weer terug naar je laptop. Hyves dan maar, for god’s sake. Een beetje de ~$ex@y~ foto’s van je veertienjarige buurmeisje uitlachen of de krabbels van jongens van vijfentwintig die nog steeds hun werkwoordsspelling niet kennen belachelijk maken. Het is niet leuk.

En dan heb je internet zo lang misbruikt voor tijddood-tijd dat je gewoon zin krijgt om huiswerk te maken. Dus je besluit het goed aan te pakken en zet de computer uit, ruimt je bureau leeg en gaat hoofdstuk elf samenvatten. Althans, dat wil je. Want je pen is onvindbaar en je kan de juiste bladzijde niet vinden. Net wanneer je denkt dat het best lekker gaat en het ergens op begint – wacht even. De bel gaat.