De brutalen hebben de wereld, wat wil zeggen dat er voor mij niet zo veel overblijft. Ik ben beleefd, akelig beleefd zelfs. Nooit zal ik een impertinente vraag stellen, iets nemen dat niet van mij is of ergens ongevraagd binnen vallen om vervolgens alle chips op te eten.
Onlangs heb ik een recensie geschreven over Gitte van Kristien Hemmerechts. Ik vond het prachtig, maar toen er enkele weken na ontvangst van deze roman nóg een exemplaar op mijn deurmat viel, hoefde ik hem niet per se dubbel te hebben. Toch wilde ik het niet meteen terugsturen: als ik zou bellen zouden ze misschien wel zeggen dat ik hem mocht houden! Kon ik deze mooi aan iemand anders geven. De brutalen hebben de wereld, jwz.
Mijn poging tot ‘brutaliteit’ resulteerde in dit telefoongesprek:
“Goedemorgen, ik heb gisteren een recensie-exemplaar van Gitte ontvangen, maar die hebben jullie mij al eerder gestuurd!”
“Oh, dan is er iets mis gegaan. Je kunt hem retourneren, maar als je er nog iemand mee blij kan ma-”
“Oh nee hoor ik wil hem best terugsturen! Maar ik dacht, ik bel even, dan weten jullie dat ook weer. Moet ik er nog een briefje bij doen?”
Hahaha geniaal!
Melig.
Ik was ook altijd akelig beleefd. Nu begin ik een beetje in te zien dat ik net zoveel waard ben als de ouders van wie dan ook, al dan niet nog meer. Vroeger was ik awkward. Nu probeer ik de wereld juist te redden van alles wat awkward is. Het lukt nog voor geen meter, maar dat is de schuld van de wereld.