wat ik niet meer heb

Dit uitzicht bijvoorbeeld

Mijn kamer ziet eruit alsof er een tornado heeft huisgehouden. Dat is best jammerlijk, want de enige die hier heeft huisgehouden, ben ik, en dat heb ik niet erg efficiënt gedaan, want het is een enorme teringzooi. Ik kan zeggen dat het probleem ligt bij mijn drukke agenda en dat ik tevens gewoon geen plek heb voor al dat papier dat (lees: al die nagekeken toetsen die) ik verzamel sinds ik docent ben, maar eerlijk is eerlijk: de belangrijkste reden waarom mijn woning er niet uitziet, is omdat deze woning ‘normaal’ voor me geworden is. Waar ik eerst moest huilen van geluk omdat ik nu eindelijk een eigen keuken had, moet ik nu eerder huilen omdat ik geen zin heb om die keuken schoon te maken.

Na tien maanden is het nieuwe er volledig af, ik ben aan mijn woning gewend. Heel slecht, aangezien ik hier zoveel heb dat ik vroeger niet had, of beter gezegd: hier zoveel niet heb dat ik vroeger wel had. Om mezelf maar weer te herinneren aan hoe #dankbaar ik mag zijn, een lijstje met dingen die ik in deze woning moet missen (en ja, dat is allemaal positief):

• Om maar te beginnen met het allerfijnste: waar ik nu woon, gooien mensen geen afval uit het raam! Je zou denken dat dat normaal is, maar voor mij was het heel lang heel normaal om te zien hoe de grond aan de achterkant van de flat bezaaid lag met vuilniszakken, lege bierblikken en volle zakken sla (?).
• Iets dat hier wellicht mee samenhangt, is dat ik nooit meer dode ratten bij de vuilnisbakken zie. Zo jammer!
• Ook vind je in mijn woning geen muizen (dood en/of levend). Dat er muizen waren, was trouwens niet echt de schuld van de schaamteloze vervuilers van mijn flat, want muizen in oude huizen zijn op zich best wel normaal. Dat ik nu nergens een muis zie is een cadeautje, laten we maar zeggen.
• Nu heb ik weinig tot geen geluidsoverlast. In Noord wist ik precies wat iedereen de hele dag zei, deed of luisterde. Hier zijn de muren wat beter, want ik heb zelden last van andere mensen (ook wel lichtelijk verontrustend, in mijn vorige woning had ik wel altijd het gevoel dat er op me gelet werd, mocht ik van een krukje vallen o.i.d.).
• Mijn huidige keuken mist vooral smerigheid. Godogod, wat was die keuken in mijn vorige flat toch een potje. Ik deelde hem met twaalf anderen, vandaar. Nu is mijn eigen keuken ook niet echt een toonbeeld van hoe het moet, maar zoals ik al zei in mijn blog over waarom het leuk is om alleen te wonen: andermans ranzigheid is altijd net wat ranziger dan je eigen ranzigheid. Bovendien kan het nooit zo erg worden als daar. Zo was er die ene keer dat de afvoer van een van de wasbakken in de keuken DAGENLANG vol met water stond omdat de afvoer verstopt was. Ik was doodsbang dat we allemaal besmet zouden raken met de legionellabacterie, of zo. Ik weet nog wel dat ik me uiteindelijk over mijn walging heb heengezet en heb geprobeerd om de afvoer te ontstoppen, en dat het toen exact 0,0% effect had. Had ik voor niets mijn gezondheid op het spel gezet! Uiteindelijk is er een loodgieter gekomen om de boel weer lopend te krijgen. Best gênant.
• Ik heb trouwens ook geen huisgenoten meer met wie ik kan roddelen over wie de afvoer heeft laten verstoppen. Dat is wel jammer. (Ter compensatie zit ik nog steeds in de whatsappgroep van mijn voormalige huis. Nee, grapje, dat is voor het geval ik nog post krijg. En oké, ook omdat ik niet zo goed ben in afscheid nemen.)
• En ik heb al helemaal geen snoezige 18-jarige huisgenoten meer die voor het eerst op zichzelf gaan wonen en vinden dat ze gekookt hebben als ze een diepvriesmaaltijd opwarmen in een pan. (Dat mis ik ook wel, want daardoor voelde ik me altijd Vet Volwassen & Verantwoordelijk. Nu moet ik mijn gevoel van eigenwaarde ergens anders vandaan halen. Uit mijn talenten enzo.)
• Hiero geen doodenge liften die om de haverklap vastlopen (m.a.w. ik hoef ook nooit meer met de trap naar de vijftiende verdieping). Vind ik óók wel jammer, want het maakte het leven spannend en iedere keer dat de lift het wel deed was een heus dankbaarheidsmomentje.
• Ook blijven vreemde mensen die over de gang lopen me bespaard. In mijn vorige flat waren de deuren continu kapot, en dan kwam er weer zo’n rare snuiter binnen (en oh ja, af en toe nam die dan ook iets mee, het laatste jaar werd er continu ingebroken). In mijn nieuwe flat is het wat lastiger binnen komen. Oké, gisteren was de voordeur ook wel kapot, maar toen ging hij van buitenaf niet open in plaats van niet dicht. Niet echt handig, maar wel veel veiliger, toch?

Zo, en nu ben ik wel klaar met dit lijstje, ik ga mijn lieve fijne keuken maar eens de schoonmaakbeurt geven die hij verdient.