Vier maanden geleden schreef ik dat ik niet zo goed wist wat ik aan moest met mijn blog. Het is hier namelijk een beetje een dooie boel, zoals je wellicht al gemerkt hebt. Soms gaan er weken voorbij zonder dat ik iets plaats, mijn meeste lezers van vroeger zijn hem inmiddels gepeerd en veel van mijn blogvrienden van toen hebben ook al een andere hobby gevonden. Ik dacht dat ik er misschien ook maar eens mee moest stoppen: als je van de zeven jaar bloggen al een jaar of twee niet meer weet wat je moet schrijven, is de koek dan niet eigenlijk gewoon op?
Want dat is mijn probleem voornamelijk: gebrek aan inspiratie. Oké, ik heb het ook wel druk met fulltime werken en allemaal andere projecten, maar ‘te weinig tijd’ is niet mijn grootste probleem. Ik weet gewoon niet meer waar ik het over moet hebben, en dat komt weer door 2 dingen:
- Veel van wat ik meemaak heeft te maken met mijn werk of met die andere projecten; het zou niet erg professioneel zijn om daarover te schrijven (“OMG wat ik nu toch weer heb meegemaakt op kantoor JE RAADT HET NOOIT…”)
- Omdat ik ook buiten werktijd zoveel bezig ben met andere dingen, blijft er weinig hersenruimte in mijn hoofd over voor mijn blog. Op de fiets denk ik namelijk ook al aan X en Y. Of Z. Of A1. En ik kan nu eenmaal niet aan meerdere dingen tegelijkertijd denken. Ik wou dat het kon, maar het is fysiek onmogelijk.
Dus ja, zo blijft er niet veel over om over te schrijven. Eigenlijk zijn de enige kant-en-klare onderwerpen a) mijn verrotte knieën (die zijn namelijk ALTIJD in mijn gedachten, maar het is wel ook altijd hetzelfde liedje dus daar kan ik ook niet veel over schrijven) en b) RuPaul’s Drag Race (maar daar probeer ik nu van af te kicken omdat het ECHT niet meer oké was hoeveel hersenruimte dat opvrat).
Alleen … als ik dan wel weer eens blog … (en dan heb ik het over een ‘echte’ blog, geen maandoverzicht, daar was ik na drie keer eigenlijk wel klaar mee) … dan vind ik het zo leuk! ZO LEUK! En spannend! En interessant! Dan neem ik me meteen weer voor om vaker te schrijven. Iedere dag, als het even kan.
Dus misschien ga ik toch weer een poging wagen om wat hersenruimte vrij te maken. Ik moet dit niet te hard zeggen, want meestal als mensen een “Bitch I’m BACK!”-blogpostje schrijven, is dat hun allerlaatste blogpost aller tijden. Dus. Reken maar nergens op.
Wel kan ik zeggen dat ik achter de schermen bezig ben met een paar aanpassingen om de boel ook voor mij weer een beetje fris, nieuw en interessant te laten voelen. Dat is al in zo’n vergevorderd stadium dat ik kan garanderen dat het ook echt gaat gebeuren – tenzij mijn leven ineens ingrijpend verandert natuurlijk. Misschien wordt al het internet wereldwijd volgende week wel voor altijd en eeuwig platgelegd door hackers, of ben ik morgen wel getuige van een misdrijf en moet ik voor mijn eigen veiligheid verhuizen naar Buenos Aires en mijn naam veranderen in Hannie-Madelief Smith. Ik neem aan dat jullie hier in dit geval begrip voor zullen hebben.
(Voor wie niet meteen doorheeft wat ik bedoel met ‘een paar aanpassingen’: ik wil mijn layout omgooien. Niet echt een wereldschokkende verandering, althans, niet voor jullie. Wel voor mij, want ik heb deze layout al bijna zeven jaar en ik ben eraan gehecht zoals ik ben gehecht aan de cd-speler die ik kocht toen ik twaalf was: irrationeel maar hartstochtelijk.)
Rest mij om even heel hard BEDANKT te zeggen tegen al mijn lezers die hem niet zijn gepeerd, en in het bijzonder tegen alle mensen die mij de afgelopen jaren regelmatig een por in mijn zij hebben gegeven vanwege het gebrek aan nieuwe blogposts, waarna ik toch steeds maar weer eens een stukje typte, om weer opnieuw te ontdekken hoe leuk ik het eigenlijk vond. Jullie zijn de reden waarom mijn blog nog steeds bestaat. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het schrijven op zichzelf ook heerlijk, maar de helft van het plezier hiervan is het idee dat mensen het gaan lezen. Of zoals Lady Gaga zegt: I live for the applause. Ik weet heus wel dat ik niet zo beroemd ben als Lady Gaga, maar als ik het ooit nog ga worden, dan heb ik het aan jullie te danken.
P.S. Zoals je misschien is opgevallen, functioneren de meeste afbeeldingen van mijn blog niet meer. Komt doordat Photobucket ‘ineens’ heeft bepaald dat je er 400 euro voor moet gaan betalen. Uh, mooi niet vriend. Ik ga dus alles binnenkort maar ergens anders uploaden, maar dat moet dus nog gebeuren.
Geen dank hoor, ‘Hannie’! 😉
😀
Ik ben gestopt met bloggen en met reageren, maar hierbij de mededeling dag ik dus nog wel lees. Ik ben benieuwdst je aanpassingen en nieuwe stukjes 🙂
Ps dit bericht is getypt vanaf mijn telefoon en misschien kun je je typvak wat telefoonvriendelijker maken. Ik ben namelijk te lui om steeds van links naar rechts te schuiven en mijn fouten te corrigeren ?
Aah, leuk om te horen dat je er wel nog steeds bent 🙂 En thanks voor je tip! 😀 Ik ga sowieso een responsive layout nemen (ben er nog even mee aan het prutsen) dus als het goed is wordt hij dan helemaal telefoonvriendelijk!
?? zij die het opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren ?
Daar heb je een goed punt 😀
Gebrek aan hersenruimte, dat vind ik een adequate omschrijving voor het syndroom waar de meeste enthousiaste bloggers vroeg of laat aan komen te lijden. Ik word wel nog steeds ook enthousiast van je posts, dus ik hoop dat de comeback in dit geval geen laatste stuiptrekking is!
Aaah, thanks Esra! 🙂 Goed om te horen, dat helpt weer!
Same.
Ps boekreview over het smelt?
Nou omdat je het zo lief vraagt (kan wel nog een jaartje duren hoor, vind het best lastig …) Maar in ieder geval bedankt 😉
Nou, wat ik zelf heb, is dat hoe vaker ik blog, hoe makkelijker het gaat. Dus nu dwing ik mezelf om een keer in de week te bloggen en dat gaat redelijk.
Ja, daar heb je wel gelijk in!
He Lisa, zoals je inmiddels wel weet lees ik hier heel graag mee, en je hebt een topgevoel voor humor.
Zelf vind ik bloggen top net omdat ik er sans gêne lui in ben. Ik reageer niet eens consequent op de blogs van een ander (zelfs niet op de lieve, lieve reacties die ik krijg, echt, elke reactie vind ik zo ontzettend lief, dat iemand daar tijd in wil steken, denk ik dan, en dan ben ik een beetje ontroerd). Maar dat vind ik dus stiekem allemaal zo leuk: dat het gewoon online blijft staan, niet aan me trekt of duwt als er niets nieuws bij de stapel komt en dan, uiteindelijk, als ik denk dat ik vast nooit meer iets ga schrijven, ik er toch weer iets bijzet. ‘Ongedwongenheid’ is het nieuwe lui is het nieuwe bloggen.
Ah thanks voor het compliment 😀 Leuk om te lezen over jouw ervaring. Ik snap wat je bedoelt, alleen voor mij werkt het heel anders. Ik word onrustig van al die oude dingen die dan online staan en wil weer nieuwe dingen schrijven om de oude dingen verder ‘naar onderen’ te laten zakken. Terwijl ik wel weer wil dat die óók gelezen worden. Gek hè?
*leest* 🙂
😀
Jeej!!?
Thanks dus 😉
Ik lees je blogjes graag, dus hopelijk komt er snel wat hersenruimte vrij!
Aah, dankjewel! 😀
Herkenbaar; mijn manco was dat er opeens kinderen waren die die hersenruimte vullen en ik wil er geen mama blog van maken…
Maar zie hier; ik lees jou nog steeds!
Ah ja, kinderen nemen dan ook wel érg veel hersenruimte in. Schrijven zonder daarover te schrijven lijkt me onmogelijk … Leuk dat je wel nog leest! 😀
Pingback: wat ik de afgelopen twee jaar allemaal heb uitgespookt | vijf koffie graag