tijd voor een nieuw huis

Februari is al een korte maand, maar deze maand voelt hij extra vluchtig, want het is de laatste maand in ons huis.

Jep, na 4 jaar in een huurappartement met badkamer van 1,23 vierkante meter in Amsterdam-Oost gaan we naar … een ander huurappartement in Amsterdam-Oost (met een grotere badkamer!) Ons huidige huis is heel mooi en oud, en het volgende huis is heel nieuw, wat ergens een beetje pijn doet, maar vooral veel voordelen oplevert.

Ik bedoel… over een maand kan ik eindelijk douchen zonder dat er een beschimmeld douchegordijn tegen mijn been aanplakt. En mijn tanden poetsen in de badkamer zelf in plaats van in de keuken (met 1,23 vierkante meter was er geen ruimte meer voor een wastafel). En onze spullen opbergen op een manier dat je nog iets uit de kast kan pakken ipv dat je de hele kast moet leeghalen om één dingetje te pakken dat helemaal achterin ligt, want er is meer bergruimte. En aangezien de mensen die eruit gaan de eerste bewoners waren én aangezien ze nog leven, kan ik ‘s nachts ook gewoon in de spiegel kijken zonder daarin dat doodenge wijf van Dead Silence te zien.

En het nieuwe huis is een stuk beter geïsoleerd, en er is een vaatwasser, en de keuken staat niet half op instorten … ik ga onze gezellige woonkamer met glas-in-lood en de slaapkamer met plafondornamenten echt wel missen, maar straks krijgen we zo veel meer waar voor ons geld (had ik al gezegd dat het goedkoper is? En slechts 5 minuten fietsen van ons huidige huis?).

Maar mensen, ik was vergeten hoe stressvol verhuizen is. Eerst al alleen het proces om het huis te krijgen. Je moest binnen onmogelijk korte tijd 3259 formulieren inleveren (de verhuurder weet nu echt álles van me. Van mijn HEMA-salaris van toen ik 16 was tot alle adressen waar ik ooit heb gewoond. Ik vraag me af of dit legaal is, maar hè, je bent semi-jong en je bent wanhopig). Vervolgens was ik weer bang dat we tóch niet aan de inkomenseis voldeden (je moest samen 4,5 keer de huurprijs per maand verdienen, wat op zich al belachelijk veel is, maar het tweede salaris telde maar voor de helft of zo, en Tim is freelancer dus dat is ingewikkeld, etc etc).

En nu het contract is getekend zit ik weer te stressen of alles wel goed gaat met de verhuizing en sleuteloverdracht en alles, of het niet te krap gepland is, en of we het huidige huis wel ‘schoon’ genoeg kunnen opleveren (misschien hadden we in de afgelopen 4 jaar de oven iets vaker tussendoor moeten boenen…) en of we straks niet toch een nachtje tussen al ons meubilair op straat moeten slapen. (Tim heeft deze angsten overigens niet, dus het zal wel aan mij liggen – waarschijnlijk net zoals dat ik ook de enige van ons tweeën ben die ‘s nachts altijd die geest uit Dead Silence ‘s in de spiegel ziet)

Hoe ik deze angstige gedachten bezweer? Opruimen. Wat eigenlijk ook een beetje nutteloos is. Want als ik 3 van mijn 8 nagellakjes weg doe, scheelt dat niet echt veel hè? En hartstikke leuk dat ik mijn loodzware juicer nu alvast naar een vriendin ga brengen, maar eigenlijk zou het praktischer zijn om dat ná de verhuizing te doen, aangezien ze dan dichterbij woont. (Dat is dan gewoon het zoveelste ding dat de verhuizers in de verhuiswagen stoppen. Het slaat nergens op als ik helemaal daarvoor zelf met dat ding ga sjouwen. Maar ik heb gewoon het gevoel nodig dat ik alvast iets dóe, snap je?)

Het liefst zou zelfs ik alle spullen alvast in verhuisdozen stoppen, maar eerlijk waar: zoveel hebben we toch niet. Ik kan weinig dingen bedenken die we zeker weten niet nodig gaan hebben de komende weken. (Goed, de kans dat ik koekjes ga bakken is niet héél groot met alle drukte, maar stress baking is een ding.)

Bovendien: in ons huidige huis is zo weinig opbergruimte dat we alle verhuisdozen in de woonkamer moeten opstapelen. En ik wil nog even een paar weken genieten van hoe leuk het hier is.