waar ik me momenteel zoal mee bezig hou (naast werken en slapen)

Mijn nieuwe boek, natuurlijk. Dat is ook de reden waarom ik een half jaar (record! Sorry!) niets van me heb laten horen op dit medium. Ik was er maar druk mee.

Kijk, het zit zo: nadat ik in augustus de tweede versie van mijn nieuwe boek Anders, beter had ingeleverd, kwamen we erachter dat de opbouw niet evenwichtig genoeg was. Dus toen ben ik flink aan het herschrijven gegaan. Dat voelde een beetje alsof je een huis uit elkaar haalt en hem vervolgens weer opnieuw in elkaar moet zetten: ineens heb je te veel (of te weinig) muren, je vergeet ergens een deur in te zetten waardoor niemand de badkamer in kan, en overal ligt lijm.

Maar inmiddels staat-ie, hoor. (Ik moest de badkamer opnieuw slopen, maar nu heb ik tenminste een bad). Momenteel ligt het nog heel even bij de redactie en dan krijg ik hem komende week weer terug voor een (!!hopelijk!!) minder ingrijpende feedbackronde.

Toen ik even niet aan het schrijven was: mijn sociale leven (semi) op rit krijgen en wat mensen appen die ik maanden geghost had (overigens nog steeds niet iedereen, want ik vind het altijd zo lullig om te zeggen ‘zullen we over twee maanden afspreken?’ en dan zeg ik maar helemaal niets, en vervolgens voel ik me daar weer lullig over. Ingewikkeld.)

En ook: achterstallig huishoudelijk werk. Ja, want dat heeft al helemaal nooit prio. Ons berghok lag bijvoorbeeld be-zaaid met oud papier en glas (nee, niet alleen maar wijnflessen. Ook pindakaas-potten. Eigenlijk vooral pindakaas-potten.)

Sporten. Sinds eh, vorige week. Thuis sporten tijdens corona, dat was gewoon zo saaaaaaaaaaaaaaaaaaaaai. En ik had een periode waarin ik vaak tot best wel laat werkte en daarna kwam het er ook niet meer van. Toen gingen de sportscholen weer open en had ik totaal geen zin om erheen te gaan en ging ik ineens wél thuissporten (?!?). Maar inmiddels heb ik mezelf er toch weer heen gesleept & I love it. Not so much als mijn vorige sportschool waar ik de hele tijd superleuke lessen volgde en motiverende teksten hoorde zoals “Lisa! Dit is geen squat!” (die sportschool werd overgenomen door een of andere spinningschool: een trend die ik nooit zo begrijpen, zeker niet in Amsterdam. Fietsen jullie nog niet genoeg of zo?).

Maar mijn nieuwe sportschool is óók chill, en het voordeel is dat ik nu wat flexibeler ben doordat ik zelf gewoon ga ipv lessen volg. Ik heb een trainingsschema voor mezelf bedacht van 3x per week en ik heb er helemaal zin in (bij gebrek aan trainer roep ik die motiverende teksten gewoon zelf, waardoor ik af en toe wel wat rare blikken krijg van alle bro’s die naast me staan te pompen, maar goed, zij kreunen altijd heel hard als ze een stang optillen, en daar zeg ik óók niets van).

Ik snap niet zo goed waarom ik zo blij word van zware dingen optillen en weer neerleggen, maar feit is dát ik het word, want ik kom altijd veel goedgemutster thuis dan dat ik erheen ben gegaan.

(Fun fact: de hoofdpersoon in mijn boek werkt bij een sportschool, maar ze vindt al dat trainen en de zelfverbeterings-cultus er omheen heel erg stom. Ik schreef die scènes met duivels veel plezier, want er staan veel gedachten in waar ik het eigenlijk ook wel mee eens ben. Maar tegelijkertijd deel ik haar gevoelens niet: de sportschool is my happy place)

Tv kijken. In de periode dat ik veel werkte, veel schreef, niet sportte en nooit het glas wegbracht, keken Tim en ik The Sopranos. En…. omg. DIE SERIE! WORD HELEMAAL EMOTIONEEL ALS IK ERAAN DENK ZO GOED! Het is Game of Thrones all over again. Z. z. z. verdrietig dat we er na twee maanden wel doorheen waren. Voor wie het niet weet: The Sopranos gaat over een maffiafamilie in New Jersey, waarvan hoofdpersoon Anthony Soprano naar een psycholoog gaat vanwege zijn paniekaanvallen. Het zo’n goede serie, met zulke sterke scènes, originele personages en leuke grappen. En oké, heel veel geweld. Daar hield ik vroeger nooit van, maar Game of Thrones heeft me verpest.

Daarna keken we The plot against America, een korte serie gebaseerd op een boek van Philip Roth, over een Joodse familie – ook in New Jersey – tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dan als Amerika zich níet in de oorlog had gemengd. Ook erg goed, zulke sterke scènes en originele personages, minder grappig, erg deprimerend (zeker als ik er nu op terugkijk met al het nieuws van de laatste tijd). Ook een aanrader.

Nu kijken we Parks and Recreation, wat we in het begin wel een beetje te veel op The Office vonden lijken maar wel echt steeds grappiger wordt (die scène waarin Ron Swanson wordt gedongen om zijn whiskey uit te kotsten heb ik al 873648 keer gezien)

Een filmpje opgenomen. Ik kreeg een paar maanden terug de kans van Sebes & Bisseling om te vertellen over waarom ik Bijna Echt heb geschreven, waarom mijn boeken zich (tot nu toe) niet in Rotterdam afspelen, en meer! Dat was echt superleuk om te doen. Ik hou er echt van om dat soort vragen te beantwoorden. (Al vond ik het wel DOODENG dat ik pratend en al op het internet vereeuwigd zou worden. Ik bedoel, wat nou als ik iets zou zeggen waar ik voor eeuwig spijt van zou krijgen?)

Gelukkig is hij supertof geworden! Oké, ik betwijfel of ik de naam ‘Mucha’ goed heb uitgesproken, maar als dat nou het ergste is… Ben er erg blij mee, vind het zo’n eer dat ik dit mocht doen. Nieuwsgierig? Je kunt de video hier bekijken: