Author Archives: Lisa

by | June 17, 2018 · 16:23

9 dingen waar ik nooit bij stil had gestaan voordat ik met rijles begon

rijles blog

Zoals je misschien wel hebt gelezen, ben ik onlangs ein-de-lijk begonnen met rijles. En zoals je misschien ook wel hebt gelezen, vind ik het SUPERLEUK. Dit kwam voor iedereen, inclusief mijzelf, als een enorme verrassing. Ik verwachtte namelijk dat ik rijden doodeng en extreem moeilijk zou vinden. Dat is niet onwaar: maar als er iets is dat ik de laatste weken heb geleerd, is dat vrezen voor je leven en dolgelukkig zijn zeer dicht bij elkaar liggen.

En dat is niet eens het enige inzicht dat ik heb opgedaan sinds ik ben begonnen met rijles. Hierbij 8 andere dingen die ik nooit had geweten als ik nog steeds niet met rijles was begonnen:

  • Dat de meeste mensen de maximumsnelheid eerder zien als een suggestie dan als must-do.
  • Dat het leven van een vrachtwagenchauffeur zwaar klote is. Althans, dat concludeerde ik toen er eentje achter mij heel boos werd omdat ik niet rechts wilde inhalen.
  • Dat lesauto’s bij Echte Automobilisten als een rode lap op een stier werken. Want jezus, wat wordt er veel naar ons getoeterd op momenten dat ik/we niet supersnel rijd(en) (uit onhandigheid of als ik me gewoon aan de maximumsnelheid houd).
  • Wat die gele vierkante borden die altijd in de berm staan betekenen (namelijk dat ik op een voorrangsweg rijd, ha!) (m’n lievelingsbord dus)
  • Dat filerijden je lichaam, met name je linkerbeen, sloopt. De hele tijd maar die koppeling ingeduwd moeten houden vergt veel van je. Ook emotioneel trouwens.
  • Hoe kwetsbaar je bent als fietser. Nee, dat is een leugen. Dat wist ik allang. Ik zet het er alleen even in om al die fietsers die zichzelf voor mijn auto gooien moralistisch toe te kunnen spreken. STOP DAAR TOCH EENS MEE JONGENS.
  • Hoe belangrijk de handrem wel niet is. Ik bedoel … is elke parkeerplaats scheef, of wat?
  • Dat ik heel dik ga worden als ik alleen maar met de auto ga. Althans, dat beweerde iemand die ik totaal niet ken en op wiens mening ik totaal niet zit te wachten, dus dan weet je dat het waar is.

17 Comments

Filed under rare wereld

Tagged as ,

by | June 9, 2018 · 11:26

over het hebben van een gebrek aan tijd

Tijd & ik hebben nooit een goede relatie gehad. Dat zal vast niet als een verrassing komen, want wie kan het nou wel goed met die gast vinden? Ik ken niemand die ooit zegt: “Oh, ik vind dat er precies genoeg uren in een dag zitten!” of “Oh, ik vind het prima dat 2018 al half voorbij is!” of: “Oh, ik voel me helemaal geen uit het nest gevallen babyvogeltje, ik voel me gewoon net zo volwassen als je zou verwachten op basis van mijn leeftijd.”

De afgelopen jaren hebben tijd & ik dan ook een continue strijd geleverd. Voornamelijk in mijn ‘vrije’ tijd waarin ik zo veel mogelijk wil schrijven, zo snel mogelijk mijn bankzaken wil doen, en zo efficiënt mogelijk boodschappen wil inslaan, zodat ik meer tijd heb voor nog meer schrijven, en sporten, en mijn kleding opruimen i.p.v. alles op de grond te laten liggen, en een boek lezen op de bank.

Dat deed ik onder andere door tijdvreters te elimineren. Zoals lang in bed blijven liggen. Of verdwaald raken op Facebook. Mijn haar om de dag wassen, tofu marineren, mijn nagels lakken: allemaal dingetjes die ik ook gewoon kon laten, zodat er meer tijd was voor andere klusjes. Die ik dan weer deed in samenwerking met to do-lijstjes, kookwekkers en een flinke dosis lusteloosheid.

En dat werkt goed. Ik ben net een slonzige machine die nooit eens lekker eet. Nee, grapje. Ik ben helemaal geen machine. Het menselijk lichaam is helemaal niet gemaakt om zo lang ‘aan’ te staan. Na een ochtend als een robot to do’tjes te hebben weggeknald, krijg ik ‘s middags hoofdpijn die het onmogelijk maakt om me verder nog te concentreren. Na een dag op kantoor lukt het me soms niet eens om een boek te lezen in de trein. Hartstikke leuk hoor, vrije tijd, maar dat je tijd hebt betekent niet dat je hem altijd kunt benutten.

En het is niet alleen omdat je brein/lichaam het laat afweten, maar soms kun je dingen gewoon niet met elkaar combineren. Alleen dat vergeet onze to d0-maatschappij weleens. Zodoende voelde ik me continu schuldig om mijn gebrek aan prestaties.

Zo las ik laatst dat het ‘helemaal niet moeilijk is’ om naast je baan drie keer per week een uur te sporten, omdat je ‘s avonds gemiddeld vier uur vrije tijd tot je beschikking hebt als je koken, tanden poetsen et cetera wegstreept. Dat klinkt inderdaad als best wel veel, maar die mensen hoeven zeker nooit te stofzuigen. Of rijlessen te volgen. Of mee te helpen om het ontsnapte konijn van de buren te vangen. Of naar de sportarts. Of af te spreken met vrienden.

Ik zeg niet dat je niet drie keer per week kunt sporten. Ik zeg alleen dat het niet niet moeilijk is. Sinds februari sport ik zelf weer regelmatig, maar zelden drie keer. Ik probeer het iedere week, maar iedere week komt er wel wat tussen. Ik heb namelijk vrienden. En rijles. En binnenkort mijn eerste afspraak bij de sportarts want die squats doen nog steeds pijn. (Ik heb trouwens geen buren met een konijn, voor zover ik weet, en stofzuigen probeer ik zo veel mogelijk te vermijden.)

Voorbeeld: op maandag ben ik meestal om 18.15 thuis en wil ik om 19.00 meedoen met bodypump. Ik heb dan even om wat te eten, een stom YouTube-filmpje te kijken, me om te kleden, en te gaan sporten. Dan ben ik om 20.00 klaar, om 20.15 thuis, en als ik geluk heb heeft Tim gekookt. Maar soms is Tim er niet. Gelukkig ben ik een kei in snelkoken en vooraf boodschappen doen, en dan zit ik rond 20.40 wel met een bord eten op schoot The Unbreakable Kimmy Schmidt te kijken. Maar ja, je kunt wel om 21.00 opstaan en de afwas doen, maar je zit net, dus dan kijk ik nog een aflevering, en dat duurt dan ongeveer tot 21.30, en dan ga ik afwassen en lunch voor morgen maken, en als ik klaar ben is het wel 22.00 en dan moet ik alweer naar bed om wat te lezen, want als ik daarmee wacht tot 22.45 val ik pas veel later in slaap, en dan ben ik de volgende ochtend doodmoe, en dan kan ik nog minder snel werken.

Ja, dat ga ik dus echt niet drie avonden per week doen hè. Ik hou best van een beetje zelfkastijding op z’n tijd, maar een mens moet niet overdrijven.

(En dan heb ik het nog makkelijk. Ik heb ook een collega die om dezelfde tijd als ik weggaat en pas om 19.15 thuis is. Bovendien ben ik gezond: als je (chronisch) ziek bent, dan kun je pas echt veel minder doen dan je wilt.)

Misschien zijn dit allemaal een beetje open deuren hoor, en weten jullie al lang dat een mens geen machine is, en zijn jullie daar al jaren helemaal zen mee (net als dat ik agressief word van mensen die zeggen “Iedereen eet quinoa maar ik wil gewoon patat waarom doen mensen niet gewoon normáál :(” terwijl IEDEREEN PATAT EET). Maar goed. Het is een blijft een leerproces.

En leren kost tijd.

11 Comments

Filed under tijdmanagement

Tagged as ,

by | June 3, 2018 · 15:05

mei is voorbij (ik denk dat ik dichter word)

Hallo lieve mensen, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Vooral omdat ik een hele leuke maand achter de rug heb. Maar dat lezen jullie in de rest van deze blogpost.

Hoewel … in principe kun je deze blog ook wel overslaan en in plaats daarvan gewoon voor jezelf invullen wat ik de afgelopen tijd heb uitgespookt. Het is namelijk min of meer hetzelfde als altijd: werken, bodypumpen, wensen dat ik een man in een jurk was en ‘iets met Parijs’:

Laten we dan maar beginnen met dat ‘iets’ met Parijs

Ik wilde eigenlijk schrijven: In het eerste weekend van mei gingen we naar Parijs. OMG, het voelt echt alsof het al veel langer geleden is! Tijd is zo raar! Maar toen keek ik in mijn agenda, en toen zag ik dat we in het weekend van 18 mei naar Parijs zijn geweest. Dat is niet eens bijna het eerste weekend van mei.

(Ik heb dat de laatste jaren steeds, dat ik denk dat alles al heel lang geleden is, terwijl het dan pas echt gisteren gebeurde. Of vorige week. Je zou denken dat dat positief is, want dat betekent dat de tijd langzamer gaat, maar toch vind ik het nog steeds echt raar dat het al juni is).

Maar goed. Parijs dus. Ik ging erheen met mijn vader, moeder, broertje, zusje en Tim (‘mijn Tim’ ja, als je deze zin grammaticaal correct leest) vanwege het 30-jarige huwelijk van mijn ouders. En het was heel leuk. We hadden een appartement in de Marais. Dat was ideaal, want we zaten superdicht bij Centre Pompidou en we konden naar de Notre-Dame lopen!!! Ik wilde eigenlijk de Notre-Dame achterstevoren beklimmen in de hoop dat mijn knieproblemen dan over zouden zijn, maar dat kwam er niet van. Heb wel weer lekker dit doodenge nummer gezongen, dus het bezoek was toch een succes.

 

Wat we verder gedaan hebben? Vooral veel gelopen. Beetje door Jardin du Luxembourg, beetje rondom mijn oude huis (Boulevard de l’Hopital lag er net zo bij als ik ‘m had achtergelaten), beetje door Belleville, beetje door het 11e arrondissement waar Tim en ik altijd een hotel nemen. Je kent het wel.

Leuk detail: de laatste keer dat ik in Parijs was was drie jaar geleden, en toen waren er dus echt twee vegan restaurants of zo. Maar nu BARSTTE het van die dingen. Zo leuk om te zien! We hebben nog even een taartje gegeten en macarons gehaald bij VG Patisserie (zat vlakbij ‘ons’ hotel!!! (waar we nu dus niet inzaten)) en pizza bij Hank Vegan Pizza (vlakbij ‘ons’ appartement!!! (waar we nu dus wel inzaten)). De zoetigheden waren heerlijk, over de stukjes pizza heb ik gemengde gevoelens. Eentje was heel lekker, eentje vond ik best vies (maar dat kan komen doordat er nepricotta op zat en ik heb ricotta altijd ranzig gevonden) (nu vraag je je af: waarom neem je dan ricotta? Nou, dat was omdat ze ze niet zoveel keuze hadden, en pizza met aardappel leek me ook niks).

 


Ik heb trouwens besloten dat ik een huis in Parijs moet hebben, zodat ik daar de helft van de tijd kan wonen. Weet nog niet precies hoe ik dit aan ga pakken, maar zodra ik een plan heb, zijn jullie de eersten die het horen.

… verder …

… heb ik met naailes een soort kaftan gemaakt. Eentje met lekker wijde mouwen. Hij is nog steeds niet helemaal af, maar ik vond het wel echt bizar leuk om te zien dat ik van stukjes stof iets heb gemaakt dat er gewoon is. (Hij staat ook oprecht leuk)

… heb ik niet zoveel gebodypumpt als ik zou willen, vanwege drukte maar ook omdat ik last kreeg van mijn rechterarm (echt, daar word je toch moe van). Maar ik ben nu weer een soort van back on track.

… ging ik voor het eerst in mijn leven naar de sauna. Ik ging met mijn vriendinnen, die vaker gaan en die dus precies weten hoe dat moest met dat voetenbad en ijsbad en alles (niet dat ze het ook echt deden, maar … ze wisten het wel.) Vond het wel lachen. Vooral die opgieting, dat je met z’n allen in zo’n bloedhete hut zit en dat er dan iemand met een natte handdoek in je gezicht slaat. #genieten

… heb ik eigenlijk niet meer gedaan aan voguen. Ik kon het zo slecht dat ik er echt stress van kreeg. Wat een reden kan zijn om het juist wel te doen, maar ja, er zijn genoeg dingen waar ik óók stress van krijg die ik moeiijker kan omzeilen.

… ben ik naar Queens werq the world geweest en ik werd er weer heel gelukkig van. Door Violet Chachki wil ik nu op burlesque dansen maar ik weet niet of ik het doe want ik denk niet dat het me ooit gaat lukken om half zo fabulous te worden als zij. (Dat is ook weer een stressfactor)

… ben ik met Tim naar Todrick Hall geweest. En hij was ZO goed en leuk en aaajhfvdsgs. Ik was van tevoren een casual bewonderaar maar nu ben ik veranderd in een heuse hysterische fangirl. Mijn lievelingsnummers: Changed my mind, Dem Beats en Boys wear pink (hoewel ik roze trouwens de lelijkste kleur vind die er bestaat) (hoewel ik dan wel weer drie roze broeken heb) (het leven zit vol verrassingen).

… kreeg ik mijn bril! Ik heb hem nog niet heel veel opgehad, maar bij concerten is hij vooral echt superhandig.

… had ik veel rijles, en het was leuk en het gaat best goed en ik kan er heel veel over vertellen, maar dat bewaar ik wel voor een andere blog.

Zonaanbidders zoeken de hoogte op #paris #belleville #toureiffel

Een bericht gedeeld door Lisa ☕ (@vijfkoffiegraag) op

Nog maar ff een Parijs-fotootje om de tekst te breken 

Juni

De maand juni wordt geweldig. Maar echt. Vooral omdat ik EINDELIJK naar Indochine ga ! ! ! ! !

Na drie jaar lopen janken omdat ik zo’n beetje hun enige concert in Nederland in 30 jaar heb moeten missen (alle Fransen hadden de kaartjes opgekocht) (dit is geen grap), ga ik ze dan toch eindelijk live zien. In Nancy, samen met mijn vader (ik vind het dus extreem grappig als iets of iemand Nancy heet, omdat ik alleen maar moet denken aan het nummer Nancy Boy). Ik heb er zooooooooooo veel zin in. Ik hoop wel echt dat ze Un jour dans notre vie gaan spelen want da’s m’n lievelings. En 3eme sexe want die zing ik altijd bij karaoke. (Daar zit trouwens niet echt een filosofie achter, behalve dat het me het makkelijkste Indochine-nummer lijkt).

De week daarna ga ik naar Down the rabbit hole, waar ik ook veel zin in heb. Heb van het weekend nog maar weer even geoefend met het opvouwen van mijn quechua-tent, en ik kan het nog steeds.

Oh ja en ik ga Eels live zien!!!!!!!!!!!

Verder heb ik crimineel veel rijlessen (wel zelf zo gepland toch), wil ik veel sporten, en natuurlijk ook gewoon werken.

Ten slotte moet ik in juni maar weer veel gaan schrijven, want om een huis te kunnen betalen in Parijs red ik het niet met een copywriterssalaris. Ik zal dus toch echt de nieuwe J.K. Rowling moeten worden. En dat schiet momenteel nog niet echt op. (Hoewel ……….. Harry Potter was zelf ook 11 keer afgewezen voordat iemand het uit wilde geven) (trek zelf je conclusies).

6 Comments

Filed under maandoverzicht

Tagged as

by | May 24, 2018 · 20:52

komt een vrouw bij de opticien

Onlangs ben ik voor de allereerste keer in mijn leven naar de opticien geweest. Eerder was het nooit nodig. Ik was namelijk altijd iemand met perfect zicht – en nee, ik was niet bang om daarover op te scheppen. Hier was ik dolgelukkig mee. Het leven is namelijk al ingewikkeld genoeg zonder dat je altijd lenzenvloeistof mee moet nemen naar de camping of continu in angst leeft dat er iemand op je bril gaat zitten. Perfect zicht = vrijheid.

De eerste keer dat ik begon te twijfelen aan mijn ogen, was een paar jaar terug. Toen kreeg een vriendin die óók meende dat ze geweldig zicht had een bril aangemeten. “Ik zie nu ineens allemaal dingen,” riep ze dolgelukkig. “De wereld is zoveel mooier dan ik dacht!” Alsof ze Assepoester was die voor het eerst eens ‘s een baljurk aan mocht na jarenlang alleen maar de schoorsteen geboend te hebben.

Daar werd ik een beetje jaloers van. Ik wilde ook dat ik de wereld een stukje mooier zou vinden. Ik vond ‘m namelijk maar triest, dor en grauw. Maar ja, ik had nu eenmaal al perfecte ogen, dus waarschijnlijk was ik gewoon zo gewend aan schoonheid dat ik het niet meer kon zien (net zoals de gemene stiefzussen van Assepoester) (zo was de rolverdeling in deze vriendschap sowieso wel een beetje).

Alleen … de laatste tijd had ik het idee dat er iets aan het veranderen was. Niet dat de wereld lelijker werd, maar dat kijken me gewoon meer moeite kostte. Ik moest langer scherpstellen als ik wilde zien hoe laat het was (echt, ik deed er nog langer over dan mijn fototoestel uit 2007). Ik moest dichterbij gaan staan als ik wilde zien hoe laat mijn trein nu precies ging. En toen ik de brillen van Tim en mijn zusje, die allebei -0,75 hebben, eens opzette, zag ik ineens beter. Ineens werd ik bewust van het prachtige reliëf op mijn zoutlamp, de bloesem op de bomen, en de tijd op de klok (vijf voor twaalf mensen, altijd vijf voor twaalf).

En aangezien ik binnenkort dus toch echt verkeersborden moet kunnen lezen, dacht ik: misschien ga ik maar eens naar de opticien.

(Een andere reden waarom ik deze stap waagde, was dat de bril van mijn zusje me heel goed stond. Zo goed dat ik hem eigenlijk altijd op wilde.)

Dus ik sprong op de fiets, in de heilige overtuiging dat ik ook -0,75 had. Of misschien zelfs -0,5. Ik had nog steeds best goede ogen. Eigenlijk had ik in het dagelijks leven niet eens een bril nodig, ik ging hem alleen opdoen bij het autorijden, en misschien tussendoor een keertje als ik een frivole outfit even wat serieuzer moest maken.

Ik zou niet zeggen dat de opticien me uitlachte, maar ik zou ook niet zeggen dat hij me niet uitlachte.

Ik had namelijk -1,25 op rechts. En eh … -1,75 op links.

“Is het normaal om als je in de twintig bent ineens zulke slechte ogen te krijgen?!?!?!?” vroeg ik angstig, vrezend voor progressieve oogziekte, waarschijnlijk veroorzaakt door een gebrek aan vleespasteitjes en gelatine.

De man ging verder met mij niet echt uitlachen. “Dit is niet recent gebeurd,” zei hij.

Dus nu heb ik een bril. Aangezien mijn zicht nog slechter is dan verwacht, heb ik getwijfeld of ik er ook nog lenzen bij zou nemen, maar mijn bankrekening vond dat ik niet te hard van de stapel moest lopen. Omdat ik hem nog niet zo lang heb, ben ik er nog niet echt aan gewend. Weet trouwens ook niet of ik hem vaak ga dragen: ik kan me voorstellen dat ik zo verslaafd aan goed kunnen zien word dat ik niet meer zonder kan, en ik  kan me óók voorstellen dat ik het mega-irritant vind om altijd zo’n ding op mijn neus te hebben. Maar goed, ik kan niet in de toekomst kijken (en zeker niet met -1,75) dus we zullen het wel zien.

Ik ben er nog een beetje sceptisch over jongens

26 Comments

Filed under leven

Tagged as , ,

by | May 9, 2018 · 11:37

dit deed ik wel/niet in april

Ja ik weet het, inmiddels is het al bijna juni, de thermometer staat op standje vakantie in Spanje en de schoolagenda’s voor volgend jaar liggen inmiddels ook alweer in de winkel (serieus, wat BEZIELT mensen?) en ik kom hier nog met mijn maandoverzicht van april. Dat is echt schandalig.

In my defense: het was de afgelopen tijd geen weer om te bloggen. Het was weer om op een picknickkleed in het Vondelpark te zitten. Of om zelfgemaakte gemberlimonade te drinken op het balkon. Of om urenlang naar een vrij tafeltje op een terras te zoeken en vervolgens maar genoegen te nemen met een plekje in de schaduw, waar het dan eigenlijk nét weer niet warm genoeg voor was.

Dat ik nu ALSNOG een blog schrijf in plaats van me in te smeren met zonnebrand en eropuit te gaan, bewijst maar weer hoe toegewijd/knettergek ik ben.

Dus dit was mijn april:

Baby’s First Rijles

Jawel jongens, ik lieg heus niet alleen maar in mijn blogs: ik ben écht begonnen met rijles! Inmiddels heb ik er twee lessen opzitten, en leuk dat ik het vind. Maar echt. Rijles is mijn favoriete nieuwe hobby (nog meer dan bodypump). Ik dacht dat ik niet durfde en had dus speciaal een leraar voor mensjes met rijangst uitgezocht, maar tot nu toe vind ik het helemaal niet eng. Dat kan komen doordat ik a) een leraar heb voor mensjes met rijangst of b) nog helemaal niet de parkeerplaats af ben geweest, maar goed, we zullen het zien.

—————————mijn knieën & ik

Wat deze maand wel anders was dan vorige maand: ik heb niet zo heel veel gesport. Begin april hield ik even een pumppauze, omdat mijn kniepijn significant erger werd. Hierdoor kreeg ik weer pijn in mijn hart (bij wijze van spreken dan hè). Het leven is ook echt alleen maar lijden.

Toen heb ik een knoop doorgehakt: ik ging weer naar de huisarts. Dit keer met de nadrukkelijke mededeling om me door te verwijzen naar de sportarts. En zo kwam ik bij een orthopeed terecht, die na 10 minuten al besloot dat er maar eens foto’s gemaakt moeten worden van mijn knieën. Na drie jaar werd dat weleens tijd. Ik kon wel janken. (Zowel van verdriet als geluk.) Vorige week ben ik de foto’s gaan maken, we zullen zien of daar iets is uitgekomen.

(Intussen ben ik trouwens wel weer begonnen met sporten, want toen ik het niet deed ebde de pijn weg. Ik doe de squats bij bodypump gewoon extreem halfslachtig. Mijn armen train ik ter compensatie extra hard, waardoor ik er binnen no time  ongetwijfeld uit zal zien als een wandelende never skip leg day-meme.)

Verder …

… at ik met Julia salades die we niet op kregen bij Vers (ze waren wel extreem lekker)

… omdat ik binnenkort toch écht verkeersborden op de snelweg zal moeten lezen, heb ik in april ook – voor het allereerst in mijn leven – maar eens een bezoekje gebracht aan de opticien. En nu heb ik dus een bril, omg omg. (Jullie hebben hier nog een blog  over + foto’s van tegoed, no worries)

… keek ik Love seizoen 3 uit. Het was bitterzoet, want aan de ene kant was het een GEWELDIG seizoen (vooral vanwege Bertie), maar aan de andere kant vind ik het heel jammer dat dit het laatste seizoen is, maar weer aan de andere kant ben ik ook blij dat dit het laatste seizoen is, want ik ben ook wel een beetje klaar met die domme ruzies tussen Gus en Mickey. Wat een kinderachtige mensen zijn dat zeg.

… keek ik eindelijk weer een paar afleveringen van Girls. Ben nu bij het laatste seizoen en dat vind ik NIET leuk. (Even tussendoor, ben ik de enige die had gewild dat de show verder ging met alleen Marnie en Shoshanna? Ik word heel moe van Hannah en Jessa maar naar M&S kan ik voor eeuwig kijken)

… keek ik RuPaul’s Drag Race seizoen 10 verder. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik geloof dat ik inmiddels #teamaquaria ben. Zij is 3975x zo leuk als ik had verwacht zelfs al kan ik haar niet aan omdat ze 21 is en toch al 988 keer zo knap/stijlvol/succesvol als ik. BRB ff janken.

… ging ik naar The Twisted Circus! En het was prachtig. Ik ben zo blij dat ik Shea Coulée in het echt heb gezien. En hoe. Ze deed Cocky in haar eentje! Ik heb meer Shea Coulée in m’n leven nodig! En Violet was net zoals altijd weer compleet betoverend. Ik haat Violet/ik wou dat ik Violet was. En Chad Michaels was Cher. Ik luister sindsdien niets anders meer dan Woman’s World.

… maakte ik ein-de-lijk mijn tote bag af bij naailes. Ik heb er in totaal 6 uur aan gewerkt, maar dan heb je ook wat. (Ik zou er een foto van willen maken, maar … nee. Dat is het niet waard.)

… releasde mijn vriendin Tessa met haar band Lilith hun nieuwe EP en ik kan het niet aan hoe cool ik dat vind. Ik wil ook in een band. Helaas ben ik toondoof. (Dat verklaart ook mijn muzieksmaak.) De nummers van de EP zijn trouwens serieus goed (het is punk, maar dan catchy) (zo catchy dat ik ze al twee weken niet uit m’n hoofd krijg) en ze staan gewoon op Spotify!

… kwam ik erachter dat mijn absolute lievelingsdragqueen/algemene idool Alaska Thunderfuck 5000 naar Nederland komt voor een s o l o s h o w ! ! ! Kwam ik erachter ja, want dit was dus gewoon al sinds BEGIN MAART bekend en ik wist van niets. Z. z. tragisch. Dus ik met trillende handen een kaartje kopen. Al moet ik zeggen dat ik niet kan rusten en achteruit kan zitten, want eigenlijk wil ik dus een meet and greet-ticket. Iets wat ik normaal nooit doe want ik vind het gênant om geld te betalen om iemand te ontmoeten, maar goed, als ik de kans krijg om in de buurt van de linkerteen van Alaska te komen, dan zet ik al mijn principes overboord. (Alleen de meet and greet-tickets waren uitverkocht. Dus ik houd ticketswap in de gaten als een roofvogel.)

… las ik Een klein leven van Hanya Yanagihara uit. Ik vond het niet echt een goed boek (zou er eigenlijk wel een review over willen schrijven want er was ZO VEEL MIS MEE) maar toch heeft het me keihard laten ugly-cryen. Ben er nog steeds een beetje in de war door.

… besloot ik dat ik naar Down the rabbit hole ging! Meer omdat ik zin had om naar een festival te gaan dan om een bepaalde artiest (en komen wel bands die ik wel leuk vind, maar niet echt iets dat ik echt helemaal het einde vind). Dus als jullie nog tips hebben om te zien daar, laat maar weten.

… gingen Anne-Fleur en ik naar A&J Bakery in Utrecht en bestelden we ongeveer het hele menu (en ja we kregen alles op) (ja alles is vegan daar!)

*M*e*i*

Mei wordt echt leuk want ik ga naar PARIJS! En naar Queens werq the world. (Echt ik ga failliet aan die drag queens echt irritant). En nog veeel meer denk ik maar nu heb ik geen zin meer om te typen want mijn zonnebrandcrème roept!

15 Comments

Filed under maandoverzicht

Tagged as