Author Archives: Lisa

by | April 25, 2018 · 12:41

23 gedachten die ik had toen ik in een bak zout water lag

Heb jij weleens in een ei-vormige, pikdonkere cabine vol zout water gelegen? Ik wel. Vrijwillig, op mijn 27ste verjaardag. Waarom ik dat deed? Ik ben gek, geloof ik. En dol op kleine ruimtes. En op zout.

Nee, even zonder dollen: wat ik deed, heet floaten en is een wellness-dingetje. Het idee is dat je ongeveer een uur lang in een prikkelloze ruimte ligt. Door het zoute water drijf je namelijk, waardoor het lijkt alsof je gewichtsloos bent. En je ziet dus niets. En je hoort dus ook niets. Dat zou ontzettend ontspannend zijn, en je zou er in een diepe staat van meditatie door raken.

Nu ik het opschrijf, vind ik het echt heel dom klinken, maar eerlijk is eerlijk: ik wilde dit al heel lang. Ik doe eigenlijk niet aan wellness: ik heb nog nooit een kuuroord van binnen gezien, en mocht er ooit een masseur op me afkomen, dan heb ik al een radslag naar de andere kant van de kamer gemaakt voordat je ‘olie’ kunt zeggen. Ontspannen is niet zo mijn ding. Maar zoals ik al zei, ik ben wel dol op kleine ruimtes, en op zout water, en ik was gewoon nieuwsgierig naar hoe dit zou zijn.

Dus ik ging het doen. Want als je je dromen niet waarmaakt op je 27ste verjaardag, dan doe je het nooit. Ik kreeg een eigen kamer, met douche, met duizend handdoeken, een badjas, vaseline om op je wondjes te smeren omdat het anders gaat prikken in het zoute water (ik smeerde maar gewoon meteen mijn hele handen in), en een zoutwatercabine. In die zoutwatercabine lag trouwens nog een hoofdsteuntje en een extra handdoek voor als je per ongeluk zout water in je ogen krijgt (iets wat mij nooit zou overkomen – daar was ik zeker van). En het zag er ongeveer zo uit:

Uiteraard was de ervaring niet helemaal zoals ik had verwacht. Het was beter. Nee grapje. Het was helemaal niet beter. Het was een stuk slechter. In plaats van te verdwijnen in een ultieme staat van zen-heid, verdween ik in mijn eigen hersenpan, hyperactief als een kind van 8 dat een hele zak zure matten van Katja op heeft (#nospon). Dat is op zich best leuk, maar niet als je hoopt zo hard te mediteren dat je blauw licht ziet.

Dit waren enkele van de de intellectuele & hoogstaande gedachten die ik had tijdens het floaten:

  1. OMG OMG OMG ZO VET DIT OMG OMG OMG HET GAAT ECHT GEBEUREN.
  2. Lekker warm water dit. Geweldig.
  3. Ik wist niet dat ik zoveel wondjes op mijn lichaam had …
  4. Au au au al dat zoute water in die wonden prikt toch wel. Zal ik eruit gaan om ze alsnog in te smeren met vaseline? Of  wachten tot het vanzelf overgaat?
  5. Ondanks de pijn is dit LEUK joh!
  6. Eigenlijk heb ik het best koud.
  7. Maar ik bedoel, écht koud. Het water mag dan wel warm zijn, maar omdat je bovenop het water ligt (je drijft), voel je de koude lucht extra goed. Zal ik de receptie bellen en vragen of ze de verwarming omhoog doen? Of ga ik daarvan uit de flow?
  8. Ik ben echt gemaakt voor kleine ruimtes. Zo chill dit.
  9. En het is hier ook bizar donker. Ik ben nog nooit ergens geweest waar het zo donker was als hier.
  10. En ik heb nog steeds geen zout water in mijn ogen gekregen! #winning!
  11. Mm, ik vraag me af of ik mijn hand kan zien als ik hem vlak boven mijn gezicht houd.
  12. Note to self: geen natte hand vlak boven je ogen houden als je geen water in je ogen wilt.
  13. Het is nog steeds ijskoud.
  14. Nu al zin om hier een blog over te schrijven. Moet ik wel goed opletten wat er allemaal gebeurt. Ik mag niks vergeten.
  15. Gelukkig heb ik een uur geboekt, en geen drie kwartier. Anders zou het namelijk al voorbij zijn voordat ik het wist.
  16. Hoe laat is het eigenlijk? De tijd is zeker al bijna om?
  17. Ondanks alles is dit LEUK joh!
  18. Damn, nu lig ik hier al zo lang, en in plaats van lekker rustig word ik alleen maar hyperactiever.
  19. Niet stressen, gewoon accepteren Lisa, dat hoort ook bij mediteren. Geef je over aan het moment. Of zo.
  20. De tijd is nu zeker echt om? Zo zonde.
  21. De volgende keer dat ik ga floaten ga ik me echt beter overgeven aan meditatie jezus dit slaat nergens op.
  22. Hee, ik heb het helemaal niet meer koud.
  23. Shit, de tijd is om.

19 Comments

Filed under op stap

Tagged as ,

by | April 11, 2018 · 12:26

vroom, vroom

Toen ik ging studeren, had niemand een rijbewijs. Dat was logisch. Bijna al mijn vrienden woonden in Amsterdam. En iedereen weet: autorijden in Amsterdam is een hel. Bovendien zijn de huren er zo hoog dat je helemaal geen geld hebt om je rijbewijs te halen.

En dat vond ik prima. We hadden dat roze papiertje ook helemaal niet nodig. Wij hadden immers twee fietsen per persoon (eentje die stuk was, en eentje die bijna stuk was), treinen om naar onze ouders te gaan en Ryanair voor tripjes naar Londen. Bovendien, praatte ik mezelf aan, was autorijden niet echt milieubewust.

(Inconsequent? Hoezo?)

Ooit zou ik mijn rijbewijs heus wel halen – maar nu nog even niet. En de mensen om me heen deelden dit standpunt. Dácht ik. Want één vriendin was een paar jaar terug zo gek om toch ineens d’r rijbewijs te halen. En nog één. En nog eentje. En toen had ineens iedereen hem, en was ik nagenoeg de enige die nog steeds niet kon autorijden.

Oké oké, misschien had dat me niet moeten verbazen. Misschien ben ik inmiddels ook al 27 (misschien ook niet hoor! Misschien is dit wel een rekenfout en ben ik in werkelijkheid veel jonger) en heb ik al 9 jaar de tijd gehad om dat papiertje te halen. Maar toen ik studeerde, had ik geen geld. Toen ik fulltime ging werken, had ik het te druk. Bovendien had ik al mijn vrije tijd nodig om een boek te schrijven. En toen raakte ik mijn baan kwijt, en had ik wel tijd en eigenlijk ook nog wel geld, maar durfde ik beide niet uit te geven, omdat ik niet wist hoe mijn toekomst eruit zou zien.

En nu werk ik weer, ‘slechts’ 32 uur, dus je zou denken dat ik tijd heb. Maar dat is niet waar. Want ik wil ook een ehbo-cursus doen en online marketing-trainingen volgen voor werk en mijn eigen kleren gaan maken en lekker veel sporten en mijn knieproblemen oplossen en eigenlijk wil ik ook weer meer bloggen.

En hoewel het bovenstaande waar is … is dat denk ik niet de echte reden. Het is meer dat ik niet wil.

En ik wil het niet omdat ik denk dat ik het niet kan. Als in: dat ik dingen ga vergeten en fouten ga maken. En in tegenstelling tot met voguen, is dat bij autorijden best problematisch. Want wat nou als ik straks op een druk kruispunt sta en niet snap wanneer het mijn beurt is om verder te rijden? Of als ik het zo druk heb met in mijn achteruitspiegel kijken dat ik vergeet om door mijn voorruit te kijken? Of als ik bij het remmen per ongeluk mijn gaspedaal indruk? (Dit overkwam mij dus de hele tijd met karten)

En ja, je kunt je afvragen waarom ik het überhaupt zou doen, als ik het niet wil. Zo groot is de last van het autoloze leven namelijk niet. Ik kom altijd wel van a naar b, en dat is niet omdat ik een parasiet ben die anderen dwingt om haar te vervoeren, maar omdat het ov gewoon best wel goed werkt. En ik ben niet de enige: mijn moeder heeft volgens mij ook al 15 jaar niet meer achter het stuur gezeten (ra ra ra, zou angst voor vervoersmiddelen in de familie zitten???) en die heeft daar ook weinig last van.

Maar toch wil ik dit papiertje graag. Want op sommige momenten is afhankelijk zijn van het ov verrekt irritant. Tim – overigens een geboren & getogen Amsterdammer die wél al vanaf z’n 18e een rijbewijs heeft – en ik nemen weleens Greenwheels, en het zou ook weleens leuk zijn om zelf ergens heen te rijden- (we leven niet meer in de 19e eeuw hè). En ik wil eigenlijk ook eens op autovakantie. Want vliegen, dát is pas slecht voor het milieu.

Dus. In het kader van ‘het is nooit het goede moment’ en ‘iedereen kan leren autorijden, dus Lisa ook’ ga ik vandaag toch nog maar even een proefles aanvragen.

Meteen zodra ik deze blog heb gepubliceerd.

Echt waar.

Als ik klaar ben met typen.

Ik wil niet stoppen met typen.

Ik denk dat ik maar gewoon de hele dag blijf typen.

Hoe gaat het eigenlijk met jullie?

En met jullie huisdieren?

Hebben jullie ook zo’n last van stofnesten onder de bank omdat je er met de stofzuiger niet goed bij kan?

Het is me wat hè, dat Facebookschandaal?

Nu ga ik die rijschool mailen.

Echt.

Echt.

Écht!

21 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | April 4, 2018 · 14:23

maart: wie ben ik in hemelsnaam

The old Lisa can’t come to the phone, she is … busy. Nee maar echt jongens, ik herken mezelf de laatste tijd niet meer terug. Ik doe ineens allemaal dingen die niet schrijven, werken of trollen op paleo-Facebookpagina’s zijn. En daar ga ik jullie over vertellen in 3, 2, 1 …

… even heeeel snel nog een keer over bodypump

Dat ik tegenwoordig Iemand Die Sport ben, is jullie bekend. Ik zal hier daarom vandaag niet te veel over uitweiden. Ik vermoei de mensen om me heen immers al genoeg met mijn geblaat over m’n gains en m’n macro’s en m’n eiwitpoeder en zo.

Maar oké, oké, één klein voortgangsupdate’tje dan: sinds een paar weken pump ik nog maar 1x per week in plaats van 2x. De andere keer volg ik een klasje dat lijkt op bodypump, maar dan met zwaardere gewichten en minder herhalingen. Dat doe ik eigenlijk vooral omdat de bodypumplessen in het weekend zo druk zijn dat je de kans loopt om per ongeluk iemand de hersens in te slaan met een barbell, maar het is ook gewoon goed om je spieren op verschillende manieren te belasten.

Moet wel zeggen dat het me zwaar valt om nog maar 1x per week te mogen pumpen want ik vind bodypump helemaal ‘t einde. Ik hoor jullie al zeggen, “nou Lisa, je kan toch wel 3x per week sporten,” maar ik probeer een beetje rustig aan te doen met m’n knieën. Na iedere les heb ik namelijk nét wat meer last dan de vorige keer. Ja, echt ontzettend balen. (Ik kijk het nog even aan, en anders ga ik toch maar naar een sportarts of zo)

Hashtag ‘hightea like a fitgirl’ met Julia

World’s worst voguer

Vorige week ging ik voor het eerst voguen. Voor wie geen idee heeft wat dat is: vogue is een dansstijl die is ontstaan in de jaren ’70 in de New Yorkse zwarte en latino gay community (hier een stukje uit Paris is Burning met meer uitleg – de hele documentaire staat trouwens op Netflix en die moet je eigenlijk wel een soort van verplicht kijken).

Voguen is iets wat ik al heel lang wilde doen (sorry als ik nu klink als Vanessa Hudgens), maar ik wist niet dat er plekken in Nederland waren waar mensen dat ook daadwerkelijk deden. (Ik ben niet echt bekend met de hedendaagse partyscène – ik heb het te druk met paleo-Facebookpagina’s trollen.) Eigenlijk kwam ik er onlangs bij toeval achter dat je gewoon voguelessen kan volgen in Amsterdam.

Dus vorige week stond ik in m’n sportlegging klaar voor een lesje vogue femme voor beginners. En eh … dat ging HEEL slecht. Maar echt. Ik heb totaal geen danservaring en kon de pasjes niet onthouden, ging de hele tijd uit de maat en stampte ook nog eens als een olifant door die ruimte als ik probeerde te doen alsof ik over een catwalk liep. En doordat het zo slecht ging, werd ik steeds stijver en droeviger en slechter.

Natuurlijk was het mijn eerste les, natuurlijk had ik niet verwacht dat ik een prijs voor Talent Van Het Decennium zou winnen, maar ik had ook niet verwacht dat het zo ontzettend hopeloos zou voelen. Ik wilde niets liever dan als een slak in mijn huisje kruipen (en dan met huis en al door de grond zakken).

Goeie reden om binnenkort weer te gaan.

– – – – – – – – – – – – – – – – naailes – – – – – – – – – – – – – – – – 

Leren naaien is ook iets wat ik al 500 jaar wil, maar ook hierbij kwam ik er niet op om gewoon zeg maar, ‘naailes Amsterdam’ te googelen en te gáán. Tot vorige week. Wat een daadkracht mensen, ik snap ook niet waar ik het ineens vandaan haal.

Omdat ik nog nooit een naaimachine van dichtbij had gezien, begon ik mijn eerste les met een simpel tasje, een totebag. Nou ja, simpel … ik vond het nog knap ingewikkeld. Er zijn behoorlijk veel stappen nodig om zo’n basic dingetje in elkaar te zetten. Bovendien zit zo’n naaimachine een stuk ingewikkelder in elkaar dan je zou denken. (Maar het ging me een stuk beter af dan voguen, dat wel.)

Ik ga in ieder geval nog wel een paar lessen volgen. Ik wil namelijk heel graag mijn eigen kleren kunnen maken. Denk wel dat ik ongeveer 70 uur bezig zal zijn met één jasje, maar dat houdt me weer van de straat, laten we maar zeggen.

Verder …

Een nieuwe vriendin

… heb ik voor de nationale vrijwilligersdag voor het eerst in mijn leven struiken gesnoeid, op het terrein waar Tims zus woont. Dat was een wonderbaarlijk verslavend klusje, ik kon gewoon niet stoppen met bijpunten. En ik heb de veegmachine bediend om alle met aarde bedekte paden schoon te maken. Dat was leuk, behalve toen ik hem verkeerd had ingesteld en allemaal mest in mijn eigen gezicht veegde.

… ging ik met Laura naar een housewarming van onze niet-bloggende blogvriendin Rosa. Dat was tevens een slaapfeest, want Rosa woont tegenwoordig in MIDDELBURG. Ja, probeer vanuit daar maar eens ‘s avonds nog thuis te komen. Maar het is wel een leuke stad. Niet dat we er veel van hadden gezien, want hoewel Laura en ik extra vroeg kwamen om het centrum te ontdekken, hadden we het zo koud dat we net zo lang in een café onderdoken tot we bij Rosa naar binnen mochten. En daar was had leuk (vooral omdat ik mijn jarenlange droom om Earth Girls Are Easy te kijken eindelijk verwezenlijkte).

… ging ik voor Internationale Vrouwendag naar een soort krakersfeest in Leiden, en van de week naar de Amsterdamse Nacht van de filosofie. Nu klink ik heel geëngageerd & geïnteresseerd, maar eigenlijk ging ik vooral naar dat feest in Leiden omdat een vriendin daar optrad met haar band, en naar de nacht van de filosofie omdat een vriend van mij daar verkleed stond als David Hume (maar het was allebei vet leuk).

… moest ik 974 keer bijna huilen om RuPaul’s Drag Race All Stars 3. Ik wil niet spoileren wat er allemaal gebeurde, dus nu ga ik maar gewoon allemaal kreten neerzetten die je alleen begrijpt als je het hebt gezien: Oh oh oh, arme Kennedy waarom heb je mijn hart gebroken? Ooh-la-la-la-la-la-la c’est bon, c’est bon! Aaaaaaaaaaaaarghhhhhh voor Shangela. (Arme Trixie)

… begon RPDR season 10! En ik vind het geweldig. Ik hou van Yuhua Hamasaka. Maar ik ben ook nog steeds voor Miz Cracker en The Vixen. En toch ook voor Monét X Change. Dit wordt gewoon de top 4, oké? (Al ben ik nog steeds boos dat Monique Heart de eerste aflevering niet had gewonnen want die had echt de beste outfit) (Aquaria bezorgt me trouwens een heuse crisis want HOE kun je al zo cool zijn op je 21ste??? Ik durfde op die leeftijd nog niet eens naar het postkantoor te bellen???)

… heb ik exact 0 afleveringen van Girls gezien. Gênant.

… ben ik begonnen aan seizoen 3 van Love! Love Love!

… gingen Tim en ik The end of the fucking world kijken, maar toen kwamen we er ineens achter dat we hier veel te oud voor waren.

… heb ik The Post-Birthday World van Lionel Shriver gelezen, zodat jullie het niet hoeven doen. Want jezus, wat een dik boek was dat, en zó goed was hij nou ook weer niet. (Het waren eigenlijk twee boeken: 1 over hoe het leven van de hoofdpersoon zou verlopen als ze vreemdging, en 1 over wat er zou gebeuren als ze niet vreemd zou gaan.) Het was best interessant, maar op een gegeven moment ben je er klaar mee. (Ben verder wel fan van Lionel Shriver, We need to talk about Kevin is een van mijn lievelingsboeken ooit en Big Brother is ook heel goed)

… lees ik nu Een klein leven van Hanya Yanagihara. (I know, ben echt de laatste ter wereld die aan dit boek begint, maar beter laat dan nooit.)

April

Ga ik weer Shea Coulée zien (omg) bij The Twisted Circus! En Violet Chachki nog een keertje, en nog wat andere drag queens van RPDR, en Amanda Lepore (!). Z. z. z. veel zin in. Diezelfde zaterdag ga ik bowlen met mijn schoonfamilie, wat wel echt een ramp gaat worden, want ik ben ongeveer net zo goed in bowlen als in voguen. Maar bowlen is minder gênant, want nadat je een bal in de goot hebt gegooid mag je namelijk gewoon weer gaan zitten.

En verder ga ik hopelijk een beetje genieten van het mooie weer want daar is het nu weleens tijd voor.

 

14 Comments

Filed under maandoverzicht

Tagged as ,

by | March 24, 2018 · 15:28

6 redenen waarom bodypump & ik voor elkaar gemaakt zijn

Een tijdje geleden ben ik begonnen met bodypump. Dat deed ik niet expres. Ik had gewoon een proefabo genomen op een sportschool met 3947 verschillende lesjes. De enige reden waarom ik uit die enorme overvloed aan opties koos voor bodypump, was dat het tijdstip van de les me goed uitkwam. (Lees: het was de laatste les van die zondagochtend waarop ik van mezelf moest sporten. Beweging en luiheid combineren, ik kan het.)

Voor wie niet weet wat bodypump is: dat is een sport waarbij je een beetje loopt te klooien met zo’n barbell, maar dan met hele lichte gewichten. Dit omdat je EXTREEM veel herhalingen moet doen, en dat kan alleen als je gewichten niet zo zwaar zijn. Je doet het op muziek, voor iedere spiergroep een liedje, en voor ieder liedje heb je een standaard choreografie (lees: je doet iedere keer hetzelfde. Voor drie maanden dan, daarna komen er weer nieuwe oefeningen op nieuwe muziek).

Zoals ik al vertelde, was mijn keuze voor bodypump vrij arbitrair. Ik had ook best iets anders kunnen doen. Alleen toen vond ik het vervolgens zo leuk dat ik niets anders meer wíl doen. Noooooooit meer. In een ideale wereld zou ik non-stop bodypumpen, en alleen even stoppen om af en toe een hapje vegan Ben & Jerry’s Peanutbutter & Coockies te eten (want even serieus, hoe lekker is DAT?). Ja, dit zijn grote woorden. Maar bodypump + ik = een topcombi, en wel hierom:

1. Groepslessen zijn gewoon echt mijn ding. In mijn vorige sportschool beukte ik liever met mijn hoofd tegen de barbell dan dat ik hem oppakte. Ik dacht dat dit kwam doordat ik krachttraining haatte*, maar wat ik écht haatte, was sporten zonder dwang. Bij bodypump moet je wel meedoen, want anders stel je de trainer teleur. En ik ben nu eenmaal een pleaser.

En als je eenmaal moet, dan … blijkt beweging ineens best leuk?????????

2. Ik word er sterker van. Maar echt. Ik kon wel janken van geluk toen ik merkte dat ik mijn opwarmgewicht ook daadwerkelijk licht begon te vinden. In het begin vond ik die 2,5 kilo aan iedere kant (niet lachen a.u.b., ik ben een bleke zwakke veganist) namelijk alsnog tyfuszwaar. Ook leuk: als we ons na de bench press moeten opdrukken, kan ik sinds kort ook echt meedoen. Goed, ik zit nog steeds op m’n knieën, maar ik leun wel echt op mijn handen, in plaats van dat ik doe alsof door m’n rug op en neer te bewegen. (En dan maar hopen dat de trainer het niet merkte. Blij dat die fratsen achter me liggen.)

3. Het laat mij ‘moderne muziek’ waarderen. Ik ben namelijk zo’n zuur oud wijf dat alle liedjes haat die geen Deceptacon van Le Tigre zijn. Maar goed, bij bodypump draaien ze alleen maar van de blikmuziek die wordt gemaakt voor en door mensen zonder ziel. En ik vind het prachtig. Die muziek is namelijk perfect afgestemd op de oefeningen (of nou ja, eigenlijk andersom) zodat ik helemaal in De Zone kom als ik al die gekke bliepjes hoor. LOVE die gekke bliepjes.

4. Het laat me zien dat er meer sporten bestaan dan hardlopen. Want laten we wel wezen: ik heb al 2,5 jaar niet meer behoorlijk gesport omdat ik dacht dat hardlopen de enige sport was die me ooit zou kunnen bekoren. DAT HAD IK HELEMAAL FOUT. Jammer dat ik er 2,5 jaar voor moest verspillen, maar: beter laat dan nooit. (Overigens krijg ik van bodypump ook kniepijn. Maar niet zo erg als met hardlopen.)

5. Ik heb na de eerste bodypumples de ergste spierpijn van mijn leven gehad. Echt, iedere vezel in mijn lichaam schreeuwde en jankte en vervloekte zijn bestaan. En de dag daarna werd het nóg erger. Ik weet niet precies wat hier het voordeel van is, maar ik word wel vrolijk als ik daaraan terugdenk. Misschien omdat die spierpijndagen inmiddels achter me liggen?

6. Het maakt me nederig. Ik mag dan wel twee masters op zak hebben, maar kennelijk weet ik nog steeds niet hoe breed ‘heupbreedte’ is en hoe diep je nou precies moet gaan bij een squat. (Er was laatst een trainer die me vroeg of ik soms dronken was. Volgens mij was dit een grap, maar helemaal zeker ben ik er niet van.) (Dit was overigens niet op een zondagochtend, maar op een maandagavond. Gelukkig.) (Nou ja, ‘gelukkig’…)

*Voor de zeikerds die vinden dat bodypump geen krachtraining is maar cardio: ik ben er anders binnen een maand al een stuk sterker van geworden. DUS.

6 Comments

Filed under sport die geen hardlopen is

Tagged as , ,

by | March 5, 2018 · 20:51

korte maand, lange blog (dit was februari)

Als mensen mij vragen wat ik de stomste maand vind (niet dat ze dat ooit doen), zeg ik altijd: februari. Niet dat ik februari echt stom vind. Het is meer dat ik alle andere maanden gewoon nog leuker vind.  Vanaf maart is het lente en is iedereen blij, dan wordt het zomer en is het soms een soort van warm, dan komt de herfst en is alles mooi, in november is het al bijna Kerstmis, in december is het echt Kerstmis, en januari is altijd zo’n lekker nieuw begin. Dus ja, dan blijft februari over.

Maar deze februari was voor mij persoonlijk behoorlijk spannend, en wel hierom:

******mijn nieuwe baan*****

Er is natuurlijk maar één vraag die jullie de afgelopen maand heeft beziggehouden: Komt Lisa Wel Door Haar Proeftijd Heen? Op 1 februari begon ik namelijk met mijn nieuwe baan na twee maanden werkloos zijn. Het korte antwoord is: ja, ik heb nog steeds een baan! Het lange antwoord is: ja, ik heb nog steeds een baan! En ik heb het nog naar mijn zin ook!

Zoals jullie je misschien wel niet herinneren, ben ik nu werkzaam als content creator, wat betekent dat ik … content creëer. Veel nieuwsbrieven, vooral, en webpagina’s, dat soort dingen (geen filmpjes of zo – afgezien het ludieke filmpje dat ik samen met drie andere nieuwe collega’s moest maken. Dat was trouwens voor een interne wedstrijd, een ander groepje met nieuwe mensen had óók een filmpje gemaakt (ik werk bij een erg groot bedrijf, dus je bent nooit in je eentje nieuw) en mijn ons groepje h e e f t g e w o n n e n ! (het was een groepsopdracht, maar ik heb het script geschreven én de boel gemonteerd dus het voelt wel een beetje als mijn overwinning. Ach ja, ik was de enige content creator in de groep, dan krijg je dat)).

#fitgirlleven

In januari was ik begonnen met pilates, in februari ben ik er alweer mee gestopt. Jaren geleden heb ik eens ergens een pilatesles gevolgd waarbij ik zo werd afgebeuld dat ik dacht dat mijn spieren nooit meer de oude zouden worden, maar op de yogaschool waar ik dit keer pilates deed was het allemaal nogal … soft? Het was heus niet zo dat er geen moment in die les zat waarbij ik dacht ‘shit, het wordt nu wel te zwaar voor mij’, maar die waren schaars, en meestal lag ik me een beetje op die mat te vervelen. Kijk, ik vind niet dat je bij sport heel erg moet lijden, maar een beetje afzien hoort er toch wel bij.

Dus exit pilates, op naar een activiteit die mij zowel lichamelijk als geestelijk wél tot waanzin zou drijven. Dat werd dus bodypump. Voor wie het niet kent: bij bodypump train je met lichte gewichten, maar wel met heel veel bewegingen, en snel ook, zodat je aan het einde van de les alsnog je armen het liefst wilt amputeren.

Ik heb nu vijf lessen gehad en LEUK dat het is, jongens. Je doet bij bodypump altijd drie maanden lang dezelfde oefeningen op dezelfde muziek, en hoewel die liedjes die ze draaien allemaal liedjes zijn die me agressief zouden maken als ik ze in da club zou horen, vind ik ze bij bodypump geweldig.

Na de les voel ik me erg vrolijk en vol energie, in een mate die ik zelfs bij hardlopen nooit ervaren heb. Ik zou bij wijze van spreken na het sporten de badkamer kunnen boenen, zo gelukkig voel ik me. Alleen jammer dat ik na het bodypumpen m’n armen niet meer kan bewegen, dus dat moet ik helaas toch weer aan me voorbij laten gaan.

(Of bodypump wel goed is voor mijn verrotte knieën™? Daar is de jury nog niet over uit. Het is in ieder geval minder slecht dat hardlopen)

Verder …

… heb ik eindelijk gekart! Het was doodeng. Serieus. Ik was zó bang dat ik bijna gewoon niet wilde gaan. Ik ben in totaal ook vier keer blijven haken in een bocht, moest die 16-jarige jongen die daar werkte weer met gevaar voor eigen leven over die baan rennen om mij weer op weg te helpen. Echt gênant. Mijn vriendinnen haalden me ook steeds in enzo. Maar toen ik er eenmaal achter kwam dat je niet direct een whiplash kreeg als je ergens tegenaan knalde, was het best leuk!

… heb ik na vorige maand nog meer bakavonturen beleefd: ik maakte best wel vieze gezonde cacao-blueberrycakejes! (Protip: als je ze in stukjes snijdt en door de sojayoghurt doet, is het best wel te doen.) En ik maakte een best wel prima ongezonde chocoladetaart! Ik voel me net een echte huisvrouw. (Voornamelijk omdat ik deze maand ook twee wasmanden heb gekocht, en een balkonplant.)

… at ik ein-de-lijk voor het eerst bij Meatless District, en het was LEKKER! Echt een aanrader, zelfs al moest ik er helemaal voor op een half kapotte fiets naar Amsterdam-West fietsen, gingen mijn vriendinnen praten over de Olympische Spelen (serieus wie boeit dat wat???) en moest ik die fiets vervolgens in Amsterdam-West achterlaten omdat hij toen écht kapot was. (Inmiddels is hij weer gerepareerd hoor, no worries, het was geen wegwerpfiets)

… interviewde Julia  me voor Books & Bubbles over mijn favoriete boeken (wat al snel een slecht idee bleek, aangezien ik op iedere vraag ‘Harry Potter’ antwoordde – ik ben extreem benieuwd wat ze ervan gaat maken) (en ook een beetje nerveus al ik eerlijk ben).

… ben ik weer lekker drag queen minded geweest deze maand, want Rupaul’s Drag Race All Stars 3 is bezig en oh boy, het is errug! (Wie de aflevering van afgelopen donderdag heeft gezien en dus al alle spoilers kent moet even dit filmpje kijken, ik lachte me kapot) Hoewel ik hem niet zo goed vind als All Stars 2 (om vele redenen), denk ik er toch ongeveer 24/7 aan. Hoewel ik nu ook wel veel aan season 10 al aan het denken ben want de cast ziet er zooo vet uit. Ik ben nu al voor Miz Cracker (die ik stiekem al kende van haar stukjes op Slate) en The Vixen (die ik stiekem al kende van haar stukje in een nummer van mijn S9-lievelings Shea Coulée).

… en ging ik ook naar Sasha Velour! Ik ben niet de grootste Sasha Velour-fan die er is (ik bedoel, ik vind haar superleuk, maar ik heb het gevoel dat andere mensen haar superleuker vinden), maar goed, als er een Rugirl naar Amsterdam komt kan ik moeilijk níet gaan. Dat is logisch.

… heb ik slechts twee afleveringen van Girls gekeken. Gaat echt helemaal de verkeerde kant op.

… kocht ik kaarten voor Indochine in juni. Ja lieve lezers, het is waar: IK GA INDOCHINE ZIEN! EINDELIJK! En nee, ze komen niet naar Nederland: mijn vader en ik gaan naar Nancy! Dit is 100% te danken aan mijn normaal-niet-naar-Indochine-luisterende vader die het zo zielig voor mij vond dat ik twee jaar geleden hun concert in Amsterdam ben misgelopen (en het daar nog steeds op wekelijkse basis over heb) en dus voorstelde om samen te gaan. Dus nu gaan we naar Indochine in Frankrijk. Zoveel zin in.

Maart

In maart ga ik weer lekker werken, en lekker bodypumpen, en lekker RPDR kijken, en lekker afspreken met vrienden, en als ik tijd over heb, hoop ik nog een lekkere taart te bakken, maar ik kan niet garanderen dat dat een succes gaat worden.

9 Comments

Filed under maandoverzicht

Tagged as , ,