Author Archives: Lisa

by | February 17, 2018 · 10:31

mijn lievelingsfilms, van nul tot nu

Ik ben gek op favorietenlijstjes. Het is een manier om orde aan te brengen in onze chaotische wereld, denk ik.

Door de jaren heen heb ik veel verschillende lievelingsfilms gehad. Vandaag heb ik een lijstje gemaakt met de films die ooit de wisselbeker ‘Belangrijkste Film In Lisa’s Leven’ in bezit hebben gehad: van toen ik nul was, tot nu. Oké, niet echt al vanaf ik nul was, maar ‘van vijf tot nu’ bekt niet echt lekker (en misschien werkt deze titel als clickbait omdat jullie dan denken dat ik een wonderbaby was of zo, al weet ik nog niet helemaal wat ik daaraan op lange termijn zou hebben).

5 – Belle en het Beest

Net als bijna alle kleutermeisjes was ik helemaal gek van Disneyfilms. Van iedere Disneyfilm eigenlijk, maar mijn voorkeur ging toch altijd wel uit naar verhalen met een Sterke Vrouwelijke Hoofdrol (voor mannen en dieren leerde ik pas op latere leeftijd sympathie op te brengen). Mijn lievelings was Belle en het Beest. Vermoedelijk vooral omdat Belle net zo gek was op boeken als ik. (Niet dat ik op mijn vijfde al kon lezen – maar dat mocht de pret niet drukken.) Bovendien vond ik die hele verhaallijn met dat opgesloten zitten in het kasteel en vervolgens een Stockholm-syndroom ontwikkelen erg interessant. Jawel, als kind wist ik wat plezier maken was.

En nu? Mwah, ik zou hem op zich nog wel een keer willen zien, maar ook weer niet zo graag dat ik de moeite neem om hem op te zetten. Ik heb de versie met Emma Watson ook niet gekeken trouwens. Beetje hetzelfde verhaal als met de animatieversie.

7 – De klokkenluider van de Notre-Dame

Toen ik een iets ouder kind was, was ik nogal fan van De klokkenluider van de Notre-Dame. En met ‘fan van De klokkenluider van de Notre-Dame’ bedoel ik vooral … fan van Esmeralda. Ik was echt totaal geobsedeerd door dat mens. Ze was zo cool en vrijgevochten en zelfverzekerd en knap, en ze kon ook nog eens handlezen! Ik had van alles van haar, van barbie tot witte afzakschouderblouse tot een tamboerijn  die mijn moeder had gemaakt van een soort bijtring van m’n zusje (geen idee of mijn zusje dat ding ooit gebruikt had trouwens, zal wel niet).

En nu? De gelijknamige roman van Victor Hugo, waar de film op gebaseerd is, is tegenwoordig een van mijn lievelingsboeken. Niet vanwege Esmeralda (die was in het boek veel minder stoer dan in de Disneyfilm), maar omdat het heel goed (grappig, zelfs) geschreven is en ik altijd ontzettend meeleef met alle personages (zelfs met de mannen). En ik ben ook erg fan van de musicalversie. De Disneyfilm kijk ik nooit meer in z’n geheel, maar soms luister ik voor de grap naar dit intens disturbing nummer en begrijp ik niet hoe het kan dat ik mijn jeugd relatief ongeschonden uitgekomen ben.

13 – The hot chick

HOT CHICK, Anna Faris, Rachel McAdams, Alexandra Holden, Maritza Murray, 2002, (c) Walt Disney

Eeeuh ja. Ik schaam me een beetje om toe te geven dat ik ooit intens fan was van een film met ROB SCHNEIDER in de hoofdrol, maar het was wel zo. Korte samenvatting: Jessica (Rachel McAdams a.k.a. Regina George!) wordt op een dag wakker in het lichaam van een man (Rob Scheider dus). Een betovering, zo blijkt. Die kan opgeheven worden, maar dan moet ze wel eerst de man vinden die nu in haar prachtige jonge lichaam rondloopt. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed waarom ik dit zo’n leuke film vond dat hij jarenlang mijn allerfavorietste favoriet was – waarschijnlijk vond ik hem gewoon erg grappig?

En nu? Nou, nadat mijn zusje en ik bijna een decennium lang hebben geroepen dat we hem nog eens wilden zien, voegden we enkele weken terug eindelijk daad bij woord. Ik denk dat het zo lang duurde omdat ik bang was dat hij nu ontzettend tegen zou vallen. Maar eh … ik heb vaker hardop gelachen dat verantwoordelijk is om toe te geven. Al moet de Politiek Correcte Versie van mijzelf even zeggen: er zaten wel dat grappen in dit ECHT. NIET. KUNNEN. Bij die grappen heb ik uit protest heel chagrijnig gekeken. En daarna maar weer keihard lachen. Ik heb nooit gezegd dat ik niet kinderachtig was.

15 – Interview with the vampire

Als ik in een melodramatische bui ben, zeg ik altijd dat mijn leven pas écht begon toen ik Interview with the vampire keek.  (Als ik in een minder melodramatische bui ben, zeg ik pas dat mijn leven pas écht begon toen we thuis ADSL-verbinding kregen). Ik was 15, het was zomer, het was laat. IWTV wilde ik al jaren zien, maar bij de videotheek hadden ze ‘m niet, en dit was in een tijd waarin het kopen van een dvd nog een enorme hap uit mijn budget was. Dus toen ik in de VARA-gids had gezien dat dit (toen inmiddels al 10 jaar oude) meesterwerkje op tv zou komen, zat ik ruim van tevoren klaar met een bak popcorn en cola.

Weet je wat het is: als kind was ik gek op vampiers, maar toen ik ouder werd, groeiden m’n vampierboeken niet bepaald met me mee. Alle boeken en films die gericht waren op (semi-)volwassenen waren zo flauw, zo saai, zo ongeloofwaardig. IWTV moest anders zijn, had ik vernomen. En dat was hij. Korte samenvatting: Louis (Brad Pitt) is best wel klaar met het leven. Daarom maakt Lestat (Tom Cruise) hem maar on-dood. En als Louis dan nog steeds een beetje down is, schenkt Lestat hem een dochter (Kirsten Dunst). Alleen eh … dochterlief vindt het eigenlijk helemaal niet leuk om voor eeuwig kind te moeten zijn.

Die zomeravond in 2006 was ik direct verkocht. Ik had nog nooit een film gezien die zo sfeervol, tragisch en romantisch was als deze. Alles aan deze film vond ik zo adembenemend mooi, van de beelden tot de muziek tot het kapsel van Brad Pitt. Ik heb hem in de jaren erna dan ook nog regelmatig gekeken. En tussen de kijkbeurten door zette ik regelmatig eventjes de trailer op. Of ik luisterde de soundtrack. (Ja, die had ik serieus.) Het is dat die vampiers allemaal doodongelukkig waren, anders had ik denk ik een enkeltje New Orleans geboekt en sindsdien geleefd op mensenbloed (wat best ironisch is, aangezien ik ongeveer tegelijkertijd met het zien van deze film stopte met het eten van vlees omdat ik dat barbaars vond).

En nu? De laatste keer dat ik hem heb gekeken, is denk ik alweer vier jaar geleden. Ik kan er tegenwoordig minder van genieten omdat ik hem té goed ken. Maar nu ik dit schrijf, voel ik alweer een bloeddorstig verlangen om hem te zien, dus misschien ga ik dat binnenkort toch wel weer eens doen.

18 – Velvet Goldmine

Dit was ook zo’n film die ik Heel Graag Wilde Zien, maar in dit geval had ik het heft in eigen hand genomen en hem maar gewoon zelf gekocht (op m’n 18e had ik toch wat meer geld hè). Ik zag hem in mijn eindexamenjaar, in de tijd dat ik nogal geobsedeerd was door glam rock (denk: Ziggy Stardust, zilveren broeken en Brian Ferry met een oogontsteking door al die glitter make-up*). En hij was net zo goed en geweldig en allesoverheersend als ik had gehoopt. In Velvet Goldmine lopen twee, of eigenlijk drie verhaallijnen door elkaar: die van de opkomst en ondergang van superster Brian Slade (Jonathan Rhys Meyers), hoe tiener Arthur (Christian Bale) dit beleeft, en hoe volwassen Arthur uitzoekt waar Brian Slade nu gebleven is.

Deze film moet je niet kijken met het idee dat je hem in één keer gaat begrijpen. Op zich zijn de grootste verhaallijnen wel duidelijk, maar heden, verleden en fantasie lopen zo door elkaar dat er veel lagen tussen zitten die je mist, en die ik soms na tien keer kijken pas begreep. Maar dat maakt hem alleen maar beter. Velvet Goldmine heeft alles wat ik zoek in een film: geweldige muziek uit de jaren ’70, hysterische kleding, random Oscar Wilde-verwijzingen, een Placebo-cameo, ontzettend veel glittermake-up en een tragisch verhaal over imago versus identiteit, en over en iets vinden wat van jou is. En dan de acteurs! JRM is natuurlijk geweldig, maar de jonge Arthur en zijn liefde voor glam rock breekt meerdere keren mijn hart, en ook de transformatie die Mandy (Toni Collette) ondergaat is zó goed gedaan dat ik haar dolgraag een medaille en een bos bloemen wil geven.

En nu: misschien hebben jullie het al geraden aan bovenstaand lyrisch stukje, maar Velvet Goldmine is nog steeds mijn lievelingsfilm. Hij is zo erg mijn lievelingsfilm dat ik hem niet eens belachelijk kan maken als ik het zou willen. GA HEM TOCH KIJKEN JONGENS.

* Volgens mij had Bri een ooglapje op omdat hij een tennisbal in z’n oog had gekregen of zo, maar ik vind mijn eigen theorie leuker.

2 Comments

Filed under film en teevee

Tagged as , , ,

by | February 4, 2018 · 17:11

januari: allemaal nieuwe dingen

Ja, ik weet het. Eigenlijk was ik gestopt met maandoverzichten. Maar ik ben zo inconsequent als de pest. Dat houdt het leven spannend, zeggen ze. Dit wil ik niet bevestigen, maar ook niet ontkennen, dus lees maar gewoon rustig verder:

~W~E~R~K~

Op 2 januari had ik een sollicitatiegesprek voor een baan als content creator. (Jup, ik dacht, laten we het jaar maar meteen goed beginnen – de WW is immers ook niet alles.)

Het was niet mijn eerste sollicitatiegesprek – eind 2017 had ik er ook een paar – maar wel de eerste die van beide kanten zodanig beviel dat er nog een proefopdracht kwam, en nog een tweede gesprek. Zenuwachtig dat ik was mensen, niet normaal. Maar het ging goed, en ik kreeg de baan! Per 1 februari. Zoals jullie wel weten, is het inmiddels al lang 1 februari geweest en heb ik dus ook al gewerkt, maar daar mag ik van mezelf niets over vertellen, want dat hoort in het februari-overzicht (ik ben me toch een potje militant, echt hinderlijk).

Groningen

Toen ik hoorde dat ik werk had, wilde ik eigenlijk meteen op vakantie, maar ja, in je eentje op vakantie gaan is ook niet iets waar je hoofd altijd naar staat. Dus bedacht ik dat ik best wel ‘een paar dagen’ weg kon gaan met Tim. Vanwege logistieke redenen werd dit één nachtje, dus moesten we een bestemming uitzoeken die niet al te ver was. We kozen voor Groningen en leuk dat het was! Net Amsterdam, maar dan kleiner en zonder al die vervelende toeristen (afgezien Tim & ik dan).

Ik kan me voorstellen dat het superleuk is om daar te studeren, het was echt een soort studentenluilekkerland. En het belangrijkste: je kon op heel veel plekken vegan eten. We hebben uiteindelijk gedineerd in De Oude Gasfabriek, wat wel echt een aanrader is, ik heb er heerlijke tempeh-saté gegeten (ze hebben daar op zich ook vlees, maar het is erg vegan-minded).

Jarig

Op 16 januari werd 27. Kunnen jullie het geloven? Ik niet. Omdat ik dus niet hoefde te werken, ging ik ‘s ochtends taart eten met Tessa, ‘s middags floaten (daarover later meer) en ‘s avonds uit eten bij Mr. and Mrs. Watson met Tim (en het was ZO LEKKER, ik snap ECHT niet hoe ze die brie kunnen namaken). En oh ja, daarna keken we nog The Name of The Rose. (Love die film 4ever)

Ondanks mijn hoogbejaarde leeftijd, heb ik mijn verjaardag voor mijn familie gevierd bij mijn ouders thuis, zodat ik het gewoon ouderwets samen met m’n zusje kon doen (die is drie dagen na mij jarig) en ik al die Rotterdammers niet helemaal naar Amsterdam hoefde te laten komen. (Maar toch voelt het een beetje fout, mijn verjaardag bij m’n ouders laten vieren terwijl ik toch al echt Oud ben. Hoe doen jullie dat eigenlijk?).

Voor mijn vrienden wilde ik dit jaar geen feestje geven. Ik vind dat altijd wel heel leuk, maar ik word er tegelijkertijd erg zenuwachtig van en dat kon ik er dit jaar niet bijhebben (ik was al nerveus genoeg over werk zoeken). Ik wilde wel ‘een activiteit’ gaan doen met drie vriendinnen, ‘zoiets als karten’, maar dan niet karten. Ik bedoel, ik ben toch geen puisterige jongen van 12 op een schoolfeestje/pafferige man van 34 op een vrijgezellenfeest?!? Echter kon ik geen ‘activiteit zoals karten’ verzinnen die betaalbaar was, en stiekem, heel stiekem, heb ik altijd al willen kijken of ik het kan. Dus toen besloten we (lees: besloot ik, want het was wel mijn verjaardag) er maar gewoon voor te gaan. Helaas viel het feest in het water omdat ik ziek was (~nou ja dan hebben we dat ook maar gehad voor deze winter!!!~), maar volgende maand gaan we in de herkansing.

—————————————————————Nieuwe dingen

Hoewel ik dus niet ging karten, deed ik deze maand wel allemaal andere dingen die ik nog nooit eerder had gedaan. Zoals …

… floaten, dus. Je weet wel, dat je in zo’n soort ei met zout water gaat liggen en dat het dan helemaal donker wordt en dat je je dan zogenaamd moet ontspannen. Nou, dat lukte niet echt, maar ik vond het toch wel leuk om mee te maken. (Voor wie denkt: wie doet er nou zoiets? Ik ben gek op zout, en ook nog claustrofiel, plus, ik had gewoon zin om iets te doen wat ik nog nooit gedaan had.) Ik zal er later wel eens een uitgebreidere blog over schrijven, want het was best … interessant.

… bananenbrood bakken. Ik weet het, iedereen en z’n PVV-stemmende oudtante heeft in 2016 al tienduizend bananenbroden gebakken, maar ik had dat dus nog nooit gedaan. Sterker nog: ik heb denk ik in mijn hele leven in totaal twee taarten uit een pakje en vijf porties zandkoekjes gebakken, en sinds ik veganist ben, heb ik het al helemaal niet meer geprobeerd. Bakken is typisch iets dat me altijd ‘wel leuk’ leek, maar nooit leuk genoeg om er ook echt mijn kostbare tijd aan te besteden. Alleen, zoals jullie weten, was ik werkloos, en werd mijn tijd ineens heel wat minder kostbaar. En ik vond het zo tof dat ik het nu heb besloten dat ik Iemand Die Bakt gaat worden. Je weet wel, zo’n chick die altijd een stukje verse appeltaart kan aanbieden als er onverwacht vrienden langskomen, en d’r eigen gezonde osawacake meeneemt naar kantoor. Omg, zin in.

… me aangemeld voor proeflessen bij een yogaschool. WHUT, hoor ik jullie denken, WHUT, LISA, JIJ HAATTE YOGA TOCH MET HEEL JE HART OMDAT YOGA EEN SOORT VAN JE KNIEËN VERPESTTE? En ja, dat is wel zo. Maar ik wilde wel graag pilates doen, omdat dat zo’n beetje de enige sport is waarbij je je knieën nauwelijks belast (althans, dat denk ik dan), en om een of andere reden kan dat alleen bij yogascholen. Dus ja. Tot nu toe vind ik het heel leuk, en lijkt het inderdaad niet heel slecht voor mijn knieën te zijn. (En eerlijk is eerlijk: ik heb ook maar meteen een proeflesje yoga gevolgd. Want ondanks mijn geklaag vind ik yoga gewoon heel erg leuk.)

… karaoke gezongen. Dat is een nog ergere OMG dan al het bovenstaande bij elkaar, want ik ben zelfgediagnosticeerd toondoof en ook nog eens vet verlegen. Maar afgelopen dinsdag (de dag voor mijn laatste werkloze dag) bevond ik me, een beetje door eigen schuld, in een karaokebar samen met iemand die héél goed kan zingen en die avond ook 3496 liedjes heeft gedaan, en ook al had ik haar verzekerd dat ik een totale zangramp ben, wilde ik nou ook weer niet zo’n muts zijn die niet mee durft te doen. Dus eh … deed ik het maar gewoon. Met wisselend succes. Laten we zeggen: Karma Chameleon is verschrikkelijk moeilijk, Onderweg (je weet wel, hetisallangverledentiijjjjjjjd) is daarentegen best te doen en ga nooit een loodzwaar musicalliedje over actuele maatschappelijke problemen zingen, hoe mooi je het liedje ook vindt. Dat is alles wat ik erover kwijt wil. (Maar even serieus, het was superleuk, ik heb zo’n grote adrenealinekick gekregen dat ik er bijna een week later nog steeds op teer.)

Op foodfotografie moet ik nog ff oefenen

Verder …

  • Begon RuPaul’s Drag Race All Stars 3! En ik vind het geweldig. Ik ben, uiteraard, #teamshangela, maar ik ben ook wel voor Thorgy en Bebe en Trixie. En ik ben echt heel blij voor Aja en Ben dat ze het zo goed deden in de eerste aflevering. Met andere woorden: ik ben voor iedereen behalve voor die vervelende overrated Milk. (Maar vooral voor Shangela. Ik ben al voor Shangela sinds de eerste aflevering van RPDR die ik ooit heb gezien, de eerste van seizoen 2. De aflevering waarin ze er meteen uit ging, inderdaad.)

  • Probeerde ik alle seizoenen van Girls te kijken voordat ik weer met werken moest beginnen. Ik had namelijk de hele box gekregen voor kerst (ben volgens mij de enige ter wereld die dat nog serieus kijkt, maar goed) en omdat de afleveringen vrij kort zijn dacht ik dat het me wel moest lukken, maar ik ben gewoon geen echte bingewatcher.
  • Keek ik met Tim voor het eerst in jaren weer een paar afleveringen van Black Mirror. LOVE IT. Mijn lievelingsaflevering is Shut up and dance. Dit is zoooooooo erg. Zooooooooooo erg. (Black History Museum trouwens ook, van beide afleveringen werd ik echt niet goed).
  • Luisterde ik eindelijk eens iets dat ik nog niet al 3946 jaar luisterde: ik heb de eerste week van januari het album van The Struts grijs-gespotified. Het is écht een heel leuk album. Maar na een week kende ik hem wel uit mijn hoofd (het is niet echt een heel erg ingewikkeld album)
  • Daarna ben ik gewoon weer verder gegaan met 24/7 Indochine luisteren. (Ik ben een karikatuur van mezelf)

Februari

Nou, afgelopen donderdag ben ik dus begonnen met mijn nieuwe werk, daarover volgende maand meer. (Tim zegt dat hij zich bijna niet voor kan stellen dat ik aan het werk ben, haha, ik ook niet – toen ik nog fulltime werkte was het concept ‘thuis zijn’ echt superexotisch, nu is het … standaard?). En ik ga dus karten. Ook allemaal nieuwe dingen, dus.

7 Comments

Filed under maandoverzicht

Tagged as , ,

by | January 15, 2018 · 13:03

een mooie leeftijd

Als tiener vond ik het verschrikkelijk om jarig te zijn. Niet omdat ik niet hield van aandacht of cadeaus, maar omdat ik het gevoel had dat het niet klopte. Ik werd vaak jonger geschat dan dat ik werkelijk was, en ook op basis van de dingen die ik meemaakte (namelijk: niets), had ik het gevoel dat mijn echte leeftijd niet correspondeerde met die absurde hoeveelheid kaarsjes op mijn verjaardagstaart.

Tsja, je hebt problemen en je hebt problemen, laten we maar zeggen. Mijn onrust had vermoedelijk te maken met het feit dat ik was geïndoctrineerd door Amerikaanse high school movies waarin mensen van 15 benefietavonden organiseren en mensen van 16 de hele nacht cruisen in hun eigen auto, in plaats van dat ze gewoon in hun pyjama bij hun ouders op de bank zitten en tosti’s eten. Nu ik over mijn vroegere misère schrijf, klinkt het dan ook nogal belachelijk, maar zo voelde het destijds niet bepaald.

Mijn 17e verjaardag was anders. De reden hiervoor was vrij arbitrair: ik vond 17 gewoon een hele mooie leeftijd, zo mooi dat het me niet meer kon schelen dat ik ‘m eigenlijk niet verdiende. En waar 13 en 14 en 15 en 16 zijn vrij vervelend was, werd 17 zijn ook nog eens echt heel leuk: ik ging naar concerten! Ik ging naar Thailand! Ik keek The Rocky Horror Picture Show! De middelbare school was bijna voorbij!

Morgen is het 10 jaar geleden dat ik 17 werd. Nu word ik 27. (Oké, dat was een beetje een open deur.) Ook wel een mooie leeftijd, als je even buiten beschouwing laat dat artiesten altijd doodgaan als ze 27 zijn – gelukkig maar dat ik nog steeds niet beroemd ben – en dat mijn broertje en zusje de hele tijd tegen me zeggen dat ik nu echt bijna 30 ben.

(Dat is trouwens niet waar, op je 27ste ben je gewoon midden 20. Voor de duidelijkheid: ‘begin 20’ ben je tussen je 20ste en 25ste. ‘Midden 20’ ben je tussen de 26 en de 29,5. ‘Eind 20’ ben je vanaf 29,5.)

Overigens word ik nog steeds jonger geschat dan dat ik ben. Op mijn leeftijd weet ik nooit zo goed wat ik daarvan moet vinden. Aan de ene kant is het een compliment, want iedereen weet dat je lichaam na je 24ste aftakelt dus hoe dichter bij de 24 hoe beter, maar aan de andere kant is het een belediging, want dat zou betekenen dat ik kinderachtig overkom. Nu kan ik me ook wel vrij infantiel gedragen (ik word altijd heel emotioneel als ik over Harry Potter praat, en laatst heb ik The Hot Chick nog eens gekeken en ik heb om bijna alle grappen gelachen), maar als het erom spant (bijvoorbeeld als ik aan het werk ben of als ik ‘s nachts wakker word van het geluid van iemand die mijn deur probeert in te trappen), ben ik een toonbeeld van een Echt Volwassen En Verstandig En Daadkrachtig Mens.

Ook weet ik niet zo goed wat ik nou vind van jarig zijn zelf. Enerzijds vind ik het nog steeds een beetje moeilijk: met je verjaardag sluit je wel echt iets af. Je wordt nooit meer zo jong als je gisteren was. (Sorry, weer een open deur.) En ik ben nu eenmaal vrij slecht in dingen afsluiten. (Nog steeds word ik weleens midden in de nacht boos wakker omdat ik me in mijn slaap herinnerde dat Carrie uit SATC uiteindelijk eindigt met die vervelende Mr. Big.)

Maar anderzijds ben ik gewoon blij dat ik weer een jaar ouder mág zijn. Dat is ook niet vanzelfsprekend.

Er is maar 1 ding dat ik zeker weet … hoewel 23 en 24 en 25 en 26 zijn best leuk was: als mijn 27ste net zoveel beter wordt ten opzichte van de jaren ervoor als mijn 17e dat destijds was, dan ga ik een heel goed jaar tegemoet.

14 Comments

Filed under leven

Tagged as

by | December 31, 2017 · 13:26

2017 in een paar punten

Omdat niets zo leuk is als een veelzijdig, complex en bij vlagen dramatisch jaar samenvatten in een woordje of duizend: een jaaroverzicht!

Ons huis! We moeten alleen nog even een andere salontafel kopen

Hét life changing event van het jaar: in januari gingen Tim en ik samenwonen, dat is best wel een Ding (maar voelde heel natuurlijk)
Is jullie huis al af? Een huis is nooit af
Het leukste aan samenwonen: dat Tim altijd in de buurt is. Dat is niet alleen handig, maar ook nog eens gezellig
Het minst leuke aan samenwonen: dat ik niet meer 24/7 Placebo kan draaien omdat Tim dat ‘deprimerende muziek’ vindt (???????)

Aantal keren dat ik mijn baan verloor: 1
Hoe kwam dat? Ik zal er niet te veel over uitweiden, maar laten we zeggen dat al mijn collega’s in hetzelfde schuitje zitten
Hoeveel maanden ik nu al in de WW zit: 1, valt mee
Hoeveel sollicitatiebrieven ik inmiddels heb verstuurd: durf ik niet te zeggen
Hoe groot de angst is dat ik nooit meer een baan zal vinden: nou, niet zo groot hoor, het komt wel goed. Maar die onzekerheid is niet echt leuk.

Beste aankoop van het jaar, 1: mijn Dr. Martens van nepleer. Een impulsaankoop, maar eentje die goed uitpakte. Het is dat het niet goed is om iedere dag dezelfde schoenen te dragen, anders kon ik net zo goed de rest van mijn collectie wegdoen.
Beste aankoop van het jaar, 2: mijn salt of the earth-deo. Ik was al heel lang op zoek naar een ~natuurlijke~ vegan deodorant, maar ze waren allemaal prut en ook nog eens heel duur. Deze kost weinig, gaat bizar lang mee en werkt ook nog eens goed! Gewoon te koop bij Kruidvat jongens!
Slechtste aankoop van het jaar: op maat gemaakte zooltjes. Ik kocht ze in de hoop dat ik hiermee minder last van mijn knieën zou hebben. Ze waren verschrikkelijk duur en werken niet echt (dat had de zooltjesmevrouw ook al voorspeld, maar ik wilde het toch per se proberen)
Zitten er ook positieve kanten aan deze aankoop? Nou, mijn Dr. Martens waren eigenlijk nét iets te groot, maar met deze zooltjes passen ze perfect!

Vaakst gedane uitspraak 1: “Besef je wel hoe gelukkig we moeten zijn met dit huis?”
Vaakst gedane uitspraak 2: “Waarom is het hier zo KOUD?”

Aantal keer dat ik op vakantie ben geweest: twee keer, naar Zuid-Frankrijk met mijn ouders en zusje en naar Sicilië met Tim
Wat is het leukste dat je op die vakanties hebt gedaan?  Heel veel lezen in de zon (nou ja, dat was vooral in Zuid-Frankrijk, in Sicilië was het meer lezen in de schaduw. In de zon was het te warm, sneu hè?)

Lievelingsalbums die in 2017 zijn uitgekomen: 13 van Indochine en Melodrama van Lorde
Lievelingsalbum dat niet dit jaar is uitgekomen maar ik wel pas dit jaar (echt) heb ontdekt: Un jour dans notre vie van Indochine
Beste boek dat ik dit jaar gelezen heb: The Girls van Emma Cline
Beste film die ik dit jaar gezien heb: Get out
Beste serie-ontdekking van het jaar: The Simpsons (ja dat had ik dus serieus nog NOOIT eerder gezien, niet eens één aflevering, ik weet ook niet hoe het kan)
Favoriete personage: Ralph Wiggum is alles. Maar ook Ned Flanders en Martin
Moet Lisa niet jouw favo personage zijn, als vegan feministische intellectueel die óók Lisa heet? Naast haar voel ik me zo dom en oppervlakkig …

Aantal manuscripten voltooid: 1
Aantal zaterdagen waarop ik binnen met de gordijnen dicht aan mijn boek heb zitten werken i.p.v. naar festivals te gaan / koffie te drinken met me g!rls / een weekendje Berlijn te doen / mijn badkamer schoon te maken / een nieuwe salontafel te kopen: 38
En wordt het ook echt uitgegeven??? Eh dat weet ik niet ik heb hem pas gisteren verstuurd

Aantal RPDR-shows die ik dit jaar heb bezocht: 4
Welke RuGirl was het spectaculairst? Alyssa Edwards of Shangela of Trinity Taylor of Violet Chachki of misschien gewoon alle vier?
Wie had RPDR seizoen 9 moeten winnen? Shea Couleé
Wie gaat All Stars 3 winnen? Waarschijnlijk Trixie maar ik hoop Shangela

Zomaar een droom die dit jaar is uitgekomen: ik ben naar de musical Notre-Dame de Paris geweest!
Ik dacht dat je al eens naar Notre-Dame de Paris geweest was? Wel een keer naar de Vlaams-Nederlandse versie, en naar NddP in concert, maar nog nooit naar de Franse uitvoering
Beste moment 1: toen Frollo opkwam. Die wordt namelijk gespeeld door Daniel Lavoie, en die speelde Frollo ook al 20 jaar geleden, in de originele versie die ik ongeveer 9456 keer op dvd heb gekeken. Ik heb Daniel Lavoie weleens eerder ‘in het echt’ gezien maar dat was van heel ver weg, en nu zaten we vrij dichtbij het podium. Ik was ontzettend starstruck, haha.
Beste moment 2: La cour des miracles was sensationeel
Maar was de nieuwe Gringoire zo goed als Bruno Pelletier? Hij was goed maar niemand zal ooit kunnen tippen aan Bruno

Ik weet niet wie dit gifje heeft gemaakt maar ik ben diegene zeer dankbaar (dit is Bruno Pelletier trouwens als #SassyGringoire in La fête des fous)

Andere dingen die zijn gebeurd: met Tims familie naar Disneyland (ik ging voor de achtste keer, maar het is en blijft geweldig), naar de Harry Potter-tentoonstelling (jezus ik doe wel echt alleen maar hele nerdy dingen hè?),  mijn opa’s 100ste verjaardag vieren, veel nieuwe vegan eettentjes ontdekken (The Vegan Junk Food Bar, Mr. & Mrs. Watson, The Dutch Weed Burger Joint, Oproer …), weekendjes naar de Veluwe en Renesse met mijn familie, naar een drag bar met mensen die ik bij toeval ontmoette en verder niet kende (en de week erna weer!), de pubquiz met mijn werk waar mijn team won (vooral een warme herinnering omdat ik geloof dat we deels gewonnen hebben doordat ik het gehele oeuvre van Culture Club uit mijn hoofd ken – lang verhaal), de mindfulnesscursus die ik deed, al die keren dat mijn vriendinnen heerlijk voor me kookten (en ik maakte ook best aardige dingen voor hen, als ik dat mag zeggen), en allemaal andere activiteiten waar ik waarschijnlijk pas op ga komen als deze blog al online staat.

Gebeurden er ook dingen die niet leuk waren? Dat kun je wel zeggen, ja. Mijn opa is overleden. Hij stierf niet zo lang na zijn 100ste verjaardag. Zijn dood is heel dubbel, want ik mis hem wel heel erg, maar tegelijkertijd ben ik ook gewoon heel dankbaar dat we goed afscheid konden nemen, en dat hij volgens mij niet geleden heeft.

(En er waren natuurlijk ook wel andere dingen die niet bepaald leuk waren, maar ik heb niet per se de behoefte om daarover te praten)

Goede voornemens voor 2018: gevarieerder eten, meer lezen, meer uitgaan
Moet jij hier niet ‘werk vinden’ tussen zetten? Ja maar dat is een doel, geen voornemen
Oh, is dat zo? Ja toch, dat vind ik wel. Je hebt goede voornemens, doelen, en vage dromen
Wat zijn je vage dromen dan? Een beroemd schrijver worden, normaal kunnen hardlopen en naar een optreden van Alaska 5000
Oké, veel succes! Dank je xoxo

11 Comments

Filed under leven

Tagged as ,

by | December 6, 2017 · 18:54

gaat ff iemand naar christmas queens

Stel je het volgende voor. Je bent in de Melkweg (de concertzaal, niet het sterrenstelsel, hoewel we daar altijd al zijn, dus feitelijk ben je in beide Melkwegen). Op het podium staat iemand die eruitziet als een vrouw, maar van wie je weet dat het een man is. Ze (ja, je zegt toch ‘ze’, want je gaat mee in de illusie) draagt een rode jurk en een rood kapje en speelt een kerstliedje op haar viool. Ze loopt op hoge hakken over het podium. Af en toe draait ze een rondje, waardoor haar rok opwaait.

(Voor wie niet genoeg heeft aan alleen de fantasie: het ziet er ongeveer zo uit)

Dit zag ik afgelopen vrijdag, niet in mijn hoofd of op YouTube, maar in het echt, bij Christmas Queens in Amsterdam, en ik dacht bij mezelf: als ik op mijn achtste had geweten dat dit soort dingen me ooit ZO gelukkig zouden maken, dan zou ik echt hebben gedacht dat mijn leven de verkeerde kant op was gegaan. Maar niets is minder waar. Mijn leven is juist de goede kant opgegaan. Ik had als kind (of als elitaire wannabe-highbrow puber) nooit kunnen geloven dat ik zo zou kunnen genieten van een drag queen kerstshow waarbij de performers afwisselend kerstliedjes zongen en erop playbackten, en ondertussen zes keer van outfit wisselden.

“Waarom vind je drag queens eigenlijk zo leuk?” vragen mensen mij regelmatig. Daar kan ik dan geen goed antwoord op geven. Ik heb een hekel aan Katy Perry, maar waarom is het dan wel leuk als een man doet alsof hij Katy Perry is? Ik vervloek regelmatig het bestaan van make-up, dus waarom kijk ik dan zo graag naar de kunstwerken die drag queens van hun gezicht maken?

Even een disclaimer tussendoor (want tussendoor is altijd de beste plek voor disclaimers): als ik het heb over ‘drag queens’, heb ik het voornamelijk over de artiesten wiens werk ik ken via RuPaul’s Drag Race (een soort America’s Next Top Model, maar dan voor drag queens). Ik ben inmiddels vier keer naar shows in Nederland geweest waar een aantal verschillende queens lipsyncten/grappen maakten/live zongen/ondersteboven aan hoepels hingen. Maar drag is natuurlijk veel meer dan RPDR, en mijn visie op drag is daarom (nu nog) wat beperkt, daar ben ik bewust van xoxo

Ik heb veel nagedacht over waarom ik hier toch zo blij van word, maar ik kom er niet echt uit. En dat ligt niet aan mij, want ik had het er vrijdag veel over met anderen en die kwamen er óók niet uit. Misschien komt het doordat er gewoon te veel dingen leuk zijn aan drag queens – zowel oppervlakkig (kunstzinnige kleding & grappige grapjes) als diepgaander (het bevragen van & verzet tegen gendernormen).

Als ik het ooit op een eloquentere manier kan verwoorden, zijn jullie de eersten die het mogen lezen, maar voor nu kan ik mijn liefde voor drag het best samenvatten door Alyssa Edwards in het iconische Can I Get an Amen te quoten: Lost and confused, I had to smile from within, when I realized these women were men!

Ivy Winters hoort thuis in een ander sterrenstelsel maar daar kom ik zo nog op terug

Goed, tot zover het serieuze gedeelte, nu wil ik gewoon weer praten over hoe geweldig afgelopen vrijdag was. Een paar andere dingen die je zou hebben gezien als je toen ook bij Christmas Queens was geweest:

    • Bob the Drag Queen die opkwam in een soort secretaresse-outfit (met glitters, maar toch) terwijl de rest in allemaal mega glamorous jurken liep. En ze was ZO grappig. Love Bob.
    • Phi Phi O’hara die echt supergoed zong. Oh, Come All Ye Faitful is sowieso misschien wel mijn lievelings van het Christmas Queens-album. Ik had wel het idee dat Phi Phi een beetje gefrustreerd was (maar Phi Phi is altijd een beetje gefrustreerd) omdat mensen niet hard genoeg meezongen. IK DEED HET WEL HOOR PHI PHI NEGEER AL GEWOON AL DIE SUFFE MENSEN.
    • Ginger Minj die Let it go zong maar dan eindigde met “Michelle never bothered us anyway.” (Ja sorry als je die zin wilt snappen moet je echt RPDR kijken)
    • Sharon Needles die een z. z. slecht voorbeeld was voor haar jonge fans door moord te verheerlijken en te doen alsof ze coke snoof. Snow Machine was wel echt een hoogtepunt trouwens, wat een heerlijk nummer. En die bewegingen! En dat broekpak! (Als iemand weet waar ik een soortgelijk pak op de kop kan tikken, please tell me)
    • Manila Luzon die net zo oogverblindend knap was als op tv maar wel de hele tijd aan de totaal andere kant van het podium stond, wat enigszins zielig was voor mij. Wat ook zielig was: dat ze We Three Queens niet zong. Nu was Manila de enige van de three queens van dit nummer die aanwezig was, maar er waren genoeg andere queens die hadden kunnen invalplaybacken.
    • Thorgy Thor die naast geweldig viool speelde verder ook zo leuk was grappig was. Ik ben in All Stars 3 uiteraard #teamshangela maar ik gun Thorgy de kroon na vrijdag ook wel (ik ben ook gek op Trixie maar ja Trixie gaat sowieso toch al winnen dus zij heeft mijn support niet nodig).
    • Ivy Winters. Een van de leukste drag queens die ik ooit in het echt heb gezien. Dit was een van de nummers die ze deed (filmpje is opgenomen in Stockholm, maar in Amsterdam deed ze dezelfde act). Die outfit reveals! Die gezichten! Die stem!

Ik was al fan van Ivy in RPDR seizoen 5 (sowieso het beste seizoen), maar naderhand was ik haar een beetje vergeten, omdat ze niet erg veel optreedt en ook niet zo zichtbaar is op internet – wat toch wel een doodzonde is in deze tijd. Maar na vrijdag heb ik nog wat research gedaan en werd ik er weer aan herinnerd hoe verschrikkelijk getalenteerd dat mens is. Ze kan namelijk niet alleen zingen, performen en outfits maken van onconventionele materialen zoals lijm, maar ook vuur eten! En op stelten lopen! En met messen jongleren! En klei-animaties maken! En d’r eigen jam fabriceren! En de Tinkebell van Michigan zijn (mijn vegan hart huilt maar ik vind het stiekem toch indrukwekkend).

Zelf kan ik niet eens een sjaal breien of behoorlijk op hakken lopen, maar dankzij Ivy wil ik nu ook bij het circus. Dus ik denk dat ik dat maar gewoon ga doen. Hopelijk sta ik volgend jaar dan ook in de Melkweg met mijn kerstshow lipsync extravaganza waarbij ik geblinddoekt door brandende hoepels spring terwijl ik viool speel. Verkleed als de Kerstman, uiteraard, inclusief baard en … andere mannelijke kenmerken. Komen jullie dan kijken?

5 Comments

Filed under geniale mensen

Tagged as , ,