De afgelopen weken hebben verschillende mensen tegen me gezegd dat ze veganist willen worden na het zien van de documentaire What the health. Dat snap ik wel. Ik ben immers zelf veganist en daarom de persoon bij uitstek om aan te vertellen je the dark side wilt joinen. Als ik mezelf niet was, zou ik het ook doen.
Er is alleen één probleem, en dat is dat ik niet zo goed weet hoe ik op dit soort opmerkingen moet reageren. Voor diegenen die onder een steen hebben gelegen: What the health is een documentaire die laat zien dat plantaardig eten hallelujahgezond is en vlees eten tot een langzame, pijnlijke dood leidt – en dan niet voor de dieren.
Zelf heb ik de docu nog niet gezien. Ik wil wel, maar iets houdt me tegen. En dat ‘iets’ is dat het waarschijnlijk allemaal een beetje bullshit is.
There, I said it: ik geloof de vegan propaganda niet, en dat terwijl ik toch echt heel erg van vegan propaganda hou. Sterker nog, ik ben vegan propaganda (althans, zo zie ik mezelf graag, als een Gezonde en Gelukkige en Gewetensvolle maar relatable vegan superwoman die toevallig óók nog eens een geweldige kledingsmaak en een superleuke blog heeft – maar goed, da’s mijn mening, wie weet ben ik voor sommigen eerder een vegan schrikbeeld).
Alleen geloof ik dus niet dat veganistisch eten zo verschrikkelijk goed voor je is. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof wel dat het goed voor je is, maar ik geloof niet dat je, als je eenmaal plantaardig gaat eten, meteen geneest van al je mysterieuze ziektes, iedere ochtend om zes uur vrolijk uit je bed springt en immuun wordt voor ieder griepje. Dit geldt misschien voor sommige vegans, maar lang niet voor iedereen (ik bedoel, kijk maar naar mijn knieën).
Sommige veganisten geloven het wel. Stiekem vermoed ik dat dit voornamelijk komt doordat het fijn is om dit te geloven. Een principiële veganist zijn vergt namelijk best wel wat opoffering: je moet nee zeggen als iemand op kantoor taart trakteert, uit eten gaan is best een uitdaging en in de supermarkt moet je ineens allemaal labels gaan lezen. Dat doe je, omdat je het belangrijk vindt om geen dieren te mishandelen. Dieren die je overigens zelf niet kent of ziet. Maar tegelijkertijd eten je geliefde en je broer en je buurman wél gewoon alles wat los en vastzit, zonder zich te bekommeren om die dieren die jullie allebei niet kennen of zien.
Dan is het gewoon best wel lekker om jezelf aan te praten dat hiertegenover een voordeeltje staat: jíj krijgt tenminste nooit kanker, diabetes of een hartaanval. Een mooie beloning voor je onbaatzuchtigheid, nietwaar?
En dan ga je dus dit soort documentaires maken.
Natuurlijk wil ik dat al die mensen die inmiddels tegen me hebben gezegd veganist te willen worden, dat ook echt gaan doen. Natuurlijk wil ik dat iedereen stopt met het consumeren van mishandelde dieren. Maar ik had liever gewild dat dat dan was omdat sommige boeren rustig 20.000 varkens op een kluitje houden, en je dit soort praktijken niet wilt financieren. Omdat je empathisch vermogen hebt. Omdat je er ook gewoon voor kunt kiezen om niet bij te dragen aan dierenleed.
Maar goed, ieder niet-gegeten stukjes vlees is er natuurlijk eentje, wat het motief erachter ook is. Ik kan alleen maar hopen dat de mensen die geen vlees willen eten uit gezondheidsmotieven zichzelf straks ook weer aanpraten dat ze vlees eten echt ont-zet-tend immoreel vinden.
Je kunt me veel wijsmaken maar niet dat dit gezond is (maar het was superlekker dus I regret nothing) (en ja het klopt ik heb twee keer exact dezelfde foto in één blog staan. Is vegan propaganda.)
P.S. Voor iedereen die nu zegt “Jamaarrr je moet die docu eerst kijken en dan hoor ik je nog wel mevrouwtje”: daar heb je een punt. Een goed punt zelfs. Maar mijn lievelingsveganist Unnatural Vegan heeft ook al een filmpje gemaakt over waarom die docu van geen kant klopt. Niet dat ik dat filmpje wel heb gezien (ja sorry, hij duurt 25 minuten en ik heb ook nog een baan en zo), maar ik heb dit filmpje over waarom je veganist moet worden zelfs al wordt je er niet hallelujahgezond van wel gezien, en dat is voor mij genoeg.
