Author Archives: Lisa

by | June 5, 2017 · 13:01

gedachten over de maand mei

Salut mes amis, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Het is buiten lekker weer, en ik heb zo afgesproken met mijn vriendinnen, dus het leven lacht me toe, laten we maar zeggen.

Deze maandoverzichten beginnen me een beetje tegen te staan. Deels omdat ik mezelf erg saai vind als ik ga nadenken over wat ik allemaal uitvoer, deels omdat ik heel veel moet weglaten (nu klinkt het alsof ik hele dramatische dingen meemaak, maar zo bedoel ik het niet, het is meer dat het allemaal juist niet boeiend genoeg is om te vertellen). Maar goed, ik vind het ook wel weer leuk om een beetje herinneringen op te halen, en ik vaar goed bij routine, so here we go again!

***********100***********

Om maar te beginnen met het coolste dat er deze maand gebeurd is: mijn opa werd 100!

Jup, best wel oud, zeker als je bedenkt dat ik 26 ben, en zijn alleroudste kleinkind. Hij trouwde pas laat – vandaar. En inmiddels is hij dus 100. 100! Kun je het je voorstellen? We zijn met de familie gaan lunchen, en dat was erg gezellig. Mijn opa is extreem vergeetachtig maar hij houdt wel veel van eten en van mensen, dus het was een goed uitje. (En omdat iedereen vraagt of Aboutaleb op bezoek kwam: nee, maar ja, die man  heeft het natuurlijk ook achterlijk druk, vooral als je bedenkt dat de verjaardag van mijn opa één dag plaatsvond voordat Feyenoord kampioen zou worden. Hij kreeg trouwens wel een kaartje van Aboutaleb en chocolade met zijn hoofd erop (?) (en met de Euromast en andere Rotterdamse dingen) (en er kwam wel iemand anders van de gemeente hoor, geen nood, de overheid is ons niet vergeten).)

Vakantie

Een vrij groot gedeelte van mei had ik vakantie. Daar kan ik me ondertussen niet meer zoveel bij voorstellen. Vakantie? In Frankrijk? Wat deed ik daar dan? Het voelt alweer ZO lang geleden. Maar het was wel heerlijk – lekker veel wandelen, de bergen zien, 937 boeken lezen, gezellig met mijn ouders en zusje zijn. Het weer was trouwens maar zo-zo, maar goed, dat mocht de pret niet drukken. De lavendel ruik je ook wel als het regent.

(Oké, eigenlijk roken we helemaal geen lavendel, maar wel andere geuren. Berglucht, of zand, of marseillezeep, weet ik het.)

Lekker aan mijn vervallen lichaam prutsen

Mei was ook de maand waarin ik opnieuw begon bij de fysio. Tot nu toe lijkt het te helpen, maar dat komt misschien ook doordat mijn fysio me heeft VERBOTEN om  hard te lopen, en ik, als ik niet ren, eigenlijk maar weinig last heb van knieproblemen. Maar we zullen het zien, ik heb goede hoop.

Tevens ben ik maar eens naar een nieuwe tandarts gegaan. Tot nu toe ging ik altijd naar de tandarts bij mijn ouders in 010, maar nu ik fulltime werk vond ik het wel eens tijd worden voor een tandarts hier in de buurt. Nu was ik vanwege een verhaal van een vriendin, die toen ze van tandarts wisselde ineens allemaal wortelkanaalbehadelingen nodig bleek te hebben terwijl ze daarvoor nooit één gaatje had, erg huiverig voor deze verandering.

Dat bleek gegrond. Ik had meteen een gaatje (voor het eerst in 10 jaar of zo?) en het spalkje achter mijn tanden (je weet wel, dat ding dat je krijgt als je een beugel hebt gehad) was ineens kapot (terwijl dat daar ook al 11 jaar zat of zo?). JANKEN. Inmiddels is het gaatje gevuld en het spalkje eruit. Er gaat binnenkort een nieuwe in. Zonder spalkje voelt het echt heel raar, net alsof iemand de hele tijd druk op mijn tanden zet. Dacht dat dat jullie wel zou interesseren.

Andere shizzle———————————————————-

    • Ik ben naar The Vegan Junk Food Bar geweest. Twee dagen achter elkaar. Het was het waard, het was heerlijk, jullie moeten er echt heen. Kijk maar:

 

  • Ik bracht voor het eerst sinds een jaar of zo weer eens een bezoekje aan de bibliotheek. Ik lees best veel maar ik haal eigenlijk nooit wat bij de bieb omdat ik a) veel boeken krijg/koop b) veel boeken van andere mensen leen c) veel boeken online leen. Maar nu was ik er, en het was fijn, het was mooi, het was goed. Ik wil weer iedere drie weken naar de bieb, net als vroeger, en dan meteen 10 boeken lenen. Dat was nog eens een leven.
  • Tim en ik keken eindelijk Fantastic Beasts And Where To Find Them. Als die-hard Harry Potter-fan is het best gênant dat ik zo lang heb gewacht, maar ik had na het zien van de trailer gewoon niet zo het idee dat ik het een leuke film zou vinden, en daar kreeg ik wel een beetje gelijk in. De film was vooral leuk omdat we de hele tijd grapjes konden maken over Colin Firth (of nee, Farrell) en We Need To Talk About Credence. Maar ben wel blij dat ik hem gezien heb.
  • Eigenlijk heb ik deze maand in mijn vrije tijd maar twee dingen gedaan: vreten en schrijven. Ik heb echt heel veel geschreven, ik leek wel een machine. Helaas alleen niet op mijn blog. Ik kan die dingen niet zo goed combineren.
  • Ik heb heimwee naar Parijs.
  • En supererge hooikoorts. Ik heb het altijd vrij laat (pas in mei), maar dit jaar kwam het pas zo laat dat ik even de hoop had dat ik eroverheen was gegroeid. Niet dus </3
  • Lievelingslied van de maand: Marilyn van Indochine. Kende ik natuurlijk al 3497 jaar maar soms trekt een nummer je ineens vanuit het niets veel meer dan ooit. Moet wel lachen om mezelf, omdat ik vroeger altijd als ik die clip zag dacht “jezus doe anders ff niet zo g0thic of zo grow up” maar als ik er nu naar kijk vind ik het eigenlijk wel euh … prima. Weet niet zo goed of dat een teken is dat ik steeds kinderachteriger word, of juist eindelijk volwassen.
  • Andere lievelingslied van de maand: It takes a fool to remain sane van The Ark. Speaking of a nummer dat ik serieus al 9 jaar ken. Ik was vroeger, toen ze nog bij elkaar waren, echt MEGAGROOT fan van The Ark en ik hing er heel mijn leven aan op en zo, maar dit nummer (dat de lievelings is van heel veel Ark-fans) sprak om een of andere reden niet zo tot mijn verbeelding. Maar … toen … op een gewone dinsdagavond … snapte ik het ineens. Of nou ja, beter gezegd, het klikte, want snappen deed ik het ook al. Maar ik voelde het niet, of zo. Nu wel.

And if you think I’m corny / Then it will not make me sorry / It’s your right to laugh at me / And in turn, that’s my opportunity / To feel brave

(En nu voel ik me meteen heel corny, dus ik denk dat het past of zo)

Voor iedereen die zich nu afvraagt of ik ooit zeg maar, wel eens nieuwe muziek luister i.p.v. dingen die ik op zich al jarenlang luister: nee.

JUNI

OMG JUNI WEET JE WAT IK DAN GA DOEN. Ik ga dan 2 keer naar een RuPaul’s Drag Race-show! Ohmygod! Zoveel zin in! Verder weet ik het nog even niet, vast een heleboel saaie dingen, en misschien nog wel iets anders spannends, wie zal het zeggen?

7 Comments

Filed under maandoverzicht

Tagged as , ,

by | May 11, 2017 · 15:05

levensgevaarlijke schoenen

Een paar jaar geleden maakte ik een Zeer Belangrijke Levenskeuze: ik besloot om nooit meer hakken te dragen. Geen torenhoge pumps, geen sleehakken, zelfs geen laarzen met relatief lage hak. Niet omdat ik hakken niet mooi vond, maar omdat ik mezelf niet wilde beperken, alleen maar om er mooi uit te zien.

Want eerlijk is eerlijk: hakken zijn misschien geen Spaanse laarzen, ze komen er wel aardig bij in de buurt. Niet eens per se omdat het pijn doet om zoveel druk op je tenen te zetten: daar kun je wel aan wennen. Een beetje pijn is fijn en een beetje bloed is goed (anders zou er nooit meer iemand naar de sportschool gaan).

Wat ik erger vind, is dat hakken je hulpeloos en half gehandicapt maken. Zelfs als je er goed op kunt lopen, betekent het niet dat je nog steeds ‘alles’ kan, zoals een sprintje trekken omdat je wordt achtervolgd door een seriemoordenaar, of kilo’s waspoeder zes trappen naar boven dragen, of gewoon een beetje doorlopen op een doordeweekse dag. Met andere woorden, hakken dragen is zelfkastijding.

En niet alleen in levensbedreigende situaties zijn die dingen gevaarlijk, ze zijn het ook in het dagelijks leven. Je kunt makkelijk ergens tussen blijven haken of ‘gewoon’ uitglijden. Is je enkel ook weer gebroken. Ik ben helemaal voor living on the edge, maar we moeten het ook niet overdrijven.

Dus gooide ik al mijn hakken weg, en leefde ik vrolijk en platvoets en lang en gelukkig, immer paraat om het op het rennen te zetten, mocht ik ineens achtervolgd worden/zelf iemand willen achtervolgen. De enige uitzondering maakte ik op Kerstmis, omdat dat de enige dag is waarop er mooi uitzien belangrijker is dan de zekerheid dat je vandaag niet zal sterven. (Jep, ik heb er speciaal nieuwe pumps voor gekocht, ik ben ook maar een slaaf van het patriarchaat.)

Maar net zoals met alle dogma’s en vastzittende levensovertuigingen, bleek ook mijn hakkenhaat niet standvastig. Het werd verwarrend toen ineens alle vrouwen in mijn omgeving massaal kozen voor de stilettohak en er gewoon op durfden te lopen. Het werd nog verwarrender toen ik verslaafd raakte aan RuPaul’s Drag Race en continu werd geconfronteerd met mannen die op torenhoge hakken de gevaarlijkste capriolen uithaalden.

Nog erger werd het toen ik gisteren een jumpsuit paste. “Je moet eigenlijk kijken hoe het staat met hakken,” zei de verkoopster, en ze haalde een paar voor me tevoorschijn. En dat stond zo mooi dat ik de jumpsuit wel móest hebben.

Thuis trok ik m’n jumpsuit meteen aan voor de spiegel (want #zobenik). Met enkellaarsjes. Met mijn dassenschoenen. Met mijn kersthakken. Het was allemaal leuk, maar eerlijk is eerlijk: met de hakken was het het allermooist. Het was zo compleet. Zo af. Zo juist. Ik voelde me goed over mezelf, zelf al wist ik dat ik ieder moment mijn enkel kon breken.

Veiligheid is overrated, laten we maar zeggen.

16 Comments

Filed under kleding en zo

Tagged as , , ,

by | April 27, 2017 · 20:16

oké even over april oké snel dan

Hoi lieve mensen, hoe gaat het? Hebben jullie een leuke Koningsdag? Ik niet, want ik ben een republikein. Grapje, of nou ja, ‘grapje’, ik mag mezelf geen republikein noemen want ik heb me nooit zo in de voors en tegens van het koningshuis verdiept dus ik heb er geen keiharde mening over, maar ik kan wel zeggen dat ik een beetje inkrimp als er wordt gepraat over Amalia in zinnen als “Ja je ziet dat ze de laatste tijd steeds vaker voorop loopt ten opzichte van haar zusjes. Dat is ter voorbereiding op haar rol als koningin.” Echt, dat kind is 13! Laat haar! Misschien wil ze wel bioloog worden! Of rechercheur! Of organisator van groepsreizen voor mindervaliden! #freeamalia

Goed, genoeg geschreven wat er later als ik beroemd word voor zal zorgen dat ik persona non grata ben in Soestdijk. Laat ik even lekker vertellen over wat ik in april allemaal heb uitgespookt. Ik weet dat deze maand nog niet voorbij is, maar ik vlieg morgen naar Zuid-Frankrijk en dan neem ik mijn computer niet mee. Vandaar.

Helaas herinner ik me wederom niet echt wat ik allemaal heb gedaan.

Nu moet ik eerlijk zeggen: ik heb ook niet heel erg diep in mijn geheugen gegraven. Ik zit hier gewoon een beetje achter mijn laptop te tikken alsof mijn leven ervan afhangt. Morgen ga ik namelijk op vakantie, en hoewel ik mijn twee belangrijkste voorbereidingen al achter de rug heb (1. Leuke boeken op mijn e-reader zetten 2. Inchecken) moet ik nummer 3, mijn koffer inpakken, nog doen. Bovendien wil ik eigenlijk gewoon gezellig met Tim op de bank hangen en een film kijken i.p.v. in mijn eentje achter de eettafel zitten (aangezien ik hem straks NEGEN dagen niet zie en dat stiekem HEEL ERG vind) maar goed, ik wilde toch óók per se even bloggen, het is immers zo lang geleden. Kwantiteit boven kwaliteit, jwz.

Even een foto om de tekst te breken en aan te geven dat we nu toch écht gaan beginnen

Lekker stil

Deze maand had ik alweer mijn laatste mindfulness-les. “Heb je er nou wat aan,” vraagt iedereen me steeds, en dat vind ik moeilijk om te zeggen. Ik denk het wel. Ik heb in ieder geval beter leren relativeren: ik ben iemand die het leven Heel Erg Serieus neemt en enigszins vervelende dingen Heel Erg Zwaar vind (ik ben een beetje die vrouw uit dat ene nummer van Brigitte Kaandorp), maar ik heb wel het idee dat ik tegenwoordig makkelijker dingen los kan laten.

Een van de laatste dingen die we trouwens deden tijdens de cursus was een stiltedag, op zondag 2 april. Toen moesten we uuuurenlang mediteren en we mochten niet praten. Dat klinkt vrij verschrikkelijk, maar in praktijk viel het reuze mee. Dat zegt ook wel wat, denk ik.

JUICE IT JUICE IT

Als jullie me nog niet al zweverig genoeg vonden met m’n mindfulness, dan kunnen jullie nu helemaal jullie lol op: ik heb namelijk een heuse slowjuicer gekocht. Je weet wel, zo’n apparaat dat sapjes maakt. Vroeger had ik ook al een juicer, maar dat was geen slowjuicer, dat was een sapcentrifuge en die werkte eigenlijk voor geen meter (gelukkig had ik die tweedehands gekocht i.p.v. voor de volle mep).

Maar nu heb ik dus een juicer die wel werkt. Ik maak er eigenlijk alleen maar van die hele vieze gezonde dingen mee, weet je wel, sapjes met komkommer en waterkers en gember en broccoli en bleekselderij en één appel voor de zoetigheid. Ik krijg daar dus echt een kick van. Mijn omgeving minder, want ik heb al 10384 x de zin “Maar huh sap is toch helemaal niet gezond?” gehoord. Best wel jammer als je net 59.475,- euro aan zo’n juicer + bijbehorende groenten hebt uitgegeven. Maar hé, het is mijn leven (en nee, voor de laatste keer, groentesap is niet ongezond, want in groentesap zit zeer weinig suiker, en nee, er zitten inderdaad geen vezels in, maar die krijg ik toch wel binnen hoor, no worries).

Blogdinnies

Deze maand was ik net een echte blogger, aangezien ik met mijn blogdinnies Laura en Dionne naar de verjaardag van ons blogdinnie Lianne ging (overigens ben ik niet diegene die de term ‘blogdinnie’ heeft verzonnen, kijk mij er alsjeblieft niet op aan). Van tevoren hebben we gegeten in September aan de Grote Markt in Den Haag. Een TOPKEUZE (ok ik had het restaurant uitgezocht), want ze hebben daar een vegan sectie op de kaart (die noemen ze ‘vegan soulfood’). Ik had de saté en hij was zo. Zo goed. Maar echt. Alleen dat al was het waard om voor naar Den Haag te komen. En oké oké het weerzien met mijn blogdinnies was natuurlijk ook heel leuk (al had ik na ongeveer een half uur op het feestje geen stem meer, en was Laura ineens verdwenen – iets met een kat).

Verder …

… zijn mijn ambitieuze hardloopplannen COMPLEET in het water gevallen. Mijn knieën hadden er geen zin meer in. Na de vakantie ga ik maar opnieuw naar de fysio.
… bakte ik de lekkerste veganistische pannenkoeken die ik ooit gegeten heb (al zeg ik het zelf). Vreemd genoeg kwam het recept van de website van Peta. Het moesten eigenlijk vegan crepes worden, maar bij mij werden het gewoon superdikke pannenkoeken, en nou, ze waren zalig.
… had ik het superkoud. Op het begin van april na dan was deze maand echt bizar slecht, weer-wise dan.
… ben ik begonnen met het kijken van RuPaul’s Drag Race season 9. Vrij laat, maar ik voel nooit zo de neiging om nieuwe seizoenen te kijken, moet ik weer allemaal nieuwe deelnemers leren kennen en daar heb ik nooit zin in. Ik ben extreem introvert, weet je. Plus, ik kan het alleen maar illegaal streamen, wat de pret niet echt verhoogt, aangezien het vaak slechte kwaliteit is / je tijdens het kijken altijd 85745 vreemde & verontrustende pop-ups krijgt van rare websites waar je niet mee geassocieerd wilt worden. Maar hé, een girl’s gotta do what a girl’s gotta do. (Ik ben pas bij aflevering 2 dus niet spoileren a.u.b.)
… ben ik verslaafd geraakt aan UNHhhh op YouTube, van Trixie Mattel en Katya (ex-RPDR-deelnemers). Ik kende het al maar vond het nooit zó leuk, maar nu ben ik verslaafd. Die aflevering over hun kindertijd is echt mijn lievelings.
… las ik volgens mij echt 0 boeken uit, maar ik maak het volgende maand goed want ik heb dus echt 10 pareltjes op mijn e-reader gezet (de eerste waarin ik ga beginnen is Bouwpakket van een meisje van Caitlin Moran)

#####Mei#####

Nou, mei wordt een goede maand, want ik begin hem in Frankrijk! De tweede week van mei ben ik trouwens weer thuis, maar wel nog steeds vrij, dus dan ga ik leuke dingen doen in en rond mijn huis (zeg maar, binnen een straal van 100 meter). Oh ja, ik ga dus weer naar de fysio. Genoeg spanning & sensatie dus! SEE YA xoxoxo

12 Comments

Filed under maandoverzicht

Tagged as

by | April 17, 2017 · 13:39

de schaamte van de wannabe

Er zijn dingen die je gewoon niet doet, omdat ze te gênant zijn. Zeggen dat je een boek wilt schrijven, bijvoorbeeld. Dat is best wel gênant, op dezelfde manier waarop het gênant is om te zeggen dat je Hollywoodster en/of de nieuwe Ali B. wilt worden. De kans dat het je gaat lukken, is namelijk best wel klein. Iederéén wil een boek schrijven, bijna niemand wordt ook echt uitgegeven. En als je toegeeft literaire aspiraties te hebben maar op je sterfbed nog steeds Ongepubliceerd Auteur bent, nou, dan weet iedereen maar mooi dat je hier toch niet intelligent/interessant/indrukwekkend genoeg voor was.

Als je Nederlands hebt gestudeerd, zoals ik, dan is het nog gênanter om schrijver te willen worden. Gewoon, omdat het zo voor de hand ligt. Onlangs vertelde Connie Palmen (die dezelfde studie heeft gedaan als ik, whoohoo) daar in De Wereld Draait Door over: volgens haar wil 9 van de 10 studenten Nederlands schrijver worden. “Dus daar had je het niet over, het meest gênante dat je tegen elkaar kon zeggen was dat het echt je bedoeling was om een roman te schrijven. Dus daar zweeg je over. Terecht.”

Ze schaamde zich naar eigen zeggen ‘kapot’ en verborg daarom zelfs voor de studiegenoot met wie ze haar scriptie over Hegel schreef (= Matthijs van Nieuwkerk. Echt!!! Succesvolle lichting hoor) waar ze mee bezig was. En dan ineens, BAM, in alle bladen shinen met De Wetten. Gewoon, casual, je weet wel. Zoals het hoort.

Literaire instanties maken het niet minder gênant om schrijver te willen worden. Eén blik op de gemiddelde uitgeverijwebsite en je voelt je net een straathond die om voedsel bedelt. Overal staat dat de redacteuren het Heel Druk Met Alle Ongevraagde Inzendingen hebben en dat je daarom 3957 maanden moet wachten tot je hoort of ze je diepste zieleroerselen wat vinden – als je ooit al een reactie krijgt. Ik geloof dat ze een ontmoedigingsbeleid voeren. Logisch, maar leuk is het niet.

Dat ontdekte ik ook toen ik een jaar of twee geleden een verhaal naar een literair tijdschrift stuurde. Onder het kopje ‘inzenden’ op de website van het tijdschrift stond al zoiets van: Ja hallo iedereen stuurt ons de hele tijd maar verhalen terwijl niemand ons tijdschrift leest dus koop ons blad dan mag jij je verhaaltje insturen dan geven we je nog feedback ook maar dan moet je het wel echt kopen hè beloofd?!?  Zelf had ik het tijdschrift inderdaad nooit gekocht – ik had het wel gelezen, maar dat was in de UB, dat kon die redactie ook niet weten.

Dus ik dat tijdschrift bestellen en vervolgens mijn verhaal insturen. Volgens mij had ik zelfs het bestelnummer in mijn e-mail gezet, gewoon, zodat ze konden zien dat ik me echt braaf aan de afspraak had gehouden.
Twee dagen later kreeg ik een e-mail terug, een standaardmailtje. Ik weet niet meer letterlijk wat erin stond, maar het was iets in de trant van: TJONGEJONGEJONGE. HET LIJKT WEL ALSOF IEDEREEN TEGENWOORDIG MAAR DENKT DAT-IE KAN SCHRIJVEN. EN DAT TERWIJL ER NOOIT NIEMAND OOIT OOK MAAR IETS NOG LEEST. JIJ OOK NIET, ONTZETTENDE IDIOOT DIE DENKT DAT-IE IETS VOORSTELT OM ONS ZOMAAR ONGEVRAAGD OP TE ZADELEN MET JE KUTVERHAAL TERWIJL WE HET AL VEEL TE DRUK HEBBEN MET HET NAKIJKEN VAN AL DIE ANDERE ONGEVRAAGDE WANSTALTIG SLECHTE PROZA VAN TRIESTE WANNABES ZOALS JIJ. HOE DURF JE?!?

Mijn verhaal werd niet gepubliceerd, en ik heb ook nooit mijn beloofde feedback ontvangen – zelfs niet toen ik er nog eens om vroeg, en erbij zette dat ik toch écht een tijdschrift had gekocht. Misschien had ik ze er nog een keer extra aan moeten herinneren, maar ik durfde niet zo goed.

Dus ja, als ik me nog niet schaamde voor mijn stiekeme aspiraties, dan doe ik dat nu wel. Want die had ik en heb ik nog steeds – jullie dachten toch niet dat dit een zuiver theoretische blog was? Nee, deze hele blogpost is eigenlijk gewoon een inleidinkje om te vertellen dat jullie niet boos moeten zijn als ik wekenlang niet blog, omdat er nu eenmaal een beperkt aantal uren in een dag zitten en ik ook nog gewoon moet werken. Ik ga natuurlijk niet hardop zeggen wat ik in mijn vrije tijd uitvoer, dus als er nooit iets gebeurt, moeten jullie maar denken dat ik al die tijd gewoon truien aan het bekijken was op Pinterest. En mocht ik ooit bij De Wereld Draait Door zitten, nou, dan kunnen jullie zeggen dat jullie het altijd al aan hebben zien komen.

13 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | April 2, 2017 · 17:06

maart a.k.a. de langste maand waarin het minst gebeurde

Hallo lieve leuke slimme bloglezers, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Ik heb een beter gevoel bij het schrijven van dit maandoverzicht dan anders. Normaliter is een maandoverzicht schrijven best confronterend: iedere keer besef ik weer dat de tijd in een angstaanjagend razend tempo voorbij vliegt, en dat ik al bijna een oud verrimpeld omaatje ben in een wereld die is overgenomen door robots.

Dit keer heb ik echter voor het eerst het idee dat de afgelopen maand vrij lang duurde. Niet té lang, hoor, van mij had maart best nog langer mogen duren, ik vond het wel lekker. Geeft me meteen het gevoel dat ik wat meer grip heb op mijn leven. Of zo. Weet niet of dit ergens op slaat, maar goed, mijn gevoelens slaan heel vaak nergens op, dat mag in deze moderne samenleving gewoon.

De grap is wel dat ik me bijna NIETS meer kan herinneren van deze maand. Geen idee of dat komt doordat ik zo vergeetachtig ben, of dat ik misschien gewoon niks heb uitgevoerd. Ik vermoed het laatste.

GELD UITGEVEN MOOIE PLANNEN MAKEN

Maart was niet echt de maand van leuke dingen doen, maart was meer de maand van plannen maken om een andere keer leuke dingen te gaan doen. Zo vlieg ik eind april naar Marseille voor een weekje Frankrijk met mijn ouders en zusje en ga ik 3 (!!!) keer naar een show met queens van RuPaul’s Drag Race, twee keer in juni en één keer in september. (Er bestaat een kans dat ik ga huilen als ik Alaska 5000 zie) (nee grapje dat soort dingen doe ik niet hoor) (alhoewel JE WEET MAAR NOOIT). Ennnnn ik ga ook naar Disneyland met Tims familie voor de 90ste verjaardag van Tims oma. Mag ik iedereen gaan rondleiden, want dit wordt dus mijn 8ste keer Disneyland. In totaal heb ik 21 dagen van mijn leven in dit park gespendeerd. Jullie denken misschien dat dit een grapje is, maar dat is het niet.

ziek

Ik was ziek, en behoorlijk lang ook. Dat was best wel een teleurstelling, want ik wil mensen graag laten geloven dat het veganisme je, naast de gave om supersnel ingrediëntenlijsten te lezen, ook een superieure gezondheid bezorgt. Helaasch helaasch, ik heb nog steeds geen superkrachten gekregen van al die edelgist. Moet er wel bij zeggen dat de laatste keer dat ik echt ziek was al bijna een jaar terug plaatsvond, maar toch. Was het liever niet geweest. Maar ik was het dus wel.

—Oh oh Den Haag—

Tim en ik deden een dagje Den Haag. Konden we lekker naar het Binnenhof en nog lekkerder eten (Foam en de Vegetarische snackbar stelden niet teleur!!!). Oh, een koffie drinken op het terras, en naar Scheveningen lopen – om daar wéér op een terras te gaan zitten. Ik geloof dat het een teken van Echte Volwassenheid is als je alleen nog maar leeft om te eten en te drinken. En om naar oude gebouwen te kijken, want ik heb me weer vergaapt aan al die pracht&praal in onze hofstad hoor, dat mogen jullie best weten.

Verder ……………

  • Keken Tim en ik Paris is burning, een documentaire over de drag ball scene eind jaren ’80 in New York. Oh, en een documentairereeks over hiphop die heel leerzaam was: ik begrijp nu EINDELIJK wat een MC precies doet.
  • Aten we bij Spirit. Ik was al eens bij de vestiging in Rotterdam geweest, maar nu zit er sinds kort eentje niet heel ver van ons huis, wat op zich wel een van de betere dingen is die mij dit jaar zijn overkomen.
  • Zat ik iedere vrije minuut op mijn balkon in de zon (want damn, wat was er veel zon! Ik moet eigenlijk bezorgd zijn want opwarming van de aarde maar wat is zon toch fijn mensen!)
  • Las ik veel boeken. Zo veel dat ik niet eens meer weet welke.
  • Ging ik weer wat harder aan de slag om mijn #verrotteknie weer wat minder verrot te krijgen, maar dat is een verhaal waar ik binnenkort een aparte blog aan zal wijden.
  • Deed ik weer eens een interessant haarwasexperiment, maar ook dit is te belangrijk om weggestopt te worden onderaan in een maandoverzichtje, dus ook dit verhaal krijgt een aparte post.
  • Maakte ik nog 500 foto’s voor mijn nieuwe rubriek #badfashionblogger, maar schreef ik slechts 1 blog. En ja, ook die houden jullie tegoed. (Damn, hoeveel blogs moet ik wel niet gaan posten in april om een beetje bij te blijven???)
  • Had ik een running dinner met mijn collega’s, wat vet leuk was, omdat je zo ook eens elkaars huizen te zien krijgt. Bonus: het eten was suuperlekker.

Oké maar wat ga je doen in april dan

April wordt de maand waarin ik mijn virusbeveiliging ga updaten, want ik typ dit nu op 2 april en ik krijg de hele tijd meldingen dat ik dat moet doen. Oké, lekker flauw. Ik heb niet zo heel veel plannen voor april, geloof ik. Ik wil graag weer eens 7 kilometer hardlopen. Mijn knie kan momenteel 4 kilometer aan, en ik hoop dat als ik heeel hard mijn best doe met spierversterkende oefeningen, ik er 3 aan kan plakken. Het getal 3 is vrij arbitrair, maar ik vond 2 zo weinig en 4 een beetje ambitieus, dus vandaar.

Verder ga ik aan het einde van de maand natuurlijk op VAKANTIE, dus op zich kan deze maand nu al niet meer stuk. Ik zit er trouwens over te denken om Planet Coaster (de nieuwste Rollercoaster Tycoon) te kopen om me weer een beetje kind te voelen, maar ik ben bang dat ik dan mijn huishoudelijke/intellectuele taken ga verwaarlozen, wat op zijn minst ironisch te noemen is, maar goed, mijn leven is ook op andere fronten net een Alanis Morissette-album, dus ergens verbaast het me ook weer niks.

9 Comments

Filed under maandoverzicht

Tagged as , ,