Author Archives: Lisa

iedereen varkensmishandelaar

varkens eten dierenmishandeling

Ik wilde vandaag eigenlijk een ouderwets gezellig blogje waarin ik mezelf belachelijk maak schrijven (iets over mijn niet al te hoge studieschuld die me desondanks slapeloze nachten bezorgt), maar ik moet het toch even ergens anders over hebben. Het is niet leuk, het is niet gezellig, het is niet grappig, maar goed, je kunt niet iedereen te vriend houden, en zeker niet in deze bizarre fucked up wereld van ons.

Het onderwerp van vandaag: het horrorslachthuis in Tielt. Je weet wel, waar varkens aan hun oren werden getrokken en zo. Afijn, ik hoef het niet te herhalen het was overal in het nieuws en op iedereens Facebook. Allemaal weer even lekker boos, en gechoqueerd, en verdrietig dat dit soort dingen Echt Gebeuren. Ik heb er tot nu toe niet echt woorden aan vuil gemaakt – gewoon, omdat ik er niets over te zeggen had wat ik nog niet eerder had gezegd. Het is een beetje als de zoveelste weirde uitspraak van Trump: je kunt wel roepen “omg wat een idioot dit kan echt niet”, maar dat is toch een beetje preaching to the choir. Ik weet dat dit soort dingen gebeuren (daarom ben ik ook zo’n militante veganist), jij weet dat dit soort dingen gebeuren. Iedereen die niet totaal losgeslagen is van de werkelijkheid, weet dat dit soort dingen gebeuren.

Feit is alleen dat mensen dit soort dingen voor zichzelf ontkennen, wegmaken, negeren. Want da’s makkelijk, en wel zo gezellig. En ja, echt supererg man van dit slachthuis, maar ja dat gebeurt natuurlijk niet overal hoor. Ech nie. Bovendien … B A C O N !!!

Wellicht gebeurt dit niet OVERAL, maar dit slachthuis is niet de enige. Stiekem opgenomen filmpjes bewijzen keer op keer dat mensen in slachthuizen weinig geven om de gesteldheid van de dieren die ze doodmaken. Daarnaast: is ‘net wat minder erg’ niet net zo verschrikkelijk? Het blijft mij verbazen dat mensen dit soort ‘normale’ beelden van bijvoorbeeld Boer zoekt vrouw gewoon slikken. Varkens op een betonvloer die zich niet eens kunnen omdraaien – waarom zou je doen alsof dat gewoon ‘een beetje vervelend is’ en verdergaan met vlees kopen alsof er niks aan de hand is, terwijl je ook gewoon fatsoenlijk kan leren koken met tofu?

Zoals ik al zei, ik wilde er eigenlijk niets meer over zeggen want ik had het al te vaak gedaan, maar toen las ik dit artikel van 925, wat het Woedende Vuur weer opnieuw in mij aanwakkerde (echt, jammer dat jullie niet bij mij in de kamer zitten, dan hadden jullie me wild met mijn ogen zien draaien terwijl ik witheet werd, dat was echt grappig geweest). Lees het artikel even; hierin wordt berekend dat er bij dit slachthuis zo weinig geld wordt verdiend dat de situatie voor het personeel gekmakend is – letterlijk dus. Geen excuus om maar meteen Saw‘tje te spelen, maar het laat wel weer eens zien dat onze geest onder erbarmelijke omstandigheden niet al te lekker werkt. Iets dat we eigenlijk al wisten van al die gruwelijke mishandelingen/slachtingen van mens op mens in oorlogstijden.

Het slachthuis een boeman? Natuurlijk. Maar het slachthuis is niet de enige schuldige uit dit rijtje.

Zolang supermarkten tegen iedere morele prijs winst willen maken en daarom eisen dat ze vlees kunnen inkopen voor bijna gratis, gebeurt dit.
Zolang consumenten (jij en ik dus) een bodemprijsje willen betalen voor hun vlees, gebeurt dit.
Denk er volgende keer alsjeblieft eens ff aan als je een stuk vlees eet. Jij betaalt immers voor deze mishandeling. Niet veel, maar toch.

14 Comments

Filed under vegashizzle

10 dingen die je beter kunt doen dan om 5 uur ‘s ochtends je eigen deur intrappen en je onderburen de stuipen op het lijf jagen

Oké, ik geef het toe: na het uitgaan thuiskomen en dan ontdekken dat je je sleutels niet bij je hebt, is balen. Dat je huisgenoten vervolgens niet opendoen als je aanbelt, is óók balen. Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat je dan geneigd bent om je eigen deur maar gewoon in te trappen. Ik bedoel, je bent dronken en je wilt wat. Toch is dat niet zo’n goed idee, want a) het lukt je waarschijnlijk toch niet, want je bent dronken, b) als het lukt, zit je vervolgens met een kapotte deur, en c) het is vijf uur ‘s ochtends: dat is al praktisch dag! Damn, je kunt toch nog wel heel even wachten tot je huisgenoten weer aanspreekbaar zijn?

Speciaal voor jou, lief leuk persoon dat zichzelf om vijf uur ‘s ochtends heeft buitengesloten en nu zijn onderburen de stuipen op het lijf jaagt door als een gek tegen gezamenlijke voordeur te trappen, heb ik wat tips. Er zijn namelijk dingen die veel leuker, slimmer en productiever zijn om te doen dan vandalisme plegen bij je eigen woning:

  1. Ga een nachtelijk wandelingetje maken. Hoe vaak neem je nou de tijd om door een slapende stad te lopen? Ik weet zeker dat je je omgeving nu met hele andere ogen zult bekijken. (Doe dit wel alleen als je in de stad bent en niet op de hei of zo, en blijf weg van enge bosjes en zo. Nogmaals: je bent dronken, dus kwetsbaar.)
  2. Zoek naar een kat en probeer ongegeneerd zijn aandacht te trekken.
  3. Denk na over een belangrijk probleem op je werk of studie. Wie weet zorgt het maanlicht voor de magische inspiratie die je nodig hebt om eens een knoop door te hakken. (Ook leuk: zing een liedje over de maan)
  4. Bel aan bij vrienden en ga daar op de bank tukken. Oké, misschien wonen je vrienden niet per se om de hoek, maar het is niet alsof je iets beters te doen hebt dan naar ze toe fietsen. Misschien zullen ze pissig zijn omdat je ze op zo’n onchristelijk tijdstip wakker maakt, maar ze zullen je vergeven. Daar zijn het vrienden voor.
  5. Ga naar een nachtcafé. Je hoeft niet nog meer te zuipen, je kunt ook gewoon gaan voor een koffietje of een glaasje spa. Wie weet is er wel iemand die met je wil kaarten, of nog beter: naar je zielige verhalen wilt luisteren. (Die heb je ongetwijfeld, je probeert niets voor niets je eigen deur in te trappen zonder dat dit strikt noodzakelijk is)
  6. Begin nou eens eindelijk aan je debuutroman in de kladblok-app op je telefoon.
  7. Doe je fysiotherapieoefeningen, dan heb je die ook weer achter de rug. Iedereen slaapt toch, dus niemand die je uitlacht om je mislukte squats.
  8. Ga zwerfafval opruimen. ‘Geen tijd’ is nu geen excuus !!!
  9. Ga voor de deur liggen wachten en beeld je in dat je het meisje met de zwavelstokjes bent. Superromantisch.
  10. Maak een kunstwerk met steentjes en takjes (het liefst iets waar de mensen die straks hun dag beginnen blij van zullen worden – een peace-teken, of zo).

Ik hoop dat je iets aan de tips hebt! Heb jij nog ideeën voor wat je kunt doen als je je ‘s nachts buitengesloten hebt? Deel ze in de comments!

xoxoxo

11 Comments

Filed under de ongemakken des levens

#badfashionblogger 1: lekker wijd

Toen ik onlangs even een blogcrisis had, opperde ik gekscherend dat ik mijn blog misschien maar beter kon ombouwen tot fashionblog. Dat lijkt misschien een grapje, maar dat was het eigenlijk niet.

Niet dat ik nou echt bekend sta om mijn goede kledingsmaak. Ik bedoel, het is niet alsof ik altijd word weggehoond als ik ergens binnen loop, er zegt heus wel eens iemand dat ik leuke schoenen aan heb, maar ik heb bijvoorbeeld een vriendin die op straat wordt gestopt omdat mensen haar móeten vertellen dat ze zulke leuke kleren draagt. Dat heb ik niet echt. Wat ik wel heb: veel zelfvertrouwen. Ik vind mijn eigen kleren gewoon heel leuk, en ik vind het zonde dat ze vaak alleen worden gezien door Tim en mijn collega’s (vooral omdat ik maar 13 collega’s of zo heb, als ik nou op een groot kantoor werkte was het nog anders).

Daarom lijkt me wel tof om wat van mijn ~outfits~ te documenteren, ook zodat ik later terug kan kijken op wat ik allemaal gedragen heb. Plus, ik wil eigenlijk meer tweedehands en faire kleding (=fair zowel voor mens als milieu) kopen, maar op dit gebied mis ik vaak wat zelfdiscipline en duik ik weer River Island in. Misschien helpt deze rubriek als stok achter de deur om ‘goeie’ kleding te kopen. Kunnen jullie me meteen terechtwijzen als ik toch ineens een terugvalletje heb.

Want ja, dit experiment is dus bedoeld als rubriek (omg!!! Mijn eerste in zes jaar bloggen!!!), ik ga heus niet vanaf nu alleen nog maar over mijn outfits schrijven, daarvoor heb ik helemaal niet genoeg kleren, joh.

Ik heb lang nagedacht hoe ik die rubriek dan wel niet moet noemen- ik zat zelf te denken aan intelligente grapjes als ‘klerewijf’ (omdat iedereen me haat dat ik mijn blogafkomst verloochen) of ‘voor de draad’ (omdat de rubriek meer draait om mijn gewauwel dan om de kleding zelf), maar om een of andere reden sprak ‘badfashionblogger’ me meer aan, omdat het zo lekker de lading dekt: mijn foto’s zijn slecht, de helft van mijn kleding is al vijf jaar oud (dus nergens meer te koop), en …

Ik kan geen derde reden bedenken, maar hij is er vast wel. Anyway. Laten we maar van start gaan:

wijde broek outfit

Zoals de titel van deze blog al verklapte: ik heb iets aan dat lekker wijd is.

Goed, deze foto laat wel weer meteen zien waar de naam van deze rubriek vandaan komt: niet alleen is deze foto vrij donker, je ziet ook nog eens dat het kaartje van mijn broek er nog aanhangt. (Voordat ik de foto had gemaakt, twijfelde ik namelijk nog of ik de broek wel moest houden, dus ik dacht, ik haal het kaartje er nog niet af). Ik kan wel liegen dat ik er nu ik dit schrijf pas achter kom, maar ik zag het meteen bij het bekijken van de foto al – ik heb alleen geen nieuwe gemaakt omdat ik verder best mooi op de foto stond, en dat ik er goed uit zie, is belangrijker dat mijn kleding er goed uitziet.

(Ik sta namelijk altijd best wel lelijk op foto’s. Dat is niet echt handig als je een fashionblogger wilt worden, maar goed, obstakels zijn er om overwonnen te worden, en als ik dat kan doen door lekker gemaakt&gedeprimeerd weg te kijken van de camera, dan moet dat maar)

(Ik moet wel zeggen dat ik nu pas zie dat mijn broek in mijn schoen zit. Oeps.)

Maar goed, die broek is dus nieuw en, zoals ze dat tegenwoordig zo mooi noemen, ‘eerlijk’. Hij is van het merk Komodo en ik kocht hem bij Het Faire Oosten. En ja, hij was tyfusduur in vergelijking met wat ik normaal uitgeef aan kleding, maar ik had die dag bespaard bij de kapper doordat de veganistische haarverf op was en ik mijn haren dus niet kon laten verven. Plus, je moet iets over hebben voor kleding die niet is gemaakt door kleine kindertjes.

Dit is trouwens niet de eerste broek die ik de laatste tijd gekocht heb. Tegenwoordig ben ik een beetje geobsedeerd door broeken, en in het bijzonder, wijde broeken. Hiervoor droeg ik standaard jurken of rokjes en dat was hartstikke leuk, maar ineens was ik er klaar mee en wil ik alleen nog maar broeken aan, en dan het liefst wijde zoals deze. Ik voel me namelijk zo cool als ik hem aan heb. (Mag ik dat over mezelf zeggen? Echt, ik voel me net David Bowie, of Brigitte Bardot. Niet dat ik Brigitte Bardot ooit in een broek zoals deze heb gezien, maar dat maakt verder niets uit.) Na het maken van de foto’s besloot ik dan ook dat ik ‘m zou houden. Sterker nog, ik ging er meteen in uit eten.

Mijn enkellaarsjes zijn trouwens ook redelijk nieuw, ik kocht ze twee maanden terug in de uitverkoop bij Sascha (jup, daar hebben ze ook schoenen die gewoon van Echt Plastic zijn gemaakt i.p.v. van dode dieren). Niet erg ecofabulous, ik geef het toe, maar nu ik de zonde eenmaal heb begaan ben ik er toch wel blij mee, want ik vind ze supermooi en ze passen overal bij. (Een beetje té goed, want het kost me nu heel veel zelfdiscipline om ooit nog eens andere schoenen aan te trekken). Ik ben dan ook bang dat bijna alle outfits die ik hierna ga posten, deze schoenen bevatten. Sorry, not sorry.

11 Comments

Filed under #badfashionblogger, kleding en zo

drie drag queens op wie ik wel wat meer zou willen lijken

Zoals jullie inmiddels misschien wel doorhebben, ben ik redelijk geobsedeerd door RuPaul’s Drag Race. Voor iedereen die niet op heeft zitten letten: dit is een realityshow waarin drag queens seizoen na seizoen strijden om de titel van America’s Next Drag Superstar. Ik wist al jaren van het bestaan van dit programma, maar aangezien ik een late adopter pur sang ben, kijk ik het pas sinds een jaartje.

En ik vind het geweldig, op een ik-sta-ermee-op-en-ik-ga-ermee-naar-bedmanier, wat eigenlijk best wel gênant veel enthousiasme is voor een televisieshow. Maar ja, ik kan het ook niet helpen dat RPDR zo’n goede en inspirerende show is. Voor mij persoonlijk niet zozeer kleding- of make-upwise, maar meer … over het gehele leven? Of zo? Ik snap het zelf niet zo goed? En ik vind het ook een beetje gênant om toe te geven? Daarom gebruik ik vraagtekens achter stellende zinnen om de awkwardness van deze statements een beetje weg te lachen? Anyway, ik heb soms het idee dat RuPaul’s Drag Race een Handleiding Voor Hoe Je Je Leven Moet Leiden is. En ik weet dat iedere serie, ieder boek, iedere film in feite over dezelfde vraag gaat (de vraag hoe je je leven moet leiden, dus), maar RPDR verpakt het voor mij behoorlijk aantrekkelijk. Ik ben namelijk altijd al geobsedeerd geweest door glitter.

(Mijn blog van toen ik 18 was heette dan ook Anarchy in drag, true story)

Daarom heb ik besloten om een blog te schrijven over de drie deelnemers aan RPDR die mij in mijn dagelijks leven het meest inspireren. Ik mocht er van mezelf maar drie noemen om het een beetje gefocust te houden. Het doet stiekem wel pijn dat ik een aantal van mijn lievelings moet uitsluiten (Jinkx “Water of a duck’s back” Monsoon, Alyssa “Don’t get bitter, just get better” Edwards) maar goed, je ken nie alles hebben.

Bianca del Rio (seizoen 6)

Over haar schreef Lianne, diegene die me toch wel heeft aangestoken met RuPaul-obsessie (waarvoor ik tot in de eeuwigheid and beyond bij haar in het krijt sta) schreef over Bianca: “She is everything I never knew I wanted to be”. Dat is EXACT hoe ik me voel over haar. Bianca is namelijk best wel een vreemd geval: ze is ZO GEMEEN maar toch ZO AARDIG. Bianca vertelt iedereen om haar heen de ongezouten waarheid (“Oh I forgot you’re not sensitive, you’re Beyoncé!”) zonder ooit bang te zijn voor de reactie van anderen, want tsja … als je Bianca bent, waar zou je dan bang voor moeten zijn? Zelf ben ik best wel een pleaser die anderen soms naar de mond praat. En daar is in principe niets mis mee: de mensen die nooit hun best doen om de sfeer gezellig te houden, zijn gewoon eikels. Behalve Bianca. Bianca is gewoon eerlijk. En hilarisch, dat ook nog.

Oh ja, en als sassy nou haar enige karaktereigenschap was … nee, had ik al gezegd hoe AARDIG Bianca was? Korsetten uitlenen, peptalks geven, Bianca doet het allemaal voor haar tegenstanders. No problemo. Wat een heldin.

Daarbij … kijk naar haar! Ik weet dat Bianca niet wordt gezien als ‘mooie’ drag queen but I disagree. KIJK DAN WAT EEN PLAATJE. WAAROM BEN IK GEEN MAN DAN KON IK ME OOK VERKLEDEN ALS  EEN VROUW.

Tatianna (seizoen 2)

Tatianna was de ultieme underdog van seizoen 2. Ze was jong, onervaren en droeg kleding die ze gewoon in het winkelcentrum had gekocht. Andere (~door de wol geverfde~) drag queens (Raven!!!!!!!!MorganMcMichaels!!!!!!!!!Ga weg!!!!!!!!!!!!) waren echt overdreven gemeen tegen haar omdat ze vonden dat ze er niet ‘thuishoorde’, maar in plaats van dat ze in een hoekje ging zitten huilen, diende Tati hen van repliek – keer op keer. Ik stond ervan versteld hoe sterk ze in haar schoenen stond. En oh ja, ondertussen was ze ook gewoon heel leuk en knap en grappig.

Tegenwoordig zit ik niet echt in een underdogpositie. Ik bedoel, we zitten niet op de middelbare school (althans, ik in ieder geval niet). Maar goed, you never know in welke situaties ik Tatianna’s kracht kan channelen; zodra het zover is ben ik er klaar voor.

Dit had ik moeten zeggen toen ik nog voor de klas stond

Alaska Thunderfuck 5000 (seizoen 5)

Zal ik je wat grappigs vertellen? In het begin vond ik Alaska helemaal niet leuk. In seizoen 4 hadden we namelijk Sharon Needles, een van de coolste en leukste drag queens aller tijden. Sharon deed het aardig goed in de competitie en voelde zich daar best schuldig over, omdat haar (toenmalige) geliefde ieder seizoen auditie deed voor RuPaul’s Drag Race, maar nooit werd geselecteerd.

Die geliefde heette dus Alaska en mocht ineens wél meedoen aan seizoen 5 (goh, wat toevallig zeg). En dat beviel me maar niks. Ik vond het eigenlijk maar een onsympathieke zeikerd. Maar … daar kwam halverwege het seizoen eigenlijk wel verandering in. Want Alaska bleek toen toch wel heel erg leuk. En knap. En grappig. En bijzonder. En … geweldig in alles wat ze deed? En ze praatte zo ontzettend vet? Waardoor ik alleen maar kan concluderen dat ze eigenlijk toch heel tof is?

Tsja, mijn wens om op Alaska te lijken heeft puur te maken met het feit dat ze zo cool en uniek is. Niet erg hoogdravend, maar wel de waarheid. Zie ik 10 drag queens, dan valt mijn oog meteen op haar. Alles wat ze uitkraamt vind ik grappig. Dankzij Alaska vind ik het zelfs niet meer erg dat mijn haar een rare oranjige gloed heeft gekregen toen ik het platinablond wilde verven, want als Alaska had een keer een pruik aan die er ook ongeveer zo uit zag, en dat stond haar best mooi.

Alaska is gewoon de superster die ze zoeken in dit programma, punt. En ik weet niet waarom ik ook een ster zou moeten zijn want ik heb helemaal geen zin om op een podium te staan (lol wat ga ik daar doen dan), maar is een kenmerk van een echte ster niet dat je hem of haar dolgraag wil zijn, zelfs al heb je er niks aan?

P.S. Oké, ik heb gezegd dat ik niet zoveel heb met die ‘mooie’ queens, maar damn op Adore Delano (S6) in de musicalaflevering zou ik ook wel willen lijken (oké eigenlijk wil ik gewoon altijd op Adore Delano lijken, hog body of niet).

P.P.S. Omg ik had deze blogpost echt al twee maanden geleden geschreven maar ik postte hem de hele tijd maar niet omdat ik er niet tevreden over was. Nou, vorig weekend dacht ik ‘hmm, deze blog is eigenlijk best af’. Raad eens wat er gebeurt? Ik kom erachter dat RPDR-deelnemers dit jaar niet 1, niet 2, maar 3 shows in Nederland doen. Waarvan eentje met Bianca, eentje met Alaska, twee met Shangela en DRIE met Alyssa Edwards. Mijn leven is compleet, jongens.

(Ja natuurlijk ga ik gewoon naar alle drie, jullie denken toch niet dat ik gek ben?)

10 Comments

Filed under film en teevee, mensen

nostalgisch gezever van een blogger uit de middeleeuwen (je weet wel, toen ze nog heksen verbrandden)

Soms, vooral als ik bezig ben met het schrijven van een blogje dat door bijna niemand gelezen gaat worden, verlang ik terug naar het jaar 2011, toen het bloggen nog een centrale rol speelde in mijn leven. Ik zat destijds in de beginfase van mijn studie en vond dat ik het gi-gan-tisch druk had, maar toch had ik (heel maf) genoeg tijd over voor het ontdekken en lezen van en commenten bij blogs die ik leuk vond. En geloof me – dat waren er veel.

Blogs waren toen anders, heb ik het idee, maar misschien is mijn geheugen gewoon vervormd omdat ik een oud zeikwijf ben geworden, dat kan ook. Maar alles leek spontaner, grappiger. Veel blogs gingen over het leven van de schrijver zelf, niet op een manier waarop alles wat diegene op een dag uitvoerde uit de doeken werd gedaan, maar meer op een column-achtige wijze, iets werd eruit gepikt en uitvergroot. Het ging niet zo vaak over spullen, je hoefde er niet per se een foto bij te plaatsen en zelden verdiende iemand er geld mee. #influencer zijn was toen nog niet zo’n ding en bedrijven wisten nog niet hoeveel geld je aan bloggers kon verdienen.

(Ik bedoel, in die tijd had je ook wel beautyblogs hoor, maar dat was toch anders – als je een lippenstift opgestuurd kreeg, nou dan had je het echt gemáákt hoor)

Ik heb wel eens heimwee naar die tijd, alles was toen nog zo spannend met een hoofdletter s, ik ontdekte eindeloos veel nieuwe mensen die interessante verhalen vertelden. Inmiddels zijn mijn favoriete bloggers van destijds bijna allemaal gestopt, of bloggen nog minder dan ik (op een paar uitzonderingen na – Des gaat bijvoorbeeld nog altijd keihard). En ja, er zijn veel nieuwe bloggers bijgekomen, waarvan ik een aantal heel graag lees, maar de band die ik vroeger met het fenomeen ‘bloggen’ had, is weg (net zoals de rest van mijn jeugd, zeg maar).

En dat bedoel ik niet op een lullige vroeger-was-alles-betermanier, want dat is bullshit (stilstand is achteruitgang) – ik bedoel het meer op een ik-weet-zelf-niet-wat-ik-moet-doenmanier. Mijn blog, dat ding dat jullie nu toch lezen, is namelijk morsdood, vergeleken met toen. Jawel, ik knal er nog wel minstens 1x per maand een stukje uit, en dan krijg ik wat reacties (wat ik altijd super vind), maar verder gebeurt er niet zoveel. In plaats van iedere dag naar vijfkoffiegraag.nl te gaan omdat ik het gewoon zo’n fantastische website vind, kijk ik er pas weer naar om als het weer tijd is om er iets op te gooien – en daarna kijk ik weer de andere kant uit.

(Mijn bezoekersaantallen dalen overigens op zulke wijze dat ik bijna niet naar mijn statistieken durf te kijken. Op zich logisch als je zo weinig schrijft + geen tijd meer steekt in promoten, maar toch! Het blijft pijnlijk!)

En ja, ik weet heus wel dat bloggen op zich niet dood is, want om me heen zie ik zoveel nieuwe blogs verschijnen die het wél goed doen, door mensen die er wél tijd in steken. Die blogs zetten me aan het denken: moet ik ook niet eens wat nieuws? (Mijn ontzettend gedateerde layout upspicen, bijvoorbeeld?) Meer praten over veganisme, of zo? (Dan kan ik zeggen ‘ja dat is mijn niche’!!!) Of over zelfontwikkeling, gericht op de lezer i.p.v. à moi-même? (10 tips om de beste blog ooit te schrijven!) Iets met kleding, anders? (Ik heb best leuke kleren. Vind ik zelf dan. Dat is in ieder geval een begin.) Of moet ik gewoon weer even normáál doen en niet de hele tijd van die tyfuslange verhalen schrijven, maar gewoon iets korts en krachtigs, zoals ik vroeger deed, in die tijd waar ik nu zo nostalgisch naar terug kijk?

You tell me (of niet, als je het leuk vindt om me te zien lijden, dat kan natuurlijk ook, geen haat want ik heb jullie de laatste tijd ook weinig geboden xoxo)

P.S. Speciaal ter ere van mijn lievelingsbloggertijdperk doe ik GEEN illustratie bij dit verhaal, hoe revolutionair.

37 Comments

Filed under metablog