Ja, het is echt waar: gisteravond heb ik voor de tweede keer in mijn leven de laatste aflevering van Gossip Girl gezien. En nee, dat betekent niet dat ik alleen die grand finale vaker dan één keer heb gekeken – ik heb alle afleveringen van alle zes seizoenen nu minstens twee keer geconsumeerd.
Dat is best wel een prestatie: de serie telt namelijk 121 afleveringen van ongeveer 40 minuten. In totaal is hier dus sprake van 81 uur beeldbuisgekte: 162 uur als je alles twee keer kijkt. Dat is bijna een hele week non-stop voor de tv zitten – best wel veel voor een serie die je eigenlijk helemaal niet zo goed vindt.
Want even serieus, zo interessant en weldoordacht was het allemaal niet, hè? Het plot ging alle kanten op (en nu komen er spoilers dus stoppen met lezen als je die niet wilt horen): iedereen is verliefd op iedereen. Minderjarigen worden gestalkt en gecyberpest door een anonieme blogger en de politie doet er niks aan. Blair en Serena zeggen hun BFF-schap ieder seizoen zo’n vier keer op maar leggen het dan toch weer bij. Lily en Rufus hebben een zoon maar die zien we na seizoen drie nooit meer terug. Leeghoofd Nate wordt zomaar hoofdredacteur van een krant. Chuck en Blair verzinnen achterlijke redenen om maar geen relatie te hebben (ja we moeten het eerst op eigen kracht doen, bla bla bla, net alsof jullie het niet aan je pappie en mammie te danken hebben dat jullie op je 22ste eigenaars zijn van miljoenenbedrijven). Oh ja, en Dan is Gossip Girl en toch wil Serena met ‘m trouwen. Best weird.
Daarnaast waren de afleveringen vaak totaal onnavolgbaar en soms best wel… saai. Toch bleef ik maar kijken, tot twee keer toe zelfs. En nee, serieverslaafd ben ik niet – naast Gossip Girl is Sex and the city de enige serie die ik ooit helemaal uitgekeken heb. Jup. Ik ben Zo’n Meisje.
Om mezelf te begrijpen, en om met Gossip Girl bezig te kunnen blijven zonder het weer helemaal opnieuw te moeten kijken (ik bedoel, ik heb ook nog andere dingen te doen) heb ik besloten om alle redenen te verzamelen waarom ik Gossip Girl eigenlijk wel voor de derde keer zou moeten kijken.
Want eerlijk is eerlijk – daar heb ik, ondanks alles, nog best wel zin in.
Dus bij dezen:
1. Ik snap nog steeds niet wat er nou allemaal gebeurd is. En dan heb ik het vooral over dat gedoe met Chuck en zijn ”””ouders”””. Waarom is de moeder van Chuck nou weggegaan? Wie was in godsnaam die gast met die tattoo die ineens Chucks echte vader was maar toch niet? En waarom deed Bart zo ingewikkeld met bewijsmateriaal verstoppen achter een schilderij en paarden doodmaken en alles terwijl hij ook gewoon meteen die microfilm in het haardvuur had kunnen gooien? Na twee keer de serie afwerken verkeer ik nog steeds in staat van TOTALE verwarring.
2. De aankleding. Gossip Girl zag er gewoon prachtig uit. Punt. Van New York tot de kleding tot de bloemen op tafel tot het hoofd van zo’n beetje iedere figurant. Ik wil alles. Zelfs als het eigenlijk best lelijk was, was het nog mooi.
Ik neem beide outfits
3. Alles is zo belangrijk I: Als ik naar een feestje ga, sta ik meestal maar wat met mensen te praten. Met een beetje geluk is er goed eten en/of heb ik een conversatie waardoor ik zo dubbel lig dat ik er drie jaar op kan teren. Bij Gossip Girl zijn feestjes iets enerverender. Leugenaars worden ontmaskerd, relaties gesloopt, geheimen gepubliceerd – er gebeurt altijd wel wat. Ik krijg er spontaan zin van om zelf de deur uit te gaan.
4. Alles is zo belangrijk II: De personages uit Gossip Girl staan continu bij elkaar op de stoep voor een of andere interventie omdat er eentje een beetje down is en daarom al een hele dag zijn/haar huis niet uit is geweest. Als ik een paar dagen binnen blijf, hebben mijn vrienden dat niet eens door. Bovendien bellen ze nooit onaangekondigd bij me aan. Als ik dat bij hen zou doen, zouden ze denken dat ik totaal geen leven meer heb want wie heeft er nou tijd om bij iemand langs te gaan als je niet eens zeker weet of diegene wel thuis is? Maar goed, ik besef ook wel hoe harteloos dit klinkt, en de inner drama queen in mij zou ook graag willen dat ik mijn hele vriendengroep binnen een uur kon optrommelen als ik eventjes met een probleempje zit, in plaats van dat dat allemaal maar via whatsapp besproken wordt terwijl iedereen tv zit te kijken in z’n onesie.
5. Gossip Dan. Ik moet nog een keer Gossip Girl kijken om met mijn volle verstand te beseffen dat Dan de hele tijd gemene berichten over zijn geliefde, zijn vrienden, zijn zusje en ZICHZELF online zet. Zelfs toen ik de serie voor de tweede keer keek en al wist dat hij dat allemaal deed, heb ik tot seizoen 6 maar gewoon de hele tijd gedaan alsof Dan het toch niet was. Het is een vorm van cognitieve dissonantie, denk ik.
HUILEN VAN HET LACHEN (oké dit snap je alleen als je GG twee keer hebt gezien denk ik)
6. Goed voor je zelfvertrouwen. Oké, ik wilde dit punt eigenlijk niet noemen omdat ik het gênant vind, maar stiekem zijn Blair en Serena op een bepaalde twisted ‘haha-niet-echt-maar-toch-wel-een-beetje’-manier toch wel een soort van rolmodellen. Blair omdat ze zeer intens in zichzelf en haar eigen kunnen gelooft en daardoor alles voor elkaar krijgt wat ze maar wil, Serena omdat ze soms belachelijk wordt gemaakt maar eigenlijk toch altijd (zonder reden) de absolute koningin van de Upper East Side is. Klinkt misschien als een behoorlijk lousy rolmodel maar als je een op feestje bent waarop iedereen je haat is kun je soms misschien gewoon doen alsof je Serena bent en dan voel je je toch weer wat minder zielig (ik spreek totaal niet uit eigen ervaring hoor).
7. De lip van Nate. Het was me totaal niet opgevallen dat er iets was met de lip van Nate. Ik bedoel, wie besteedt er nou aandacht aan Nate? Nou, heel veel mensen dus, en die hadden wel door dat er iets mysterieus aan de hand was met zijn mond. Heb ik helemaal gemist!
8. De intro’s. Je kunt veel zeggen over Gossip Girl, maar de intro’s zijn altijd geweldig, die prachtige shots van New York in het ochtendlicht en dan die voice-over die dan “Wakey wakey, Upper East Siders” lispelt en dan al die heerlijke uitgebreide ontbijtjes (die nooit opgegeten worden omdat iedereen binnen een halve minuut ruzie krijgt en de ontbijttafel verlaat). Ik kreeg er altijd helemaal zin van om zelf op te staan, ware het niet dat ik de serie uitsluitend na het avondeten keek.
9. Bloggen lijkt heel boeiend. Nu mijn lijstje ongelezen posts in Bloglovin’ steeds kleiner wordt (hallo, wat zijn jullie allemaal aan het doen? Aan het vloggen of zo?) is het wel zo fijn dat er een serie is die je het gevoel geeft dat bloggen nog steeds relevant is.
(Voor het gemak vergeet ik maar even dat het 2016 is, en geen 2008.)
xoxo Gossip Dan
