Author Archives: Lisa

by | April 13, 2016 · 18:25

waarom mijn leven totaal niet instagramwaardig is

Het leven gaat misschien niet altijd over rozen, maar het instagramleven wel, en als het niet over rozen gaat, dan gaat het waarschijnlijk over een prachtige bos tulpen. Inmiddels zijn we allemaal oud en mediawijs genoeg om te weten dat naast die bloemenweelde misschien een gierput openstaat, je migraine opspeelt of ruzie wordt gemaakt door de doodenge buren, maar dat vergeten we vaak. Daarom vond ik het ook zo heerlijk om Anne-Fleurs blog over ‘Het perfecte leven‘ (wat dus niet bestaat) te lezen (die blog is ook nog eens heel grappig, dus zelfs al heb je geen complexen waarbij je denkt dat iedereen gelukkiger is dan jij, dan moet je ‘m alsnog lezen).

Deze blogpost inspireerde me bijna tot het delen van al mijn eigen issues (ja, ZELFS IK heb die), maar toch weer net niet, want ik ben nu eenmaal niet zo openhartig als Anne-Fleur. Maar het bracht me wel op het idee om een blog te schrijven over waarom mijn leven niet geschikt is voor Instagram. Goed, uiteindelijk is het dus een TOTAAL andere blog geworden dan die van haar, in plaats van een Serieus En Openhartig Verhaal is dit meer een Lollig En Licht Lijstje, maar hé, lollige lijstjes moeten er ook zijn, en misschien ga je je hier ook wel een beetje beter over jezelf door voelen. Dus bij dezen, tien redenen waarom mijn leven niet instagramwaardig is:

  1. Laten we maar beginnen met het belangrijkste in het leven van een echte instagrammer: mijn huis is niet insta-worthy. Dit komt voornamelijk doordat er een flat pal naast de mijne staat, waardoor zowel het uitzicht als de zon voor een groot deel geblokkeerd wordt. Het is daarom ook altijd een beetje donker in mijn kamer. Had ik natuurlijk rekening mee moeten houden toen ik wilde verhuizen, maar goed, we laten allemaal wel eens een steekje vallen.
  2. Tevens heb ik geen tuin en of balkon, waardoor ik ook buiten geen leuke zonnige foto van mijn kopje koffie kan maken. Ik heb dan wel een Coffeecompany in de buurt, maar daar mag ik nooit heen van mezelf, want als ik even een pauze neem van mijn werk/studie ga ik per ongeluk altijd eerst een half uur op Facebook, en als dat half uur dan voorbij is, vind ik dat ik te veel tijd heb verspild om er nu nog op uit te mogen.
  3. Over dingen niet mogen gesproken: ik mag ook nog steeds niet hardlopen, waardoor ik a) geen hardloopselfie kan nemen, b) niemand jaloers kan maken met mijn hardlooprecords en c) geen mooie plaatjes kan schieten van de stad/het park/het bos/het strand. (Met andere woorden: ik zit altijd maar binnen in mijn donkere kamer.)
  4. Ik ga dan weer wel naar de sportschool, maar ik kan daar ook geen sportschoolselfie maken, want jullie weten allemaal hoeveel ik trainen HAAT dus opbeurende foto’s waarop hoe ik intens gelukkig met een kettlebell loop te zwaaien plus een onderschrift waarin ik schrijf hoe #fijn het is dat ik genoeg #motivatie heb om mijn bed uit te komen, zouden een beetje ongeloofwaardig overkomen.
  5. Mijn eten kan ik ook niet fotograferen, want uit milieutechnische overwegingen luiheid gebruik ik het bord van de lunch ook vaak voor het diner. Dat ziet er best wel nasty uit (maar je proeft er niks van, hoor).
  6. Ook erg: eigenlijk ben ik te awkward om foto’s te maken. Ik ben altijd bang dat mensen me uitlachen omdat ik zo’n wannabe-instagrammer lijk. Soms maak ik daarom stiekem foto’s, maar voor het maken van foto’s geldt heel erg go big or go home: die stiekeme foto’s worden vaak zo lelijk dat ik achteraf wenste dat ik toch maar gewoon op een stoel was gaan staan en iedereen had gevraagd om op te rotten zodat ik die ene goede foto van een de supertoffe vloerschildering in een pasgeopende concept store had kunnen schieten (o.i.d.).
  7. Helaas kan ik dat niet niet over mijn hart verkrijgen, maar kan ik ook niet berusten in het feit dat ik dat niet kan, waardoor ik gevangen zit in een verdrietige cirkel van ontevredenheid, en we weten allemaal dat ontevredenheid een mens lelijk maakt, en lelijk staat al helemaal niet leuk op je selfie.
  8. Ik heb trouwens ook geen goede Instagram husband (even serieus kijk dit filmpje is hilarisch). Ik heb wel een geweldig knappe geliefde, maar hij heeft het niet zo op foto’s. Ooit liepen we door het Amsterdamse Bos, en er hing een prachtige nevel, en ik wilde net een supergoed en origineel kiekje schieten van koeien in de wei toen hij zei: “Sommige mensen moeten ook overal foto’s van maken hè.” Volgens mij doelde hij op een man vlakbij die een haast professionele photoshoot aan het houden was met de koeien (groot gelijk, want het was een prachtig beeld) maar mijn vriend zou ook gewoon door kunnen hebben wat ik van plan was. Tsja. Aangezien hij zelf nooit ook nooit op de foto wil, ga ik hem al helemaal niet vragen om foto’s van mij te maken. (Oké, dat heb ik één keer gedaan, MAAR TOEN HAD IK OOK WEL EEN HELE LEUKE OUTFIT AAN KIJK MAAR.) (M’n hoofd staat echt op standje ongemakkelijk maar ik durfde niet om een herkansing te vragen.)
  9. Maar goed, als ik mezelf in tweeën kon splitsen zodat er altijd iemand was om foto’s van mij te maken, zouden het alsnog niet zulke goede foto’s zijn, want ik heb niet echt een vaste hand. Mijn spiegelfoto’s zien er altijd uit alsof ik ze dansend heb gemaakt, terwijl ik heel erg mijn best deed om stil te staan. Mijn spiegelfoto’s zien er trouwens sowieso niet uit, want de spiegel staat in de keuken, en ik heb niet echt een pinterestwaardige keuken, ik heb gewoon zo’n vaste goedkope studentenwoningkeuken die al uit elkaar valt als je ernaar kijkt, en ohja die foto’s zijn dus ook nog eens heel donker (zie punt 1)
  10. Wat ik ook niet heb: een huisdier. Geen hond, geen kat, geen konijn en zelfs geen hamster om likes mee te scoren. Mijn zusje heeft wel een konijn, maar dat konijn is chronisch verkouden dus hij zit regelmatig onder het snot (aangezien konijnen zichzelf de hele tijd wassen. Wat gebruiken ze hiervoor? Hun eigen speeksel. Dit konijn wast zich dus met snot). Is ook niet echt insta-smaakvol. (Verder is het ondanks al die antibioticakuren trouwens een heel energiek en gelukkig konijn hoor, no worries).
liftselfie

En maak ik eens een selfie in de lift (wel lekker veel licht), zit zowel mijn jas als mijn tas (!) raar

En, voelen jullie je al wat beter over jezelf?

19 Comments

Filed under internet

Tagged as , , ,

by | April 10, 2016 · 19:37

zaterdagavond, amsterdam centrum

Het is half zeven en ik fiets over de Prinsengracht, op weg naar het restaurant waar ik heb afgesproken met mijn vriendinnen. Het is warm, het is licht, het is achterlijk mooi. Om de haverklap moet ik vaart minderen omdat er toeristen op het midden van de weg lopen. Normaal fiets ik nooit door de grachtengordel maar nu was het de snelste weg, vanaf de Amstel helemaal met de Prinsengracht mee tot nummer 60-62. Ik krijg ineens een oud gevoel van spanning, van nieuwigheid, net alsof ik weer voor het eerst in Amsterdam kom wonen, alsof mijn hele toekomst nog open ligt en er ieder moment van alles kan gebeuren.

De vriendinnen met wie ik heb afgesproken, heb ik ontmoet toen ik Nederlands ging studeren, 5,5 jaar geleden. Destijds leek die grachtengordel nog heel Amsterdam. Inmiddels weet ik wel beter, of nog sterker gezegd: ik was totaal vergeten dat dit deel van de binnenstad zo groot was. Ik parkeer gehaast mijn fiets en ren nog net niet het restaurant binnen, waar ik twintig minuten moet wachten, want de ene vriendin is haar telefoon vergeten en de andere kan het restaurant niet vinden. Daarom lees ik nog maar wat blogs, zet ik een foto op Instagram en verstuur ik even een berichtje in de groepsapp, waar natuurlijk alleen de ene vriendin die toch al niet zou komen op reageert.

Uiteindelijk komen ze toch (uiteindelijk komen ze altijd) en we hebben het veel over werk en onze vriendjes en onze familie (want we zijn nu volwassenen) en over de leuke dingen die we hebben meegemaakt, maar vooral over de stomme dingen (want dat zijn vaak toch betere verhalen). De ene vriendin is afgestudeerd en werkt, de andere vriendin is nog niet afgestudeerd en werkt, en ik ben wel afgestudeerd maar ook nog niet, aangezien bij het halen van mijn onderwijsbevoegdheid weer extra uren op de universiteit horen. Onze vierde vriendin is er niet: zoals echte millennials betaamt, zit een kwart van ons ‘eventjes’ in Azië. Twee derde van de overgebleven groep is heel jaloers (ik zal in het midden laten wie dat zijn). Aan onze tafel staat een lege stoel, toevallig, maar wij maken er een foto van om te laten zien dat we aan de afwezige denken.

Het zijn de enige echte vriendinnen die ik heb overgehouden aan mijn studie – nu zijn er nog veel andere (voormalige) studiegenoten die ik wel eens ‘mijn vrienden’ noem, en als ik ze zie is het natuurlijk reuzeleuk, maar dit zijn de enigen met wie ik afspreek, altijd up to date hou over belangrijke levensgebeurtenissen en push om snel kinderen te krijgen zodat ik ook dingen kan doen met een baby zonder er meteen verantwoordelijk voor te hoeven zijn.

We eten heerlijk en we praten snel we en wachten veel te lang op het toetje (en als ik het heb, hoef ik het eigenlijk al niet meer) en na het eten gaan we nog één drankje drinken bij een whiskeybar verderop, en de werkende vriendin is teleurgesteld omdat we niet uitgaan – maar de studerende vriendin en ik hebben geen tijd, omdat we in ons hoofd alweer de to do-list van de volgende dag aan het afwerken zijn.

Als ik terug naar huis fiets voel ik weer die spanning en de nostalgie van de grachtengordel, bitterzoet – een clichéterm, maar misschien wel het meest ware cliché dat er is, en ik vraag me af welk eten nou eigenlijk echt bitterzoet is. Ik ken de smaak niet, alleen het gevoel. Ik bedenk hoe anders het allemaal is dan ik had gedacht dat het zou zijn, 5,5 jaar geleden – al weet ik niet precies hoe ik mijn toekomst destijds voor me zag. Ik zag vooral huizen, vooral decor, en ik snap niet zo goed waarom ik van binnen het gevoel heb dat er toch iets niet helemaal klopt, want als er iets is dat deze avond niet ontbrak, is een decor.

Volgende keer spreken we af buiten de grachtengordel, in Nieuw-West of zo. Daar kleven toch wat minder herinneringen aan.

de bolhoed

Zeg maar vaarwel tegen je onbezonnen jeugd (foto genomen in De Bolhoed, waar we dus ook – superlekker – hebben gegeten, supersymbolische lamp dit)

13 Comments

Filed under leven

Tagged as , , ,

by | April 7, 2016 · 21:18

wat ik niet meer heb

 

uitzicht amsterdam noord

Dit uitzicht bijvoorbeeld

Mijn kamer ziet eruit alsof er een tornado heeft huisgehouden. Dat is best jammerlijk, want de enige die hier heeft huisgehouden, ben ik, en dat heb ik niet erg efficiënt gedaan, want het is een enorme teringzooi. Ik kan zeggen dat het probleem ligt bij mijn drukke agenda en dat ik tevens gewoon geen plek heb voor al dat papier dat (lees: al die nagekeken toetsen die) ik verzamel sinds ik docent ben, maar eerlijk is eerlijk: de belangrijkste reden waarom mijn woning er niet uitziet, is omdat deze woning ‘normaal’ voor me geworden is. Waar ik eerst moest huilen van geluk omdat ik nu eindelijk een eigen keuken had, moet ik nu eerder huilen omdat ik geen zin heb om die keuken schoon te maken.

Na tien maanden is het nieuwe er volledig af, ik ben aan mijn woning gewend. Heel slecht, aangezien ik hier zoveel heb dat ik vroeger niet had, of beter gezegd: hier zoveel niet heb dat ik vroeger wel had. Om mezelf maar weer te herinneren aan hoe #dankbaar ik mag zijn, een lijstje met dingen die ik in deze woning moet missen (en ja, dat is allemaal positief):

  • Om maar te beginnen met het allerfijnste: waar ik nu woon, gooien mensen geen afval uit het raam! Je zou denken dat dat normaal is, maar voor mij was het heel lang heel normaal om te zien hoe de grond aan de achterkant van de flat bezaaid lag met vuilniszakken, lege bierblikken en volle zakken sla (?).
  • Iets dat hier wellicht mee samenhangt, is dat ik nooit meer dode ratten bij de vuilnisbakken zie. Zo jammer!
  • Ook vind je in mijn woning geen muizen (dood en/of levend). Dat er muizen waren, was trouwens niet echt de schuld van de schaamteloze vervuilers van mijn flat, want muizen in oude huizen zijn op zich best wel normaal. Dat ik nu nergens een muis zie is een cadeautje, laten we maar zeggen.
  • Nu heb ik weinig tot geen geluidsoverlast. In Noord wist ik precies wat iedereen de hele dag zei, deed of luisterde. Hier zijn de muren wat beter, want ik heb zelden last van andere mensen (ook wel lichtelijk verontrustend, in mijn vorige woning had ik wel altijd het gevoel dat er op me gelet werd, mocht ik van een krukje vallen o.i.d.).
  • Mijn huidige keuken mist vooral smerigheid. Godogod, wat was die keuken in mijn vorige flat toch een potje. Ik deelde hem met twaalf anderen, vandaar. Nu is mijn eigen keuken ook niet echt een toonbeeld van hoe het moet, maar zoals ik al zei in mijn blog over waarom het leuk is om alleen te wonen: andermans ranzigheid is altijd net wat ranziger dan je eigen ranzigheid. Bovendien kan het nooit zo erg worden als daar. Zo was er die ene keer dat de afvoer van een van de wasbakken in de keuken DAGENLANG vol met water stond omdat de afvoer verstopt was. Ik was doodsbang dat we allemaal besmet zouden raken met de legionellabacterie, of zo. Ik weet nog wel dat ik me uiteindelijk over mijn walging heb heengezet en heb geprobeerd om de afvoer te ontstoppen, en dat het toen exact 0,0% effect had. Had ik voor niets mijn gezondheid op het spel gezet! Uiteindelijk is er een loodgieter gekomen om de boel weer lopend te krijgen. Best gênant.
  • Ik heb trouwens ook geen huisgenoten meer met wie ik kan roddelen over wie de afvoer heeft laten verstoppen. Dat is wel jammer. (Ter compensatie zit ik nog steeds in de whatsappgroep van mijn voormalige huis. Nee, grapje, dat is voor het geval ik nog post krijg. En oké, ook omdat ik niet zo goed ben in afscheid nemen.)
  • En ik heb al helemaal geen snoezige 18-jarige huisgenoten meer die voor het eerst op zichzelf gaan wonen en vinden dat ze gekookt hebben als ze een diepvriesmaaltijd opwarmen in een pan. (Dat mis ik ook wel, want daardoor voelde ik me altijd Vet Volwassen & Verantwoordelijk. Nu moet ik mijn gevoel van eigenwaarde ergens anders vandaan halen. Uit mijn talenten enzo.)
  • Hiero geen doodenge liften die om de haverklap vastlopen (m.a.w. ik hoef ook nooit meer met de trap naar de vijftiende verdieping). Vind ik óók wel jammer, want het maakte het leven spannend en iedere keer dat de lift het wel deed was een heus dankbaarheidsmomentje.
  • Ook blijven vreemde mensen die over de gang lopen me bespaard. In mijn vorige flat waren de deuren continu kapot, en dan kwam er weer zo’n rare snuiter binnen (en oh ja, af en toe nam die dan ook iets mee, het laatste jaar werd er continu ingebroken). In mijn nieuwe flat is het wat lastiger binnen komen. Oké, gisteren was de voordeur ook wel kapot, maar toen ging hij van buitenaf niet open in plaats van niet dicht. Niet echt handig, maar wel veel veiliger, toch?

Zo, en nu ben ik wel klaar met dit lijstje, ik ga mijn lieve fijne keuken maar eens de schoonmaakbeurt geven die hij verdient.

11 Comments

Filed under leven

Tagged as , ,

by | April 4, 2016 · 16:42

iedere keer weer diezelfde cirkel rond

lente tijdschriften

Pas nu ik best wel oud ben, zie ik hoeveel ieder jaar op het vorige lijkt. Ik heb het nu niet alleen over het telkens weer opnieuw terugkeren van lentebloesem, de zomertijd en lammetjes in de wei, maar vooral over dat gezever van ons over lentebloesem, de zomertijd en lammetjes in de wei.

En jongens, ik wil niet moeilijk doen, maar dat is dus best wel vermoeiend, ieder jaar weer dezelfde instagramfoto’s moeten zien van bloembollen en dezelfde tweets moeten lezen over #lekkergenieten in je #tuintje. Tegelijkertijd heb ik ieder jaar weer de drang om net zo hard mee te doen. Met het gevaar om voor basic lentebitch te worden uitgemaakt (= mijn grootste angst, naast terechtkomen in een ingestorte tunnel): I love love loooove het zien van veranderingen in de natuur. Nog meer dan van de zon hou ik van dat de zon voor het eerst sinds zo lang zo hard straalt, nog meer van de geuren hou ik van dat het gisteren nog heel anders rook, nog meer van het licht hou ik van dat het morgen nog weer wat lichter zal zijn dan vandaag.

Nu zal ik er maar meteen bij vermelden dat ik wat jaargetijden betreft niet eenkennig ben, ik hou van alle seizoenen,  of beter gezegd, van alle veranderingen. Geloof het op niet, maar ik sta ieder najaar weer te juichen als het ineens weer donker is als ik wakker word. Herfstbladeren zijn mijn favoriete bladeren. Kerstvoorpret in oktober gaat nooit vervelen.

Nee, van seizoenswisselingen word ik nooit moe. Dit brengt mij op het punt wat ik met deze blog wil maken (en ja, u raadt het al: dit gaat dus over dat ene waar ik wél moe van word), en dat is wat er ieder jaar weer over de seizoenen gezeverd wordt, weer die verdomde blotebenenfoto’s en terrasstress, maar vooral over wat er in de media over de jaargetijden geschreven wordt, in tijdschriften en op websites en blogs (is hier tegenwoordig nog een verschil tussen?). Of nou ja, moe, moe is niet echt het juiste woord, ik moet zeggen: het verbaast me steeds weer, telkens meer.

Die media schrijven namelijke elk jaar nagenoeg hetzelfde (vooral de media die op vrouwen gericht zijn, wat zegt dat eigenlijk?). Iedere lente beloven ze wederom: dit jaar wordt je écht zomerslank met een methode die echt (maar nu echt) gaat werken. Iedere zomer staan er revolutionaire tips in om je relaxte vakantiegevoel ook in het najaar vast te houden (niemand weet wat er met de tips van vorig jaar is gebeurd) en zo rond november wordt ons verteld wat we tijdens de feestdagen moeten doen om a) onze irritante schoonfamilie te overleven maar b) ons niet kotsmisselijk vreten. En oh ja, in januari krijg je een stappenplan om dit jaar nu echt echt echt werkelijk de beste versie van jezelf te worden (nogmaals: WAT IS ER GEBEURD MET DE TIPS VAN VORIG JAAR?! ZIJN DIE NU AL ACHTERHAALD?!?). En ja, voor je het weet is het alweer lente, tijd om het te hebben over die bikinibody die je vorig jaar niet had (toen had je kennelijk een omslagdoekbody) maar dit jaar wel zult krijgen. Heus.

Waarom heeft het Grote Publiek inmiddels niet door dat er iets niet klopt? Als we iedere keer hetzelfde cirkeltje rondgaan, is het toch logisch dat alle tips ieder jaar niet werken – vooral als je bedenkt dat de meeste tijdschriften/sites/blogs een redelijk stabiel publiek hebben, dus dat iedereen dezelfde shit vorig jaar ook al gelezen heeft. Fascinerend. Krijgen wij lezers dan ook nooit genoeg van goede raad waarvan we bij voorbaat al weten dat het niet werkt? Of behoort het lezen van levensverbeteringstips die passen bij de tijd van het jaar, en die dan niet opvolgen, inmiddels net zo tot ons natuurlijke ritme als lentebloesem, langer licht en lammetjes in de wei?

7 Comments

Filed under rare wereld

Tagged as , , ,

by | March 31, 2016 · 18:36

no pain wel gain (of: waarom rennen beter is dan de sportschool)

hardlopen is leuker dan de sportschool

Zoals jullie onderhand wel weten, ga ik regelmatig met behoorlijke tegenzin naar de sportschool. Ik betaal er namelijk genoeg voor en ben bovendien bezig om van mijn verrotte knie (die dus niet echt verrot is) af te komen. Gisteren was ik er weer, ditmaal om met de fysio te kijken hoe mijn oefeningen gaan en om wat nieuwe oefeningen uit te proberen.

De fysiotherapeut (of nou ja, de stagiair van de fysiotherapeut, de fysiotherapeut-in-opleiding) liet me zien wat ik voortaan moet gaan doen: squatten. Nu heb ik wel eens eerder gesquat, maar dat maakt het nog niet makkelijk. Ik haat squatten. Het doet pijn. Het is niet dezelfde pijn als je hoofd stoten of je vinger tussen de deur krijgen, maar toch kan ik het gevoel niet anders omschrijven dan als pijnlijk – al kreunde ik er niet zo getormenteerd bij als de mannen naast me, die in de weer waren met gewichten.

Ik moest denken aan een buikspierklasje waar ik ooit aan had meegedaan, niet omdat ik zo graag aan dat klasje mee wilde doen, maar omdat me werd gevraagd of ik mee wilde doen en ik toen per ongeluk ja zei. Ik dacht dat ik het wel goed zou kunnen (want zelfoverschatting), maar ik kon er geen hol van, die gekke side planks deden zoveel zeer dat ik me moest laten vallen (toen had ik dus nog meer pijn).

Ook nu waren allemaal mensen bezig met oefeningen in groepsverband (“Dames, opdrukken, niet kletsen,” aldus de trainer), het leek wel een soort bootcamp, met dingen optillen en springen en weet ik veel. Vroeger sprak het idee van een bootcamp me wel aan, maar daar kom ik nu op terug. Alle deelnemers trokken een gezicht alsof ze zwaar gemarteld werden. WAAROM, vroeg ik me af, WAAROM DOEN JULLIE JEZELF DIT AAN?

Pijn is toch niet leuk? En wat heb je eraan, behalve dat je er cool uitziet en meer kunt eten? Helemaal niets. Nu is een beetje trainen voor de meeste mensen misschien nodig om gezond te blijven, maar ik geloof niet dat je daarvoor 300 kilo hoeft te kunnen tillen, en ik geloof ook niet dat deze mensen het puur uit ijdelheid doen. Het zal wel iets met zelfverbetering en doorzettingsvermogen te maken hebben – al weet ik niet helemaal wat. Ik kijk vaak op de instagramaccounts van #fitmensen, en die fitmensen hebben, naast dat ze de sportschool consequent ‘de gym’ noemen, één ding gemeen: ze zetten standaard hele verhalen onder hun foto’s van hun blokjesbuiken. Die verhalen gaan meestal over dat ze vanochtend bíjna niet gemotiveerd genoeg waren om om zes uur op te staan om te gaan sporten, maar dat ze het uiteindelijk toch hebben gedaan want ze willen graag een stapje dichter bij hun dromen zijn.

Ik snap dat totaal niet. Waarom is het je droom om zo strak in je vel te zitten? Ik kan echt maar één reden bedenken waarom ik afgetraind zou willen zijn, en dat is dat ik op een dag misschien wel in een tunnel zit en die tunnel dan instort en dat ik dan rotsblokken weg moet duwen. (Oké, ik weet nog een reden: misschien moet ik ooit Victor Reinier wel uit een papierversnipperaar redden). Maar we weten allemaal, je door angst laten leiden is niet goed, en je door onrealistische angsten laten leiden al helemaal niet.

Dit is geen kritiek hoor op de #fitmensen hoor, ik zou niet durven, iedereen investeert wel tijd in dingen die voor anderen raar zijn (ik lees bijvoorbeeld altijd de beschrijvingen bij instagramfoto’s van fitmensen zonder dat ik zelf ook een fitmens wil worden, da’s pas vreemd) maar ik snap de lol gewoon oprecht niet. Veel mensen vinden sporten lekker, maar als ik het doe, voel ik alleen maar narigheid overal.

Nu klinkt dat uit de mond van een voormalig medium fanatieke hardloper misschien eigenaardig, maar ik vind hardlopen toch wel iets fundamenteel anders dan sportschoolsport. Hardlopen doet soms ook wel een beetje pijn (ZEKER ALS JE EEN VERROTTE KNIE HEBT HAHAHA), maar uiteindelijk gaat het vanzelf en kun je blijven doorgaan en doorgaan en dat is me toch lekker. Je vliegt dan gewoon over het trottoir. Ik bedoel: zie je hardlopers ooit zo verwrongen kijken en zo hard kreunen als die gasten in de sportschool? (En dan heb ik het niet over ultramarathonlopers, maar over de joggers op zondagochtend – aangezien die sportschoolbezoekers ook op zondag klinken alsof ze een kind aan het baren zijn).

Maar goed, ondertussen heb ik nog steeds last van mijn knie, dus ik vrees dat ik mezelf nog wel een tijdje moet martelen met squats voordat ik weer lekker kan rennen (en god, als het eenmaal zover is, dan ben ik pas echt het gelukkigste meisje op aarde).

20 Comments

Filed under hardloopavonturen

Tagged as , , , ,