Author Archives: Lisa

15 redenen waarom alleen wonen eigenlijk best wel heel erg fijn is

Alleen wonen is lang niet altijd leuk. Vooral niet als je dagenlang aan je scriptie werkt en je behalve de fruitvliegjes in je keuken geen enkele levende ziel tegenkomt, of als je wilt gaan slapen maar de hele tijd denkt dat dat enge wijf van The Ring uit je televisie gaat komen*. Dan is alleen wel heel erg alleen.

Gelukkig bestaat het leven ook uit andere zaken dan achter je computer zitten en zijn geesten vooral eng als je pas net een griezelfilm gekeken hebt. Ik woon inmiddels alweer een half jaar huisgenootloos in Oost en ik vind het geweldig. Hiervoor deelde ik alleen een keuken met anderen en daarvoor woonde ik in mijn uppie in een dorp vlakbij A’dam en minstens net zo moederziel alleen in Parijs. Was prima, behalve dan als er weer eens een studiedeadline aankwam/ik zo dom was om een horrorfilm te kijken.

Op niet al te lange termijn hoop ik eens een keer met mijn vriend te gaan samenwonen, maar tot die tijd geniet ik ervan om een huis voor mezelf te hebben. Bij dezen een aantal redenen waarom het zo leuk is om alleen te wonen:

  1. Geen ergernissen over afwas die niet wordt gedaan of ramen die niet worden gelapt. Er is namelijk maar één persoon die dat (niet) gaat doen. Heel goed, kan daar ook geen onenigheid over ontstaan.
  2. Je huis is sowieso best schoon. Andermans tandpastaresten zijn namelijk toch altijd wat viezer dan die van jou.
  3. Geen spullen waarvan je niet weet of je ze moet houden of weggooien. Ze zijn van jou. Jij weet wat de bedoeling is (tenzij je een hoarder bent, natuurlijk).
  4. Je mag al het eten in de koelkast altijd opeten. Plus: er liggen geen vieze dingen in die koelkast, tenzij je de koelkast niet schoonmaakt (zie punt 1). Mijn koelkast is een veganistisch heiligdom. (Nog wel.)
  5. En niemand eet je chocolade op!
  6. Je slaapritme is fantastisch, aangezien je nooit wakker wordt gehouden door gamende huisgenoten of moet opblijven tot je geliefde ook naar bed gaat. En je wordt ook niet wakker van andermans wekker op dagen waarop je zelf wilt uitslapen.
  7. Je wordt niet zo afgeleid door dingen die anderen van je willen. (Ik word al genoeg afgeleid door wat ik van mezelf wil.)
  8. Je kunt alles doen op het moment waarop jij dat wilt. Avondeten om 5 uur of om half 10? No problemo! Op een zondagmiddag al je kleren à la Marie Kondo op de grond gooien (zodat je nauwelijks meer kunt lopen)? No worries, niemand nodigt zijn vrienden uit voor een supergezellige classy high tea tussen de vuilniszakken!
  9. Je bent the master of the afstandsbediening (of Netflix).
  10. Je hoeft je niet te schamen als je Gossip Girl kijkt, want het blijft onopgemerkt.
  11. Je hoeft nooit te vragen of er vrienden langs kunnen komen, want als jij het wilt, komt het nooit ongelegen.
  12. Je kunt gewoon planken of yogaën (kuch) of mediteren zonder dat iemand vraagt: “Huh wat ben je aan het doen dan?”
  13. DE BADKAMER IS ALTIJD VRIJ.
  14. Je kunt beginnen met het boenen van de vloer en dan halverwege gewoon blogs gaan zitten lezen zonder eerst even alle schoonmaakspullen op te ruimen. Die laat je lekker op de grond liggen. Wie heeft er last van dan?
  15. Je woning is helemaal geweldig ingericht, en als dat niet zo is doe je echt iets fout. Je hoeft niet te dealen met rare lelijke beeldjes of weirde kussens die de sfeer in de kamer verpesten. Behalve dus als je geen smaak hebt, maar dan is het ook wel een beetje je eigen schuld.
voordelen van alleen wonen

hashtag wijvenhuis hashtag lovin it

 

* Sorry voor de overkill aan geestenverhalen, trouwens. Vanaf nu hou ik erover op. Voorlopig. (Hebben jullie trouwens gezien dat ik een schilderij voor m’n tv heb staan, voor de zekerheid? (Nee grapje, daar staat hij gewoon omdat ik er geen andere plek voor heb.))

22 Comments

Filed under leven

over leven en slapen

Ik wil niet opscheppen of zo, maar ik ben dus best wel goed in in slaap vallen. Nee, echt. Ik hoef maar het licht uit te doen en ik ben weg tot mijn wekker gaat, zo’n acht uur later.

Goed, dit gebeurt niet altijd-altijd, ik heb ook nachten die minder geslaagd zijn, bijvoorbeeld als ik tot laat heb doorgewerkt (dan sta ik in bed nog steeds in powerwoman-stand) of als ik weet dat ik de volgende ochtend op moet schieten (dan word ik steeds wakker omdat ik denk dat ik me verslapen heb). Toen er een tijdje veel inbraken waren in mijn flat in Noord sliep ik niet goed, en toen ik in mijn nieuwe woning Insidious 2 had gekeken werd ik ook constant tussendoor wakker (een vriendin van me heeft me laten beloven dat ik NOOIT meer films met geesten ga kijken want ik kan er gewoon niet tegen).

Maar inmiddels hoef ik me ‘s nachts geen zorgen meer te maken en slaap ik meestal als een roos. Desondanks denk ik iedere ochtend: nounou, vanavond moet ik weer eens wat vroeger naar bed, want ik ben nu veel te moe. En dat terwijl ik toch wel iedere nacht bijna acht uur slaap. Ik ben namelijk een beetje snel moe. Of beter gezegd: ik denk dat ik snel moe ben. Of nog beter gezegd: ik denk dat ik denk dat ik snel moe ben.

Kijk, het zit zo: een andere vriendin van me sliep vroeger 10 uur per nacht. Ze dacht dat ze het nodig had en verspilde sowieso minder tijd dan ik, dus zij kon wel vroeg naar bed. Ze was ook altijd best wel vroeg moe. Op een gegeven moment besloot ze echter te kijken wat er gebeurde als ze minder zou slapen.
Wat bleek: ze was ineens veel energieker!
Ze had zichzelf gewoon moe geslapen.

En ja, soms ben ik een beetje bang dat ik dat ook doe. Sleep is for the weak, zeggen alle coole en productieve mensen, en slapen kun je ook als je dood bent. Goed, nu ga je eerder dood als je te weinig slaapt en daardoor zo moe bent dat je niet ziet dat je onder een bus loopt, maar dat gebeurt nou ook weer niet zo snel, en de voordelen lijken alleen maar groter dan de nadelen: weinig slaap betekent meer tijd voor feestjes, meer tijd om je eigen bedrijf op te zetten, meer tijd voor Netflix. Meer tijd om te leven, dus. Hoewel acht uur slaap per nacht zo’n beetje overal wordt aangeraden, ben ik zo’n beetje de enige sukkel die zich hier ook echt aan houdt.

Ik heb het wel eens geprobeerd, bewust minder slapen. Ik hoopte dat ik vanzelf zou wennen aan nachten van slechts zeven uur. Na drie dagen viel ik echter bijna in slaap in de bus (beter dan voor de bus, maar alsnog is het niet echt een succesverhaal). Die drie uur die ik ermee had gewonnen, zorgden dus niet bepaald voor meer leven in de tent.

Dat experiment is echter inmiddels ook alweer van een paar jaar terug, inmiddels ben ik weer wat ouder en wijzer en ben ik aan een nieuwe poging toe (eentje die misschien net wat minder ambitieus is, zoals… 7,5 uur slaap). Of ik zeg gewoon doei tegen de prestatiemaatschappij en ga vanavond eens écht vroeg naar bed. Met genoeg slaap hoef ik in ieder geval niet bang te zijn om vroegtijdig rimpels te krijgen. Dat is voor mij bijna net zo’n grote angst als geesten, dus kun je nagaan hoeveel beter ik slaap als ik me daar in ieder geval geen zorgen over hoef te maken.

 photo koffie slapen.jpg

Vijf koffie graag omdat ik niet zo gevoelig ben voor cafeïne

18 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

recente ontdekkingen die mijn leven reusachtig hebben verbeterd

Eens in de zoveel tijd denk ik: jeetje mina, wat heb ik toch weer veel leuke dingen ontdekt, de wereld is fantastisch als je Lisa heet. Aangezien ik hier niet op aarde ben om alleen maar voor mezelf te leven (ik ben hier immers om Licht en Liefde te verspreiden), heb ik mijn recente ontdekkingen voor jullie op een rijtje gezet. Lees het, leer ervan en ga het ook doen. (Graag gedaan.)

1) RuPaul’s Drag Race. Hoewel ik al lang wist dat dit bestond en eigenlijk ook al net zo lang wist dat ik het geweldig zou vinden, ging ik het pas kijken omdat Lianne er maar niet over ophield (en omdat ik er pas net achter ben dat het op Netflix staat). Typisch een gevalletje van ‘gelukkig ben ik hier niet eerder aan begonnen, anders had ik het nu niet kunnen bingewatchen’. De eerste twee afleveringen vond ik mwah, maar toen ik de queens eindelijk uit elkaar kon houden (ja sorry hoor, maar ze lijken allemaal op elkaar met al dat haar en al die make-up) vond ik het FANTASTISCH.

(Oh wacht, misschien moet ik nog even uitleggen wat RPDR is: een soort America’s Next Top Model maar dan voor dragqueens. En sowieso veel leuker. Ik bedoel, ze moeten zelf een jurk maken van een gordijn, en een kip spelen, en playbacken om te voorkomen dat ze geëlimineerd worden, en cadeaubonnen voor kersentaart verkopen. Veel beter dan kijken naar 18-jarige meisjes die moeten smizen.)

Ik ben begonnen bij seizoen 2 (1 stond niet online) en heb ‘m nu helemaal uitgekeken. Helaas wist ik al lang wie er ging winnen, want ik ben zo iemand die alles over de kandidaten gaat zitten lezen op internet. Lekker handig, Lisa, wat een licht ben je ook. Maar goed. Nu nog even iets over die kandidaten, aangezien ik daar toch echt even mij ei over kwijt moet: Morgan McMichaels is echt doodeng (of ligt dat aan mij??), Tyra is zowel America’s sweetheart als een overjarige puber uit de hel, Raven is zowel een nare rotvent als een fantastische dragqueen, ik vraag me af of ik de enige ben die Jessica Wild nergens op vind slaan, Jujubee is too sassy to be true, Tatianna is zo schattig en vilein dat ik het bijna niet meer aankan en ik ben verliefd op Pandora Boxx. Ja sorry, kan het ook niet helpen.

Mijn adoratie voor haar is zo groot dat ik niet kan wachten tot dit fitnessprogramma uitkomt. Hoef ik ook nooit meer naar de sportschool. Love my future life, maar echt.

2.Een nieuwe fietsroute naar huis. Dit klinkt misschien als een suffe ontdekking, maar dit heeft mijn levenskwaliteit dusdanig verhoogd dat ik er bijna emotioneel van word. Ik moet namelijk drie keer per week ongeveer een half uur fietsen van mijn huis naar mijn stage (en een half uur weer terug). Ik fiets van Amsterdam-Oost naar Amsterdam-West, wat natuurlijk een hartstikke leuke route is, maar goed, alles wat je zes keer per week ziet wordt saai (m.u.v. RuPaul’s Drag Race, de zon en mijn havermoutontbijt).

Laatst waren ze de boel aan het verbouwen bij Leidseplein en toen moest ik op de terugweg een stukje omfietsen. Ik, de sukkel die overal en altijd verdwaalt (vorige week nog fout gefietst toen ik van het Haarlemmerplein naar de Zeedijk moest, jeujjj), heb toen op gevoel een alternatieve route gevolgd EN BEN IN ÉÉN KEER NAAR HUIS GEREDEN. En deze manier van fietsen was ook nog heel mooi, zo langs de Amstel. Sindsdien neem ik iedere keer deze route op de terugweg. Fietsen door Amsterdam is echt top, op deze manier zie je pas uit hoe groot en divers de stad is. Kan het dan ook aan iedereen aanraden om af en toe eens uit de band te springen en eens rechtsaf te slaan waar je normaal rechtdoor zou gaan.

Nieuw en oud langs de Amstel #amsterdam #amsteldijk #rembrandttoren

Een foto die is geplaatst door Lisa (@vijfkoffiegraag) op

Deze foto was helaas genomen op een moment dat de wolken nét voor de zon gingen, maar ja, ik kan mezelf niet iedere dag voor schut zetten door van mijn fiets te stappen om foto’s te nemen

3. Mijn nieuwe fysio-oefeningen. Ik heb er weer veel en ik doe ze trouw, zodat ik dadelijk weer kan rennen. Mijn benen zien er tegen die tijd wel uit als boomstammen, maar dat kan me niet schelen, dat laat alleen maar zien van hoe ver ik wel niet ben gekomen.

Ik vind die oefeningen eigenlijk best wel leuk om te doen: deels omdat ik het niet erg vind om me op mijn benen te focussen (daar heb ik gewoon meer kracht in dan in mijn armen), deels omdat het fijn is om een doel te hebben waar ik naartoe kan werken. Waarschijnlijk heb ik daarom zo’n hekel aan trainen: ‘wat minder slap worden’ is niet echt een motiverend doel. Weer kunnen hardlopen is dat wel.

Gisteravond (vrijdagavond, voor de late lezers) ging ik rond negen uur naar de sportschool. Het was een nogal lege bedoening daar en ik voelde me terwijl ik stond te squatten net de hoofdrolspeler in een psychologische actiefilm, zo strijdvaardig en gedisciplineerd (terwijl ik eigenlijk gewoon een slappeling ben die alle niet-beenoefeningen afraffelde zodat ze snel weer naar huis kon om nog een aflevering van RPDR te kijken en deze goddelijke sojayoghurt (#nospon) te vreten). Het was prachtig.

Nooit geweten dat je zoveel positieve energie uit een lichamelijk mankement kunt halen. Je zou bijna wensen dat iedereen een verrotte knie had, gewoon, om het geluk van het aangaan van de strijd ook even te ervaren.

12 Comments

Filed under tips en tricks

de leugenachtige waarheid van dagboeken

dagboek reizen quote oscar wilde

Ik hou al jarenlang een dagboek bij. Het begon toen ik een jaar of acht was en ik vooral schreef over mijn extreem hoge cijfers (oh, de basisschool, wat een zalige tijd). In mijn tienerjaren had ik het vooral over iedereen die ik haatte (en dat waren veel mensen, geloof me) en tegenwoordig schrijf ik er alleen in als ik ergens over twijfel (zowel in de categorie ‘Moet ik wel naar dit feestje gaan?’ als in de categorie ‘Zal ik gaan verhuizen?’ als in de categorie ‘HELP WAT IS ER NA DE DOOD?!?!’).

Mochten jullie denken dat ik over deze onderwerpen vast niet zoveel neergekrabbeld kan hebben: dat kan dus wel, ik heb een hoop dagboeken versleten. Niet omdat ik zo vaak schrijf, maar omdat ik al zeventien jaar lang heel regelmatig heel zelden schrijf. (Gaat toch optellen.) Ik ben persoonlijk zeer tevreden met deze frequentie, want weinig schrijven betekent weinig drama. Als mensen zeggen dat ze ‘eigenlijk’ een dagboek ‘zouden moeten’ bijhouden raak ik dan ook altijd een beetje in de war – waarom zou je dat doen als je niet per se heel erg nodig iets kwijt moet? Dwangmatig dagboekschrijven is toch alleen maar zonde van je tijd?

Maar goed, dan denk ik ook weer, ik heb een blog, dus ik heb makkelijk praten. Inmiddels is dit al de 332e post die ik hier publiceer, dus als ik even vergeet wie ik ben, dan heb ik een hoop om terug te lezen. Natuurlijk heeft een blog (of in ieder geval de mijne) weinig te maken met een dagboek, aangezien het punt van een dagboek is dat je iets waars over je leven vertelt en mijn blog dat leven totaal vervormt tot een of andere aaneenschakeling van gênante momenten en hardloopproblemen en militant veganisme. Door het lezen hiervan kom je heus wel wat over me te weten (in het echt val ik ook bijna in slaap op de sportschool), maar je kunt niet lezen over hoe mijn dagelijks leven eruit ziet of over alle gevoelens die ik daarbij heb (en dat is maar goed ook, ha ha ha).

Niet dat mijn dagboek waarheidsgetrouwer is – sinds ik niet meer op de basisschool zit, schrijf ik er zelden als ik me gelukkig voel. Als ik blij ben, heb ik er geen behoefte aan om in mijn dagboek te schrijven, dan ga ik mijn positieve energie (posi enie) wel omzetten in iets anders, in mijn sokkenla opruimen of cassavekroepoek eten of zo. Alleen als ik boos ben, of bang, of twijfel, dan herinner ik me pas weer dat ik dat dagboek heb.

En daar is niets mis mee, want mijn dagboek mijn leven jwz. Het enige dingetje is dat ik soms bang ben dat er een keer iets met mij gebeurt en dat mensen dan mijn dagboeken vinden en dat het dan net lijkt alsof ik een rotleven heb gehad en dat ze dan denken dat ze me nu pas écht leren kennen. En dat ik er dan niet ben om ze te kunnen vertellen dat er nu pas allemaal misverstanden over mij ontstaan. Zou toch lullig zijn.

Nee, als je me dan toch per se door middel van het geschreven woord wilt leren kennen, dan kun je maar beter mijn blog lezen. Da’s wat gezelliger dan mijn dagboek en uiteindelijk misschien ook net nog wel iets meer waar.

13 Comments

Filed under metablog

vegan zijn is…

 photo vegan boodschappen.jpg

Inmiddels eet ik alweer een paar maanden volledig plantaardig (uitgezonderd van die ene keer dat ik zonder het door te hebben in roomboter gedrenkt pitabrood naar binnen schrokte, oeps) en het bevalt me heel goed. Het levert af en toe wat ongemakkelijke situaties op, maar hee, het zorgt ook voor minstens evenveel prachtige gebeurtenissen. Speciaal voor jullie heb ik al deze momenten op een rijtje gezet.

Dus bij dezen: vegan zijn is…

  • verlangens loslaten en erachter komen dat dat helemaal nog niet zo moeilijk is als je jezelf altijd voorhield (een leven zonder kaas is nog steeds een leven, geloof me)
  • supersnel etiketten leren lezen (je bent binnen no time allergenenexpert)
  • stiekem balen omdat je nu eigenlijk niet meer met goed fatsoen naar Boer zoekt vrouw kunt kijken
  • eindelijk behoorlijk leren koken omdat je indruk wilt maken op je gasten (ze mogen immers niet denken dat het veganisme saai is)
  • bij iedere hint van verkoudheid toch stiekem bang zijn dat het door je eetpatroon komt
  • bij iedere hint van superieure gezondheid (lees: niet verkouden zijn) zeker weten dat het door je eetpatroon komt
  • niet meer het vanzelfsprekende gevoel hebben dat je altijd en overal maar in restaurants terecht kunt
  • supergelukkig zijn als een niet-vegan restaurant toch iets te vreten voor je in elkaar heeft geflanst (#dankbaar, of beter gezegd: #nederig)
  • altijd wel iets extra’s bij je hebben, voor het geval dat je belandt in een kantine met niets dan witte broodjes ham en witte broodjes kaas (a.k.a. de veganistenhel)
  • in restaurants totaal geen last hebt van keuzestress, maar thuis des te meer omdat er zo afschuwelijk veel recepten zijn waar je uit kunt kiezen
  • allemaal dingen kopen die je vroeger niets zeiden, zoals seitan, agar-agar en zwart zout, en een serieuze edelgistverslaving ontwikkelen
  • heel veel pure chocolade eten
  • nee maar echt
  • en iedereen maar denken dat je de hele dag megagezond eet omdat je enkel planten verorbert
  • telkens maar weer opnieuw moeten uitleggen dat je iets wel ‘mag’ eten, maar het niet ‘wilt’ eten
  • steeds het zinnetje “Ik vind het heel knap, maar ik zou het zelf niet kunnen” moeten aanhoren
  • na al die keren nog steeds niet weten hoe je daarop moet reageren
  • superontroerd raken door alle lieve mensen die gewoon veganistisch voor je koken, alsof het niks is
  • bananen. Heel veel bananen. Even serieus
  • en hummus, anyplace anywhere anytime
  • altijd weer van vleeseters moeten horen dat je ook kleding draagt die gemaakt is door kinderen in Bangladesh (hoe weet jij waar ik mijn kleren koop dan???)
  • niet zo goed weten wat je nou eigenlijk met je oude leren handschoenen moet doen
  • twijfelen of je er nu al iets van moet zeggen als mensen wilde plannen smeden om gezellig samen te komen met gegrilde vis of dat je je commentaar moet bewaren voor het moment waarop de plannen in een wat concreter stadium zijn
  • eigenlijk niet durven zeggen dat je alleen maar planten eten voor het geval dat je dan weer zo’n veganist lijkt die nergens anders over kan praten
  • je eigen eetpatroon zo chill en normaal vinden dat je soms even vergeet dat je ‘afwijkend’ leeft
  • niet snappen waarom je OOIT dacht dat je dit niet kon
  • heel erg blij zijn dat je ~*lifestyle*~ zo min mogelijk bijdraagt aan dierenleed.

Nog aanvullingen, anyone?

 photo 20150906_150057 2.jpg

Ik zei het toch, bananen

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

31 Comments

Filed under vegashizzle