Author Archives: Lisa

f0ll0w m€ 0n f@c€b00k

 photo vijf koffie graag facebook 2.png

Jaja mensen, geloof het of geloof het niet: na een triljoen jaar bloggen heb ik dan toch eindelijk een Facebookpagina voor Vijf koffie graag aangemaakt. Ik heb me lang tegen dat hele gebeuren verzet, om meerdere redenen. Ten eerste was ik bang dat jullie zouden denken dat ik het hoog in m’n bol had gekregen als ik een Facebookpagina voor mezelf mijn blog aan zou maken (ik bedoel, kom op zeg, wie zit daar nou op te wachten!). Daarnaast zag ik al helemaal voor me dat de pagina alleen geliked zou worden door drie familieleden en dat ik dan totaal voor gek zou staan.

Maar goed, we weten allemaal dat een leven dat wordt geleid door angsten geen leven is, dus nu heb ik dat ding toch maar online gegooid. Omdat het eigenlijk best wel handig is als je me wilt volgen maar geen Bloglovin’ hebt. Omdat ik tot nu toe mijn blogs altijd op mijn persoonlijke profielpagina plugde en mijn vrienden misschien wel helemaal GESTOORD worden van al mijn zelfpromotie (want ik ben meer dan alleen mijn blog! Schijnt). Omdat, nou ja, weet ik veel, ik stiekem wel benieuwd ben naar wat deze pagina gaat brengen.

Op de Facebookpagina zal ik links plaatsen naar nieuwe blogs. Ook ben ik van plan om af en toe wat andere overpeinzingen te plaatsen die te kort zijn voor mijn blog (en wie weet wat nog meer…………….) (ik weet het zelf ook niet hoor) (wat een avontuur dit jemig).

Dus bij dezen: like mijn pagina op Facebook om op een makkelijke manier op de hoogte te blijven van nieuwe updates. Als je daar op zit te wachten tenminste, ik zou je niet iets aan willen smeren waar je ongelukkig van wordt.

7 Comments

Filed under huishoudelijke mededelingen

hoe yoga bijna mijn hardloopcarrière verwoestte

Voor iedereen die ik de afgelopen tijd nog persoonlijk gesproken heb: jullie kunnen stoppen met lezen, want ik ga het wéér over mijn verrotte knie hebben.

Voor iedereen die ik de afgelopen tijd niet persoonlijk gesproken heb: ja hoi, ik heb de laatste tijd dus nogal veel over mijn knie gepraat. Sterker nog, ik ben de laatste tijd geobsedeerd door mijn knie. Ik heb me op mijn blog nog ingehouden, maar echt, even serieus, ik geloof niet dat ik irl uit vrije wil ook maar één ander onderwerp heb aangekaart. Waar het hart van vol zit, etc etc.

Goed, anyway, het zit zo. Het begon allemaal vlak nadat mijn Grote Droom deze zomer in vervulling was gegaan. Die Grote Droom was niet het rennen van een marathon of iets dergelijks, maar het beklimmen van de Notre-Dame. Hebben jullie dat wel eens gedaan? Het is fantastisch, echt waar, vooral als je een Notre-Dame de Paris-freak bent (ik voelde me net Frollo), maar die trappen zijn dramatisch. Heel erg hoog, heel erg smal, heel erg rond. Naar boven was niet zo’n probleem (heb een killerconditie door al dat hardlopen, jwz) maar toen ik naar beneden liep kreeg ik ineens last van mijn knie en niet zo’n beetje ook. Het was dezelfde pijn als die ik anderhalf jaar eerder in mijn andere knie heb gehad en ervoor zorgde dat ik wekenlang moest strompelen en maandenlang niet kon hardlopen.

Ook nu kon ik nauwelijks een stap verzetten zonder enorme pijn. Last krijgen van je knie als je in Parijs bent is trouwens echt een beroerd idee, maar goed, kon ik het helpen. Thuis duurde het even voordat ik weer normaal een trap af kon lopen en weer kon fietsen, maar nadat ik naar de fysiotherapeut was geweest (die me vertelde dat het probleem bij m’n scheve heupen lag), ging het al snel beter.

Tenminste… zolang ik niet probeerde om hard te lopen.

Wat ik niet echt vaak deed. Ik was namelijk een maand voor Parijs begonnen met yoga en ik vond het zo leuk en fantastisch dat ik niet meer rende, alle sporttijd werd opgeslokt door het imiteren van een hangende hond. Toen ik ontdekte dat hardlopen nog niet ging, vond ik het ook niet zo erg: ik bleef mijn fysio-oefeningen doen en ondertussen yogaën en wachten op betere tijden. Zo was het anderhalf jaar geleden immers ook goedgekomen. Af en toe probeerde ik weer een stukje te rennen. Dan had ik weer pijn, dan baalde ik even, dan ging ik maar weer yogaën (totdat ik daar ook geen zin meer in had, toen ging ik met gewichten sjouwen).

hardlopen yoga heup knie

Met m’n joy sparkende yogabroek

Hebben jullie ook wel eens dat je zo druk bent dat je alle belangrijke dingen uit het oog verliest? Dat je ineens beseft dat je al een maand je post niet hebt geopend, drie jaar niet naar de tandarts bent geweest en dat je eigenlijk niet meer zo goed weet hoe je beste vrienden eruit zien? Nou, zo voelde ik me vorige week ineens, toen ik bedacht dat ik al ruim een half jaar (!) last had van mijn knie maar gewoon doorging met mijn studie en stage en me vervelen in de sportschool en al het andere dat bij mijn leven hoort.

Een half jaar, een half jaar! De pijn was niet zo heel erg, maar ondanks het feit dat ik al mijn fysio-oefeningen nog steeds braaf deed, kon ik dus nog steeds niet hardlopen, zelfs niet een paar kilometer. Dat gaat niet meer goed komen, dacht ik. Ik ben te laat. Ik ben voor altijd kapot.

Ik maakte een nieuwe afspraak bij de fysiotherapeut, maar iedere minuut in mijn leven vóór de afspraak was een minuut te veel.

En toen kwam dus het moment dat ik non-stop over mijn kapotte knie praatte en iedereen ermee lastig viel en huilie huilie en wat moet er nou van mij worden? Ik besprak mijn probleem met iedereen die het (niet) wilde horen, werd superemotioneel als iemand suggereerde dat hardlopen misschien niet de ideale sport voor me was en zat continu te vissen naar het zinnetje “Het komt wel goed” (tevergeefs).

Na een eeuwigheid (lees: een week) wachten concludeerde de fysio dinsdag opnieuw dat het probleem bij mijn heupen ligt. Mijn bekken staat nogal scheef (ik ben in stuit geboren en lag als baby tijdenlang in een spreidbroek, maar het is nooit helemaal goedgekomen), ik sta altijd raar en daarom doet mijn knie nu zeer. Volgens haar moest ik gewoon nog wat extra oefeningen doen om de boel te versterken. Ze leek niet erg bang dat ik mijn hardloopschoenen voor altijd aan de wilgen moet hangen.

Voordat ik wegging (mijn jas had ik al aan) had ik toch nog één heel belangrijke vraag: hoe kwam het dat ik nu pas zoveel last had van mijn scheve lichaam? Op de klachten van inmiddels twee jaar geleden na, heb ik nooit een blessure gehad, en ik ren al sinds ik achttien ben. Oké, af en toe had ik wel eens een weekje even ergens pijn, maar het ging altijd vanzelf weer over. Was dit een teken van ouderdom?

Nee hoor, zei de fysiotherapeut. Mijn heupen stonden gewoon jarenlang alsnog wel stabiel, maar er moet iets zijn gebeurd waardoor ze ineens instabiel zijn geworden.
Ik hoefde niet lang na te denken.
Ik wist meteen waar ik een maand voor Parijs mee was begonnen. Iets wat ik eigenlijk het liefst gewoon iedere dag deed, omdat ik het zo leuk vond. Iets wat heel goed is in je lijf lekker soepel maken.
Fakking yoga.

Goed, ik heb nu in ieder geval genoeg nieuwe oefeningen die ik kan doen in de sportschool en ik ben dit keer nog gemotiveerd ook (al zullen de nieuwe oefeningen weinig helpen tegen mijn slappe armpjes). Hopelijk gaat het snel beter en hoef ik dan niemand meer lastig te vallen met verhalen over mijn verrotte knie. Dan ga ik jullie voortaan alleen nog maar vervelen met geblaat over hoe fantastisch hardlopen wel niet is. Ook irritant, maar ja, het leven gaat nu eenmaal niet over rozen, als ik te vervelend word moeten jullie zelf maar gaan yogaën. Word je zen van, zeggen ze.

18 Comments

Filed under hardloopavonturen

#nofitgirl

Sinds januari ga ik naar de sportschool. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, want ik vind er geen hol aan (oh wacht, ik weet wel waarom: ik moet binnenkort mijn progressie bespreken met een trainer en dan wil ik natuurlijk niet voor gek staan, zo ben ik dan ook wel weer. Plus, dat abonnement is superduur dus het minste wat ik kan doen is een #fitgirl worden).

Voor wie denkt dat ik in januari ben begonnen omdat ik pas in 2016 de beste versie van mezelf wilde worden: nee, dat is het niet, het leven liep gewoon zo. (Niet dat ik iets tegen goede voornemens heb, maar laat hier geen misverstanden over bestaan, oké?) Ik moest namelijk beenspieren kweken om mijn verrotte knie te ontzien en bedacht toen dat ik me dan net zo goed meteen een trainingsschema kon laten aanmeten, in de hoop dat ik me dan ooit misschien één keer zal kunnen opdrukken, en nou ja, TOEVALLIG verzon ik dit plan eind december.

Goed, anyway, ik train tegenwoordig dus in de sportschool, maar ik vind het stomvervelend. Dat is pas sinds kort zo. In het begin, toen al die apparaten voor mij nog supernieuw en superspannend waren, dacht ik heel even dat ik mijn Ware Passie had gevonden. Ik gooide mijn hele ziel en zaligheid in een workout, genoot van de spierpijn en baalde ervan dat rustdagen een ding zijn. Al voordat ik klaar was, wilde ik weer. Voor het eerst in mijn leven las ik blogs van #fitgirls en bekeek foto’s van hun gespierde lijven. Ik hoefde zelf niet zo nodig een blokjesbuik, maar omdat ik binnen no time supersterk zou zijn deed ik mijn best om het toch mooi te vinden, want ja, dit was toch mijn voorland hè, ik kon moeilijk Popeye worden maar eruit blijven zien als Olijfje.

Helaas was dit idyllische sportschoolgeluk van korte duur, want na twee weken had ik het wel weer gehad met die apparaten. Misschien kwam het doordat ik te veel oefeningen in één keer moest doen waardoor ik standaard anderhalf uur bezig was, misschien kwam het doordat die bal bij het squatten alle kanten opvloog, misschien kwam het doordat ik duizelig werd van lunges, misschien kwam het doordat mijn zielige armpjes iedere vorm van inspanning haten: ik weet het ook niet. De enige dingen die ik niet verschrikkelijk vind zijn hyperextention hoog (als ik dat doe voel ik me altijd net Dracula), de roeimachine (raak een beetje in trance van dat ding, doet me mijn ellende vergeten) en hip adduction (kan ik gewoon goed dus da’s leuk) (bovendien klinkt het enigszins als alien abduction). De rest vind ik zo saai dat ik er een beetje van moet huilen als ik eraan denk.

Daarom bij dezen, een oproep: hoe doen jullie dit, sportschoolmensen? Ik heb het al eerder gevraagd, maar toen waren alle fitgirls toevallig aan het trainen of zo, want er kwam geen antwoord. Daarom gewoon nog een keer: hoe ga ik dit in godsnaam weer leuk vinden? Moet ik meer afwisselen? Alleen nog maar oefeningen doen die me doen denken aan bovennatuurlijke wezens? Minder zeiken? Of moet ik gewoon accepteren dat ik me nooit ook maar één keertje zal kunnen opdrukken en inzien dat de beste versie van mezelf haar blogs gewoon met slappe armpjes typt?

Gelukkig ben ik dan weer wel gek op paarse havermout

Gelukkig ben ik dan weer wel gek op paarse havermout #clean #vegan

27 Comments

Filed under de ongemakken des levens

een simpel leven

nagellak

Nagellak (nee grapje bloed) (nee grapje haarverf) (maar zo zien mijn handen er wel ongeveer uit na het nagellakken)

Toen ik een jaar of zestien was, kocht ik een boekje genaamd Coach jezelf naar succes. Ik was niet van plan geweest om een zelfhulpboek aan te schaffen, maar het lag in de Donner nogal opzichtig bijna niets te kosten, dus ik kon niets anders doen dan het meenemen. Van het boek is me weinig bijgebleven, behalve dan dat de auteur vroeger hoopte dat ze werd aangereden door een bus zodat ze een paar maanden op bed kon liggen, en dat je, als je een simpeler leven wilt, moet stoppen met het lakken van je nagels.

Dit idee vond ik direct heel intrigerend. Nagellak is namelijk inderdaad behoorlijk zonde van je tijd: eerst moet je het heel netjes en voorzichtig aanbrengen, daarna mag je minutenlang niks aanraken (doe je dat wel, dan zit het spul overal behalve op je nagels), en na één dag ziet het er sowieso al niet meer uit. Moet je alles er weer af gaan halen met van die stinkende nagellakremover. Aangezien ik niet bepaald ben gezegend met een vaste hand, zat mijn nagellak trouwens ook altijd over mijn gehele vingers verspreid, lekker charmant.

Toch bleef ik nog jarenlang nagellak gebruiken (het liefst in subtiele kleuren als knalpaars en zeegroen). Iedere keer als ik dat spul ‘s avonds voor het slapengaan van mijn vingertoppen aan het krabben was, moest ik weer denken aan hoeveel simpeler mijn leven zou zijn als ik er gewoon mee zou kappen.

Want ja, dit onderwerp leefde toch al bij me toen ik tiener was, zelfs al woonde ik nog bij mijn ouders en hoefde ik niets behalve naar school gaan (ik weet ook niet hoe ik mijn leven ingewikkeld kon vinden, maar ik vond het wel) (krijgen jullie nu ook allemaal dit nummer in je hoofd?). En het is nog steeds wel een themaatje, net als bij iedereen tegenwoordig, een ‘te ingewikkeld’ leven is echt iets van deze tijd: we hebben allemaal wel onze projectjes hier en daar, werkmail die ook in het weekend gewoon aankomt, belastingzaken, studeren naast je baan, verre vrienden die je altijd nog wel even kunt mailen… ik ben heus niet de enige die na een dag druk bezig zijn ineens beseft dat ik nog eigenlijk allemaal andere dingen had moeten doen. En als je het net een beetje voor elkaar denkt te hebben, wordt er iemand in je omgeving ziek, krijg je ineens een nieuwe buurman die je ‘s nachts wakker houdt met zijn harde muziek of moet je weer opnieuw beginnen met fysiotherapie vanwege een knieprobleem waarvan je net dacht dat je er voorgoed vanaf was.

We willen allemaal maar minder (waarom denk je anders dat Marie Kondo zo verschrikkelijk populair is?), maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Voor ieder afscheid van een prul of een activiteit lijken er drie nieuwe voor in de plaats te komen, als een soort Hydra van Lerna. Het is tegenwoordig ook zo makkelijk om iets te vinden wat je kan doen, een klusje, een hobby, een vrijwilligersfunctie. Een hele nieuwe levensinvulling is maar een paar muisklikken weg. De overvloed is leuk, maar probeert desondanks onze hoofden eraf te bijten.

(Lekker dramatisch gezegd, zo erg is het natuurlijk niet, we zijn allemaal heel druk, druk maar o zo gelukkig, laat daar geen misverstanden over bestaan!)

Dit resulteert in verplicht mediteren en overwerkyoga (zoals beschreven in dit goede, iets te herkenbare artikel). Als iemand nog zwaardvechttips heeft, hoort ik het dan ook graag. Maar goed, op drukke momenten kan ik tenminste dankbaar zijn dat ik tegenwoordig geen rekening hoef te houden met hoe mijn vingers eruit zien: met nagellakken ben ik na al die jaren nu eindelijk gestopt. Het was de beste beslissing OOIT.

17 Comments

Filed under tijdmanagement

thuiskomen en terugverlangen

Ik heb er altijd zo’n hekel aan als andere mensen dit zeggen, maar ik ga het toch doen: ik word oud. Dat merk ik aan alles. Zo is mijn lievelingsfilm (Velvet Goldmine) al zeven jaar mijn lievelingsfilm en heb ik mijn tweede lievelingsfilm (Interview with the vampire) al bijna tien jaar geleden voor de eerste keer gezien. Ik ben al langer van de middelbare school af dan dat ik erop heb gezeten. Ik heb maar zeer weinig vrienden die ik korter dan vijf jaar ken. Patrick Wolf is hier jonger dan dat ik nu ben. Ooit woonde ik in Parijs, maar deze periode is tegenwoordig niet meer iets heftigs dat ik net achter de rug heb, maar iets dat officieel tot mijn verleden behoort.

Nu behoort alles wat voorbij is tot je verleden, maar vergis je niet: er is een groot verschil tussen net-verleden en verleden-verleden. Toen ik pas terug was uit Parijs, dacht ik dat ik overal Eiffeltorens en zwervers zag en was ik een beetje beledigd wanneer kennissen niet meteen over mijn terugkeer begonnen – alsof ik niet een half jaar in het buitenland had gewoond, maar alsof ze me gewoon toevallig een tijdje niet hadden gezien. Nu klinkt dit supersuf (want iedereen en z’n bejaarde buurvrouw gaat tegenwoordig een paar maanden naar de andere kant van de wereld, daar kijkt niemand langer dan drie seconden van op) (jup, ik heb door hoe geprivilegieerd en cru dit klinkt), maar toen voelde mijn tijdelijke afwezigheid Heel Erg Bijzonder En Heel Erg Urgent. Voor mij dan.

Inmiddels zijn er weer zoveel andere dingen gebeurd die mijn Franse herinneringen geheel of gedeeltelijk hebben verdrongen. Nieuw werk, liefde van mijn leven ontmoet, stage gelopen, oma’s verloren, afgestudeerd, nieuwe toekomstplannen, weer een nieuwe stage, verhuisd, nieuwe sporten uitgeprobeerd, mijn eetpatroon omgegooid… enzovoort enzoverder. Het leven gaat door, en Parijs wordt steeds minder mijn stad, natuurlijk nooit helemaal niet maar wel minder dan toen het nog maar net verleden tijd was, hoe je ‘t ook wendt of keert.

Dat is natuurlijk iets goeds, want het zou treurig zijn als ik het op mijn veertigste nog steeds alleen maar zou hebben over die paar maanden uit mijn leven, alsof dat het belangrijkste is dat ik ooit heb meegemaakt. Dat is het namelijk niet, en mijn verhalen over mijn Parijstijd hebben inmiddels alweer een hoog oma vertelt-gehalte. Maar toch, toch toch toch, toch is het ook wel een beetje jammer dat de tijd niet even stil had kunnen blijven staan op toen het nog maar net voorbij was. Het had namelijk ook wel wat, dat thuiskomen en terugverlangen.

Studeren in Parijs

Foto: Muh Vadur

9 Comments

Filed under studie in buitenland