Author Archives: Lisa

by | February 8, 2016 · 14:13

hee hallo lisa hoe gaat het met je

Omdat jullie dat natuurlijk allemaal willen weten maar er niks over durven te vragen (stel ik me zo voor, ik kan nogal intimiderend zijn), zal ik het maar gewoon ongevraagd vertellen, puntsgewijs, wel zo makkelijk, zowel om te schrijven als om te lezen:

  • Ja, prima hoor, bedankt voor de interesse.
  • Ja, met mijn studie en stage gaat het goed en ik vind alles nog steeds leuk (maar ik ben altijd bang om iets onprofessioneels te zeggen als ik erover schrijf, dus ik hou er meteen maar weer over op).
  • Ja, ik leef nog steeds la vida loca in Oost (ben ik trouwens de enige die dit nummer HEEL ERG LEUK vind?).
  • Ja, ik eet nog steeds veganistisch, en nee, ik heb eigenlijk nooit trek in kaas.
  • Ja, mijn relatie is nog steeds fantastisch, zelfs ondanks het bovenstaande (kun je nagaan!).
  • Ja, ik heb het wel druk, zelfs al lees je tegenwoordig altijd en overal dat druk zijn iets voor sukkels is. Ik ben ook best wel een sukkel, vandaar.

Goed, klaar met algemeenheden, nu over naar de sappige details (ahum):

  • Omdat ik nog steeds niet normaal kan hardlopen zonder dat mijn been eraf valt, ben ik aan het begin van 2016 maar begonnen met trainen in de sportschool. De eerste drie keer vond ik het SUPERLEUK, maar inmiddels val ik al in slaap als ik eraan denk. Beetje vervelend, vooral omdat ik precies hetzelfde heb doorgemaakt met yoga (hoewel het daarbij langer duurde voordat ik het saai begon te vinden). Hoe houden jullie dat vol, mensen? Nu niet zeggen dat hardlopen kennelijk mijn enige p@$$ie is en ik moet wachten tot ik dat weer kan, want ik wil het probleem graag bij de wortel aanpakken.
  • Ik was gisteren met Anne-Fleur in een toko in Utrecht en daar stuitten we semi-spontaan op zwart zout. Zwart zout is bedoeld om gerechten een ei-achtige smaak te geven. En geloof me op niet, het werkt. Het is echt idioot. Zwart zout smaakt dus EXACT hetzelfde als ei. En het was echt 1 euro of zo! Red de kippen, koop zwart zout!
  • Dit weekend zag ik de documentaire Capturing the Friedmans (staat hier online), over een gezin waarvan de vader en jongste zoon worden beschuldigd van seksueel misbruik. De beschuldigingen zijn eigenlijk te bizar om waar te kunnen zijn, maar… die familie is dat ook. Hele interessante (maar nare) documentaire, vooral omdat hij bestaat uit een heleboel homevideo’s waarop de gezinsleden aan het ruziën zijn (!), waardoor de kijker automatisch gaat nadenken over hoe de waarheid wordt geconstrueerd.
  • Over films gesproken, ik heb vorige week ook weer Legends of the fall gezien en volgens mij snapte ik hem nu pas voor het eerst echt. (Dit is niet zo omdat het zo’n ingewikkelde film is, maar omdat ik de vorige keren dat ik ‘m keek gewoon jong&onnozel was.) Ik weet niet of ik hem zou aanraden want eigenlijk vind ik hem melodramatisch en over the top-Amerikaans en bovendien duurt-ie te lang, maar toch heb ik nu alweer zin om ‘m te kijken.
  • Ik weet niet of ik dit al had verteld, maar mijn goede voornemen voor 2016 was dat ik nieuwe muziek ging ontdekken in plaats van altijd maar alleen dezelfde oude meuk te luisteren. Dit is jammerlijk aan het mislukken. Ik luister de laatste tijd serieus alleen nog maar Placebo (weer, niet nog steeds) en Indochine. Om en om, ja. No shame in my game (dit is momenteel mijn lievelings van Placebo, en dit van Indochine, hoewel ik dit nummer ook weer helemaal heb herontdekt).
  • Speaking of no shame in my game: ik wil dus echt ontzettend graag het boek van Annemerel hebben maar ik heb het nog nergens gespot en ik ga KAPOT van verlangen naar dat boek. Zelfs terwijl ik nooit meer hardloop. (Met ‘no shame in my game’ verwijs ik even naar Annemerel omdat die dit altijd over haar muzieksmaak zegt, maar op zich kan het ook wel slaan op het feit dat ik zo’n hysterische fangirl ben).
  • EN ROOS VAN RIJSWIJKS BOEK IS OOK BIJNA UIT IK BEN ZO BENIEUWD.
  • Heb ik het nou alleen over films, muziek en boeken? Nee, ik had het ook nog over sport en over eten, wel blijven opletten. Jullie denken toch niet dat ik geen leven heb? Ik voer heus nog wel eens wat uit, dingen met vrienden (ja heus) en schrijven (ik ben aan een verhaal bezig en het telt al 30.000 woorden, omg) en zo. Maar goed, op dit moment vreet mijn studie heel veel tijd en energie, dus om me een beetje mezelf te houden luister ik dus de hele dag naar Placebo (nog één luistertip dan – sorry Dionne).

P.S. Mijn blogdinnies zijn awesome, vooral Laura.
P.P.S. Mijn andere dinnies, naar wie ik niet kan linken omdat nu eenmaal niet iedereen z’n ziel verkoopt voor een beetje aandacht op internet, zijn net zo awesome.

23 Comments

Filed under leven

Tagged as ,

by | February 1, 2016 · 18:34

mijn hoofd, de eerstejaarsstudenten en het hondje

Ik heb last van concentratieproblemen. Altijd al gehad, geloof ik. Op de basisschool wist ik tijdens het gezamenlijk lezen nooit waar we waren, omdat ik in mijn gedachten mijn Rollercoaster Tycoon-imperium aan het uitbreiden was of me zorgen maakte over de verspreiding van mond-en-klauwzeer bij varkens. Toen ik, eenmaal op de middelbare school, aan mijn broertje vroeg hoe hij in vredesnaam nog voldoendes kon halen voor geschiedenis terwijl hij nooit leerde, zei hij dat hij gewoon goed oplette in de les en zo genoeg meekreeg. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing: waren er serieus mensen die konden opletten bij geschiedenis? En waren deze mensen ook nog eens familie van mij?

(Je mag het best ironisch vinden dat ik nu voor de klas sta, hoor. Ik vind het zelf vooral handig: als ik een modelleerling was geweest, zou ik niet zo vaak positief verrast worden door de oplettendheid van leerlingen.)

Ook nu ik supervolwassen ben, zijn mijn gedachten nog altijd overdreven actief. Als ieder hoofd een feestje was, was die van mij er eentje met alleen maar eerstejaarsstudenten die pas sinds een paar maanden legaal mogen drinken en dus alles onderkotsen. (Ziet u het voor u?) Het is nogal chaotisch en vaak vermoeiend, maar in ieder geval niet saai – er is altijd wel iemand om mee te praten, bestaand of niet-bestaand (ik prefereer het laatste, want door die fictieve babbeltjes met bestaande mensen raak ik later wel eens in de war: hebben we dit gesprek nou echt gehad, of heb ik het gewoon verzonnen?).

Natuurlijk ben ik niet de enige ter wereld met deze problemen en hoef ik niet helemaal zelf te verzinnen hoe ik mijn hoofd een beetje rustig moet krijgen. Ik heb dan ook alles uit de handboeken geprobeerd om die bezopen studenten weg te krijgen. Meditatie hielp een tijdje, maar hoe vaker ik het deed, hoe minder effectief het leek. Yoga werkte ook even, en goed ook – ik vond die poses in het begin zo ingewikkeld dat ik niets anders kon dan me volledig concentreren op wat mijn yogaleraar van me verlangde. Na iedere les voelde ik me bijna zweven, zo licht was ik door de afwezigheid van partyruis. Een paar maanden later begon ik dat hele downward facing dog-gebeuren wel een beetje onder de knie te krijgen, waardoor er weer ruimte ontstond voor gedachten. Dat kleine kiertje veranderde al snel in een groot gapend gat waardoor alle weggestuurde studenten lachend terug naar binnen klommen.

Iemand vertelde me dat ik mijn aandacht moet zien als een  jong hondje dat overal op af wil rennen, maar dat moet leren om netjes bij mijn voeten te komen liggen. Ik moest meteen denken aan het hondje van een vriendin van me, dat, toen ik gehurkt zat om haar te aaien (het hondje, niet de vriendin), op mijn schoot kwam zitten. Het was een oncomfortabel maar wonderschoon moment, aangezien honden normaliter een natuurlijke afkeer van me hebben (net als baby’s) (nu was dat hondje zo klein dat hij meer op een konijn leek, maar toch.) Ik wilde het, toen het onderwerp ‘honden’ werd aangesneden, direct liever hebben over wat voor overwinning het was dat ik gewoon geconnect heb met een hond, maar goed, dat is een beetje ongepast als iemand je probeert te helpen met je concentratieproblemen, dus vertelde ik dit hem maar alleen in mijn gedachten.

Op een dag gaat het me lukken, op een dag ben ik de studenten en het hondje de baas en zal er wat rust in de tent komen (doet dit jullie ook zo denken aan Villa Volta???). Echt, heus, sowieso. Maar het gaat nog wel even duren, ben ik bang. Tot die tijd blijft het lekker druk, lekker vermoeiend, maar in ieder geval niet eenzaam, want ik kan er altijd met iemand over praten – al is het maar in mijn hoofd.

11 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

Tagged as , ,

by | January 25, 2016 · 21:14

big magic (of: mijn haat-liefdeverhouding met elizabeth gilbert)

 

Heb ik jullie wel eens het verhaal verteld van mijn moeder die Eten, Bidden, Beminnen (Eat Pray Love) van me wilde lenen? Dat verhaal waarin ik zei “Doe het niet, je gaat het haten!”, waarop zij zei “Nou ik wil het toch lezen!”? Dat verhaal over hoe ze het boek op weg naar Frankrijk het liefst uit het autoraam had gegooid, omdat ze het zo dramatisch slecht vond?

Oh wacht, dit verhaal heb ik inderdaad al verteld, maar ik vind het een leuke anekdote en jullie onthouden heus niet alles wat ik ooit heb geschreven, dus jullie krijgen ‘m gewoon opgewarmd opgediend. Laat ik er nog maar eens opnieuw aan toevoegen dat ik zelf een hele complexe relatie heb met dit boek: aan de ene kant vind ik het FANTASTISCH en krijg ik hierdoor superveel zin om me misselijk te vreten aan pasta arrabiata en te gaan mediteren tot ik een blauwe geest zie, maar aan de andere kant vind ik de grapjes stom en dat spirituele gedoe dat maar all over the place gaat tenenkrommend. Kijk, ik wil me best openstellen voor een beetje hocus-pocus, maar die hocus-pocus moet dan wel enigszins consequent blijven. En geloof me, mijn blogschema is nog consequenter dan EPL.

Goed, op naar het volgende onderwerp. Ik weet niet of jullie het weten, maar de schrijfster van EPL, Elizabeth Gilbert, heeft een tijdje geleden een boek uitgebracht over creativiteit, Big Magic. Hierin schrijft ze over hoe je als gewone brave burger meer creativiteit in je leven kunt brengen. Het boek staat vol tips als “Blijf gewoon stug doorschrijven als je werk ergens wordt afgewezen, dat heb ik ook gedaan” en “Probeer je geschrijf niet te zien als je echtgenoot, maar als je stiekeme minnaar” en “Probeer niet financieel afhankelijk te worden van je creativiteit, want dan kun je niet meer onbekommerd creatief zijn” en “Als je oud bent en je je gefrustreerd voelt omdat je nog geen literair succes hebt, stop er dan mee, want je wordt er duidelijk niet gelukkig van” (waar ‘schrijven’ staat kan trouwens ook ‘schilderen’ staan, of ‘kunstschaatsen’, of ‘kabouterhuisjes knutselen’, of wat dan ook).

Allemaal leuke een broodnuchtere adviezen. Ik ben dan ook zeer blij dat ik dit boek heb gevraagd voor Kerstmis (ik zei tegen mijn moeder “Ik durf dit bijna niet uit te pakken waar jij bij bent!” en mijn moeder zei: “Ik wil het ook wel eens lezen!” waarop ik zei: “Doe het niet, je gaat het haten!” waarop zij zei “Nou ik wil het toch lezen!”).

Helaas is ook dit boek niet alleen maar leuk, want gek genoeg kon Gilbert het toch weer niet laten ook hierin weer een paar spoken te stoppen. Het beste voorbeeld: volgens haar is creativiteit letterlijk magisch (“In de Zweinsteinse betekenis van het woord”). Haar theorie: ideeën zweven door de lucht, tot ze iemand vinden die iets met ze wil doen, en als diegene weigert (dus als je te lui bent om een kunstwerk te maken naar aanleiding van je fantastische ingeving (die je dus niet aan jezelf te danken hebt, maar die jou gewoon is aan komen waaien)), dan zweeft het idee weer naar iemand anders die er wat dankbaarder mee omgaat (VERDIEND!!!). Het klinkt prachtig, maar is natuurlijk totaal idioot. Hoezo ben jij zo speciaal dat een idee jou kiest uit zeven miljard mensen? En hoeveel mensen is-ie al langsgegaan voordat hij het bij jou probeerde? Wat voor wanhopige afgelikte boterham is dat idee wel niet?

Volgens Gilbert verlaten ideeën je dus als je ze geen aandacht heeft. Haar zou dat ook zijn overgekomen toen ze een boekidee over het kappen van regenwoud in Brazilië verwaarloosde. Dat idee heeft ze toen per ongeluk doorgegeven aan de schrijfster Ann Pachett, want die bleek later bijna exact hetzelfde boek geschreven te hebben als dat boek dat Gilbert niet schreef. Hoe het idee volgens Gilbert is overgelopen?

Met een kus tijdens een paneldiscussie over bibliotheken.

Jep. Er stond niet bij wie waar precies kuste, dus het kan van de ene op de andere lichaamsopening zijn gegaan, maar het lijkt me dat ze d’r toch gewoon op d’r wang kuste, dus hoe dat idee dan zo van het ene in het andere lijf terechtkomt is mij een raadsel (tenzij je poriën meetelt als lichaamsopeningen).

En dan moeten jullie bedenken dat deze vrouw wel van haar creativiteit kan leven.

Maar goed, net als dat Eat Pray Love er mede voor gezorgd heeft dat ik ben begonnen met yoga, zit ik nu toch voor de eerste keer sinds meer dan een maand een blog te typen. En dat is ook wat waard.

12 Comments

Filed under boeken

Tagged as , , , ,

by | December 14, 2015 · 19:19

een vervelende rotblog (over varkens)

Laat ik deze blog maar eens beginnen met het aanbieden van mijn excuses, niet voor de radiostilte, maar voor het feit dat ik zo’n vervelend rotmens ben. Zo, hebben we dat ook weer gehad. “Waarom ben jij zo’n vervelend rotmens, Lisa?” Nou, omdat ik nou nooit meer eens een lekker gezellige blog schrijf waarin ik mezelf belachelijk maak, maar het in plaats daarvan alleen nog maar heb over dode dieren. Om gek van te worden, joh.

Ik wil er eigenlijk ook niet over schrijven, maar soms moet je nu eenmaal doen wat je moet doen.

Afgelopen weekend was ik met mijn familie in een huisje op de Veluwe. Het was hartstikke leuk. Op zaterdag gingen we naar Elburg. Buiten de poort zagen we sportvissers en deed ik mijn best om ze niet in het water te duwen (ik ben zo’n militante heks) (dit was dus een grapje hè) (je weet maar nooit). Binnen de poort zagen we een varken aan het spit dacht ik even dat hij van plastic was, want ja, een varken zo open en bloot dood, dat kan toch niet? We weten inmiddels allemaal dat varkens zeer lieve en intelligente beesten zijn (vele malen intelligenter dan honden en katten) en kijken naar zo’n lijk moet iets te veel gewetenswroeging oproepen bij winkelend publiek. “Dit eten jullie dus,” riep ik naar mijn gezelschap, expres veel te hard, want ik ben dus zo’n irritante betweter die graag onschuldige burgers confronteert met wat ze niet willen horen.

Flash forward naar maandagochtend. Ik lees in De Tweeling (ja, ik moest dat boek toch ooit lezen, nee, het is niet per se een aanrader, maar ook niet echt heel slecht of zo) over opstandelingen die in de Tweede Wereldoorlog in nazi-Duitsland aan vleeshaken werden gehangen. Alsof het dieren waren. Ik moet denken aan biologische boeren die zeggen dat ze houden van hun vee. Om een of andere reden kan ik dat niet vereenzelvigen met vleeshaken. Worden in Saw niet ook mensen aan vleeshaken opgehangen?

Nu weet ik dat wat er gebeurt in Saw weinig te maken heeft met de realiteit maar het gaat om het beeld – vleeshaken, geslacht worden, een leven dat niets waard is behalve een beetje plezier voor diegene die de macht heeft (= de vleeseter/Jigsaw).

Goed, het is nog steeds maandagochtend, en ik leer voor een aankomend tentamen maar ja ik ben al lang bezig en ik heb al een heel weekend niet naar het nieuws gekeken. Op AT5 lees ik een artikel over een hipstertent die doodsbedreigingen kreeg vanwege een varken dat aan een spit hing (…….). Ik ben een beetje late for the party want de commotie is al lang voorbij het vlees is reeds op, maar ik klik toch op de Facebookpagina van het event en word misselijk van de manier waarop het dode varken wordt goedgepraat:

Eens in de zoveel tijd is het weer tijd om met je neus op de feiten te worden gedrukt. Dit is niet de vleeswaren-afdeling van de Albert Heijn. This is real f*cking life. Zo echt dat we een echt varken aan een echt spit rijgen boven een echt vuur. Dit doen wij niet uit disrespect. Wij houden oprecht van dit varken.

??????????????????????????????????????????????????????????????????????????

Hoe kun je in godsnaam zeggen dat je oprecht van iets houdt dat je doodmaakt en wiens lijk je tentoonstelt? Waar zit hier de liefde? Liefde heeft niets te maken met je geliefden ombrengen en ze opeten. Anders kun je je poes (of je moeder) ook wel ff boven een vuurtje roosteren. Ze heeft toch een goed, liefdevol leven gehad? Echt veel beter dan de dieren die bij de AH in de schappen liggen hoor. Kijken naar dat ronddraaiende vlees van poekie en het op internet zetten is echt niet disrespectvol hoor. Da’s liefde.

En “This is real f*cking life?” What does that even mean? Is het echte leven dat je naar dode dieren moet kijken? Zijn kikkererwtenburgers alleen te vinden in The Matrix? Ik weet wel dat dit bericht voornamelijk is gericht aan mensen die kiloknallers kopen en toch boos worden vanwege een varken aan een spit, en dat is ook best dom, waarschijnlijk is dit varken minder slecht af dan de meeste dieren die voor consumptie worden gedood. Dit betekent echter niet dat dit varken niet slecht af is. Het gaat niet goed met dit varken. Kijk dan naar ‘m. Is hij lekker door de modder aan het rollen? Nee, dat is hem ontnomen omdat mensen meer waarde hechten aan hun smaakpapillen dan aan zijn leven.

(En er is een reden waarom mensen niet willen weten waar hun vlees vandaan komt en die reden is dat het walgelijk is en tegen de menselijke natuur in gaat. Daarom kijken mensen weg. Omdat ze diep in hun hart wel weten dat het niet oké is.)

Wij hopen vanuit het diepst van onze ziel dat ook hij gelukkig is geweest in deze rollercoaster called life. Wij zien het dan ook als een eer dat wij hem mogen consumeren en zullen door de manier van bereiden extra stilstaan bij hetgeen dat vlees echt is: een ooit levend organisme. 

??????????????????????????????????????????????????????????????????????????

Newsflash: je hoeft geen vlees te eten! Je kunt het ook gewoon niet doen! Het is geen eer om vlees te mogen eten, vlees kopen maakt je direct verantwoordelijk voor dood en pijn (en voor het slopen van het milieu, was ik bijna vergeten). Leuk dat je hierbij stil wilt staan, maar sta dan ook meteen even stil bij het feit dat je ook andere dingen had kunnen doen met je zondagmiddag dan lijken consumeren: een boswandeling maken, naar een museum, tempeh marineren, dat soort dingen.

Niet voor de lol een wezen eten dat niets liever wilde dan verder leven.

 

 

“If we are not given the option to live without violence, we are given the choice to center our meals around harvest or slaughter, husbandry or war. We have chosen slaughter. We have chosen war. That’s the truest version of our story of eating animals.

Can we tell a new story?”

― Jonathan Safran Foer, Eating Animals

24 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

Tagged as , ,

by | November 8, 2015 · 12:45

veganistische praktijken (ja ik ben dus om)

Welkom allemaal en excuses voor de radiostilte. Ik had het druk met van alles en nog wat, waaronder mijn schreeuwende geweten. Ja, mijn geweten schreeuwde. En niet eens zachtjes hè, nee gewoon keihard. Ik heb er nog steeds hoofdpijn van.

Het zit zo: ergens in een aprilnacht van dit jaar lag ik wakker. Ik lag wakker en ik maakte me zorgen over het feit dat er nog steeds mensen zijn die vrijwillig dode dieren eten. Ik snapte er niks van. De vee-industrie is ontzettend gruwelijk en wreed en verwoest de aarde. Ik at zelf al negen jaar geen vlees en vis meer, maar ondanks mijn goede voorbeeld bleef iedereen om me heen gewoon kipschnitzels kopen, alsof ze van honger zouden sterven wanneer ze kozen voor een plantaardig alternatief. Er ging iets grondig mis, maar wat dat precies was, wist ik niet.

En toen kreeg ik een gek ideetje. Voordat ik ga vertellen wat, moet ik eerst iets bekennen: ik ben niet heilig. Daar zijn heel veel redenen voor (heeel veel) (nee maar echt), waaronder dat ik nog steeds zuivel en eieren at, terwijl deze industrie ook zorgt voor pijn en dood. Haantjes worden levend door de versnipperaar gegooid, kalfjes en hun moeders worden genadeloos uit elkaar gehaald, dieren die niet genoeg eieren of melk produceren worden ook gewoon doodgemaakt. Veganist worden was echter nooit een optie voor me, omdat ik dacht dat het dramatisch moeilijk zou zijn.

Maar die nacht dacht ik: misschien moet ik het gewoon doen. Misschien moet ik niet zoveel kritiek hebben op anderen en zelf gewoon handelen naar wat ik weet dat juist is. Misschien moet ik gewoon fulltime herbivoor worden. De volgende dag las ik (toevallig, echt!) een blogpost van Fleur over dit onderwerp. Het was een beetje alsof het universum dit expres had gedaan.

Yup, zo was ik

Yup, zo was ik (bron)

Sindsdien is mijn leven een tikkeltje veranderd. Ik koop geen kaasblokjes meer, maar kikkererwten. Geen gewone yoghurt, maar sojayoghurt. Geen stroopwafels, maar punseliekoekjes. Het is niet moeilijk, maar soms wel wat gedoe, vooral in het begin. Inmiddels loop ik mijn rondje door de supermarkt gelukkig alweer met mijn ogen dicht en de snelheid van het licht. Buiten de deur is het minder makkelijk: de opties zijn beperkter en ik wilde het anderen niet lastiger maken door te zeggen dat ik iets niet kon eten. Dan stopte ik dus maar weer een stuk taart in mijn mond, gewoon, omdat het makkelijker was dan om het niet doen.

Vaak dacht ik: ik kap ermee, ik word veganist. En dan duwde iemand ineens weer een broodje kaas onder m’n neus en at ik het toch maar op. Dan dacht ik weer: ik kap ermee, ik word veganist. En dan was ik ineens in een restaurant zonder vegan toetjes. Het was een leerproces, laten we maar zeggen, en mijn grens verschoof niet zo snel, maar hij verschoof wel.  Want na een paar maanden begon ik mensen ineens in te lichten over mijn lastige eetgedrag en restaurants te bellen met de vraag of bepaalde dingen op de kaart helemaal plantaardig waren of niet. En toen dacht ik ineens: hee, volgens mij ben ik een soort van veganist geworden!

BronnnnBron: vegansidekick.com

Het duurde even, maar dan heb je ook wat, laten we maar zeggen. Mijn beren op de weg waren als volgt:

  1. Zoals ik al zei: ik wilde anderen niet lastigvallen. Samen met een veganist eten is best wel veel lastiger dan samen met een vegetariër eten. Maar wat is nou belangrijker, makkelijk zijn of leven naar je principes? Ik eet niet plantaardig om mijn eigen geweten te sussen, ik wil dat de wereld verandert, ik wil dat er een einde komt aan de wanstaltige praktijken die er nu met dieren worden uitgevoerd. Dan heeft het geen zin om braaf te knikken en te lachen en doen alsof je het prima vindt om de producten uit deze industrie te consumeren. Bovendien: alleen mijn vriend eet vaak met mij samen, andere mensen merken zeer weinig van mijn eetgewoonten.
  2. Ik was stiekem toch wel bang dat het ongezond zou zijn. Er is zo’n vrouw die de hele tijd boeken schrijft over dat veganisme haar rug heeft verwoest enzo, huilie huilie paleo. Best wel eng, toch? Je hoort wel vaker zulke verhalen – maar tegelijkertijd hoor ik ook veel verhalen van mensen die al decennialang veganist zijn en nooit griep krijgen. Daar ga ik liever op af. Vooral ook omdat die vrouw met die zielige rug als veganist al direct klachten kreeg. Hallo, misschien moet je dan even je bloed laten prikken of zo. Het was niet zo alsof ze dacht dat ze geweldig gezond was en dat die rug toen ineens in elkaar stortte. Ik voel me prima, en ik hou panisch in de gaten of ik me prima blijf voelen.
  3. Ik vreesde dat mijn levensgeluk erop achteruit zou gaan. Ik had geen idee hoe ik moest leven zonder M&M’s. Er is weinig waar ik zoveel van hou als van M&M’s, zelfs al is mijn telefoon een keer gestolen in de M&M’s World Store. Ik vond het niet eerlijk om mezelf zulke lekkere dingen te ontzeggen, terwijl iedereen om me heen het wel gewoon mocht eten.
    Maar goed, in de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat ik de tijd mee heb. Er komen steeds meer plantaardige producten op de markt, steeds meer restaurants hebben vegan opties op het menu (er is in Amsterdam zelf een pizzeria waar je ook kunt kiezen voor vegan kaas!), en het internet staat vol met recepten voor hoe je zelf dingen vegan kan maken – van fancy chocoladerepen tot een tofu-omelet dat echt naar ei smaakt. Ik doe dat soort dingen nooit, maar het idee dat het kan, is geruststellend genoeg om de dierlijke producten te laten staan.

Hoe meer ik erover las en hoe meer ik nadacht, hoe meer mijn eigen tegenargumenten van tafel werden geveegd. Ik kan nu alleen nog maar doen wat logisch is, en wat ondertussen al gewoon best wel normaal aan het worden is – als ik kijk op Facebook en Instagram zijn er ZOVEEL mensen die veganistisch leven! Dat doet me goed. Het wordt mainstream. Ik bedoel, we hebben tegenwoordige vegan restaurants, de blog van De Groene Meisjes is superpopulair, en bij de Jumbo verkopen ze nepkaas van Willemsburger. Het is een goede tijd om veganist te zijn. Sterker nog: ik heb geen excuus meer om het niet te doen.

Er zijn nog zoveel andere dingen die ik er nog over wilde vertellen – over wat ik allemaal wel eet (spoiler: heel veel), over leer, over make-up, over handzeep, over nee zeggen en nog veel meer, maar ik bewaar dit voor andere keren, want ik moet nu even varkens knuffelen (grapje ik ga gewoon studeren). Voor wie er nu al verder over dit onderwerp na wil denken raad ik deze Facebookpagina aan – de stripjes zijn wel heel negatief tegenover vleeseters (de meeste mensen in mijn omgeving reageren gelukkig wel wat chiller) maar ze zijn wel  zeer treffend (en grappig). Oh, en de documentaire Cowspiracy (staat gewoon op Netflix), waarin duidelijk wordt gemaakt hoe de vee-industrie onze planeet verwoest, en waarom hier niet meer tegen wordt gedaan.

35 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

Tagged as , , , ,