Author Archives: Lisa

ik schrijf ook wel eens een verhaaltje

Vroeger las ik nooit beautyblogs. Het interesseerde me niks, al dat gebazel over de hoeveelheid pigment in een of andere te dure foundation. Had die informatie ook helemaal niet nodig. Ik rockte mijn uniform van onzorgvuldig aangebrachte grijze glittereyeliner al bijna een decennium en vond het wel prima zo.

Maar ja, hoe verder ik afdwaal in de donkere krochten van het internet, hoe meer blogs ik lees waarvan ik voorheen nooit wist dat ze me interesseerden. Zoals beautyblogs, dus. De blogs zelf vind ik nog steeds niet echt leuk, maar de personen erachter vind ik mateloos fascinerend. Vooral die meisjes die een écht grote blog runnen, die gewoon hun huur betalen door make-up uit te proberen, te schrijven over bodylotion en hun dagelijks leven op YouTube te zetten. Dat laatste vind ik nog wel het allerinteressantst. Hoe kun je de hele dag met een camera in je hand lopen zonder compleet door te draaien? Ik bedoel, ik krijg het niet eens voor elkaar om iedere dag een Instagramfoto te plaatsen.

Ook heel boeiend: de devotie van de beautybloglezers. Volgens mij bestaan er geen trouwere fans dan de fans van meisjes die vooral uitblinken in het netjes opdoen van oogschaduw. En ja, ik schaar mezelf ook onder deze door liefde verblinde lezers – als iemand van jullie het waagt om iets onaardigs te zeggen over Essie Button, zullen er fietsbanden lek worden gestoken.

Enige tijd geleden besloot ik mijn fascinatie voor beautybloggers om te zetten in een verhaal voor Killer Magazine. Killer is een (nog steeds redelijk) nieuw tijdschrift waar alles in staat dat je in andere bladen miste. In het nieuwste nummer vind je bijvoorbeeld artikelen over de rare dingen die lesbiennes te horen krijgen van (hopelijk) goed bedoelende hetero’s, wat er gebeurt als je 24 uur lang  op Schiphol probeert te verblijven en een fotoserie met afgedankte matrassen. Klinkt goed, toch? Oh ja, en er staat dus ook een of ander raar verhaal over een beautyblogger in.

Je kunt Killer gratis meegrissen op verschillende plekken in Amsterdam (voor exacte locaties moet je de Killer-Instagram in de gaten houden) maar je kunt het laatste nummer ook gewoon hier online lezen. Kun je die awesome tekening die Kim bij mijn verhaal maakte meteen in kleur bekijken.

Ben erg benieuwd wat jullie van het verhaal vinden! Indien dit iets negatiefs is, mag je het ook zeggen. Ik beloof dat ik je fietsbanden met rust zal laten.

21 Comments

Filed under internet

we gingen dus naar wheatus

wheatus concert melkweg amsterdam

Spoiler: na het concert gingen we met de zanger op de foto

Kennen jullie het nummer Teenage Dirtbag van Wheatus nog? Kwam uit toen ik een jaar of tien was. Het was mijn eerste lievelingsnummer ooit dat geen kinderliedje was. Op mijn vijftiende kocht de enige Wheatus-cd die in de Mediamarkt stond, en af en toe stuurde Nicole me een nummer via MSN. (Dat waren nog eens tijden).

Nou, die band speelde gisteren dus in de Melkweg. In de eerste instantie wist ik niet of ik er wel echt heen wilde – niet omdat ik ze niet nog steeds regelmatig luister, maar omdat ik bang was voor een nagenoeg lege zaal met alleen maar mensen die schreeuwden om Teenage Dirtbag. Erg veel hits hebben ze in ons land namelijk niet meer gescoord sinds dat nummer (geen, eigenlijk). Maar toen zei Nicole een week terug dat ze wel heel graag wilde. En wie ben ik om haar wensen te negeren?

We kunnen wel zeggen dat het een… heftige ervaring was.

Er gebeurden gewoon ALLEMAAL dingen! Zo stonden we rustig te praten in afwachting van het voorprogramma, kwam ineens Brendan B. Brown (de zanger) de zaal in om met mensen te praten. Dat heb ik nog nooit gezien, een muzikant die vóór een optreden al gezellig komt doen. Nicole en ik raakten hier zo door van slag dat we er niet eens naar durfden te kijken. Toen we ons door twee voorprogramma’s hadden geworsteld (grapje, die waren best goed) begonnen ze, en het was ZO LEUK. Ze speelden zonder setlist, het publiek mocht roepen wat er gespeeld moest worden (en oké, soms negeerden de band dat en deden ze gewoon waar ze zelf zin in hadden). Het was een zeer interactieve ervaring. Heel erg gezellig, vooral.

Trouwens, een tijdje geleden had ik iemand zien lopen met een tasje waar Teenage Dirtbag op stond. Mijn hart sloeg over van geluk (ze bestaan nog, Wheatus-fans van dertien!) maar al snel kwam ik erachter dat One Direction dit nummer regelmatig speelt tijdens concerten. Heel even werd ik hier heel blij van – maar dat was wel over toen ik hun versie luisterde. Die is echt om te janken zo zoutloos.

Maar Wheatus vindt het wel leuk, vertelde de zanger tijdens het concert, want de cover zou een positief effect hebben op de inkomsten van Wheatus (die sinds een ruzietje met Sony – iets met weigeren te playbacken bij Top of the pops – alles in eigen beheer uitbrengen). Hij zei ook dat ze als dank een tijdje You don’t know you’re beautiful speelden tijdens concerten, tot een of andere oude man met een groene hanenkam het niet meer trok en het podium opklom om hem aan te vallen.

Ik was een beetje teleurgesteld dat ze het nu niet toch even speelden (er was geen groene hanenkam te zien!), maar ja, je kunt niet alles hebben.

Het was echt een heel goed concert, live klonk alles beter dan ik ooit had durven hopen. Maar het was ook raar. Voornamelijk omdat Nicole en ik er echt nooit aan gedacht hadden dat dit zou gebeuren. De laatste keer dat Wheatus in Amsterdam speelde, was zo’n vijftien jaar terug. En dan zie je ze ineens toch. Dan sta je daar, tevreden dat je een goeie plek hebt, dat het publiek allemaal verschillende nummers wil horen, dat je zelf bijna alles kent, en na afloop komt Brendan B. Brown je bedanken voor je komst (natuurlijk bedank je terug, en oh ja, ga je meteen maar met ‘m op de foto).

En toen het uiteindelijk toch “Teenage Dirtbag time” werd, zoals de band het noemde, zongen we eerst het ‘meisjesstukje’ uit het nummer (I’ve got two tickets to Iron Maiden baby, come with me Friday don’t say maybe, I’m just a teenage dirtbag baby, like you), en daarna zong de zanger dat stuk nog eens in z’n eentje.

Hij zong het net zo hoog als in het origineel.

16 Comments

Filed under muziek, op stap

bedankt, donkere dagen

Het bestaan van wintertijd is het zoveelste bewijs dat kinderen veel beter af zijn dan volwassenen. Vroeger was dat ene uur extra tenminste nog een groot feest. Omdat je in een vast ritme leefde, voelde het bij het ingaan van de wintertijd ook echt alsof je een uur extra kreeg. Nu leven we allemaal zo onregelmatig dat we net zo goed drie extra uren zouden kunnen krijgen zonder dat iemand ook maar iets zou vermoeden.

Maar ik ben wel blij met de wintertijd, hoor. Voornamelijk omdat het nu een uur vroeger donker is. Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die aan winterdepressies lijden, ik heb eerder last van zomerdepressies. Donker is leuk, licht is overrated. Toegeven, ik word iets moeilijker wakker als de zon nog niet op is – maar aan de andere kant, mijn gordijnen zijn zo slecht dat ik ‘s zomers altijd veel te vroeg wakker word, dus wat zeur ik nou.

Maar goed, terug naar vroeger. Toen was dus echt alles beter. Niet alleen was je dolgelukkig met een extra uurtje, ook die andere najaarsdingen vóélde je echt, al was het maar omdat het op school alsmaar ging over kastanjes, lichtjes en het kerstverhaal. Lekker mindful zeg, zo’n kinderleven. Nu bestaat Sinterklaas niet meer (en blijkt er bovendien een racistisch tintje aan mijn jeugdherinneringen te zitten), ben ik nog stééds niet in het bos geweest terwijl de bomen al bijna kaal zijn en haten al mijn vrienden Kerstmis omdat ze dan naar hun schoonfamilie moeten, in plaats van dat ze gewoon lekker in hun pyjama kunnen gamen. Oh, en dat van dat een bepaald weer bij een bepaalde tijd van het jaar hoort, dat is inmiddels ook afgeschaft.

Nee, de enige manier waarop je echt weer kunt merken dat de donkere dagen zijn aangebroken, is doordat je wordt overspoeld met blogs over kaarsjes en met een dekentje op de bank zitten (even serieus, ik vind jullie hartstikke leuk, maar jullie hebben het fenomeen ‘dekentje’ voor altijd voor me verpest).

Een andere manier waaraan je kunt aflezen welk seizoen het is, is natuurlijk de vroeg invallende duisternis. Mijn houvast in deze barre tijden.

ochten donker wintertijd lichtjes

Ochtenduitzicht

 

18 Comments

Filed under rare wereld

esmeralda, een verdwaalde stalker en een beetje privacy aub

Positiviteit is nog niet klaar met mij, schreef ik in mijn vorige blogpost, maar weet je wat ook nog niet klaar met mij is? De vragen die ik binnenkreeg naar aanleiding van mijn vraag maar raak-blog. Daarom bij dezen het derde deel van mijn antwoordrondje. Hierna zal ik weer overgaan op Serieuze Blogs. Je weet wel, shoplogs, posts met heel veel YouTube-filmpjes en dergelijke.

Hagelslag of pindakaas?

Hagelslag. Ik vind pindakaas ook best lekker, maar ik heb het pas twee keer in mijn leven gegeten (waarvan de tweede keer deze week was, in een ovengerecht met zoete aardappelen) (ik weet ook niet waarom ik zo weinig pindakaas heb gegeten, ik kwam gewoon nooit in situaties waarin dit de bedoeling was).

Wat is je favoriete Disneypersonage?

Esmeralda uit De klokkenluider van de Notre-Dame. Ik wilde haar vroeger ZO graag zijn. Ik had zelfs een zelfgemaakte tamboerijn. Van alle Disney-personages had ze de leukste kleren, het beste haar een de coolste attitude. En ze had een vet leuke geit! Pas toen ik het boek waar de Disneyfilm op gebaseerd is ging lezen, kwam ik erachter dat de originele Esmeralda helemaal niet zo stoer was. Ze was gewoon een 16-jarige chick die de hele tijd moest huilen en zich van alles liet aanpraten door een nare soldaat die eigenlijk al verloofd was met zijn 14-jarige nichtje.

Maar goed, in de Disneyfilm is ze echt badass.

Wat doe je het liefste op je boterham?

Hummus! Met rucola.

Wat is de grootste blooper die je ooit gemaakt hebt?

Huilie, dat weet ik dus niet. Ik maak continu bloopers, maar niet van die grappige ‘hahaha ik ben uitgeleden over een bananenschil en nu ziet iedereen m’n onderbroek!’-bloopers. Nee, echt van die nare bloopers, zoals quotes uit mijn lievelingsfilm verkeerd schrijven en mensen door elkaar halen.

Welk(e) album(s) heb je grijs gedraaid?

Hopes and fears van Keane is wel de cd die ik echt het allergrijst heb gedraaid – ik kreeg dat album op m’n dertiende. Ik was toen nog arm en online muziek beluisteren bestond bijna niet (trouwens, we hadden toen toch geen onbeperkte internetverbinding) dus dit was zo’n beetje het enige  album dat ik had en nog leuk vond ook. Ik moest het dus wel minstens vier keer per dag draaien.

Wat is de raarste openingszin die je ooit tijdens het uitgaan / op Tinder of waar dan ook gehoord hebt?

Ik heb geen Tinder, dus de bizarste dingen blijven me bespaard. Laatst vroeg iemand bij het uitgaan wel of ze in die tent waar we waren altijd dit soort muziek draaien. Goeie variatie op “Kom jij hier wel eens vaker?” (Niet dus.)

Als je moest kiezen tussen een jaar-abonnement op de Playboy of een PVV-lidmaatschap… wat zou je dan NIET kiezen?

Ik zou niet kiezen voor een PVV-lidmaatschap, want ik gun die club m’n geld niet. Ik zou dus een jaarabonnement op de Playboy moeten nemen. Dat kan ik zonder gewetensbezwaren doen aangezien Jan Heemskerk hier inmiddels geen hoofdredacteur meer van is. Ik vind het verder niet zo erg om dat blaadje te moeten ontvangen, er staan toch altijd goede interviews in?

Welke woorden vind je superstom?

Muts (als belediging voor een vrouw), pampus, attitude (ook al heb ik die laatste in deze post nog gebruikt, ik weet het).

Vind je jezelf een hipster?

Ik ben veel te cool om een hipster te zijn joh.

Wat wil je later NIET worden als je groot bent?

Profvoetballer.

Heb je wel eens een stalker gehad?

Nee. Er was wel een tijdje iemand van een psychiatrische instelling in de buurt die de hele tijd bloemen achter onze schutting legde, “voor dokter Marlies”. Maar aangezien ik geen Marlies heet of dokter ben, moet ik dit maar niet persoonlijk opvatten.

Wat is het klefste dat je ooit hebt gedaan?

Dat ga ik toch niet op internet zetten?

En het gemeenste?

Dat ga ik toch niet op internet zetten?

11 Comments

Filed under dit past echt nergens in

positiviteit is niet klaar met mij

Volgens mij probeert het universum me wat duidelijk te maken. Schreef ik in mijn vorige blogpost nog dat ik was gekapt met dat lastige #100happydays-gedoe, gaat Iris me taggen voor 5 reasons why I smile. Nu moet ik alsnog online blij gaan doen.

Nou ja, niets moet, alles mag, het is toch zeker mijn bloedeigen blog – natuurlijk kan ik ook niet meedoen, maar wie ben ik om een teken van het universum te negeren? Bovendien, een beetje geforceerde blijheid kan ik nu wel gebruiken. Ik zou eigenlijk met een vriendin naar een schildercursus gaan, maar dat gaat niet door. In principe vind ik het niet zo erg: ik heb tentamenweek en stiekem kan ik die extra uurtjes meer dan goed gebruiken om wetenschappelijke artikelen over (laat dat duidelijk zijn: over, niet van) literaire snobs te lezen, maar het probleem is dat ik vanochtend al make-up had opgedaan. Nu heb ik mijn poriën dus voor niets laten lijden. Een doodzonde.

Maar goed, verder lacht het leven me toe hoor, en wel hierom:

1) Ik mag vandaag lekker binnen blijven. Ik was graag gaan schilderen, maar ik vermaak me ook prima als ik een dag doorbreng op zo’n zestien vierkante meter.

2) Tim en ik zijn vandaag officieel een jaar samen! We gaan het niet vieren, want we hadden allebei al wat anders te doen (oké, ik nu niet meer, maar goed). Bovendien is een datum niet zo heel interessant aangezien we daarvoor toch al een hele tijd met elkaar hingen. (Dat vind ik altijd zo raar als mensen gaan trouwen – dan zijn ze ineens “twee jaar getrouwd” terwijl ze al vier/negen/drieëntwintig jaar samen zijn! Net alsof je ineens terug bij af bent!) Toch vind ik het een leuk idee dat we nu gewoon een heel jaar kunnen terugtellen. En natuurlijk is het ook superleuk om te beseffen dat iemand het al vier jaargetijden met jou uithoudt. En jij het met diegene.

3) Ik ben eindelijk begonnen aan The Cuckoo’s Calling van J.K. Rowling (oh nee, Robert Galbraith). En het is goed jongens. GOED.

4) Ik zal wel in herhaling vallen, maar: IK BEN ZO BLIJ DAT MIJN TELEFOON TERUG IS OMG IK KAN NU WEER GEWOON TWITTEREN EN GEWOON WEBSITES LADEN IPV DAT HET SCHERM GEWOON WIT BLIJFT EN IK HEB WEER GEWOON EEN SELFIECAMERA EN OMG!

5) De laatste tijd ben ik weer bezig met het schrijven van fictie. Ik was vergeten hoe leuk ik dat vond, verhalen verzinnen en die helemaal optekenen zoals ik dat wil. In het dagelijks leven schrijf ik ontiegelijk veel – niet alleen voor mijn blog maar ook voor mijn werk, Absint en mijn studie – maar dat is allemaal vrij feitelijk en ik vind het superchill om eens alles uit mijn duim te zuigen. Dat geeft zoveel mogelijkheden! Binnenkort publiceert Killer Magazine trouwens een verhaal van mijn hand (met de spannende titel Beautyblogger) en wellicht verschijnt er binnen afzienbare tijd nog wel eens ergens wat. Of niet. Ik blijf in ieder geval lekker doortypen.

Bij de spelregels van 5 reasons why I smile staat dat ik ook nog vijf andere mensen moet taggen. Bij dezen geef ik zonnestraaltjes (oh wacht, dat was een andere positivo-tag) Lennie, Donnie, Laura, R.S. en Femke de nadrukkelijke opdracht om vijf dingen op te schrijven waar ze zo gelukzalig van gaan glimlachen dat ze kramp in hun kaken krijgen.

16 Comments

Filed under leven