Author Archives: Lisa

geef mij maar geen gracht

Geef mij maar Amsterdam, dat is mooier dan Parijs, zong ene Johnny Jordaan. Hoewel het nummer gaat over een niet al te goed bevallen tripje naar Parijs, kan hij me niet wijsmaken dat hij ooit een voet in die stad heeft gezet. Anders zeg je toch niet dat je Amsterdam mooier vindt, kom op. Over smaak valt niet te twisten, maar dit is geen kwestie van smaak. Dit is waarschijnlijk gewoon te bewijzen aan de hand van objectief gekozen criteria.

Oké, misschien ben ik nu een beetje stellig. Komt doordat ik momenteel niet op al te beste voet sta met Amsterdam. Waarom kan ik hier helaas niet vertellen, dat is een zaak tussen de stad en mij. Dat ik nu zomaar al mijn vuile was buiten hang is leuk en aardig, maar Amsterdam heeft hier niet om gevraagd. Althans, niet voor zover ik weet.

En dat terwijl ik hier vrijwillig naartoe ben gekomen. Als Rotterdamse tiener verlangde ik intens naar het leven in een stad met oude scheve huizen en die o-zo-mooie grachten. Wat mij betreft had dit ook best Utrecht kunnen zijn, of Leiden, maar omdat je voor psychologie het makkelijkst kon worden toegelaten in Amsterdam, werd het Amsterdam. Toen ik na een half jaar stopte en het jaar daarna begon aan de studie Nederlands, kwam het eigenlijk niet eens meer in me op om naar een andere stad te gaan. Want waarom zou je in godsnaam gaan voor een andere stad dan Amsterdam?

Inmiddels woon ik hier nu een paar jaar, en iedere keer als ik nu door het centrum loop, denk ik: jezus, heb je die verdomde grachten weer.

Vraag me af of ik dat ook zou hebben als ik in Parijs was blijven wonen. Jezus, daar heb je die Eiffeltoren weer. Weer zo’n architectonisch hoogstandje dat één of andere Franse president voor z’n minnares heeft laten bouwen. Nee hè, zie ik daar nou alweer een straat met alleen maar leuke Franse balkonnetjes? Die mensen kunnen ook echt niets anders!

Waarschijnlijk wel hè?

Gedver

Gedver

23 Comments

Filed under de ongemakken des levens

een heuse zondagsplog: verse jus vs de cyborgs

Vroeger had ik nooit door dat mensen op zondag echte zondags-dingen deden, maar sinds ik op Instagram zit, wordt mijn zondag iedere keer weer bedolven onder verse jus, cappuccino’s, kranten, lange wandelingen in een herfstbos en het bingekijken van tv-series onder een dekentje. Nou ja, mijn zondagse Instagramfeed dan. In mijn eigen leven is het niets van dat alles, dus bedankt voor jullie tweedehandse entertainment, vitamine D en andere opkikkers.

Om één of andere reden kom ik zelden aan al dat zondaggerelax toe. Niet omdat ik een rotleven heb, maar omdat ik gewoon altijd wel ‘iets’ moet doen. Dat ‘iets’ is meestal werken of het postmodernisme bestuderen. En vandaag doe ik het gewoon lekker allebei. Daarom besloot ik deze plog te maken, voor iedereen die zich zo verveelt dat-ie erover denkt om een zondagskrant open te slaan. Geniet mee!

 

Ik begon mijn dag met havermout (dat dan weer wel), maar dit heb ik niet op de foto gezet omdat ik toen nog niet wist dat ik deze blog zou gaan schrijven. Tijdens mijn ontbijt heb ik bijna al mijn telefoonapplicaties verwijderd zodat ik de laatste versie van Instagram kon downloaden (ik moet mijn oude telefoon gebruiken omdat mijn gewone kapot is), maar het is niet gelukt. Huilie.

Daarna heb ik mezelf aan het werk gezet met koffie EN thee. You’ve gotta spoil yourself, weetjewel. Kon helaas geen betere foto van de koffie maken, ik heb namelijk geen schuimding dat kopjes koffie zo fotogeniek maakt. Ik heb niet eens melk in huis, dus ik dronk zwarte koffie. Zwarte, oude, slecht gedoseerde dus ranzige koffie.

Toen ging ik weer verder met het lezen van artikelen over cyborgs in a post-gender world. Ik vind het best interessant, maar het ging even moeizaam omdat ik net had bedacht dat ik deze plog zou gaan schrijven en ik me van enthousiasme niet meer kon concentreren.

Toen was het alweer lunchtijd en ging ik een salade maken. Oh, en ook meteen eentje voor morgen. Vroeger maakte ik IEDERE DAG een salade, maar tegenwoordig doe ik het veel minder omdat het te veel tijd kost, zowel om te bereiden als om naar binnen te werken. Een broodje hummus is in drie minuten gesmeerd én opgegeten (oké, dan moet je wel haasten), maar ik was nu drie kwartier bezig. Looooove slow food. Maar ik heb het verstandig aangepakt: ik heb mezelf beloofd dat ik in ruil voor die salade de was vandaag niet hoefde te doen.

Ondertussen luisterde ik naar Sting om toch een beetje een zondaggevoel te krijgen.

En ik las de Beau Monde van januari vorig jaar. Mijn moeder en ik hebben een bladenpakket waarbij je voor weinig geld allerlei soorten oudere bladen krijgt. Met ‘oudere’ bedoel ik een maand ouder, geen halfjaar, maar de Beau Monde lees ik eigenlijk alleen als ik al het andere op heb. Vroeger kon ik de column van Rosalie van Breemen hierin altijd lekker hatereaden, maar tegenwoordig schrijft ze er niet meer voor. Ik mis het gezever over haar ontzettend glamoureuze leventje, dat mogen jullie best weten.

Oké, leuk.

Bij mijn lunch dronk ik trouwens bietensap met spirulinapoeder. Het is NIET zo vies als het eruit ziet.

Daarna at ik een halve reep Tony Chocolonely met karamel en zeezout, maar ik wil jullie niet jaloers maken, dus daar heb ik geen foto van genomen.

Toen ging ik weer verder met artikelen over cyborgs lezen. (Ik heb niet de moeite genomen om een nieuwe foto te maken)

Gelukkig was het mooi weer. Ik had best naar buiten gewild, maar in plaats daarvan heb ik deze blog geschreven. Prioriteiten!

 

Oh trouwens, ik heb vrijdag mijn haar maar weer eens geknipt! Ik wilde het eigenlijk nog ietjepietsje korter doen en op één lengte knippen, maar ik had na een tijdje geen zin meer. Bovendien is het moeilijk om de achterkant recht te krijgen: gelukkig heeft een vriendin aangeboden om dit klusje op te knappen.

Ik zou jullie een foto willen laten zien van mijn nieuwe haar, maar dat kan niet want ik heb geen make-up op.

Oh what the hell, make-up is nergens voor nodig in dit digitale tijdperk.

(Hoewel ik blij ben met mijn kapsel, heb ik toch de neiging om me te verontschuldigen voor de rest van mijn haar: maar ja, het is nu eenmaal dun en futloos, ik moet er maar mee dealen)

Oké, leuk selfiepauzetje gehad, nu verder met de cyborgs.

plogzondag10

Gelukkig ben ik op een redelijk christelijk tijdstip klaar, zodat ik deze blog kan gaan typen.

En dan: eten! Dit is een doggybag van een veganistische Chinees uit Maastricht. Die plek is echt de hemel. Normaal gesproken vind ik het wel prima dat je als vegetariër zo weinig te kiezen hebt in restaurants – omdat ik alles lekker vind, is beslissen welke van de drie gerechten ik neem al lastig genoeg. Maar nu had je! Zo! veel! Ik koos uiteindelijk voor vegetarische ‘kip’ in hete saus. De vriendin met wie ik was nam gepaneerde ‘kip’. Omdat we redelijk snel vol zaten en zij geen doggybag hoefde, heb ik alles maar meegekregen, ha ha ha.

En nu is het bijna tijd om te gaan werken. Gelukkig werk ik vanuit huis en hoef ik mijn geliefde bureaustoel niet te verlaten. Omdat ik op dit moment nog niet heb gewerkt heb ik daar nog geen foto van, maar anders zou ik deze zondagsplog pas posten als zondag al bijna voorbij is. En dat zou toch jammer zijn, want dan krijgen jullie het zondagsgevoel op maandag.

Doei!

 

19 Comments

Filed under fotopost

voor het laatst voor het eerst

Na een half jaar afwezigheid was ik deze week voor het eerst weer op de UvA. Voor het laatst voor het eerst waarschijnlijk, aangezien ik ben begonnen aan mijn master (voor de geïnteresseerden: nog steeds Nederlands) en die is over een jaar weer afgelopen. Jullie begrijpen dat dit gepaard gaat met allemaal heftige gevoelens zoals acute nostalgie en het verlangen om mezelf vast te ketenen aan de hekken van het P.C. Hoofthuis. Dat slaat natuurlijk nergens op want voorlopig loop ik er nog gewoon rond, maar ik ben nooit zo goed geweest in in het hier en nu leven.

Gelukkig kan ik dit leed delen met mijn vriendinnen die ik vier jaar geleden tijdens de Intreeweek ontmoette (oké, we zijn niet helemaal compleet: eentje moest zo nodig overstappen naar literatuurwetenschap, boo for her), zodat mijn masterjaar als een mooi literair en afgerond einde voelt.  Oh, de Intreeweek! Lekker een beetje door de stad zwerven, je laten imponeren door zogenaamd coole mensen, slapen in een gymzaal en allemaal stomme folders van hot naar her slepen!

Dat kan toch nooit vier jaar geleden gebeurd zijn? Ik heb het gevoel dat ik nog moet beginnen. Een tijdje geleden schreef ik dat ik nu eindelijk eens het echte studentenleven wilde gaan leiden. Daarmee bedoelde ik: dagen doorbrengen in de bibliotheek, pasta met ketchup eten, bierblikjes verzamelen en op donderdag, vrijdag én zaterdag uitgaan. Dat was natuurlijk een grapje, maar stiekem ergens ook weer niet (net zoals ongeveer al mijn andere grapjes). Pasta met ketchup eten is en blijft waanzin, maar het naderende einde van deze levensfase zorgt voor een soort student life crisis (ja, dat komt nog vóór de quarter life crisis), waardoor mijn hersenen vol raken met pijnlijke non-kwesties in plaats van de studiestof.

Maar goed, dat heb ik wel vaker, want toen het laatst tijdens college over wetenschap in literatuur ineens ging over vegetarisme, dwaalden mijn gedachten af naar de zwarte pieten-discussie (ook over deze onderwerpen heb ik allemaal heftige gevoelens), waardoor ik me enige tijd niet meer zo goed kon concentreren op wat er allemaal werd gezegd over klonen. Dat is ook iets waar ik al vier jaar last van heb. En tóch heb ik mijn bachelor af weten te ronden. Kennelijk doe ik iets goed. Laat ik dit jaar dan ook maar op dezelfde voet doorgaan. (En laat het lang duren.)

19 Comments

Filed under studie/werk

zoete kringloopwraak

Een van de vele voordelen van een zeven jaar jonger zusje hebben is dat je al je ouwe meuk bij haar kunt dumpen. Dat klinkt lullig en dat is het ook, maar vroeger zag ik dat probleem niet zo. En zij al helemaal niet, trouwens. Wanneer ik bij het opruimen stuitte op armbandjes/stickers/een gek beeldje waar ik niets (meer) mee kon maar waar ik toch te veel gevoel bij had om het in de vuilnisbak te mieteren, vroeg ik gewoon of zij het wilde. Het antwoord was altijd ja. Bovendien snapte ze nooit waarom ik dat in godsnaam weg had willen doen. Die armbandjes/stickers/gekke beeldjes waren toch hartstikke leuk? En zo werd mijn kamer steeds leger en steeds meer zen, terwijl haar kamer steeds meer begon te puilen met spullen die ze eigenlijk niet nodig had en die ook helemaal niet zo leuk waren.

Maar what goes around, comes around. Hoewel ik op dit punt gezegend ben met een zusje dat niet bepaald goed is in opruimen en NOOIT. IETS. WEG. WIL. GOOIEN. (vindt mijn moeder wat minder leuk), heb ik de laatste jaren regelmatig iets in mijn kamer gevonden wat al heel lang niet meer van mij was. Meestal met een briefje erbij dat mijn zusje het niet meer wilde. Liever had ik gezien dat ze het stiekempjes weggooide – was ik toch nooit achter gekomen. Nu moest ik het weer gaan bewaren.

Naarmate ik langer uit huis ben, verandert er trouwens steeds meer aan mijn oude slaapkamer. Ik moet met lede ogen aanzien hoe deze ruimte langzaam verandert in een museum voor spullen die mijn zusje niet meer moet. Als ik mijn kast open, vind ik haar overtollige knuffelbeesten, mijn planken zijn gevuld met de boeken waar ze is uitgegroeid. Op zich is dat prima, want ik woon hier niet meer, maar aangezien ik er toch vaker slaap dan normaal is voor een 23-jarige, voel ik me hard getroffen door deze troepkringloop – zeker als mijn moeder me dan ook nog eens vraagt of ik die kamer eens op wil ruimen.

(Ondertussen lacht mijn broertje, die als een echte vent bijna geen spullen heeft en dus ook niets kwijt moet.)

Toen mijn ouders en zusje op vakantie waren, bent ik maar op het verzoek van mijn moeder ingegaan. De armbandjes/stickers/beeldjes die ik niet meer wilde, gingen linea recta een grote vuilniszak in – opdat niemand hier ooit nog mee geconfronteerd zal hoeven worden.
Mijn zusje zal wel teleurgesteld zijn als ze dit leest, maar op lange termijn is het ook beter voor haar.

11 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

enge wijven, domme wijven, dode paarden: the ring voor iedereen die hem niet durft te kijken

Zoals jullie inmiddels wellicht wel weten, ben ik een beetje een bangerik. Ik hoef tijdens de lunch maar een urban legend te lezen over een babysitter die vergezeld wordt door een levensgroot clownsbeeld (man des huizes aan de telefoon: “Huh… we hebben helemaal geen clownsbeeld!”), en ik lig die avond naar het plafond te staren. Daarom had ik The Ring nog nooit gezien. Hoewel dit tijdens mijn middelbareschooltijd DE horrorfilm was (iedereen had wel vrienden die te pas en te onpas “Seven days…” lispelden), had ik hem nog nooit aangezet. Leek me te eng. Mijn neefje had hem wel gezien, en naar verluidt durfde hij daarna twee weken lang niet alleen thuis te blijven.

Het verhaal van The Ring kende ik trouwens toch wel, van Scary Movie 3. Deze horrorparodie keek ik destijds regelmatig en nog steeds moet ik hysterisch lachen als ik aan sommige scènes terugdenk. Misschien wilde ik daarom The Ring eigenlijk toch nog graag eens zien. Bovendien, mijn neefje was dertien toen die film hem slapeloze nachten bezorgde. Dan konden mijn vriend en ik hem inmiddels vast wel aan.

Spoiler 1: dit gebeurde niet bij ons Spoiler 2: de rest van deze blog staat vol spoilers

Dat werd gisteravond bevestigd. Hoewel ik de helft van de tijd met mijn ogen halfdicht gezeten heb (ik kan gewoon niet tegen schrikmomenten, oké?) was deze film te belachelijk om bang van te worden. Het begint met twee meisjes die het hebben over een of andere videoband waar je dood van gaat. Een van hen heeft hem gezien, maar in plaats haar bucket list af te werken, zit ze haar vriendin te trollen door te doen alsof ze stikt. Niet veel later legt ze inderdaad het loodje en haar vriendin belandt in het gekkenhuis. De moeder van de dode deerne vraagt haar journalistenzusje, Naomi Watts, om op onderzoek uit te gaan. Al snel komt die erachter dat haar nichtje de tape samen met drie vrienden heeft gekeken, en dat ook die drie inmiddels morsdood zijn.

Nu is het algemeen bekend dat horrorfilms zijn gebouwd op de domme keuzes van de hoofdpersonen, maar wat deze chick vervolgens doet, gaat echt te ver. Vier kinderen die op één avond sterven, exact een week na het kijken van een obscure film, dat is gewoon keihard bewijs dat je doodgaat van die video. Naomi Watts denkt daar anders over. In een verlaten hutje kijkt ze een soort matige Kunstacademie-film vol nietszeggende fragmenten, waaronder een vrouw in een spiegel die heur haar kamt. Hahahaha, dacht ik toen. Dat was ook zo in Scary Movie:

Scary Movie 3 The Ring

Dat ze de Tape des Doods zelf kijkt, is al erg genoeg, maar dan laat ze hem vervolgens ook nog eens aan haar ex zien! Oké, hij wil het en zij zegt “Euuh ik weet niet”, maar dat noem ik geen tegenhouden. En als je denkt dat het niet erger kan, laat ze de video ook nog eens slingeren, zodat hun zoontje hem te zien krijgt. Dat zoontje is trouwens een buitengewoon irritant ventje. Hij kijkt de hele tijd alsof hij water ziet branden, maakt lugubere tekeningen en zegt cryptische dingen zoals “She never sleeps!” Geen flauw idee waarom hij nou weer zo’n special snowflake is dat ‘she’ hem ziet als haar persoonlijke boodschapper, maar goed.

Nu hun schatje de film heeft gezien, moeten zijn ouders maar gauw uitvinden hoe ze kunnen voorkomen dat ze allemaal een gruwelijke dood sterven. Dus dat doen ze, met behulp van krantenarchieven, vertrouwelijke psychiatrische dossiers en zoekmachines zoals AltaVista en Ilse.nl. Ondertussen drijft de ten dode opgeschreven Naomi Watts een paard zo tot waanzin dat hij van een veerboot afspringt. De oplettende kijker weet dat dit niet het eerste paard is dat zelfmoord pleegde dankzij de Vloek van het Enge Meisje. Dit Enge Meisje blijkt een geadopteerd kind met kwade krachten te zijn dat bij leven iedereen (en vooral de paarden van haar ouders) het leven zuur maakte. Uiteindelijk gooide haar moeder haar maar in een put. Vervolgens sprong ma zelf in zee, want nu had ze én geen paarden én geen kind dus geen reden tot leven. Vaderlief woont nog altijd in hun oude huis en zegt dat z’n dochter hem maar niet met rust laat, maar ik vond dat hij er wel erg blakend uitzag voor iemand die al jaren door geesten wordt geterroriseerd.

Deze scène komt wederom niet uit The Ring

Vervolgens gebeuren er allemaal dingen die de moeite van het opschrijven niet waard zijn, en even lijkt het superzoetsappig te eindigen als Naomi Watts een schattig dood meisje in een put vindt. In haar armen verandert het schattige meisje/moordende spook in een skelet. Naomi en ex zijn trots dat het kind dankzij hen eindelijk rust gevonden heeft (ze bespreken nog even bloedserieus: “Hoe lang kun je eigenlijk overleven in zo’n put?” “Seven days…” Jezus wat een lulverhaal), maar als Naomi hun zoontje vertelt dat ze het meisje “hebben bevrijd”, zegt hij met nog uitpuilendere ogen dan normaal: “JE HAD HAAR NIET MOGEN HELPEN!”

Ondertussen zit haar ex met een probleem: de tv in zijn eigen huis springt steeds aan. Uiteindelijk klimt het enge meisje uit het beeldscherm en vermoordt hem alsnog. Even later vindt Naomi zijn lijk en rent dan snel weer weg (ondertussen arriveert de nieuwe vriendin van haar ex, maar Naomi zegt NIKS??? Niet eens: “Hee, ik zou maar niet naar binnen gaan als ik jou was” ???). Ze probeert te verzinnen waarom hij dood is en zij leeft. Ineens weet ze het: zij heeft de tape eerder gekopieerd, wat betekent dat ze de boodschap van het enge wijf heeft verspreid en haar daarmee een dienst heeft bewezen. Daarom laat ze haar zoon de tape ook kopiëren. Kan het meisje lekker anderen gaan vermoorden. Want dat is de clou van het verhaal: sommige doden willen helemaal geen rust, die willen gewoon mensen pijn doen.

Einde.

25 Comments

Filed under film en teevee