Author Archives: Lisa

by | April 6, 2014 · 16:54

schone lucht

De laatste tijd merk ik dat ik wat moeilijker adem, vooral zodra ik mijn eigen kamer binnenkom. Dit kan drie redenen hebben:

1. Het ventilatierooster is niet meer wat het ooit geweest is
2. Mijn longen vinden het niet oké dat ik al drie maanden niet meer hardloop
3. Ik heb zoveel aan mijn hoofd dat ik geen adem meer over heb

Zelf ga ik voor optie twee, omdat ik nummer één nogal onwaarschijnlijk vind en nummer drie wat melodramatisch. Al zou dit dan wel direct betrekking hebben op punt twee. Ik heb een paar keer enorme alinea’s getikt waarom alles nu zo veel en druk is, maar iedere keer klonk ik als een enorm zeikwijf en echt interessant was het ook niet, dus laat maar zitten; jullie moeten me maar gewoon geloven.

Dat is ook de reden waarom ik tweeënhalve week geleden abrupt stopte met bloggen. Het was niet zo dat ik geen inspiratie had (ik heb nooit inspiratie, maar om één of andere reden verschijnt er toch altijd wel iets, heel raar is dat), maar het idee dat ik óók nog eens meerdere keren per week een blog uit een hoge hoed moet toveren, trok ik even niet meer.

Sorry, hebben jullie al genoeg van de emo-Lisa? Gelukkig vertrek ik woensdagavond naar mijn vriendin Nora in Londen, zodat jullie even geen last meer hebben van al dat lawaai dat mijn hersenen maken. In Londen hebben ze er toch minder last van, want daar wonen zoveel mensen dat het niet opvalt.

Ik vlieg trouwens met British Airlines. Naar Heathrow. Dat is echt fantastisch, want meestal als ik naar Londen ga, moet ik naar een of ander aftands vliegveld waarna een of andere aftandse bus me naar een of ander random punt in Londen brengt, maar nu kan ik gewoon de metro pakken vanaf Heathrow. En British Airways staat me ook nog eens toe om achterlijk veel bagage mee te nemen. Een cabin bag én een personal bag, die gewoon 23 kilo per stuk mogen wegen. In totaal mag ik dus vier keer zoveel meenemen als normaal, terwijl ik aan normaal altijd al ruim genoeg had. Kan ik net zo goed mijn hardloopschoenen meenemen. En mijn laptop, zodat ik dat bloggen een beetje kan inhalen.

Hahaha grapje. Dat laat ik lekker liggen tot volgende week. Misschien plan ik morgen of overmorgen  nog een berichtje voor in de toekomst, maar… ik denk het niet.

Eerst maar de schone (…) lucht van Londen inademen.

12 Comments

Filed under hardloopavonturen, metablog

Tagged as , ,

by | March 19, 2014 · 21:32

de mislukte zieltjeswinners, of: dat ik kennelijk toch niet het centrum van het universum ben

Weet je wat ik het stomst vind aan wonen in Amsterdam-Noord? Dat is niet dat wij door water worden gescheiden van de rest van de stad. Dat is best lachen, vooral omdat je dan met de pont mag. Het is ook niet dat ik ‘s avonds niet alleen naar huis durf te fietsen, want de nachtbus gaat hartstikke vaak en is nog lekker warm ook. Het stomst (of beter gezegd: wat ik wel vervelend vind, ik vermaak me verder prima in Noord Gestoord) is dat als je, wanneer je met het ov naar een ander deel van Amsterdam gaat, Centraal Station niet kunt vermijden. Nu weet ik niet of jullie een beetje bekend zijn met Centraal Station, maar het is best groot. En als ik uit mijn bus stap en naar de trams aan de andere kant loop, of andersom, nou, dan moet ik dus over een hele grote open vlakte.

Als kind zat ik op fysiotherapie omdat mijn motoriek niet zo je van het was. Een van mijn ‘problemen’ was dat ik nooit durfde te rennen in de gymzaal. Dit komt me tegenwoordig totaal bizar voor: hoe kun je nou niet durven rennen op een open vlakte? Ik heb niets tegen open vlaktes. Behalve dan die voor Centraal Station. Want dat is een jachtterrein.

Het jachtterrein van de goeden doelen-wervers, welteverstaan. Want daar zijn er veel, en vaak van meerdere organisaties tegelijk ook. Iedere keer als ik naar de tram loop, begin ik direct te scannen op mensen met felgekleurde jasjes en klemborden, om daar met een zo’n groot mogelijke boog omheen te lopen. En dan doorlopen hè, zo stuurs mogelijk voor me uitkijken en uitstralen dat ik haast heb.

Dat heeft nooit zoveel zin. Ik zie er kennelijk uit alsof ik heel lief  (ja oké dat ben ik ook) en ook nog eens makkelijk over te halen ben (… oké dat ben ik ook), want ze moeten mij altijd hebben. Ze komen desnoods vanaf de andere kant van het plein aanlopen, speciaal om met mij te praten. Ik ben niet egocentrisch en ik maak ook geen grapje. Ze lopen hele mensenmassa’s voorbij om mij te bereiken. Ik wou dat dit zo ging met alles in mijn leven. Gelukkig leer je om te gaan met die niche- populariteit, ik mompel altijd “Neegeentijd” en sta geen seconde stil (oké, behalve die ene keer dan).

Daarom viel het me een beetje tegen hoeveel aandacht ik de afgelopen week kreeg van de lokale politiek. Oké, ik heb twee sponzen van de SP gekregen, maar die gasten stonden er ook al lang. Foldertjes van de D66 en PvdD. Een ontbijtkoek van de VVD. Maar dat was het. Geen GroenLinkser die mij met chocolade wilde vertellen dat ik Groen en Links ben. Geen PvdA’er die mij een roos met doornen gaf. Wat nou, een jachtterein. Wat nou, we rennen allemaal kilometers achter Lisa aan. Zie ik er nu ineens niet meer lief en makkelijk over te halen uit? Ben ik nu wel ineens te dom of te jong? Of vertelt mijn groene jas dat ik al lang een keuze heb gemaakt?

Hoe dan ook, ik ben blij met de sponzen, de ontbijtkoek was zalig en een beetje dom ben ik wel, want ik was vandaag mijn stempas vergeten en nadat ik het rode potlood had gehanteerd, kreeg ik mijn stembiljet niet meer netjes opgevouwen. En nu maar hopen dat deze trend waarin Centraal Station-zieltjeswinnaars mij niet meer als het centrum van het universum zien, zich lekker voortzet.

10 Comments

Filed under dit past echt nergens in

Tagged as ,

by | March 16, 2014 · 13:09

groetjes van de narwal

Wegens omstandigheden heb ik vandaag echt helemaal geen tijd om te bloggen. Raar kind, hoor ik jullie al denken, je hebt dit anders toch maar mooi geschreven. Waarom ik dit doe? Nou, kijk eens naar die mooie kalender rechts. Zie je dat prachtige patroontje van op welke dagen nieuwe blogs verschenen zijn? (Elke derde dag dus.) Sinds september maar één keer verbroken, en dat was toen mijn blog er een paar dagen uit lag en ik die dagen in blinde paniek rondjes in mijn badkamer aan het rennen was.

Bijna ging ik toen alsnog een hele blog schrijven over iets onzinnigs (over dat ik niet geloof dat er mensen bestaan die serieus tachtig uur per week werken, maar toen ging ik rekenen en toen dacht ik: misschien kan het toch wel). Maar nu kap ik ermee. En dit dan toch posten, hè. Kwaliteit boven kwantiteit! Euh, andersom bedoel ik. Sorry. Om het goed te maken is hier een foto van mijn duim als narwal. Dit is wel een duidelijke weergave van mijn gemoedstoestand op dit moment, denk ik zo.

Charming, hè?

Classy, hè?

11 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as ,

by | March 13, 2014 · 12:15

oma’s briefjes

Mijn oma schreef vaak briefjes, korte briefjes met niet veel meer dan een voornaam of productnaam. Lisa, chocola, of Lisa, koekjes: dat soort dingen. Toen ze de rest van het potje oploskoffie dat zij en opa tijdens hun vakantie hadden gebruikt aan mij gaf (“Daar drinken we toch nooit meer van”), stond mijn naam op het briefje dat er met plakband op was bevestigd. Vier letters, niets meer.

Als iemand er niet meer is, worden dat soort dingen opeens heel bijzonder. Ik drink ook nooit oploskoffie, dus het potje blijft achterin de kast staan, met het briefje er stevig aan vastgeplakt. Een themanummer van de Margriet over Amsterdam, met het briefje Voor Lisa (streep eronder) 9 straatjes in Amsterdam (streep eronder) ligt ook voor eeuwig tussen mijn verse tijdschriften.

Het is zo raar om briefjes in haar handschrift te zien, in dat sierlijke handschrift (echt een oma-handschrift, kleine priegelletters met enorme lussen, mijn andere oma had dat nog erger, meen ik me te herinneren). Iemand wiens handschrift voor je neus ligt, kan onmogelijk weg zijn. Toch? Iemand die schrijft Lisa, drop en chocola (streep eronder) Thomas, kauwgom (streep eronder) is er toch nog gewoon? Of Lisa (streep eronder) Dit boekje heb ik al lang in huis. Nu mag jij het gebruiken in Amsterdam. Groetjes Oma en Opa (streep eronder)?

Als ik die briefjes zie, is het net alsof ze er gewoon nog is, gewoon nog bij mijn opa in huis, en dadelijk gaan ze gewoon koffie drinken, echte koffie. Of samen boodschappen doen, waarna mijn oma briefjes plakt op het snoep dat ze voor ons heeft gekocht. Door haar handschrift is ze ineens zo dichtbij dat ik haar bijna aan kan raken. En hoewel ik het niet had verwacht, voelt dit behalve raar ook behoorlijk geruststellend.

11 Comments

Filed under leven

Tagged as

by | March 10, 2014 · 12:21

hoe het afliep met een heleboel dingen

Hartstikke leuk hoor, zo’n blog, maar die wannabe-afgeronde verhalen van mij zijn vaak verre van voltooid. Velen krijgen nog een staartje. Het overgrote deel is echter niet boeiend genoeg om er een hele post aan te wijden – en dat terwijl ik het toch zo graag met jullie wil delen! Daarom heb ik een heleboel (oké vier maar) updates van oude verhalen verzameld in één nieuwe blog:

– Wat betreft mijn constatering dat ik door mijn stage moddervet & doodsaai werd: Dat van dat moddervet worden gaat dus mooi niet door, want ik nam gewoon de doodsimpele tip van mijn goede vriendin Tessa ter harte: niet zoveel eten meenemen, dan kun je ook niet de hele dag door schransen. Joh, dat werkt goed! Hardlopen gaat echter nog steeds niet, dit keer mislukt het omdat ik weer last heb van mijn enkel, huilie huilie. Gelukkig blijf ik wel in beweging, want de laatste tijd is de lift van mijn flat steeds kapot. Had ik al verteld dat ik op de vijftiende verdieping woon? Een beetje saai ben ik trouwens nog steeds, maar dat is omdat ik naast mijn stage aardig druk ben met andere dingen die ik ‘moet’ doen. Ik heb gelukkig wel veel meer energie dan in het begin. Dit dankzij mijn fanatische nieuwe slaapritme. Ik vind het HEERLIJK, iedere dag om half zeven uit bed. Hierdoor slaap ik minder dan ooit (7,5 uur per nacht, ongeveer. Ja, ik ben en blijf een slaapkop) en ik ben eindelijk niet meer altijd maar zo moe!

– Wat betreft die kipstuckjes van De Vegetarische Slager die zo ontzettend meh waren: Na die teleurstellende eerste keer had ik nog een half pak over, en omdat die dingen dus vier fokking euro waren, moesten ze op ook. Dit keer deed ik iets meer mijn best om er wat van te maken (en dat terwijl mijn kook-filosofie is: gooi alles bij elkaar en hoop er het beste van): ik sneed ze in kleine stukjes, liet de knoflook dit keer niet aanbranden en smeerde ze flink in met peper. Het was zalig. Omdat de stukjes zo dun gesneden waren, waren ze lekker knapperig, en doordrenkt met knoflook en peper smaakt alles. Nu ik eraan denk, loopt het water me alweer in de mond. Maar goed, in principe had ik dezelfde truc ook met een stuk rubber uit kunnen halen, dus dat probeer ik volgende keer wel.

– Wat betreft mijn nieuwe dekbedovertrek dat geen 109 euro kostte: Kijk hem eens shinen!

– Wat betreft die milieubewuste boodschappennetjes die ik niet durfde te gebruiken in de supermarkt: Sinds ik die blog heb gepost, heb ik nooit meer zonder boodschappen gedaan. En dat gaat prima: niemand doet er ooit moeilijk over. De enige keer dat iemand er überhaupt over begon, was toen de touwtjes van mijn netjes verstrikt waren geraakt in de wielen van mijn boodschappenmandje. Maar ze vroeg er niet bij waar ik ze vandaan had. Dat vond ik dan wel jammer. Ik ben superblij dat ik nooit meer die plastic zakjes hoef te gebruiken. Dat is nog eens een happily ever after.

12 Comments

Filed under leven, metablog

Tagged as