Author Archives: Lisa

plog over mijn super awesome fabulous leven in parijs

Ligt het aan mij, of is dat hele ploggen inmiddels alweer een beetje over? Hoe dan ook, in een vlaag van ontzettende Parijs-heimwee en te veel random foto’s die voor het grote publiek ongezien zijn gebleven, besloot ik een heuse plog samen te stellen over mijn super awesome fabulous leven in Parijs. Hoewel deze foto’s in een tijdbestek van vijf maanden zijn gemaakt, geeft dit wel een natuurgetrouw beeld van hoe mijn dagelijks leven er anderhalf jaar terug ongeveer uitzag. Denk ik. Dus, bij dezen:

Ik word wakker. Ik open mijn gordijnen en zie in het ziekenhuisgebouw tegenover me mensen op bed liggen. Ik kijk niet te lang, want dat is onbeleefd. Laat ik mijn blik maar op de rest van De Stad richten.

Dan ga ik hardlopen in Jardin des Plantes (die rustig wandelende mensen moet je wegdenken, Jardin des Plantes is ‘s ochtends vroeg gewoon een hardloopparcours).

Als ik een klein stukje verder loop zie ik dit! Wat heb ik toch een rotleven.

College. Mijn aantekeningen zijn een mix van Frans, Nederlands en tekeningetjes die uitdrukken hoe zwaar ik het heb tijdens dat drie uur lang durende Franse geratel.

Tijd voor de lunch! Wat zorgt mijn universiteit toch goed voor vegetariërs.

Gelukkig doen ze wel aan superdeluxe toetjes.

Nu ga ik Frans oefenen met een Franse jongen die Nederlands wil leren. Hij heeft dit boek voor me uitgezocht en daar ben ik HEEL erg blij mee, want hier staat echt ALLES in over die achterlijke Franse vervoegingen. Hoewel we meer tijd aan mijn Frans besteden, lijkt die gast minstens net zo snel Nederlands te leren. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat hij in Duitsland gewoond heeft, waardoor hij overigens Nederlands spreekt met een vet Duits accent, in plaats van met een Franse tongval. Daar word ik altijd heel vrolijk van.

Hierna besluit ik even De Stad in te trekken. Huh, hoe kom ik ineens op Île de la cité terecht?

Le Marais

Ik fiets ook nog even door naar Opéra, maar ik ga niet Galeries Lafayette in, want ik word altijd een beetje depri van het feit dat ik daar niets kan betalen.

Even een korte stop bij Pret a manger. Omdat het kan. Straks woon ik immers weer in Nederland, en daar hebben we deze prachtketen niet!

Shit, ik wilde een alternatieve route naar huis nemen en nu ben ik verdwaald.

Toch thuis gekomen. Nu is het tijd om Cervantès te lezen, ik heb er zin in!

Uch, verschrikkelijk boek, ik ben er helemaal klaar mee.

Gelukkig zit ik ook in Parijs nooit om aanspraak verlegen.

Nog even een OOTD’tje tussendoor (excuses voor het hoofd, maar ik maakte destijds zoveel OOTD’s voor eigen documentatie dat ik niet meer echt iets gaf om mijn kop en daarom (?) een soort verhulde duckfaces ging maken)

Nee hè, nu moet ik mijn smoothie van de tafel likken!

Dan maar een walgelijk smerig zelfgemaakt groentesapje.

Nee hè, gootsteen verstopt!

Tijd voor het diner. Bij kaarslicht, want het is weer eens hommeles met mijn elektriciteitskast.

Ook het internet doet het niet.

Ik besluit deze misère achter te laten en in de metro te stappen om iets te gaan drinken in de stad. Garou probeert me een mannenarmband te verkopen. Het lukt hem bijna.

Een mislukte partyfoto, omdat ik het awkward vind om duidelijke foto’s online te zetten van mensen die misschien wel helemaal niet beroemd willen worden.

Ik besluit dat het wel weer genoeg voor vandaag is. Ik hul me in mijn Cruella de Vil-badjas en ga slapen.

13 Comments

Filed under fotopost, studie in buitenland

ik ben veel te oud voor dit soort ongein

Ik heb een blogprobleem. Een verschrikkelijk onorigineel blogprobleem trouwens, ik weet zeker dat alle bloggers onder mijn lezers dit wel zullen herkennen. Het heet: al je waanzinnig fantastische ideeën vergeten.

Vroeger trapte ik hier heel vaak in. Dan lag ik in bed, al bijna in slaap, en dan kreeg ik ineens een geweldig idee voor een blog. Zó geweldig dat ik er spontaan weer klaarwakker door was. Dat idee had dan ook nog eens een clou en een leuk woordgrapje in de titel. Omdat ik het al helemaal uitgedacht had, hoefde ik het ook niet op te schrijven. Want zo’n goed idee onthoud je wel, toch?

Nou, niet dus. Maar dan ook écht niet. Als je in een gesprek iets belangrijks wilt zeggen, maar het je ineens ontglipt, schiet het je later vanzelf wel weer te binnen – zeker als het echt belangrijk was. Maar die ideeën voor mijn blog? Nee. Die zijn gewoon echt voor altijd heel erg weg.

Daarom ben ik na jarenlang bloggen maar overgegaan op het opschrijven van mijn blogideeën in mijn telefoon. Dit hoef ik niet heel uitgebreid te doen – meestal is één woord wel genoeg om mijn hele in mijn hoofd geschreven blogpost, inclusief woordspelingen, terug te krijgen. En soms schrijf ik alleen maar een heel dubbelzinnige zin op, omdat die toevallig in die blog in kwestie voor zou komen, en omdat het opschrijven van een rare zin in plaats van het onderwerp voelt als een inside joke met mezelf. Ik hoef alleen maar die regel te lezen, en alles komt meteen weer terug.

Nou ja – meestal dan. Want op dit moment staat er een zin in mijn lijstje die me totaal niets zegt. Ik ben veel te oud voor dit soort ongein. Ja, dat is die zin. Niet dat ik te oud ben om na te denken over waar ik in godsnaam een blog over moet schrijven, zó oud ben ik nou ook weer niet. Ik vind mezelf dus ergens anders te oud voor. Maar waarvoor, in godsnaam? Om nog maar weer eens door te studeren? Te luisteren naar de Griezelbus-musical? Instagramfoto’s van knappe mensen te bekijken in de hoop dat ik er zelf net zo knap door word? Weekenden bij mijn ouders doorbrengen (even serieus ja, ik vraag me dus af wanneer het echt niet meer kan? Weet iemand dat)?

Ik heb dus geen idee waar ik mezelf te oud voor zou moeten vinden. Als iemand anders meer inzicht heeft in de kinderachtige dingen die ik allemaal doe, dan hoor ik het graag. Misschien heb ik dan weer mteen een leuk nieuw blogonderwerp.

15 Comments

Filed under metablog

ik lees wel eens wat, deel deux

Omdat ik wil onthouden welke boeken ik allemaal lees, heb ik besloten maandelijks rapport uit te brengen van wat ik onlangs allemaal weggewerkt heb. Vorige maand deed ik verslag van de boeken die ik in januari las. Spoiler: dat was een stuk meer dan in deze maand. Ik zou willen zeggen dat dit komt doordat februari wel drie hele dagen korter is, maar dat is natuurlijk onzin. Het heeft meer te maken met het feit dat ik ben begonnen met mijn stage. Iedere keer als ik aan boeken dénk, val ik al in slaap. Toch heb ik er twee uit weten te krijgen:

Oh ja ik heb eigenlijk de Nederlandse versie gelezen van boek links (vinden jullie me nu minder cool? Ik vond gewoon de Nederlandse oké) maar ik kon daar niet zo'n mooi plaatje van vinden

1. Roman over mijn vrouw – Emily Perkins

Boek dat ik onlangs op het Boekenfestijn kocht, samen met zo’n veertien andere boeken. Toen ik al mijn aankopen aan mijn opa liet zien, wees hij naar dit exemplaar, en vroeg: “Is dit een lesbische dame?” Ik weet nog steeds niet zo goed of hij het nou had over de schrijfster, de hoofdpersoon of het model, maar hoe graag ik ook eens iets had willen lezen over een lesbisch huwelijk, dit boek is geschreven vanuit het oogpunt van een man. Deze man zit zonder werk, niet echt handig als je in een te duur huis in Londen woont en je vrouw ook nog eens zwanger is. Met haar gaat het ondertussen ook niet echt lekker, want zij denkt achtervolgd te worden door een zwerver. En dat is allemaal best wel… eng. Ja echt! Ik vond het een eng boek. Heel goed in elkaar gezet ook, hoewel ik het vervelend vond dat zoveel vragen onbeantwoord blijven. Volgens mij is dat de bedoeling, maar het kan ook zijn dat ik gewoon niet zo goed kan lezen, ondanks het feit dat ik toch echt Nederlands studeer. Des te meer redenen om hier binnenkort opnieuw in te beginnen.

2. De stiefmoeder – Renate Dorrestein

Zoals ik vorige maand al heb gezegd: ik ben gek op de boeken van Renate Dorrestein. Mijn verwachtingen waren dan ook vrij hoog toen ik begon aan De Stiefmoeder. Dat is vragen voor problemen, zou je denken, en daar zou je in dit geval dan ook gelijk in krijgen. Het was me allemaal een beetje te lollig, te oppervlakkig, te net-niet. Wat er gebeurt: stiefmoeder tevens quiltmaakster Claire reist naar Engeland om een belangrijke prijs in haar vakgebied in ontvangst te nemen. Manlief gaat niet mee: iets met een misverstand dat kort voor vertrek totaal is geëscaleerd. Heeft uiteraard te maken met (stief)dochterlief. Hoewel de observaties over het opvoeden van een kind dat niet de jouwe is heel interessant waren, vond ik de verpakking een beetje matig. Als je dan toch Dorrestein-boeken over het ouderschap wil lezen, begin dan in Ontaarde moeders, die is geweldig. Of in Is er hoop, maar dat is het vervolg van Zolang er leven is dus die moet je eerst lezen (ik weet alleen niet meer zo goed wat ik van dat boek vond want ik las het tien jaar geleden, toen had ik nog niet zo’n goede smaak als nu). Doe maar. Nu ja.

7 Comments

Filed under boeken

de allergrootste tragiek

Het leven is wreed. We komen alleen op aarde (tenzij je deel van een meerling bent, in dat geval stop met lezen en ga maar iets nuttigs doen), we sterven alleen (en zelfs als je dat niet doet, doe je het toch). Dit zou allemaal nog wel dragelijk zijn als wij in dit leven werkelijk contact konden maken – maar helaas, hoe hard we het ook proberen, hoeveel geheimen we elkaar ook vertellen en hoeveel stompzinnige details over onze jeugd we ook delen, er blijft één gigantisch, cruciaal probleem: niemand is geïnteresseerd in onze dromen. Onze droom-dromen dan, hè. Die rare, onvoorspelbare, onwillekeurige dromen die zich tijdens onze slaap aan ons opdringen.

En dat is dieptriest. Zeker voor iemand die haar dromen iedere nacht onthoudt, is het een drama. Ik heb ‘s ochtends altijd zoveel te vertellen, maar niemand wil het horen. Soms begin ik er wel eens over, maar dan wordt er niet geluisterd, of maar half, zo van haha, echt joh, leuk voor je, behalve als het of extréém eng/bizar is of als diegene aan wie ik het vertel erin voorkomt. Zelden tonen mensen zich zo ijdel als wanneer je over hen droomt. Iedereen vindt het ge-wel-dig, zelfs al waren ze hierin kuikentjes ritueel aan het slachten, ze zijn verrukt als je vertelt dat ze in je droom voorkwamen. “En wat deed ik toen?” vragen ze, aan je lippen hangend, maar als je verder gaat met “Ja toen was je ineens weg en toen…” is hun aandacht net weer zo snel weer verdwenen.

Dit is geen aanklacht tegen de maatschappij, hoor. Ik doe het ook, want andermans dromen vind ik – helaas! – niet zo interessant. Ik weet niet zo goed het komt, maar het is nu eenmaal zo, het is een teleurstellend maar erg waar feit.

Het zal dus maar weinig mensen boeien dat ik vannacht droomde dat het Nieuwjaar was en dat ik samen met James iets aan het vervalsen was in één of ander gigantisch dik boek. Het is ontzettend tragisch dat ik niet meer weet wat we precies aan het vervalsen waren, maar we moesten halverwege stoppen, want we werden hartstikke betrapt. Mochten jullie denken dat James slechte invloed op mij heeft: ik droomde ook een keer dat Dionne mij op een berg achterna zat met een schaar. Ze bedoelde het grappig, maar het was doodeng.

Oeps, nu heb ik het toch over mijn dromen, terwijl ik weet dat niemand (afgezien van James en Dionne) het wil horen . Sorry not sorry. Wij zijn op aarde gekomen om ons eigen bestaan iets minder zwaar te maken, dus als ik jullie mijn dromen door de strot moet duwen in de hoop me iets minder eenzaam te voelen, nou, dan zal ik dat doen ook.

11 Comments

Filed under mensen

in mijn ideale wereld

  • Zouden Amsterdam en Rotterdam niet zo’n takke-eind uit elkaar liggen, zodat het niet zo’n onderneming werd om van de ene naar de andere plek te gaan (jullie hebben mijn toestemming om nu te zeggen: maar Lisa, ik reis iedere dag van Amsterdam naar Den Bosch/van Rotterdam naar Groningen/van New York naar New Orleans, en ik zeik ook niet)
  • Waren er niet zoveel mensen die op een chille plek in Amsterdam wilden wonen, zodat een woning in Amsterdam vinden niet zo’n drama zou zijn
  • Groeide vlees gewoon aan de bomen en mochten kalveren lekker bij hun moeder blijven
  • Gingen boze mensen iets constructiefs doen met hun woede, zoals een gedicht schrijven of hun huis schilderen, in plaats van andere mensen af te knallen
  • Waren er sowieso geen redenen om anderen (of jezelf) af te knallen
  • Was het internet minder verslavend
  • Zou niet iedereen de behoefte voelen om al hun vrienden/volgers op elk mogelijk kanaal te vertellen dat WhatsApp er even uit ligt/een beroemd persoon dood is/het weer weekend is
  • Hoefde je je telefoon nooit op te laden (en bestond er niet zoiets als krasjes op je scherm)
  • Kwamen muggen niet op licht af
  • Bestond er niet zoiets belachelijks als lid moeten worden van een of andere stomme concertzaal om naar een concert in die zaal te mogen
  • Was chocolade gezond (en begin nou niet over raw chocolate of dat één blokje pure chocolade best goed voor je is, ik heb het over dat je kilo’s brownies en repen witte chocolade weg mag werken en dat je dan sterke botten en glanzend haar krijgt oid)
  • Was The Ark nog gewoon lekker bij bij elkaar en kwamen ze vet vaak naar Nederland
  • Lagen de banen voor het oprapen (maar alleen voor leuke mensen, de stomme mensen moeten wel zoeken. Eventjes dan. Zij mogen uiteindelijk ook wel iets leuks vinden, zo ben ik dan ook wel weer).
  • Deed de afwas zichzelf
  • Ging er een hele snelle trein tussen Amsterdam en Parijs (oh wacht, dat is al zo)

27 Comments

Filed under rare wereld