Author Archives: Lisa

by | January 15, 2014 · 17:45

ik wil niet om aandacht vragen of zo

Maar morgen ben ik jarig. Jazeker, morgen word ik 23. Vroeger vond ik het, zodra de grote dag eenmaal was aangebroken, enorm raar dat ik dan ‘ineens’ een jaar ouder was, maar tegenwoordig denk ik al zo lang dat ik bijna 23 ben dat ik eigenlijk al gewoon 23 ben. Schiet lekker op zo.

Eigenlijk hoef ik helemaal geen verjaardagsblog te schrijven, want wat valt erover te vertellen? Het zou een beetje jammerlijk zijn om een post te maken over alles wat ik het afgelopen jaar heb geleerd, want het is net Nieuwjaar geweest dus iedereen is wel een beetje klaar met die ongein. Bovendien heb ik de ultieme verjaardagsblog vorig jaar al geschreven (wat? Vinden jullie mij ook zo bescheiden? Bedankt!), en daar heb ik eigenlijk niets meer aan toe te voegen. Toch schrijf ik lekker weer over mijn geboortejubileum, want ik wil het niet onopgemerkt laten passeren (oké, misschien wil ik dus toch gewoon aandacht). Volgend jaar verzin ik wel iets beters, een winactie of zo, of iets met veel foto’s, maar dan moet ik dit jaar wel echt meer foto’s gaan nemen.

Waar ik ook weer te laat mee ben: het hosselen van cadeautjes namens mijn ouders en grootouders, daar kom ik ook ieder jaar weer mee in de knel omdat ik nu eenmaal nooit iets wil. Daarom kocht ik vandaag bijna een dekbedovertrek van 109 euro, zodat ik minder andere dingen uit hoefde te zoeken, maar toen besloot ik uiteindelijk dat dat toch echt van de zotte was en schafte ik een goedkopere aan, alleen dat verhaal bewaren we voor de volgende keer.

Voor het geval dat het je iets kan schelen wat ik op mijn verjaardag ga doen, dan moet je vooral niet stoppen met lezen: eerst ga ik naar de Jumbo, dan word ik door een woest aantrekkelijke jongeling ontvoerd (oké, ontvoerd: ik kom wel zelf naar de stad toe) om iets te gaan doen waarvan ik nog niet op de hoogte ben gesteld (maar ik denk dat ik het weet! HA!), dan ga ik heel veel eten met deze woest aantrekkelijke jongeling en een aantal teerbeminde vriendinnetjes. Ik kan me geen beter verjaardagsscenario indenken dat deze (misschien de boodschappen weglaten, maar goed, je kunt niet alles hebben), dus met dit vooruitzicht is zelfs mijn laatste dag als 22-jarige alvast erg prettig.

tl;dr Hier mag je me feliciteren

Leave a Comment

Filed under leven

Tagged as ,

by | January 12, 2014 · 21:38

sorry sissi

In de categorie ‘dingen waar ik niet mee zou moeten zitten, maar wel mee zit’: hoe het is afgelopen met prinses Sissi. De echte dan, hè. Niet die van die geweldige animatieserie die ze eind jaren negentig uitzonden op Fox Kids. Even serieus, ik ken geen enkel meisje van mijn generatie dat geen tranen in haar ogen krijgt als ze de introtune weer beluistert.

Want het was zo prachtig. Sissi met haar mooie lange haren, die arme mensen brood gaf. Sissi die zich moest gedragen bij haar schoonmoeder in het keizerlijk paleis, iets dat ze niet deed, want een free spirit sluit je niet zomaar op. Niemand was zo wild at heart als zij. Niets slijmen bij hooggeplaatsten, Sissi reed liever op haar zwarte paard de zonsondergang tegemoet, om en passant nog even de Oostenrijkse troonopvolger weg te kapen voor de neus van de aanstellerige Helena. Mejuffrouw nam het op voor de onderdrukte Hongaren, overwon die nare keizerlijke familie en trouwde met haar prins. Oh, en had ik nog gezegd dat ze er ondertussen immer beeldig uitzag, ze met alle dieren kon opschieten en dat prins Franz Joseph altijd achter haar bleef staan? Die meid had ook alles.

prinses sissi fox kids

Hier is Sissi iets met haar vader aan het bekokstoven

Het leven van de vrouw op wie dit personage gebaseerd is, zag er net iets anders uit. Elisabeth had anorexia, haar Franz ging vreemd, hun zoon vermoordde eerst zijn geliefde om daarna zichzelf van kant te maken en ze werd op haar zestigste doodgestoken door een of andere anarchist die eigenlijk liever iemand anders om had willen leggen, maar niet genoeg geld had om diegene in Italië op te zoeken. Zeg maar, ellende plus ellende plus ellende en een ongelofelijke lullige dood.

fox kids prinses sissi

EIKEL

En dat vind ik dus best wel erg hè. Onze Sissi! Onze heldhaftige, koene en immer triomferende Sissi, een fictief personage waar je al je wensen, dromen en verlangens op kunt projecteren, haar vlees-en-bloed-versie had dus gewoonweg een dramatisch leven. Het voelt een beetje vies, meeleven met zo’n geromantiseerd tekenfilmpoppetje als je deze informatie hebt. (En dan heb ik nog niet eens die verfilmingen gezien die ze altijd met Kerstmis uitzenden.) Ik vind het maar naar, zelfs al kijk ik die animatieserie al lang niet meer meer (heb het wel eens geprobeerd, maar ik ergerde me eraan dat ze ongeveer iedere vijf minuten in tranen uitbarstte – dat paste niet echt bepaald bij het stoere beeld dat ik van haar had…).

Wikipedia, ze zouden het moeten verbieden.

P.S. Voor iedereen die nu toch een beetje nostalgisch geworden is, zing met me mee:

Kon ik als een vogel vliegen
Dan vloog ik naar jou
Bij jou wil ik zijn
Wij blijven dan altijd samen
De zon schijnt voor ons
Geen angst en geen pijn
Het vuur zal voor ons branden
in ‘t keizerlijk paleis
Ooit komt een eind,
aan die loodzware reis!

Waar je ook bent,
ik ben steeds bij jou
Waar je ook bent,
in storm en in dal
Waar je ook bent,
samen met jou
Waar jij ook bent
Waar jij ook bent……………

 

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

Leave a Comment

Filed under film en teevee

Tagged as , , , ,

by | January 9, 2014 · 18:32

ik doe even alsof ik hier pas net woon

Krijgen jullie tijdens bepaalde periodes van het jaar ook altijd flashbacks naar diezelfde periodes van voorgaande jaren? Natuurlijk hebben jullie dit – hier is Kerstmis van gemaakt. Maar ook buiten de decembermaand is het leven voor mij één groot flashbackfeest. (Hoewel de kerstperiode de kroon blijft spannen. Heb dan altijd het unheimlich gevoel dat het kerstbal van de middelbare school eraan komt en dat er dan iets Heel Belangrijks moet gebeuren. Dat gebeurde echter nooit – iets dat ik na een paar jaar heus wel wist maar waardoor de druk toch niet minder werd. En nu, jaren nadat ik in 6 vwo zat, voel ik het nog steeds!)

In januari is het ook altijd heel erg. Als ik in de bus naar mijn flat zit en de zon schijnt, voel ik ook spanning, maar dan juist goede spanning, omdat ik het gevoel heb dat ik hier nog maar net woon en alles nog zo nieuw en bijzonder is. Twee jaar geleden verhuisde ik namelijk naar waar ik nu zit. In januari ben ik weer even heel blij dat ik ein-de-lijk een woning in Amsterdam heb. Een gevoel om te koesteren, want vaak vergeet ik hoe content ik hiermee mag zijn, omdat het zo normaal is geworden. Wat eigenlijk ook maar goed is: ik kan wel iedere dag halleluja mijn leven is nu perfect gaan denken, maar ik zou wel iets heel erg fout hebben gedaan als ik nu na jaren nog steeds een kamer aan het zoeken was. Dat ik hier woon is wél normaal. Maar ik vind het leuk dat het in deze januarizon weer eventjes heel speciaal voelt.

Ook denk ik nu veel terug aan mijn laatste maand Parijs, de beste maand Parijs, al was het maar omdat ik zoveel vrij had. Lekker dwalen. Beetje macarons kopen en crèpes eten en nog een keer naar het Louvre gaan. Zalig. En oké, tussendoor veel regelen, maar ik kies ervoor om me dat niet zo levendig te herinneren. Deze maand ben ik net zo vrij als toen, omdat ik weer niet naar de universiteit hoef. Was daarom eigenlijk van plan om bij een vriendin in Londen te gaan dwalen, maar net als in de januarimaand van 2013 blijk ik ook hier iets meer verplichtingen te hebben dan verwacht. Gelukkig is dwalen door Amsterdam ook leuk. En het wordt nog beter als ik doe alsof ik hier pas net woon.

Leave a Comment

Filed under vroegah

Tagged as ,

by | January 6, 2014 · 18:07

geitenwollensok doet boodschappen

Sinds ik mijn eigen boodschappen doe (lees: al jaren), erger ik me ontzettend aan de enorme hoeveelheid plastic waar ik mee te maken krijg. Als je erop let blijkt dat dat spul OVERAL omheen zit, ook bij producten waarbij het totaal niet nodig is.Vroeger beperkte ik het leed door de plastic zakjes voor groente en fruit te hergebruiken – omdat ze bij de Albert Heijn altijd aan de kassa afwegen, hoef je er ook geen knoop in te doen. Dat er incidenteel wel eens een kiwi over de kassaband rolde, ach ja.

Tegenwoordig doe ik mijn boodschappen echter bij de Jumbo, want die is a) dichterbij en b) stukken goedkoper. Alleen jammer dat daar wel een knoop in de zak moet, anders lijkt het net alsof je er na het afwegen nog wat bij hebt gedaan. Ik probeerde ze altijd zo te knopen dat ik ze thuis weer open kon peuteren, maar dat is nog nooit gelukt. Zat ik daar met die gescheurde zakjes. Bloedirritant (maar nou ook weer niet zo erg dat ik meer ging betalen bij de AH).

Daarom vroeg ik voor Kerstmis deze Take5nets. Hoefde ik voor mijn appels en citroenen tenminste geen plastic te verspillen. Was alleen wel een beetje bang voor boze blikken van het supermarktpersoneel. Gelukkig koop ik genoeg geitenwollensokkenproducten (sorry, ik bedoel: ecofabulous producten), zoals soja en brandnetelthee, waardoor mijn geloofwaardigheid omhoog zou gaan. Hoopte ik dan.

Inmiddels heb ik die dingen twee keer gebruikt en ik vind het nogal… awkward. Heb de hele tijd het gevoel alsof iedereen naar me kijkt. Als ik inlaad, vrees ik dat iemand “En wat zijn wij aan het doen, mevrouwtje?” gaat vragen. Bij de kassa verwacht ik de zin “Dit kunnen wij niet accepteren.” (Hiervoor had ik alvast een goede repliek bedacht: “Bij de Albert Heijn mag het wel!”)

Dit had ik natuurlijk van tevoren kunnen verwachten, maar… ook weer niet. Het probleem is dat die gaatjes gewoon veel kleiner zijn dan dat ik had ingeschat. Je ziet bijna niet wat erin zit:

Oké hier van iets dichterbij:

(Het zijn peren)

De eerste keer dat ik die tasjes gebruikte, scande de caissière ze zonder blikken of blozen (wat ik wel grappig vond, omdat ik zelf bij het afwegen alweer was vergeten welk soort appels ik had gekozen en ik de zak toen moest openen om te kijken). Vandaag werd de inhoud van mijn zakje echter wel aan uitgebreid onderzoek onderworpen, wat de boel aardig ophield.

Toch denk ik dat ik die tasjes blijf gebruiken, al was het maar om hiermee over mijn fobie voor dat mensen denken dat ik iets wil stelen, heen te komen. Het nadeel blijft dat het wel extreem Don Quichot-achtig voelt. Zeker toen ik na het boodschappen doen een nieuwe plant kocht bij een marktkraam. “Ik hoef geen tasje hoor!” piepte ik nog, maar de verkoopster wilde daar niets van weten. “Doe maar, is beter, het waait zo hard.”

Ach ja. Alle beetjes helpen.

2 Comments

Filed under voornemens

Tagged as , ,

by | January 3, 2014 · 21:28

toch een nieuwjaarsboodschap (over schoenen)

Oh, Nieuwjaar. Ik ben dol op dat nieuwe begin, zo fris en schoon. Nou ja, figuurlijk gesproken dan – ik weet best dat het buiten nog steeds allemaal rotjes liggen en dat het concept van een nieuw jaar ook maar is ingebeeld, maar als je ervan profiteert, waarom zou je er dan cynisch over doen?

Ieder jaar heb ik er weer zoveel zin in. Begin dagen van tevoren alweer meer energie te krijgen, het gevoel dat ik alles beter kan en ga doen. Ik moest me dit jaar beheersen om niet alvast mijn kledingkast uit te mesten om me nu écht te ontdoen van al mijn troep, want dat zou het idee van goede voornemens voor in het nieuwe jaar wel verpesten.

Maar als je ergens van profiteert, waarom zou je het dan laten? Die kast was voor het nieuwe jaar al lekker leeg. Allemaal kleren in een zak voor het Leger des Heils, zalig. Niets Marktplaats, niets aan anderen vragen of zij interesse hebben, gewoon WEG voor eens en voor altijd. Wat betreft mijn schoenen was ik iets minder sterk, omdat die toch wat waardevoller zijn. Zo had ik suède overdeknielaarzen met een hak van twaalf centimeter. Ik heb die dingen drie jaar geleden voor 140 euro gekocht. De laatste twee jaar vroeg ik me echter regelmatig af of ik tijdens het kopen soms onder invloed was, want ze zitten superlomp om mijn benen. En ze zijn te groot. Maar toch kon ik ze niet wegdoen, want ze waren, nou ja, duur. En ze op Marktplaats zetten wilde ik niet, want ja, gedoe. Dadelijk kocht iemand ze en zei dan dat ze niet goed genoeg onderhouden waren. Rommelmarkt kon ook, maar ik had verder niets om te verkopen. Ik kon ze nog wel aan het Leger des Heils doneren, maar wie zat daar nou te wachten op schoenen met van die idiote hakken? Kon ik ze aan een ander goed doel geven?

Ondertussen bleven die schoenen maar plaats in mijn kast innemen. Overdeknielaarzen bestaan uit wel veel stof.

Toen werd het ineens 1 januari. En toen gebeurde er, dankzij al mijn ingebeelde gevoelens over een schone lei en het gevoel dat ik beter ben dan in 2013, iets goeds: ik besloot dat ik deze schoenen niet langer in mijn kast tolereerde en dat ik ze lekker wél aan het Leger des Heils ging doneren. Misschien zat daar wel iemand met een grote schoenmaat 38 die behoefte heeft aan een paar flinke hakken. En anders zou ik er nooit achter komen.

Dus ik gooide mijn laarzen, samen met een heleboel andere dingen, in de kledingbak. En dat voelde goeoeoed. Alleen al omdat ik nu NOOIT MEER hoef te bedenken wat ik in godsnaam met die schoenen moet doen, want ik HEB ze gewoon niet meer.

Dus hier een nieuwjaarsboodschap. Gooi dingen weg. Echt. Het is zo zalig. Bovendien zul je blij zijn zodra je gaat verhuizen (niet dat ik dat van plan ben, maar ik heb mezelf de afgelopen jaren maar wat vervloekt om die ongebruikte dingen die ik van nieuw huis naar nieuw huis meenam). Kom op, het is nog maar net 2014, dus je kunt je nog steeds inbeelden dat dit een nieuw begin is. Als ik het kan, kun jij het ook.

Leave a Comment

Filed under kleding en zo

Tagged as ,