Author Archives: Lisa

Precies twee weken geleden zou ik een doos met auteursexemplaren van Bijna Echt ontvangen. Toevallig op een woensdag – mijn vrije dag. Gelukkig maar, want van concentreren was die dag natuurlijk écht geen sprake.

Woensdagochtend vroeg begon Het Grote Wachten. Ik deed extra veel make-up op. Ik dronk koffie met Tim op het balkon. Ik kreeg supermooie bloemen en zette ze in vazen. Ik ruimde iets op. Ik wachtte, ik wachtte, ik wachtte. Uiteindelijk ging ik maar Sims spelen om mezelf af te leiden. Rond een uur of half 6 dacht ik: het is te laat, hij komt niet meer. Dus ging ik wandelen. Nog geen 10 minuten later kreeg ik een appje van Myrthe van Blossom Books: dat mijn pakket er zo aan zou komen.

En toen ik thuiskwam stond er inderdaad een doos vol boeken op de eettafel. (En wijn, en hapjes, ha!) (Die had Tim trouwens aangenomen, de bezorger had niet ingebroken hoor). Eindelijk kon ik mijn eigen boek vasthouden. Ik kon het vastpakken en ermee gooien en erdoorheen bladeren. En dat heb ik ook precies gedaan (dat laatste wel heel erg snel en zonder daadwerkelijk naar de bladzijden te kijken want ik was véél te bang om fouten te ontdekken).

Je eigen boek in je handen hebben is een bizar gevoel en tegelijkertijd ook best wel ‘natuurlijk’. Je hebt er zo lang aan gewerkt, je weet dat het eraan komt, én je hebt de cover ook al heel vaak bekeken op het internet, dus het plaatje in je hoofd was redelijk correct. Het is net een baby krijgen, joh. (Maar dan zonder dat je uitscheurt tijdens de bevalling.)

Dus toen was Bijna Echt echt echt.

Tenminste, dat was het voor mij, want door een logistiek probleempje duurde het wat langer voordat hij in de winkel lag (hoewel hij wel al eerder op de e-reader verkrijgbaar was). Afgelopen zaterdag zie ik meer als de ‘echte’ lanceringsdag, want toen kreeg ik allemaal appjes en Instagram-berichten en foto’s van dat hij bij veel mensen thuisbezorgd was en in de boekwinkels lag (nog lang niet overal, maar … het begon!)

Sindsdien krijg ik allemaal berichten beginnen van mensen die hem aan het lezen zijn. Mensen die ik ken, en mensen die ik niet ken. Dat gevoel is echt geweldig maar ook doodeng. WANT WAT NOU ALS MIJN VRIENDEN ALTIJD VAN ME DACHTEN DAT IK EEN GEWELDIGE SCHRIJFSTER ZOU ZIJN EN DAT NU TEGENVALT. En bij de mensen die ik nog niet ken: WAT NOU ALS ZE ME GAAN CANCELEN EN OP TWITTER SCHRIJVEN ‘Lisa van Campenhout is trash 🚮’ (met die emoji erbij ja).

Dat is tot dusver nog niet gebeurd, maar wat er niet is, kan nog komen, natuurlijk. Ik vind het zo ontzettend leuk om de eerste reacties te lezen en er met lezers over te praten. Het is waanzinnig dat echte mensen iets lezen dat ík heb geschreven. En dat ze het nog leuk vinden ook! Sorry om nog zo’n cliché te gebruiken, maar: dit voelt als de vruchten plukken van je werk.

Dus …. iedereen die de afgelopen tijd Bijna Echt heeft gekocht, me er een berichtje over heeft gestuurd, een review heeft geschreven, er iets over op internet heeft gedeeld of wat dan ook: ontzettend bedankt, dat doet me zó goed! Je wilt niet weten hoe bijzonder het is om zoiets te horen over iets dat uit jouw hoofd komt (note to self: ik moet ook meer aan mensen laten weten wat ik van hun werk vind, ik denk er nooit aan om dat te doen maar het is zo waardevol!). Speciale roze unicorn glitter-thanks voor Lisette Jonkman, die niet alleen de lovende achterflapquote schreef maar ook nog het boek 9364 keer op Instagram heeft aanbevolen: je bent geweldig en ik ben je zeer dankbaar.

En nu ligt hij dus in de meeste winkels. Vanmiddag ben ik al even bij Scheltema in Amsterdam langsgegaan om te kijken hoe hij daar tussen de andere young adul-boeken lag. Zo absurd om iets in de winkel te zien dat ik zelf gemaakt heb (een flinke stapel nog wel!) maar niet meer echt ‘van mij’ is. Ik bedoel, ik kon moeilijk met die boeken de deur uitlopen. Dat heet dan diefstal. Dus ik hield het bij foto’s maken.

En blij zijn.

PS Als je mijn boek nog niet hebt gekocht maar dat nog wel wilt: heel graag! Als ze hem bij je lokale boekhandel niet hebben, kun je hem ook altijd nog daar laten bestellen, dat kost jou niets extra’s. Je kunt hem natuurlijk ook als e-book kopen. En als je denkt ‘meh, ik ben minimalist’: je zou me ook een groot plezier doen als je hem bij je bibliotheek zou aanvragen! Dan zien ze dat er interesse is en dan kopen ze het (sneller) in (denk ik zo).

Nog anderhalve week, en dan komt mijn allereerste boek uit. Ik heb er ontzettend veel zin in, maar tegelijkertijd … kan ik het nog steeds niet echt geloven. Dat mensen het boek gaan lezen. Dat ze de scènes voor zich gaan zien (en dat beelden in iedereens hoofd nét weer wat anders zijn). Dat ze personages leuk vinden, of juist heel stom.

Dat hun mening over míj verandert, omdat ze door het lezen van het boek ineens beseffen dat ik geniaal/dom/verdorven/naïef/raar/middelmatig ben. Ik bedoel, ik ben mijn personages niet (ik ben op zich niet zo van de oplichting en identiteitsfraude) en ik denk dat mensen dat wel begrijpen (ik bedoel, het zou wel een HEEL suffe manier zijn om jezelf als fraudeur te ontmaskeren, door er een boek over te schrijven). Maar hoe fictief dan ook, je kunt geen roman lezen zonder een mening te vormen over de schrijver. Toch? En dat is ook logisch, en dat is ook prima. Maar wel een beetje eng.

Gelukkig maar dat ik nog steeds niet kan geloven dat dit gaat gebeuren. Dat zorgt er nog voor dat ik niet gillend van paniek over straat ren. Nu kijk ik er vooral naar uit, het moment dat het Echt Echt is.

Waarschijnlijk had het ‘echter’ gevoeld als we niet in een coronacrisis hadden gezeten, als er een officiële boeklancering zou komen, als ik regelmatig vrienden en familie en collega’s zou zien tegen me zeiden “Hee Lisa je boek is er bijna”, en als ik niet de hele dag zou nadenken over corona (echt, ik heb ondertussen ALLE gedachten wel gehad, er verschijnt niets nieuws, waarom kan mijn brein dit onderwerp niet loslaten).

Best wel raar toch, om te debuteren tijdens dit unieke moment in de geschiedenis? Raar en ergens ook wel spannend. Ik heb mijn hele leven van dit moment gedroomd, maar in mijn dromen kwam de term ‘intelligente lockdown’ geen enkele keer voor. ‘Anderhalvemetersamenleving’ ook niet. Natuurlijk was ik heus wel bang dat er iets fout zou gaan. Ik dacht bijvoorbeeld dat de Derdewereldoorlog misschien wel zou beginnen en we de komende 10 jaar al ons spaargeld moesten uitgeven aan aardappels. Of dat de dijken zouden breken en dat we allemaal naar de Achterhoek moesten vluchten en het te druk zouden hebben met nieuwe huizen bouwen om te kunnen lezen. Of dat de zon zou ontploffen en we allemaal in één keer dood gingen. (Snappen jullie nu waarom ik altijd zo moe ben, met die hersenen van mij?)

Kortom: ik was altijd bang dat er iets tussen zou komen, tussen mijn boek en de wereld.

Maar dat ik zou debuteren op een moment waarop we massaal binnen zitten en het leven een soort van doorgaat, maar dan iets meer binnenshuis dan normaal … nope, dat had ik nooit kunnen verzinnen. Vergeleken met die doemgedachten van mij is deze situatie a walk in the park (op 1,5 meter afstand, natuurlijk). Dus ik ben #blij en #dankbaar dat ik mag debuteren tijdens de coronacrisis. Goed, economisch zijn dit geen geweldige tijden, en ik hoop echt dat er voor alle ondernemers/ZZP’ers/anderen die hierdoor financiële problemen ondervinden snel betere tijden aanbreken. (Nee, wacht: ik hoop dat er voor iedereen betere tijden aanbreken, want we kunnen er lollig over doen, maar al met al is dit natuurlijk een klote-situatie)

Maar in tegenstelling tot bij de rampscenario’s die ik heb verzonnen, is dit tenminste een ramp waarbij veel mensen tijd hebben om te lezen. Ik bedoel, wat ga je anders doen? We hoeven geen huizen te bouwen in de Achterhoek. En er zijn geen andere boekpresentaties waar je heen kan, of zo. Of überhaupt feestjes. En die zolders zijn nu ook al uitgeruimd. Eigenlijk … is dit de perfecte crisis om in te debuteren.

En dan zeggen ze dat piekeren nergens goed voor is.