Author Archives: Lisa

by | December 31, 2013 · 16:18

2013 was gewoon heel veel

photo 2013_0127parijs90028.jpg

En ook nog eens lekker tegenstrijdig.

De eerste maand van 2013 bracht ik nog door in Parijs. Dit was de leukste maand van mijn uitwisseling – deels omdat ik me eindelijk echt op mijn plek begon te voelen, maar ook omdat ik op een paar tentamens na geen les meer had en dus lekker kon dwalen door die zonovergoten straten. Januari was koud, maar kraakhelder.

Soms denk ik: god Lisa, was nou maar een jaar gebleven, er was daar nog zoveel te winnen – maar uiteindelijk was het maar goed ook dat ik gewoon in Nederland was. Bovendien was ik maar wat blij dat ik weer mijn oude Amsterdamse kamer kon betrekken, weer college kon volgen in mijn eigen taal, weer kon afspreken met mijn Nederlandse vrienden en weer bij mijn ouders op de bank kon hangen.

Ook niet onbelangrijk: bijna direct toen ik naar Nederland kwam, kreeg ik nieuw werk, leuk werk met leuke collega’s. Hierdoor moest ik wel na 3,5 jaar afscheid nemen van mijn andere leuke werk en andere leuke collega’s. Nu zal ik het niet missen om telkens naar Rotterdam te moeten reizen om te werken (nu werk ik vanuit huis! Ha! Ha! Ha!) maar ik vond het aardig moeilijk om daar weg te gaan. Toch is het goed, want ik ben heel blij met waar ik nu ben en wat ik nu doe.

Op familie-gebied ging het daarentegen belabberd. Mijn oma’s overleden allebei, iets waar ik nog steeds ontzettend veel moeite mee heb. Daarnaast ging het met de rest ook niet bepaald lekker. Wel een hoogtepunt: dat mijn broer(tje) na wat (veel) gedoe eindelijk zijn vwo-diploma haalde en met de opleiding sportmarketing kon beginnen.

Daarnaast heb twee keer met Dionne een 10 km-run gelopen, waarvan ik één keer (de eerste keer) in een hele mooie tijd rende. Ik heb mijn bachelorscriptie geschreven. Ik heb een aantal bloggers ontmoet. Ik ben naar Thailand gegaan, en toen meteen weer terug. Ik heb Southampton en Londen en Cornwall bezocht. En Parijs, nog een keertje. Vanaf september blog ik echt idioot consequent en ik heb dit nog geen enkele keer verzaakt. Ook zag ik mijn vrienden regelmatig en vinden ze me nog steeds lief (en ik hen ook).

En nu ga ik gauw eens stofzuigen, voordat de oudjaarsvisite komt. Deze visite bestaat uit een bijzonder leuke jongen die ik begin 2013 voor het eerst ontmoet heb. Na maanden en maanden van hopen dat hij mij misschien wellicht ook een klein beetje leuk zou vinden (eventueel), volgden maanden en maanden waarin we elkaar ook daadwerkelijk zagen – en waarin ik erachter kwam dat ik me over mijn vragen niet zoveel zorgen hoefde te maken. Dit mag zo in 2014 nog wel even doorgaan. Graag zelfs.

Leave a Comment

Filed under leven

Tagged as

by | December 28, 2013 · 17:51

misschien heb ik gewoon geen talenknobbel

Een traumatische herinnering uit de brugklas: toen ik bij Engels in de klas moest voorlezen en bij het woordje ‘know’ aankwam. Ik sprak het uit zoals me logisch leek: knoow. Iedereen moest lachen, maar ik had geen flauw idee wat ik zojuist verkeerd had gedaan. En hoe het in vredesnaam kon dat iedereen behalve ik het wel wist. (Tot op de dag van vandaag een groot mysterie. We waren twaalf!)

Voor Engels haalde ik sowieso niet zulke goede cijfers en mijn leraar opperde dat ik me eens moest laten testen op dyslexie. Dat vonden mijn ouders wel lachen, omdat ik op die leeftijd nog altijd drie boeken per week las. Die test heb ik dus nooit gemaakt, en mijn Engels is inmiddels, geloof ik, niet ondergemiddeld. Mijn Frans is na vijf maanden Parijs (bijna een jaar voorbij!) wel goed, maar om eerlijk te zijn is mijn taalvaardigheid me nog best tegengevallen. Natuurlijk, ik kan een heleboel uitkramen, maar ik had verwacht dat ik het allemaal wat foutlozer had kunnen uitkramen. Misschien had ik iets meer met Fransers om moeten gaan, in plaats van met Duitsers.

Niet dat ik dan Engels of zelfs Duits met onze oosterburen sprak, onze voertaal bleef Frans – dit omdat een aantal Duitse vriendinnen die taal nu eenmaal beter beheersten dan Engels (tot op de dag van vandaag een groot mysterie), en omdat mijn Duits sinds ik met m’n hoofd in al dat Frans zat, al helemaal niet meer zoveel voorstelt. Ja, begrijpen doe ik het nog prima. (Ik koester dan ook warme herinneringen aan hoe mijn Duitse vriendin en ik in onze eigen taal tegen elkaar konden roddelen over wat een prutser onze docent wel niet was en zo een volwaardig gesprek in twee talen konden voeren. Achteraf gezien misschien niet superhandig, want dat was tijdens een les die ‘Philosophie des passions’ heette en ja, filosofie is een Duits dingetje, dus misschien sprak die leraar dat wel hartstikke goed.)

Enfin. Duits lezen/horen gaat prima, maar het praten gaat, zeker sinds Parijs, voor geen meter. Iedere keer als ik een Duits woord wil zeggen, floept er een Frans woord uit. Echt! Het is een vreemd automatisme. En een jammerlijke ook, want zeker sinds vorig jaar ben ik juist zo geïnteresseerd geraakt in het leren van allerlei andere vreemde talen en op zich heb ik al drie jaar Duits gehad. Maar van omgaan met Duitsers leer je geen Duits, blijkt. En misschien moet ik ook maar aan mezelf toegeven dat ik gewoon geen talenknobbel heb. Iets wat overigens niet in de weg hoeft te staan om iets te leren, als je het echt wilt: tegenwoordig word ik immers ook niet meer uitgelachen om mijn Engels.

1 Comment

Filed under studie in buitenland, studie/werk

Tagged as ,

by | December 25, 2013 · 00:22

een kerstboodschap (zonder boodschap)

En toen was het opeens 00:05 en bedacht ik me dat ik nog een blog nodig had voor morgen. Of nou ja, morgen, vandaag dus. Een kerstblog. Niet dat ik graag over kerstmis wilde schrijven, maar omdat dit volgens mijn schema zo moet. Kijk maar naar mijn mooie kalender, rechtsboven. Al maandenlang op orde. Kerstmis zou geen goed excuus zijn om dit te laten versloffen.

Maar goed, het is inmiddels al 00:07 en ik ben net klaar met werken, anders had ik natuurlijk al URENLANG geslapen zodat het eerder kerst was. En ja, nu moet die blog er komen, want morgen wil ik ‘m ook niet schrijven. Het is misschien niet echt van deze tijd, maar ik vind Kerstmis altijd een heel goed excuus om jezelf te verstoppen voor de buitenwereld, en ook een goed excuus om niets te doen (maar dan weer geen goed excuus om helemaal geen blog te plaatsen. Ik ben een mens, ik kan vooruit denken). Zoals ik al zei: niet van deze tijd, en in combinatie met mijn vorige blog klink ik nu misschien als een kapotte grammofoonplaat, of gewoon als iemand die op het punt van onbedwingbare internet-wanhoop staat, maar dat neem ik dan maar voor lief. Ik zal snel snel weer bloggen over iets totaal anders, over opruimboeken of zo.

Maar nu schrijf ik dus een kerstblog, want kerstavond telt niet echt mee als kerstmis. Vind ik. Tweeënhalve dag doen alsof Het Moment heel bijzonder is, dat is misschien een beetje teveel van het goede. Twee dagen is precies genoeg. Ik weet dat heel veel mensen van mijn leeftijd het een hartstikke stom feest vinden, want “de voorpret is altijd heel leuk maar als het eenmaal zover is, zit je daar maar”. Zo voel ik het niet echt. Ik ben altijd zo blij dat ik eindelijk een of andere chique jurk aan mag (oké, dit jaar trek ik mijn zomerse jumpsuit aan met een panty, maar goed, daar heb ik in de winter verder óók geen gelegenheid voor) en heel veel lekkere dingen voorgeschoteld krijg. En samenzijn met familie is ook leuk. Nu zie ik die lui wel vaker, maar ik vind het gewoon tof dat je beide dagen maar met een klein deel bent – op verjaardagen zijn er altijd zoveel mensen. Maar onze familie is dan ook heel klein en overzichtelijk, dus dat scheelt (en misschien denk ik ook ieder jaar wel weer “ja nu zit ik hier maar”, maar verdring ik deze gedachte telkens opnieuw, dat kan ook).

Goed. Ik ga slapen. Ik hoop dat jullie toch allemaal een superleuke kerst hebben, en als je kerstmis eigenlijk haat, dat kerstkransjes dan enigszins troosten. Is dit geen optie: bedenk dan maar dat die twee dagen vast snel voorbij zijn.

Leave a Comment

Filed under metablog

Tagged as ,

by | December 22, 2013 · 17:19

waarom ik een beetje weg ben

Eén van mijn decemberdoelen is dus grandioos in het water aan het vallen. Het gaat om punt 2, de Instagram-challenge van Dionne winnen. Het is me nog aardig lang gelukt om iedere dag een foto te maken van wat de opdracht die dag dan ook was, maar uiteindelijk begon de klad er toch in te komen. Niet omdat ik de opdrachten op zich niet leuk vind of omdat ik het te druk heb met kerstcadeautjes kopen, maar eh, omdat – ik durf het bijna niet te zeggen – iedere dag online present zijn mij iets teveel gevraagd is.

Dit klinkt lame, zeker voor iemand die zoveel op internet te vinden is als ik, maar het is wel zo. Meestal vind ik social media hartstikke leuk en aardig (vaak zelfs iets te leuk en aardig), maar… soms ook niet. Er zijn gewoon dagen waarop ik mijn telefoon onder mijn deken wil verstoppen zodat ik even kan vergeten dat dat ding bestaat. Dan wil ik dat al die vreemde mensen uit mijn huiskamer gaan, en dan wil ik al helemaal niet in de huiskamers van vreemden verschijnen.

Dit soort introverte gevoelens gaan altijd snel weer voorbij en dan kan ik weer vrolijk doorgaan met online leven. Maar dit neemt niet weg dat ik geloof dat een mens niet zou moeten instagrammen als diegene niet wil instagrammen, zelfs al had diegene het zich nog zo voorgenomen. Kijk, je kunt natuurlijk niet de hele dag een beetje in je tuin zitten en paprikachips vreten, er moet ook nog gewerkt worden, en dat is maar goed ook. Maar grapjes maken op Twitter is – hou je vast – geen verplichte bezigheid. En als dan blijkt dat je dagelijks foto’s maken maar een gedoe vindt, nou, dan moet je het niet doen. Zelfde geldt voor schilderen of breakdancen of leren jongleren met vier ballen (tenzij je circusartiest wilt worden). Er is immers al genoeg dat een mens wel moet doen. Zoals kerstcadeautjes kopen, dus.

Leave a Comment

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | December 19, 2013 · 21:13

een semi-hoogtepunt (geen taart waard)

De afgelopen twee dagen zou ik niet beschrijven als bijzonder interessant. Ik had een deadline voor twee essays en die waren zo belangrijk dat ik even nergens anders aan mocht denken. Dat was ook wel eens lekker overzichtelijk. En niet stom, want het was voor het keuzevak ‘Seven Masterpieces’ – een vak dat neerkomt op ‘laat zeven docenten college geven over hun lievelingsboek laat de studenten daar dan vier essays over schrijven’. Ja, dat is net zo leuk als het klinkt.

De afgelopen twee dagen stortte ik me dus (geen paniek, was wel eerder begonnen maar nu werd het pas menens) op vrouwbeelden in Seven Gothic Tales van Isak Dinesen (aanrader) en het creëren van empathie in Sefarad van Antonio Muñoz Molina (aanrader). Tussendoor heb ik de was gedaan. En eh, op internet gezeten – maar niet zo veel, ik had een Missie. En eh, misschien heb ik nog twee afleveringen van Gossip Girl seizoen 1 gekeken. Ergens blijf ik voor altijd vijftien. De eerste keer sinds gisterochtend dat ik een levende ziel heb gezien, was toen ik zojuist de afwas naar de keuken bracht en me de tyfus schrok omdat ik niet had verwacht dat één van mijn buurmannen aan het koken zou zijn. Ja, inderdaad heel erg raar, mensen die zomaar koken in hun eigen keuken.

Maar er was toch wel iets semi-interessants aan deze twee dagen: het waren de laatste dagen die ik besteedde aan een vak voor mijn bachelor. De allerlaatste. Volgend semester ga ik stage lopen en dan krijg ik het papiertje. En dat betekent dat ik in principe nooit meer hoef te studeren. Nooit meer! Ik kan na mijn stage gewoon gaan werken zonder dat ik in problemen kom met een onafgemaakte opleiding. Ik kan op een ezel de wijde wereld intrekken, in een dorp in Drenthe gaan wonen of surfles geven in Australië. Oké, dit kan pas over een half jaar want ik wil per se eerst stage lopen, maar toch. Nooit meer studeren!

Nou ja, theoretisch gezien dan, want de banenmarkt opgaan terwijl je dit kunt uitstellen met een master is op dit moment misschien een beetje dom, ik heb niets met ezels of Drenthe en mijn surftalent moet ik nog ontdekken. Trouwens, dat zou ik niet eens willen. Doe mij nog maar een jaartje UvA (oké, tenzij iemand me per september een hele goede baan aanbiedt, dan wil ik het wel overwegen). Maar het kan allemaal! Ik voel me helemaal warm worden van binnen. Nee echt.

Niet dat ik genoeg tijd heb om me lekker mindful te concentreren op dat warm worden, want ik heb allemaal andere dingen te doen – zoals GELD VERDIENEN want met mijn studiefinanciering is het hoe dan ook bijna afgelopen. En kerstcadeautjes regelen. En mijn hersens pijnigen over welke master ik dan ga volgen. En allemaal andere Zeer Belangrijke dingen die ik nu weer kan doen omdat mijn overzichtelijke deadlines weg zijn. Tijd voor taart is er niet. Want ja, nooit meer een echt bachelorvak hoeven volgen is wel semi-interessant, maar ook weer niet echt heel erg. Bovendien heb ik al hele lekkere kerstkoekjes.

Leave a Comment

Filed under studie/werk

Tagged as ,