Author Archives: Lisa

acht doelen voor december

Het is zondagochtend 1 december en ik ben best wel blij. De zon schijnt, mijn vader zet koffie voor me en ik ga zo lasergamen. Bovendien heb ik weer mobiel internet, zodat ik voortaan ook zonder wifi contact kan maken met de buitenwereld (wat hopelijk betekent dat ik niet meer zo dwangmatig hoef te internetten als er wél wifi is), is het boek dat ik voor college moet lezen vet leuk en oh ja, ik ben nogal verliefd.

[cliché] Maar jeetje, het is alweer december, jongens. Niet normaal. [/cliché] Omdat ik december wel een leuke maand vind en omdat er dit jaar al zoveel dingen zijn gebeurd, zal ik hier even niet gaan treuren over de vergankelijkheid van het leven of over de snelheid waarmee de tijd voorbij raast. Wel wil ik een lijstje met wat doelen voor de laatste maand opschrijven. Want ik hou van lijstjes, ik hou van doelen en werd geïnspireerd door de jaarafsluiting van Lianne. Bij dezen, mijn doelen:

1) Een stage vinden voor volgend semester. Dit is een HEEL belangrijk doel en ik hoop dat jullie me allemaal positieve energie willen zenden zodat ik snel iets tofs vind.

2) De OmnibloggerUnited-challenge van Dionne winnen. (Mijn foto voor de eerste opdracht, maak een lelijke selfie, kun je hier bewonderen.) Voel je vooral niet bezwaard om mij deze overwinning te misgunnen en zelf mee te doen.

3) Zorgen dat ik dit soort boodschappennetjes krijg voor Sinterklaas/Kerst/mijn verjaardag. Ik wil die dingen al sinds ik er een jaar geleden bij Mille Pagine over had gelezen maar om één of andere hele vreemde reden heb ik ze nu nog steeds niet.

4) Chill blijven hardlopen zonder ook maar één keer naar mijn tijden en snelheid te kijken. Dat komt volgend jaar wel weer.

5) De kerst-cd van The Carpenters heel vaak draaien. Ja dit telt als doel.

6) Een paar extreem leuke dingen verzinnen om te doen met extreem leuke mensen.

7) Mijn productiviteit nog een beetje verhogen. Geen seconde tijd verspillen met onzinnige bezigheden/gedachten (oké. Misschien een paar seconden. Niet langer). En vooral niet met het bekijken van Facebookpagina’s van mensen die ik eigenlijk helemaal niet aardig vind (en nu ECHT!).

8) Net zo veel blijven bloggen als ik de afgelopen maanden heb gedaan. Dit is mij bijzonder goed bevallen. Ik heb al duizend jaar een blog maar ik heb het nog nooit zo leuk gevonden als de laatste tijd. Dus.

(Ik vind het zo naar om mijn blog nu af te sluiten met “En wat zijn jouw doelen?” maar, eh… ik ben best benieuwd)

Leave a Comment

Filed under voornemens

ik hou van de klantenservice maar het is niet wederzijds

Kijk, op zich kunnen medewerkers van klantenservices en ik het goed met elkaar vinden. Misschien komt het doordat ik er zelf ook heb gewerkt, misschien is het een kwestie van geluk, maar ik herken niets in de horrorverhalen over onbeschofte telefonisten die expres dingen niet versturen omdat hun bui er niet naar staat (echt gehoord). Nee hoor, als ik een klantenservicemedewerker aan de lijn heb, leg ik rustig mijn vraag uit, krijg ik een net antwoord en wordt mij een fijne dag gewenst. En ik leg blij de hoorn neer.

Ten minste, als ik iemand aan de lijn krijg – dat is wel een dingetje. Want bedrijven willen niet met ons praten, lijkt wel. Alles wordt uit de kast getrokken om te voorkomen dat je iemand aan de lijn krijgt: van uitgebreide FAQ’s tot robots die je te woord staan. En de telefoonnummers zijn vaak zo goed verstopt dat de helft van de klanten de zoektocht ongetwijfeld staakt om zichzelf in een hoekje vol te proppen met paprikawokkels.

Maar ik probeer niet voor niets te bellen. Denk je dat ik de hoorn oppak zonder eerst de FAQ uitgebreid te hebben doorgespit? Nee, en mijn vraag staat er niet tussen, dus laat mij ff iemand spreken. Uiteindelijk staat het telefoonnummer ook op een of andere rare achterafpagina, in miniletters onder U KUNT ONS OOK MAILEN PLEASE MAIL ONS GEWOON. Maar ik wil bellen. Niet omdat ik bellen zo leuk vind, maar omdat het simpelweg veel handiger is als je een concreet probleem hebt. Dan hoef je ook niet meer te wachten tot je eindelijk eens wordt teruggemaild, plus, als het antwoord niet bevredigend is, kun je dat meteen aangeven – of je een tweede mail terug krijgt is namelijk ook altijd maar de vraag. Dat ik extra moet betalen en daarbij allemaal stomme keuzemenu’s op m’n bord krijg, neem ik maar voor lief.

Vandaag werd mijn geduld getest toen ik naar Hollandsnieuwe belde en na vijf minuten doorklikken hoorde: “U kunt ook heel makkelijk uw antwoord vinden op onze website. Wilt u toch een medewerker spreken? Kies twee.” Dat was nog niet zo erg, maar toen ik op twee klikte, klonk er: “U kunt ook heel makkelijk uw antwoord vinden op onze site.” Even kreeg ik flashbacks naar T-Mobile, waar op dit soort momenten gewoon de verbinding verbroken wordt. Heb je zeven minuten voor niets staan bellen. Ik geloof niet dat er iets frustrerenders bestaat dan in de stromende regen op Amsterdam Sloterdijk minutenlang met de robots van T-Mobile aan de lijn te hangen en dan niet eens je vraag mogen stellen. Ik moet weer een beetje huilen als ik eraan denk. Maar goed. Terug naar Hollandsnieuwe. Na een korte pauze, die een eeuwigheid leek te duren, hoorde ik wederom: “Wilt u toch een medewerker spreken? Kies twee.”

Ik koos dus twee en dit keer kreeg ik wel een levend wezen aan de lijn. Die medewerker beantwoordde mijn vraag binnen een halve minuut. Hij was trouwens heel aardig.

Maar helemaal serieus genomen voel ik me toch niet.

1 Comment

Filed under de ongemakken des levens

schuldig door dankbaarheid

Ja eh, hartstikke leuk en aardig, zo’n blogpost over dankbaarheid. Maar ik heb dus zelden zoveel moeite gehad met een verhaal. Heb hem 23 (!) keer opnieuw bewerkt. Dat is ongeveer vijf keer zo vaak als ik normaal doe. Krijg je ervan hè, als je je heel eventjes iets meer op ‘persoonlijk’ vlak begeeft dan gewoonlijk. Als je voor één keertje niet meer alles bij elkaar mag liegen. Want dat zou raar zijn, als je gaat schrijven over waar je dankbaar voor bent en dan allemaal dingen zou verzinnen.

Niet dat ik normaal nou zoveel lieg hoor, maar goed, ik pas wel eens iets aan voor het verhaal. Dat doen we allemaal. Nu dat eens niet ‘mocht’, raakte ik totaal van de leg. Vooral omdat ik het gevoel kreeg dit keer dan ook volledig te moeten zijn. Maar dat gaat niet echt met zo’n tag. Toen ik die vrijdagavond in bed lag, werd ik ineens gegrepen door schrik omdat ik geen woord over mijn familie had gerept. Daar ben ik toch ook heel dankbaar voor? En mijn andere vrienden, die ik toevallig niet heb vermeld omdat het zo uitkwam met de vragen, zouden die nu meteen denken dat ik niets om ze geef? Niet dat ik zulke lichtgeraakte vrienden heb, maar je weet maar nooit.

(En dat allemaal om een blogpostje, maar ja, ik ben nogal paranoïde, en een dramaqueen, en semi-egocentrisch, als iemand op WhatsApp ‘ok’ tegen me zegt denk ik al dat dit komt doordat ik diegenes moeder per ongeluk heb beledigd oid)

Ik heb al eerder geschreven dat mijn blog nooit bedoeld is om ‘een kijkje in mijn leven te geven’. Niet dat iemand dat zou denken, iedere sukkel begrijpt dat een blog net zo min een afspiegeling is van de ziel als een instagramprofiel. Toch raak ik nog steeds een beetje in de war als ik even iets meer over mijn eh, gevoelens ga typen. Dan voelt het toch alsof ik dit keer wel eerlijk en volledig moet zijn. Nu is eerlijk zijn al lastig genoeg, maar volledig zijn is al helemaal onmogelijk.

Dus bij dezen, nogmaals een disclaimer: blijf maar gewoon lekker doorgaan met me niet geloven. En als je me kent en ooit denk dat ik iets belangrijks ben vergeten, dan komt dat waarschijnlijk doordat het niet goed is voor het verhaal.

(Voor iedereen die nu denkt ‘dom kind je had die post ook niet kunnen schrijven dan hoef je er ook niet van wakker te liggen’: nu is het al te laat. Weet je niet hoe vaak ik dat ding al heb aangepast?)

Leave a Comment

Filed under metablog

een veel te lange blogspost over dankbaarheid

En nee, dit verhaal is niet eens zo lang omdat ik hierin tot allerlei inzichten kom, het is gewoon een ordinaire tag. Maar wel een leuke. Femke had ‘m ingevuld en vond dat ik dat ook moest doen, en ja, wie ben ik nou om nee te zeggen tegen Femke (oké, uiteraard had ik het niet gedaan als ik het geen toffe tag had gevonden, en ik vind het best wel een goed idee om eens een keertje stil te staan bij mijn zegeningen, dus bij dezen).

1. A person Op zich zijn er zo’n tien personen voor wie ik om te janken zo dankbaar ben, maar als ik er eentje moet kiezen, ga ik voor mijn vriend. Er is maar weinig waar ik zo gelukkig van word als samen met hem zijn. Hartjes regenbogen alles. Ik ben ontzettend blij dat ik hem heb leren kennen. En dat hij ook met mij wil hangen, natuurlijk. Dat is ook wel een cruciaal punt.

2. A role you’ve played Hier moest ik best wel lang over nadenken, omdat ik ‘rol’ zo’n vaag begrip vind (ik ben gewoon Lisa, bla bla bla) maar ik ben eruit: blogger. Bloggen vind ik het leukste wat er is, omdat ik alles zelf mag bepalen. En stiekem vind ik het ook vet leuk als mensen die ik al jaren niet heb gesproken ineens tegen me zeggen dat ze “stiekem” altijd mijn blog lezen (al is het woord “stiekem” natuurlijk heel misplaatst, blogs zijn er om gelezen te worden. Lurkers, ik ben dol op jullie).

3. A place Het eerste wat me te binnen schiet, is het P.C. Hoofthuis, waar ik altijd college heb. Ik vind dit een beetje ongemakkelijk om toe te geven maar het is gewoon een happy place, zoals James R.S. zou zeggen. Terwijl het echt een megalelijk en onpraktisch gebouw is. Bovendien heb ik tegenwoordig bijna nooit meer les en studeren doe ik altijd thuis omdat ik dan onbeperkt kan vreten. Toch mis ik het altijd als ik er een tijdje niet kom, dus ik ga voor deze plek. Maar als ik nu ineens doodga wil ik niet dat jullie hier mijn as gaan uitstrooien, hoor.

4. An experience Met Babs (die ik daarvoor trouwens [as twee keer ‘in het echt’ had gezien) naar Hamburg vliegen, om een dag lang te wachten op het concert van The Ark, om bij een super awesome awesome (afscheids-)concert te zijn, en dat de band daarna op hun eigen afterparty kwam en dat we praatten over hun albums en over Nederlandse glam rock, totdat ze rond vier uur ‘s ochtends weg moesten, en wij ook – want we moesten het vliegtuig halen.

5. A talent you have Ik kan echt heel snel lezen. Superhandig.

6. A failure Dat ik na een half jaar met mijn studie psychologie ben gestopt. Achteraf denk ik vaak dat ik die studie best wel had gekund en zelfs leuk had gevonden als ik had doorgezet – alleen toen zag ik dat anders. Maar doordat ik ben gestopt kwam ik te werken bij een superleuk bedrijf waar ik 3,5 jaar ben gebleven, ontmoette ik mijn vriendinnen bij mijn huidige studie, en tsja, zijn er direct en indirect allemaal goede dingen gebeurd die anders niet waren gebeurd, waaronder mijn huidige werk en dat ik mon amour heb leren kennen.

7. Words Hallo, nu heb ik meteen de Bee Gees in mijn hoofd. Maar even serieus, ik ga voor alle woorden op het album Lycanthropy van Patrick Wolf. ZO MOOI. Stuk voor stuk. De laatste tijd ben ik heel erg into Pigeon Song – eerst viel dit nummer door de simpelheid een beetje weg tussen de rest van het album, maar toen kwam er ineens een klik en nu VOEL ik het ineens. Ik wil wel een stukje plaatsen, maar een paar zinnen vind ik stom. Dus luister maar het hele nummer jaaaa Patrick Wolf jaaa.

8. A photo

Er zijn een heleboel foto’s waar ik om allerlei redenen dankbaar voor ben, maar deze is bijzonder geschikt omdat het het begin van een nieuwe periode markeert. Deze foto is gemaakt in 2010. Nee, toen had ik geen triljoen onderkinnen, het is gewoon een HEEL onfortuinlijke foto. Toch wil ik hem per se plaatsen, omdat het moment zo bijzonder was: met een stel toffe chicks die elkaar net op hun studie hadden leren kennen, hadden we zo’n beetje voor het eerst bij Eva gegeten in de Bijlmer. Daarna lieten we op het metrostation even een groepsfoto nemen voordat we naar een of ander schoolfeest gingen. Ik kan niet uitleggen hoe blij ik word van deze blije hoofden, zeker in combinatie met die roltrappen daarachter die rechtstreeks naar de hel leidden (grapje, grapje).

9. A memory Het feest dat ik gaf toen ik 21 werd want toen was bijna iedereen die ik erbij wilde hebben samen en het was zo leuk. Voor de foto’s van dat feest ben ik trouwens ook heel dankbaar, maar die kan ik al helemaal niet op internet zetten.

10. An opportunity Dat ik kon gaan wonen waar ik nu woon. Hiervoor woonde ik een tijdje in mijn eentje in een dorp ver buiten Amsterdam waar de bus maar een keer per half uur ging. Nu woon ik in een smerige studentenflat waar mensen zoveel vet door de gootsteen spoelen dat de loodgieter dacht dat we hier ons frituurvet loosden, maar ik heb wel een eigen badkamer en ik ben toch wel heel dankbaar dat ik in Amsterdam woon.

Oké, nu moet ik taggen. Ik tag Mirthe, Myrthe (blog eens wat), Babs, Daan en Brenda.

Leave a Comment

Filed under leven

over selfies en mijn zelfbeeld

selfies zelfbeeld spiegel

Ik had geen make-up op vandaar

Voordat je begint met lezen, eerst een waarschuwing. Ik ga jullie het meest narcistische, oppervlakkige probleem ooit voorleggen. Het is echt heel erg. Wil je nog steeds doorgaan? Vooruit. Je weet waar je aan toe bent.

Toen ik op de middelbare school zat, stond ik een keer met vriendinnen voor de spiegel bij de wc’s.
“Huh,” zei eentje plotseling, “Lisa, in de spiegel zie je er heel anders uit dan in het echt.”
“Hoe anders?” vroeg ik gretig. “Beter of juist niet?”
“Minder goed,” zei mijn vriendin ernstig en ik was tevreden. Hoewel ik niet bijzonder ongelukkig was met mijn spiegelbeeld, kon ik er ‘in het echt’ maar beter beter uitzien.

De spiegel en mijn zogenaamde echte uiterlijk staan tot op de dag van vandaag op gespannen voet, vooral in combinatie met foto’s – want daar zie ik er al helemaal nooit zo uit zoals ik wil. Het meisje in de spiegel is knapper, hoor. Spiegelfoto’s maken deze kwestie extra ingewikkeld: is in de spiegel alles nog prima, is het op de foto alsnog om te huilen. Zelfs al is het al een foto van mijn spiegelbeeld. VOORAL dan. Wordt nog erger wanneer ik de camera zo hou dat ik in de spiegel alvast het resultaat kan bekijken (ja, ik werk voor mijn selfies) – als ik klik, denk ik dat dit mijn nieuwe profielfoto op alle social media wordt, maar zodra ik eenmaal in pixels vereeuwigd ben, wil ik hem alleen maar verwijderen.

En toen moest ik ook nog eens een nieuwe smartphone aanschaffen. Dezelfde als mijn zusje, die op saaie verjaardagen standaard zo’n dertig selfies per kwartier op Snapchat slingert, bij voorkeur met mij of onze broer als accessoire. Dus uiteraard: ik wist dat dit ding ook een camera aan de voorkant heeft, zodat ik nu allerlei foto’s van mezelf kan maken zonder tussenkomst van een spiegel.

Alleen. Lukt. Het. Nog. Steeds. Niet. Vooral niet omdat de camera de foto in de eerste instantie in spiegelbeeld laat zien, waardoor alles leuk en aardig lijkt, maar de foto daarna ineens ALSNOG GOED ZET! Waardoor je eruit komt te zien zoals je er in het echt uitziet! En daar zit ik nou niet op te wachten. Ik wil gewoon op mijn spiegelbeeld lijken.

Heeft mijn narcisme jullie al dikke tranen over jullie ongetwijfeld beeldige wangetjes laten druipen? Dit effect heb ik in ieder geval wel op mezelf. De moderne mens moet afkicken van de smartphone? Geef mij liever een tijdje spiegelvrij. Dan leer ik mezelf nog eens accepteren.

zelfbeeld selfies spiegel

Twee TOTAAL verschillende mensen

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

 

Leave a Comment

Filed under de ongemakken des levens