Author Archives: Lisa

by | November 16, 2013 · 17:05

hoe ik toch maar niet stopte met hardlopen

Op een gegeven moment besloot ik om er maar gewoon helemaal mee te kappen. Het was een tijdje na de Leiden Ladies Run die ik samen met Dionne liep. Dit ging vrij slecht – deels door slechte voorbereiding, deels door slaapgebrek, maar vooral doordat ik ontzettend veel last had van mijn enkels (wat ook echt voor duizend procent mijn eigen schuld was omdat ik de avond daarvoor op hakken had gestaan). Over tien kilometer deed ik iets meer dan een uur. Als dit mijn eerste wedstrijd was geweest had ik het prima gevonden, maar aangezien ik een paar maanden terug lachend dezelfde afstand rende in 56 minuten, vond ik er niks meer aan.

Nog erger: mijn enkels deden superveel pijn, ook in de weken daarna nog. Eigen schuld, dikke bult, maar daar koop je geen eieren voor. De Dam tot Damloop zei ik maar af. Pas na een maand probeerde ik het weer eens. Enkeltechnisch ging het prima, maar ik had er al geen zin meer in.

Want rennen, ja… meh. Deze zomer trok ik nog alles uit de kast met overdreven lange looproutes, kilometers tellen en intervaltraining, maar daar was ik nu wel klaar mee. Had al genoeg andere dingen om energie in te steken. En dat geren, ja, zo leuk is het niet. Ik ben denk ik niet zo gevoelig voor endorfine. Waarom doe je zoiets eigenlijk drie keer per week? Dat kost toch veel te veel tijd? Kan ik wel voor betere dingen gebruiken. Komt er eentje achter.

Ineens bedacht ik me: sporten is optioneel. Er zijn zoveel mensen die het niet doen. Dan kan ik er toch ook gewoon mee ophouden? Nooit meer de deur uit zonder eerst onder een warme douche te hebben gestaan, nooit ‘s ochtends een uur langer kwijt zijn voordat ik aan belangrijke dingen ga beginnen, nooit meer het eerst veel te koud en dan veel te warm hebben. Dat zoiets gewoon mogelijk is.

Dus kapte ik ermee. En nee, toen werd ik niet moddervet. Ook heb ik mijn conditie niet echt verloren. Ik miste het hardlopen niet, en ‘dat gevoel erna’ mochten ze ook houden. Mijn enige probleem was dat ik niet meer sliep.

Normaal gesproken ben ik een goede slaper: geef mij een kussen en ik ben weg. Nu had ik een heleboel goede redenen om ‘s nachts wakker te liggen, maar ik vermoedde toch dat het iets te maken had met het gebrek aan intensieve beweging. Om het te testen besloot ik maar weer eens te gaan rennen. Nu zonder intervallen en kilometers, maar gewoon, een suf rondje. Veel leuker ook dan hardlopen met een doel – ik heb al genoeg doelen. Lekker lopen, lekker aan beetje aan andere dingen denken. Maar hardlopen deed ik. En slapen gaat weer als een tierelier.

Dus bij dezen: sport is niet optioneel. Intervaltraining is dat wel.

1 Comment

Filed under hardloopavonturen

Tagged as

by | November 13, 2013 · 20:25

hier gaat jullie persoonlijke plekjesontdekker weer

Inmiddels hebben we Parijs weer moeten verlaten. Het was formidable en tot mijn grote vreugde/ontzetting (de Weer Online-app had me namelijk grijs rotweer verzekerd, dus voel me wat bedrogen) was het ook nog eens twee van de vier dagen zonnig en stralend blauw.
Daar weer lopen was gaaf en vreemd. Een beetje of ik nooit ben weggeweest, dat soort clichés. Nu wilden we (we = ik en die arme ziel waar ik het in een van mijn vorige posts over had. Ik had hem ook ‘muh sgatjuh’ kunnen noemen. Maar ik wist niet hoe ik dat hier moest aankondigen dus deed ik het maar helemaal niet. Bij dezen.) op zich ook wel gewoon niet weggaan, maar dat was niet echt een optie. Dus ja.
Naast een ontroerend weerzien met de Parijse straten, was het ook een ontroerend weerzien met enkele Parijse horecagelegenheden. Ooit schreef ik in een blogpost over mijn favoriete restaurant dat ik niet zo superveel leuke plekjes ken omdat ik drempelvrees heb. Jullie dachten dat ik bedoelde dat ik de hele dag uit m’n raam aan het staren was, maar niets is minder waar. Ik was ALTIJD buiten. Liep maar te dwalen door de Parijse straten, met honger, dorst, een volle blaas en rillend van de kou (oké, voedsel en drank kon ik gewoon op straat kopen en ik maakte gretig gebruik van de gratis openbare wc’s – het enige echte probleem was dus de kou). Maar dat terzijde. Ik wil nu even iets schrijven over mijn tweede favoriete restaurant: Les P’tites Indecises (ik weet dat jullie natuurlijk veel liever zouden lezen over mon amour in plaats van over vage Parijse cafés, maar helaas).

De eerste keer dat ik bij Les P’tites kwam, was voor een brunch op zondagochtend. Voordat ik op de menukaart had gekeken vond ik het al leuk, want het was er rond en licht en kleurrijk. Je kon voor een driegangenlunch gaan, maar mijn uitwisselingsvrienden garandeerden me dat iets minder ook al meer dan genoeg was; dan kreeg je sinaasappelsap, een ‘warme drank naar keuze’, brood met nutella en jam (dat telkens werd bijgevuld), een voorgerecht (ik had eieren met sla) en een toetje (voor mij toen wentelteefjes). Zoooo lekker. En veel – en dat voor twaalf euro. Vorige zondag gingen we weer brunchen. Ik wilde gaan voor de volle mep, maar dat kon niet, want in alle hoofdgerechten zat vlees of vis. Had nog gevraagd of dat eruit kon worden gelaten, maar vanwege het brunch-element kon dat nu niet (normaal dus wel). Nou ja, ik zat toch vol. De pasta met kip was erg lekker, heb ik vernomen van een niet nader te noemen persoon.

Het restaurant ligt in/naast Belleville (HIER). Sowieso is deze wijk echt een aanrader – twee mooie parken met goed uitzicht, en vetcoole streetart-muur en je kunt de Eiffeltoren zien. Dat kunnen jullie heel goed combineren met een bezoekje aan Les P’tites. Eigenlijk moet je brunchen (zaterdag en zondag vanaf 12 uur, wel een beetje vroeg komen of anders reserveren), maar ik ben er ook eens gaan lunchen met Babs en dat was ook heel goed. Jullie hebben dus geen excuses, gewoon lekker gaan. Chop chop.

Leave a Comment

Filed under op stap

Tagged as ,

by | November 10, 2013 · 14:41

jaar later, zelfde stad

Iets meer dan een jaar geleden kwam mijn vader me opzoeken in Parijs. De eerste dag dat hij op bezoek was had ik gewoon college, dus moest hij in zijn eentje door de stad struinen. Echt heel erg vond hij dat volgens mij niet: de beste man was al een keer of vijftien in Parijs geweest, maar hij had er nog nooit alleen rondgelopen, of beter gezegd: zoveel foto’s kunnen maken als hij wilde, zonder dat iemand hem vroeg om nu eens door te lopen.

Onlangs keek ik weer in de map met alle foto’s die hij had gestuurd en het viel me op dat de toch wel heel erg mooi waren. Zo mooi dat ik ze hier met jullie wilde delen. Gelukkig zit ik op het moment dat deze blogpost online komt weer in Parijs. Met waarschijnlijk een stuk minder mooie blauwe lucht dan op deze foto’s, maar je kunt niet alles hebben.

IMGP8954

IMGP8928

IMGP8983

IMGP8977

IMGP9006

IMGP9010

IMGP9146

(Alle foto’s door Peter van Campenhout. Of eh, als ik consequent wil zijn: Muh Vadur.)

Leave a Comment

Filed under fotopost

Tagged as

by | November 7, 2013 · 15:30

de terugkeer naar parijs

Sinds 31 januari heb ik geen voet meer in mijn voormalige woonplaats gezet. Niet omdat ik niet terug wilde, maar gewoon, omdat het er niet van kwam. Het is bizar hoeveel tijd er voorbij gaat als iets er ‘niet van komt’. De eerste maanden was ik nog te vers terug in Nederland om terug naar Frankrijk te willen, daarna wilde ik vriendinnen in Engeland opzoeken en de plannen om met mijn uitwisselingsvrienden terug te keren voor Quatorze Juillet vielen ook grandioos in het water.

Dus even gebeurde er niet zo veel. Nou ja, er gebeurde van alles, maar niet op Parijs-gebied. Af en toe fantaseerde ik tijdens het hardlopen een beetje dat ik daar later weer ging wonen en dan allemaal romans schreef vanuit mijn Parijse appartement boven een boulangerie (je moet toch wat).

Tot twee weken geleden. Toen werd er ineens een trein geboekt. En een hotel. En niet voor over twee maanden, maar voor over twee weken. Dat is dus… overmorgen.

Al praktisch vandaag, dus. En toch kan ik niet wachten. De enige reden dat ik jullie nog geen twee weken lang helemaal kapot verveel met mijn gejengel over dat ik er zoooooooveel in in heb is because of reasons (goeie hè), anders had ik dat al lang gedaan. Nu moest ik mijn gezeur over hoeveel zin ik erin heb maar omzetten in constructief googelen naar leuke plekken waar ik nog niet geweest ben en bedenken naar welke plekken ik diegene met wie ik ga, een arme ziel die pas eenmaal in Parijs geweest is, moet heensleuren (sowieso naar mijn lievelingsrestaurant). Nu weet ik dat ik het met deze arme ziel nog leuk zou hebben in IJmuiden, maar ik moet mijn enthousiasme toch ergens in kwijt. Vanaf nu ga ik dit dus stoppen in aftellen. Mijn tas is al lang ingepakt, dus daar kan ik het ook niet laten. Het is een heel zwaar leven, ja.

Leave a Comment

Filed under op stap

Tagged as

by | November 4, 2013 · 20:09

dingen die stom zijn aan menselijke interactie

  • Dat als je met een groep mensen iets probeert te plannen via e-mail of whatsapp, en iedereen kan behalve één iemand die “Dan kan ik niet” miept, zonder dan een tegenvoorstel te doen. Dan moet iemand anders weer “Wanneer kun je dan wel?” zeggen. Waarom wacht je die stap af? Zeg het gewoon meteen.
  • Dat het nooit duidelijk is of mensen nou met rust gelaten willen worden of juist niet. Kunnen ze niet gewoon een sticker op hun voorhoofd plakken? Of anders een statusupdate op ieder mogelijk kanaal plaatsen?
  • Dat dilemma of je mensen die je vaag kent nou moet zoenen of een hand moet geven. Ik weet het, uitgekauwde kwestie, maar dat is het niet voor niets. Ik dacht vroeger altijd dat ik er later wel overheen zou groeien en vanzelf zou aanvoelen wat gepast is, maar dat is dus niet zo. Dit probleem gaat NOOIT meer over.
  • Dat ik nog steeds geen complimenten kan geven.
  • Nog een uitgekauwde maar daarom niet minder urgente kwestie: op zich is het al heel irritant om na drie keer “Wat zeg je” te moeten vragen als je iets niet verstaat, “Hahaha” te moeten zeggen omdat je niet toe durft te geven dat je het nóg steeds niet hebt gehoord, in de hoop dat je geen vraag is gesteld. Maar weet je wat NOG erger is? Als jij diegene bent die al drie keer hetzelfde heeft gezegd en dat je dan merkt dat die ander alleen maar doet alsof-ie je heeft verstaan. Dat is namelijk supermakkelijk te merken (of misschien doen mensen het nóg vaker dan dat ik zie, dat kan ook).
  • Awkward miscommunicatie. Alleen al als ik eraan denk word ik al naar.
  • Dat wanneer je in een groep bent, en je staart de hele tijd verschillende mensen aan (dat doe je toch in groepen? Tijdens college kijk ik in ieder geval altijd naar iedereen. Niemand ontsnapt aan mijn haviksogen) en dat één persoon je dan betrapt, en dat je dan snel weg moet kijken. Maar als het eenmaal eens gebeurd is, kijken jullie daarna als vanzelf nóg een keer aan, als je ergens niet naar wilt kijken word je er altijd als een magneet naartoe getrokken, en dat je zo de hele tijd oogcontact hebt met iemand met wie je niet per se oogcontact wil hebben, waardoor het net lijkt alsof je iets van diegene wilt. Daar kan ik echt nachten van wakker liggen.

Leave a Comment

Filed under mensen

Tagged as