Author Archives: Lisa

by | October 17, 2013 · 21:28

en toen brak mijn enige zwarte pen dus

Ooit was ik een ontzettend ongeorganiseerd meisje. Ik was zo’n type dat alles maar liet slingeren, dat om bij haar computer te kunnen eerst alle zooi van het toetsenbord op bed moest gooien, en als ze wilde slapen, alles weer van bed naar bureau moest verplaatsen. Als ik een belangrijk document nodig had, moest ik die in één van mijn vele verschillende dozen/laden/manden zoeken. Ik was standaard alles kwijt en mijn agenda kon ik net zo goed niet gebruiken, want ik deed niet eens de moeite om iets op te schrijven.

Daar is de afgelopen jaren geleidelijk verandering in gekomen, maar eerlijk is eerlijk: vaker dan dat alles spic en span was, was het gewoon nog steeds een teringzooi. Sinds een paar maanden gaat het echter ‘ineens’ een stuk beter, sterker nog: ik heb me nog nooit zo opgeruimd gevoeld als de laatste paar maanden. Op het obsessieve af bijna, want ik ruim alles op. Zelfs mijn bankkussens moeten recht liggen. Anders zie ik het zo. En daar kan ik nu niet meer tegen. Regelmatig sta ik versteld van deze plotselinge ontwikkeling en nog regelmatiger vraag ik me paniekerig af wanneer ik een terugval ga krijgen en, oh horror, mijn kamer weer zal veranderen in een onbegaanbare puinzooi.

Mijn allergrootste triomf: mijn smetteloze, goed bijgehouden agenda. Ik schrijf ALLES op (zelfs wanneer mijn bibliotheekboeken terug moeten) en als ik iets belangrijks moet doen, markeer ik het. En ik schrijf alleen met zwarte pen, omdat het mooier is. Ja, ik heb al sinds het begin van dit collegejaar alleen maar die kleur pen gebruikt. Nee, dat is dus nog nooit fout gegaan. Ik kan het zelf ook niet geloven. Vooral niet omdat ik maar één zwarte pen heb.
Of had. Want gisteren liet ik hem in een moment van onbedachtzaamheid op de bank slingeren, om er vervolgens op te gaan zitten. En toen hoorde ik dus ‘krak’. En wil hij niet meer terug in elkaar. Nou ja, de huls dan, het inktreservoir, je weet wel, dat lange dunne witte dingetje, daarmee kan ik nog wel schrijven. Niet erg netjes, maar toch. Ik weiger een blauwe pen te gebruiken – niet omdat ik mijn agenda niet wil verpesten, maar omdat ik mijn agenda niet wil verpesten, zeg maar. Ik ben als de dood om los te komen uit deze vicieuze cirkel van organisatie.

Morgen ga ik zes nieuwe zwarte pennen kopen. In elke tas twee, en een paar extra. Puur uit angst dat ik anders weer verander in iemand die ‘s avonds de spullen van haar bed moet halen om te kunnen slapen.

Leave a Comment

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | October 14, 2013 · 19:57

waarom ik nu naar een stel verlopen emo’s luister

De laatste tijd luister ik continu naar Indochine. Daar schaam ik me een beetje voor, omdat ik het een stel dramatische posers met slechte teksten vind (Aujourd’hui je pleure/demain je meurs) maar hun muziek is echt extreem catchy. En bovendien: There’s no guilty, only pleasure, blablabla. Dus ik ga er gewoon voor. Ik HOU van Indochine.

Ik leerde deze band vorig jaar kennen tijdens een college op mijn Parijse universiteit. Vier van mijn vijf vakken volgde ik samen met een ver-schrik-ke-lij-ke jongen. Die gozer was echt niet te doen zo irritant. Hij barstte ongeveer vier keer per college in hysterisch lachen uit omdat de docent kennelijk iets semi-grappigs had gezegd. Bovendien praatte hij continu door de les heen en kwam hij nooit op tijd. Alle leraren leken desondanks massaal verliefd op hem te zijn, want als hij weer eens te laat binnen kwam, begroetten ze hem immer met een zoetgevooisd “Welkom Nathanaël, ga zitten.”

Omdat de meeste Fransen me negeerden en het me niet zo goed idee leek om met die ene die me af en toe een beetje aandacht gaf meteen te gaan roddelen, heb ik nooit gevraagd waarom die vervelende jongen toch zo populair was (want dat was hij, ook mijn F. klasgenoten liepen met hem wég), maar al mijn Duitse vriendinnen waren het roerend met me eens: deze gast was bizar vervelend. Die aandachtszieke manier waarop hij praatte. De manier waarop hij lachte, liep, ademde. Al die niet-verplichte presentaties (sowieso een heel raar concept) die hij deed en dat alle docenten vervolgens weer helemaal in katzwijm vielen want oh wat had hij het weer goed gedaan.

Eén van zijn presentaties deed hij bij een vak over semi-geïmproviseerde podiumkunst (dat vak heb ik niet gehaald, trouwens). De presentatie ging over zijn favoriete band, die volgens hem bij hun concerten een ‘collectieve ervaring’ creëerden.

Toen hij ter illustratie een filmpje aanzetten, kon ik het niet laten om een beetje hardop te lachen. Op het scherm was een stel oude, verlopen emo’s te zien dat voor een enorme mensenmassa stond. De zanger hoefde niet te zingen: hij luisterde naar hoe het publiek zijn teksten opdreunde.
“Wacht even,” zei de jongen, “het komt bijna.”
En toen gebeurde het, het moment waar die jongen kennelijk op wachtte.
De zanger kreeg het te kwaad en begon zowaar te huilen.
De jongen moest toen ook een beetje te huilen.

En daarom luister ik nu dus naar Indochine.

Leave a Comment

Filed under mensen, muziek

Tagged as ,

by | October 11, 2013 · 18:33

stel dat een douchegel je leven kan veranderen

Laatst kocht ik een nieuwe douchegel. Dat doe ik wel vaker. Dit keer ging ik voor ‘Ayurituel joyous’ van Palmolive, omdat hij relatief goedkoop was en de geur me deed denken aan vakanties in Frankrijk. (En omdat ik niet zo veel zin had er verder over na te denken – het was koud in de Jumbo en mijn boodschappenmandje was al zwaar genoeg.)

Onder de douche bestudeerde ik het tekstje op de achterkant. Hierop werd aardig wat beloofd: Herontdek je welzijn en innerlijke harmonie met de douchegel Palmolive Ayurituel Joyous, geïnspireerd door de wereld van de oude Indiase Ayurvedische tradities. De unieke formule, met Indiase Moerbei & Lotusbloem-extracten, zal je verwennen met een nieuwe zintuiglijke ervaring!

Hier moest ik wel een beetje om lachen. “Welzijn en innerlijke harmonie”? “Nieuwe zintuiglijke ervaring”? Hoe dan? Ik bedoel, dit spul ruikt best lekker, maar het is nog steeds een massaproduct met duizend chemische bestandsdelen. En naast al die geweldige ervaringen die ik bij het gebruiken zou moeten hebben maar niet heb, weet ik nog steeds niets over “oude Indiase Ayurvedische tradities”. Als ik het inmiddels niet had gegoogeld, had ik nog steeds gedacht dat het verzonnen was. Maar Wikipedia zegt dat het een hindoeïstische gezondheidsleer is, dus dan zal dat wel zo zijn. Maar eh, voor mijn welzijn doet het nog steeds niets. Doe ik iets mis? Smeer ik het soms verkeerd op? Knijp ik te hard in de tube?

Natuurlijk weet ik wel dat de tekst op deze verpakking niet zo raar is. Verzorgingsproducten beloven je altijd van alles dat niet direct met het product te maken heeft – Venusscheermesjes bezorgen je geen gladde benen, maar maken je een godin (hoe dan???) en bodylotions hydrateren niet, maar zorgen voor een goede start van de dag. Dit soort overdreven beloftes zie ik meestal niet eens meer, omdat ik er zo aan ben gewend. Best jammer. Als je erop let zijn ze namelijk erg amusant.

In college kregen we pas een mooie voorgeschoteld:

reclame

Links staat “Kerouac wore khakis”. Dit is dus Jack Kerouac en hij droeg kennelijk die broeken. Oké, hier staat niet “jij wordt revolutionair als je deze broek koopt” maar eh… dat wordt duidelijk wel geïmpliceerd. Wat natuurlijk uiterst ongeloofwaardig is, maar tegelijkertijd een prachtige droom. Stel dat je echt de wereld ineens kunt veranderen, alleen omdat je een GAP-broek koopt? Dat je ineens beter gaat schrijven, of een plots anarchist wordt? Stel nou dat ik al dat welzijn en innerlijke harmonie die ik ben verloren in deze goddeloze westerse maatschappij terug kan vinden door me in te smeren met de juiste douchegel, en dat ik van Venus-scheermesjes plotseling godin wordt en zo lekker de mensheid kan treiteren? (Lekker positieve invalshoek weer, Lisa)

Stel nou dat je je leven echt vorm kunt geven met verzorgingsproducten die je bij de Jumbo koopt? Dat zou best vet zijn. En heel raar. Misschien moet ik wat meer mijn best doen. Wat meer openstaan voor nieuwe zintuiglijke ervaringen, een beetje harder proberen die innerlijke harmonie te voelen als ik onder de douche sta. Misschien werkt het wel. Ik laat het jullie weten.

Leave a Comment

Filed under dit past echt nergens in

Tagged as ,

by | October 8, 2013 · 21:31

vijf slechte gewoontes die zo erg nog niet zijn

1. Nagelbijten. Nagelbijten is iets waarmee de nagelbijter altijd ‘moet’ stoppen, maar ik heb nooit zo begrepen waarom. Omdat het lelijk is? Onhygiënisch? Mijn nagels zien er best oké uit en volgens mij is het gewoon hartstikke goed voor je weerstand. Vorig jaar ben ik er voor het eerst in mijn leven even mee gestopt, gewoon, omdat het kon, en omdat ik dacht dat het misschien zin had. Dat bleek dus niet zo te zijn. Na een maand ben ik maar weer begonnen. Ik kon geen redenen verzinnen om het niet te doen.

2. Het uitstellen van opruimen/afwassen/etc. Aan het einde van de dag zit je wel met een enorme berg troep, maar als je er dan in één keer doorheen gaat, ben je uiteindelijk minder tijd kwijt dan wanneer je zeven keer opnieuw je prullenbak open moet doen/moet wachten tot het water warm is/überhaupt uit je stoel moet opstaan. Als je er gewoon in één keer doorheen raast, duurt het wel even lang, maar uiteindelijk bespaar je tijd.

3. Overal aan twijfelen. Oké, soms is het vervelend. Het kost tijd en uiteindelijk zijn wij twijfelaars nooit tevreden met hun uiteindelijke keuze. Maar: je hebt alle opties wel uitgebreid onderzocht. Je zult nooit zomaar iets doen en neemt niets voor waar aan. Dat is nog eens een goede eigenschap.

4. Verdwalen in de donkere krochten van het internet. Dit kan ook vervelend zijn. Maar, als ik niet zoveel tijd op internet had doorgebracht, dan had ik ook een heleboel supervette muziek nooit gekend en een heleboel supertoffe mensen nooit ontmoet. En dan had ik ook nooit geweten dat één van mijn top vijf wensen (een reprise van Notre-Dame de Paris bijwonen, ja sorry) zou kunnen uitkomen. Laat staan het beste gifje ooit gevonden.

5. Te lang douchen. Hiermee bedoel ik overigens niet: een half uur per dag onder de douche staan. Dat is oprecht een hele slechte gewoonte. DENK AAN HET MILIEU. Ik heb het nu over de ene minuut teveel, die ene minuut die eigenlijk niet meer nodig is, maar die je dan toch pakt omdat je er niet uit kunt wilt komen, die ene minuut die je achteraf gezien óók had kunnen gebruiken om je bed op te maken voor je de deur uitging. Maar van die ene minuut extra laadt een mens zich weer op. Als je met die ene extra minuut douchen het leven weer beter aankunt, kan het nooit een verspilde minuut zijn.

Leave a Comment

Filed under tijdmanagement

Tagged as , ,

by | October 5, 2013 · 21:31

dingen die vorig jaar normaal waren

IMGP8984Foto: Muh Vadur

Voor college, als het buiten nog donker is, naar Bastille rennen, en terwijl de zon opkomt weer terug. Op zondagochtend hardlopen langs de Seine, wanneer het zelfs voor de Notre-Dame nog helemaal stil en leeg is, en dan de laatste brug nemen die nog over Île de la cité gaat (Pont Neuf), en via de andere kant van de rivier terug.

Frans spreken met Engelsen en Engels spreken met Fransen. De “beste chocolademousse van de stad” eten. De “crèpes zoals de Fransen dat doen” eten. Mensen die je allerlei plaatsen laten zien die je vervolgens niet onthoudt. Bijna een hekel krijgen aan Montmartre, omdat je er zo vaak heen bent geweest.

Een goed excuus hebben om naar de biologische supermarkt te gaan; de weinige vleesvervangers die ze in normale supermarkten verkopen, smaken naar karton. Bij de Monoprix een pakket groenten voor een stoofschotel kopen voor twee euro, en daardoor voor een week lang aan spagettigroenten hebben.

Vervolgens vijf euro betalen voor een cappuccino.

De metro ingaan en op lijnen richting heerlijk klinkende eindbestemmingen stappen (Ivry-Villejuif, Porte Dauphine, La Courneuve). Dat die eindbestemmingen meestal zelf niets voorstellen – als in: dat de eindhalte in een stadsdeel ligt waar je nog niet dood gevonden wilt worden – doet er niet toe. En maar overstappen, weer een nieuwe metro in. De metrokaart uit je hoofd kennen en direct weten hoe je van A naar B komt, blindelings de weg vinden in grote overstapstations. Überhaupt de metro nemen: in Amsterdam gaat hij toch alleen naar plaatsen waar je niet heen wilt.

De metro nemen – of nog beter: fietsen – naar Hôtel de Ville, om naar dat grote winkelcentrum te gaan waar ik niets kon betalen, maar waar de wc wel gratis was. Iets dat uiteindelijk altijd een beetje frustrerend was, maar ergens heen gaan met een semi-doel is soms gewoon nodig.
Hetzelfde geldt voor Opéra en de grote winkelcentra daar omheen, alleen betaal je daar een euro voor de wc.

Fietsen langs de Seine en het na verloop van tijd niet meer eng vinden. Met de fiets aan de hand naar een fietsenmaker vlakbij Jardin du Luxembourg lopen.

Naar college gaan en dan de hele dag geen bekenden tegenkomen en met niemand een woord wisselen. Tijdens de lunch een voorgerecht, hoofdgerecht én een toetje eten. Leren bij Pret a manger. Nieuwe Franse boeken kopen voor maar een paar euro bij Gilbert et Joseph. Tijdens een leerpauze wandelen in Jardin des plantes. Overal wandelen want overal is het leuk. Zo vaak naar het Louvre als ik zou willen, want het is toch gratis. Altijd Centre Pompidou passeren, in de veronderstelling dat je een andere keer wel eens een tentoonstelling bezoekt.

Leave a Comment

Filed under leven

Tagged as ,