Author Archives: Lisa

by | August 6, 2013 · 16:51

anna, verlos me

Ik heb Anna Calvi één keer ontmoet. Na haar concert in de Melkweg in 2011 was ik nog even wat gaan drinken in de buurt van de zaal. Toen ik daarna naar mijn bus liep, zag ik haar buiten handtekeningen uitdelen aan een groepje fans.
Omdat ik nog meer dan genoeg tijd had om mijn bus te halen, bleef ik vanaf een afstandje kijken. Het was vrij ongemakkelijk om te zien – al die mensen vroegen haar heel kalm om ‘hier’ en ‘hier’ een handtekening te zetten (dat ‘hier’ was dan op een bepaalde plaats op het cd-hoesje, niet eens op hun bil of zo), bedankten haar en gingen toen er toen weer vandoor. Aangezien mijn instinct me altijd vertelt om mijn lievelingsartiesten aan te klampen en hen mijn hele levensverhaal en hun invloed daarop te vertellen (tsja, wat zal ik zeggen), vond ik het maar een flauw gezicht.
Ik besloot me aan te sluiten in de rij wachtenden, zodat ik ‘even’ iets tegen haar kon zeggen. Een handtekening hoefde ik niet zo. Uiteindelijk heb ik haar even bedankt, ik weet niet meer wat ik precies zei, of eigenlijk weet ik het wel maar ik vind het toch wel een beetje gênant om te herhalen. In ieder geval, ik stond voor de neus van één van mijn favoriete artiesten. Ze was klein, als in miniscuul, als in één meter vijftig klein. “Dank je,” zei ze, en toen ging ik weer weg.

Hoe nietszeggend deze ontmoeting was, zo geweldig vind ik haar muziek. Anna Calvi is één van de weinige artiesten die bijna volledig voldoet aan de punten van mijn muzikale eisen wensenlijstje (de enige die nog beter in mijn rijtje past is Patrick Wolf, want die is soms nog een beetje corny, zoiets overkomt Anna nooit). Haar eerste album is van zo’n wonderbaarlijke, complete schoonheid dat ik er niet over uit kan dat dit niet eerder is verzonnen. Bombastisch, staat als een huis en genoeg mysterie om mij hier al twee jaar mee zoet te houden, hoewel ik al even lang dagelijks op dramatische, Anna Calvi-esque wijze gekweld met het wachten op haar nieuwe werk.
Maar het aftellen kan eindelijk beginnen; gisteren kondigde ze de komst van haar nieuwe cd aan. De albumtrailer vind ik wat ongelukkig gekozen (de eerste zes seconden lijkt het net een musical, daarna wordt het stukker beter) maar ik heb er meer dan vertrouwen in dat het wederom een meesterwerk is. De eerste 500 pre-orders worden gesigneerd. Een handtekening hoef ik niet zo – maar ik heb hem toch direct besteld.

P.S. Linkjes voor de liefhebbers. Dit is een leuke om erin te komen, dit is mijn persoonlijke favoriet.
P.P.S.  Nog twee redenen om van Anna te houden: 1. ze eet geen dieren 2. dit verhaal, over haar eerste ontmoeting met bandlid Mally Harpaz, is echt het schattigste verhaal OOIT.

 

Deze post ging 6 augustus 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under muziek

Tagged as , , ,

by | July 16, 2013 · 16:54

geen excuses, verkeerde beelden en de verloren gunfactor

“Ik zou best wel een blog kunnen schrijven in jouw stijl,” zei een vriend van me laatst, “Ik zou gewoon beginnen met: Hallo lieve mensen, sorry dat ik zo lang niets geschreven heb, maar…”
“Nou ja,” antwoordde ik een beetje geschrokken, “Dat heb ik echt maar twee keer gedaan! Of vier keer. Of iets misschien vaker.”

Maar goed, ik ben hier niet om excuses te maken voor mijn afwezigheid, hoewel het nu lijkt alsof ik dat via een dubbele laag toch probeer te doen. Maar dat is dus NIET zo. Denk wat je wilt, maar ik maak dus GEEN excuses. Dat het maar duidelijk is.

Laat ik mezelf dit keer ook maar eens geen faalblogger noemen, want ik heb er bewust voor gekozen afstand te nemen van mijn computer. Nu ik vakantie heb zit ik er enkel achter als ik moet werken, of zoiets raars moet doen als geld overmaken. Ik heb het gehad met die krengen. Komt denk ik door al die scriptiedagen waarop ik half verlamd achter mijn laptop gezeten heb, doodsbang om iets op te schrijven, doodsbang om niets op te schrijven. Ja, het was behoorlijk traumatisch.

Er zijn echter een paar dingen die me van het hart moeten. Helaas zijn het niet echt gezellige dingen, maar boze feministische verhalen en antivleesblogs. Niet echt iets waar ik mijn meeste lezers blij mee maak. Nu hoeft het ook niet want het is MIJN blog MIJN leven, maar soms moet je ook een beetje diplomatiek zijn en omdat ik al zo lang heb gezwegen dacht ik, ik schrijf iets waarmee ik mijn gunfactor niet voor eens en voor altijd in de sloot gooi, dus daarom gaat deze blog over social media, want dat vindt iedereen altijd leuk.

Een tijdje geleden nam ik dus Instagram omdat omdat ik dacht dat ik misschien wat foto’s wilde delen. En dat heb ik even geprobeerd. Al snel kwam ik erachter dat ik die behoefte niet zo heb. En dat ik een hekel heb aan foto’s maken. Soms doe ik het wel hoor, als mijn blender laat overstromen of zo, en heel soms zet ik het wel eens online, maar meestal denk ik: meh. Momenten met mezelf delen vind ik meestal wel heftig genoeg.
Zelfde met selfies. Soms Regelmatig ben ik zodanig tevreden over mijn OOTD dat ik een foto wil maken. Maar als ik na achttien foto’s er eindelijk eentje heb gemaakt die niet monsterlijk lelijk is, wil ik hem niet plaatsen omdat ik hem eigenlijk nog steeds lelijk vind. En dat terwijl ik er waarschijnlijk beter opsta dan dat ik er in het echt uit zie. Ik heb een beetje een vertekend zelfbeeld, geloof ik.

Facebook heb ik eigenlijk nooit zo actief gebruikt omdat ik bang ben voor iedereen (ja). Twitter vind ik eigenlijk ook maar stom. Maar dat is nieuw voor me, want toen ik nog college had was Twitter mijn grote steun en toeverlaat. Zeker in Parijs, want als niemand met mij wilde praten kon ik gewoon tweeten hoe vervelend het was dat niemand met mij wilde praten. Fantastische tijd, ja. Maar nu ik vakantie heb, is de behoefte om daar iets te delen ook verdwenen. Ik ben zo lekker aan het schoonmaken gaat vervelen en als ik iets Vet Leuks aan het doen ben wil ik dat ook nooit zeggen, omdat ik bang ben dat het lijkt alsof ik opschep over hoe leuk mijn leven is. En dat is nóg erger dan dat iedereen denkt dat je een kutleven hebt.

En nu ik dit getypt heb, heb ik het gevoel dat ik alsnog klink als een stuk chagrijn, terwijl ik juist heel vrolijk en lieflijk ben. Helaas kan ik het niet bewijzen, want mijn vrienden maken ook bijna nooit leuke foto’s. Doei gunfactor. Had ik net zo goed wel kunnen schrijven over vrouwen en vlees. Nou ja, de volgende keer dan. Ik beland vast vanzelf weer in het gareel.

 

Deze post ging 16 juli 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | July 2, 2013 · 22:06

hier scheiden onze wegen

Gisteravond ging ik eten met één van mijn buren. Beetje vieren dat we onze scripties hebben ingeleverd, beetje klagen over de rotzooi in de keuken, beetje zenuwachtig worden van dat muizengetrippel boven ons hoofd, dat soort dingen. Ze vertelde me dat haar fiets uit onze fietsenstalling was gestolen, wat natuurlijk vet balen is – niet alleen omdat je dan weer een nieuwe moet regelen, maar ook het idee dat zoiets dus in onze fietsenstalling gebeurt. Nu is onze flat daar pauper genoeg voor (vandaar ook de muizenplaag), maar leuk wordt het nooit. Ik dacht toen dus al; die van mij zal ook wel gestolen zijn.

En inderdaad; toen ik vanochtend ging kijken was hij weg. Mijn fit for free-zadelhoesje en doorgeknipt kettingslot lagen treurig op de grond.

(Dat slot had mijn vader trouwens gekocht nadat we mijn vorige hangslot hadden gesloopt omdat-ie niet meer los wilde gaan. Gelukkig kon het makkelijk worden doorgezaagd. Koop je dus een nieuw slot, een beter slot, krijg je dit.)

Het is niet de eerste keer dat mijn fiets is gestolen. De vorige keer was toen ik met een vriendin naar het winkelcentrum ging om een Diddl-deurhanger te kopen (zo’n ding dat aangeeft of je gestoord wil worden of niet, echt een fiasco trouwens want niemand hield zich er ooit aan). Mijn fiets stond toen ook dubbel op slot, maar hij was toch weg. Ik was ontroostbaar.

Nu moest ik niet eens een piepklein beetje huilen. Dat komt waarschijnlijk doordat ik toch nog een tweede fiets voor noodgevallen heb, al kan ik die niet gebruiken want dan moet ik er eerst voor zorgen dat a) ik de sleutels vind en b) hij niet meer zo verrot is c) er überhaupt bij kan (iemand merkte dat ik ‘m nooit gebruik en heeft hem in zo’n hoog fietsenrek gezet).
Ergens was ik zelfs nog wel blij dat ik nu niet meer hoefde te twijfelen tussen naar de stad fietsen en het dragen van een rok tot op mijn enkels.

En dat terwijl het mijn Parijs-fiets was. De fiets waarmee ik bloedstollende tochten door het Parijse verkeer heb gemaakt, waar ik de hele stad voor heb afgelopen om een nieuw ventiel te scoren. Wij tegen de wereld, dat soort dingen. Nu voor altijd gescheiden. We zullen elkaar nooit meer zien.

Als ik achter de identiteit van deze fietsendief kom, zal ik wraak nemen. Ik weet nog niet precies hoe, maar het heeft te maken met muizennesten, smerige vuilniszakken, harde bassmuziek en ander pauperflatongemak.

10 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | June 25, 2013 · 20:28

gastblog: het goede doel

Vorige keer schreef ik iets onaardigs over goededoelenwervers, maar echt – sommigen vragen erom. Lees de gastblog van Ellen maar.

Het was een saaie rotdag; het weer viel tegen en dus sleepte ik me voort door mijn huis want ik was ziek. Was de weersvoorspelling nou wel uitgekomen, dan had ik me tenminste nog door mijn tuin kunnen voortslepen. Weersvoorspellingen komen doorgaans altijd uit, alleen weet je nooit wanneer precies (ja de zon gaat schijnen, maar WANNEER, tja, dat weet je nooit en het gaat regenen, tja, maar WANNEER, nou die dag dus dat ik me thuis voortsleepte). Mijn enige dramatische lichtpuntje  moest de bezorging worden van een pakje. In dit pakje zou ik dan die ene modieuze outfit aantreffen,  die zou maken dat ik er in één klap fantastisch uit zou zien. Zelfs in geval van ziekte. En al helemaal bij slecht weer.  Na lang slepen is het goed rusten dus ik lag op de bank en hé wat hoorde ik daar?

Dring dring. Dat was mijn deurbel en ik sprong op want hèhè, daar kwam het dan eindelijk. Maar in plaats van de TNT-bezorger stond er een jonge man voor mijn deur. Je zou zeggen, op mijn leeftijd (bijna 50): count your blessings, maar nee, en het liefst had ik direct de deur weer dicht gegooid. Dat  deed ik dan ook weer niet, het had trouwens niet geholpen want volgens mij kon deze jongen sneller praten dan ik deuren dicht gooien. Hallo mevrouw, mag ik me even aan u voorstellen, mijn naam is Lionel en ……nee, zei ik, geen belangstelling. Nee? Hooglijk verbaasd. Nee, en ik ben ziek en ik wil dit niet. Nou mevrouw, maar deze mensen, die zijn nog veel zieker dan u!  Oh ja, oh ja, dacht ik (hier even goed opletten: ik DACHT het alleen maar hè, ik ZEI het dus niet) is dat zo? Ik was dan weliswaar op dat moment alleen geveld door een koutje, maar hadden zij soms ook al 17 jaar Parkinson, en twee verstandskiezen er uit? Nou?

Maar ik kon het niet meer zeggen, want hij liep al weg, een beetje mopperend. Na bijna 50 jaar EN twee verstandskiezen minder is het me dan toch gelukt: mijn blikken zijn nog net niet dodelijk, maar dat is slechts een kwestie van tijd en goed oefenen. Haha, ik werd er bijna blij van. Kreeg visioenen van bordjes op de deur: hier waak ik. Of: aanbellen op eigen risico. Moet ik wel even die TNT-meneer waarschuwen, anders krijg ik nooit meer mijn pakje.

Er volgde nog enige research want ik dacht: ik wil helemaal niet zo boos kijken. Is er misschien een “bel-niet-aan”-register. Of zo’n sticker op je deur,  zo van JA/NEE  of NEE/NEE : in geval JA/NEE wèl de lokale krantjes maar geen reclame in je brievenbus en in geval NEE/NEE – die kan je zelf bedenken. En verdraaid het bestaat nog ook! Ook hier met een variant JA/NEE. JA voor goede doelen en NEE voor de rest. Lionel met al zijn zieke mensen in zijn  kielzog zou dan nog steeds aanbellen.  En anders bestempelde hij ongetwijfeld zichzelf tot het goede doel.

Door Ellen

14 Comments

Filed under de ongemakken des levens, gastblog

Tagged as ,

by | June 22, 2013 · 17:01

5 tips die je leven voor altijd beter maken

  • Koop ‘Lively Lemon Grass’-thee van Pickwick en doe er flink wat klaverhoning doorheen. Smaakt PRECIES hetzelfde als Chai Tea Latte.
  • Bekijk dit filmpje (duurt maar 13 seconden, je zult er geen spijt van krijgen).
  • Zorg dat je eens in de zoveel tijd wat tijd vrijmaakt om tijd door te brengen met een blij konijn dat rondjes om je voeten rent en wild wordt als je een boterham eet. Daarna kun je het leven altijd weer een stuk beter aan.
  • Loop eens een goededoelenwerver (of nog beter: zo’n ledenwerver van BNN of elektriciteitsaanbiederwerver of hoe dat heet) omver. Alleen als ze recht in je looppad gaan staan hoor, dan doen ze het erom, dit is geen propaganda voor geweld. En je moet er dan ook niet te hard omver lopen hè, gewoon heel zachtjes, zodat ze geen pijn hebben. Want dat is ook weer zielig.
  • Volg @feministtswift op Twitter voor politiek correcte versies van Taylor Swift-lyrics. En dan net doen alsof Taylor Swift het echt zo heeft verzonnen.

23 Comments

Filed under tips en tricks

Tagged as ,