Vijf maanden. Ik kan moeilijk geloven dat ik écht zo lang in Parijs heb gewoond. Inmiddels ben ik alweer anderhalve maand thuis en voelt het vaak alsof ik nooit ben weggeweest.
Maar vaak ook niet, al was het maar om de ‘heimwee’ die ik nu naar die stad heb. Hoe hard ik ook in Amsterdam probeer te dwalen zoals ik daar deed; het wil niet echt lukken.
Ik ben echter niet van mening veranderd wat betreft of ik echtecht in Parijs zou willen wonen: ik zou het zo doen, die taalbarrière en bureaucratie neem ik voor lief – als al mijn vrienden en familie met me meeverhuizen. En aangezien dat in de nabije toekomst niet gaat gebeuren, blijf ik maar hier. Kan ik ook prima mee leven.
(Neemt niet weg dat ik op dit moment zit te speuren naar goede Thalys-deals.)
Een paar plaatjes van dingen waar ik heimelijk (en sentimenteel zuchtend) naar terugverlang:
Uitzicht vanuit mijn raam. Dat uitzicht was niet altijd even prettig, want de voorste twee gebouwen zijn van het ziekenhuis en ik kon patiënten in hun bed zien liggen, maar daarachter heb je De Stad.
Vlakbij Parc Monceau (8e arrondissement, buurt eromheen is echt een aanrader. Vanaf een uitgang van het park kun je trouwens in één rechte lijn naar de Arc de Triomphe lopen).
Mijn familie wilde graag een goedkoop weekendje Parijs.
Deze man zong ooit “Ma laideur est une insulte à ta beauté insolente, une erreur de la nature qui ne me fut pas aimante” (niet in dit lied) en nu probeert hij je met zijn zwoele blik over te halen om dure armbanden te komen. Om dit soort dingen ben ik nou naar Parijs gegaan. (OMG ily Garou NddP fangirl forever~~<3<3)
Voor dit uitzicht hoefde ik maar vijf à tien minuten te lopen (en gemiddeld zeven zwervers te ontwijken, maar dat was het wel waard).
De andere kant van de brug.
Belleville. Ik ben hier echt megavaak geweest, en niet voor niets – ik vind het een heel fijn stadsdeel, met twee mooie parken (Belleville dus, en Les Buttes Chaumont), (een) Chinatown en heel veel hoogteverschillen waar je ‘ineens’ de Eiffeltoren ziet. En je hebt Les P’tites Indecises, waar je superlekker en redelijk goedkoop kunt eten en nog goedkoper kunt brunchen.
Hier dus.
(Toen ik in Parijs was keek ik trouwens het eerste seizoen van Girls en ik was intens beledigd toen Lena Dunham tegen haar soort van vriendje zei dat ze heus niet zo’n meisje was dat met hem wilde brunchen. Ik ben DOL op brunchen. Bruchen geeft zin aan mijn leven. Kennelijk ben ik dus ‘zo’n meisje’. Met vriendinnetjes. Hihihihihhihi)
Volgens mij was dit ook in Belleville maar ik weet het niet zeker. Alles in Parijs lijkt op elkaar – maar alles is ook zo mooi. Zelfs met slecht weer. Zelfs op slechte foto’s. Maar misschien ben ik gewoon bevooroordeeld, dat zou best kunnen.