Author Archives: Lisa

by | June 28, 2012 · 15:00

vooruit, achteruit, omgebogen en in een tent

Oh oh oh oh. Met mij valt ook niets te beginnen. Op het vooruitschrijffront dan, want zodra ik eens een paar dagen weg ben, heb ik standaard zero content voor op deze blog. (Nee, dat is een leugen. Ik heb superveel concepten die tot mijn grote verdriet nooit het levenslicht zullen zien. Prachtige, hartverscheurende, ontroerende verhalen. Daarom druk ik dus niet op publish.)

Maar nu heb ik iets vooruit geschreven want als je dit leest ben ik weg. Ik ben op Rock Werchter, om heel hard te zingen en te dansen en het ‘s nachts te koud te krijgen in mijn tent. Over mijn tent heb ik trouwens nog het één en ander te zeggen, maar dat heb ik al gedaan, zie hiero.

Voor wie niet weten wat ze met de tijd die ze normaal aan het lezen van mijn blog zouden spenderen moeten doen: wanhoop niet! Ik heb een tip voor jullie. Gewoon ff Bend it like Beckham opzetten. Ik heb hem gisteren voor het eerst gezien en ik vond hem ZO ontzettend leuk en relevant dat ik er denk ik nog een blog of zeven over ga schrijven. Dus kijk die film maar, dan kun je tenminste meepraten.

Ik zie jullie maandag. Dan ben ik vast ziek. Maar dat verhaal heb ik al in deze blog verteld.

17 Comments

Filed under metablog

Tagged as , ,

by | June 24, 2012 · 22:03

de bittere noodzaak van een fangirl

Tot nu toe ben ik twee keer voor een concert naar het buitenland gegaan. Beide keren waren strikt noodzakelijk. De eerste keer was toen mijn lievelingsband The Ark besloot om uit elkaar te gaan voordat ik ze ooit eens live had kunnen bewonderen. Omdat ze Nederland niet aandeden in hun afscheidstournee, moesten ik en een vriendin die ik via deze band heb leren kennen maar een retourtje Hamburg kopen. Het concert was fantastisch en we hebben alle bandleden na afloop kunnen spreken (en de polonaise met ze gedanst, dat is blijkbaar iets universeels).

De tweede keer was een paar maanden later, toen de cast van de musical Notre-Dame de Paris een aantal reünieconcerten gaf in Parijs. De musical wordt bij ons thuis grijsgedraaid sinds mijn achtste, op mijn veertiende zag ik het licht en werd ik Groot Fan. (Heb ook het idee dat dit ook heeft bijgedragen aan mijn Franse taalontwikkeling – ik ken nu zulke noodzakelijke woorden zoals ‘bossu’ (gebochelde) en ‘potence’ (galg)). Enfin, dit was een kans waar ik al sinds mijn prille jaren van muzikale bewustwording op hoopte. Je begrijpt dat mijn moeder en ik direct een kaartje kochten om onze helden in een volgeladen stadion te bewonderen.

Sinds ik weet dat ik een half jaar in het buitenland ga wonen, heb ik last van de irreële angst dat mijn favoriete artiesten ineens allemaal in Nederland gaan optreden. Wat heel raar is, want wat in Nederland komt, komt over het algemeen ook in Frankrijk. Zo ook mijn Favoriete Artiest Aller Tijden, dhr. Patrick Wolf. Hij komt dit najaar twee keer in les Pays-Bas en vier keer in mijn tijdelijke thuisland.
Toch is dit niet zo vlekkeloos als dit lijkt, want hij komt dus in allebei mijn Hollandse hometowns: Amsterdam én Rotterdam. En dan zit ik daar in Parijs, met maar één concertje, want alle andere Franse steden zijn echt Heel Ver Weg. Ik heb al gekeken of ik niet toevallig vakantie heb als hij in Nederland is, zodat ik dan even op en neer kan gaan. Ik weet nog niet of het financieel of moreel verantwoordelijk is om bezoekjes aan mijn vrienden en familie rondom één zangertje te plannen, dus ik denk er nog even over na. Want Patrick Wolf mag dan wel niet uit elkaar gaan of een eenmalige reünie zijn, zodra het enigszins mogelijk is om hem drie keer in één maand te zien, is dit een bittere noodzaak.

P.S. Omdat jullie op mijn vorige blogpost massaal reageerden dat jullie wél van filmpjes hielden, heb ik allemaal liedjes in deze blogpost gevoegd. Ik verzeker jullie dat ik niet zal gaan huilen als jullie deze uit wraak niet gaan bekijken.

19 Comments

Filed under muziek, op stap

Tagged as , ,

by | June 19, 2012 · 22:50

dingen die ik niet snap aan de blogwereld

Ho ho ho, voordat je aan Het Echte Gedeelte gaat beginnen: dit is geen afzeikblog. Zo lijkt het dadelijk wellicht wel een beetje, maar hé, ik ben oprecht nieuwsgierig. En oké, een tikkeltje schijnheilig.

HET ECHTE GEDEELTE

1. Mensen die sommige blogposts als ‘column’ taggen. Het enige verschil met hun andere stukjes is dan dat het iets langer is en iets meer een clou heeft. Maar wat de enige blog nou een column maakt en de andere niet? Zijn blogs sowieso niet altijd slecht geschreven columns? Kan iemand het me ajb uitleggen?

2. Vlogs. Gewoon niet. Waarom? Wat heeft het voor meerwaarde? Okee, als je niet zo goed kunt schrijven maar wel heel knap bent en op deze manier lezers wilt trekken, you go girl/boy. Maar meestal is dat niet zo en zijn ze gewoon gênant. Zeker als de maker zegt: “Eeeeeeuuuuuh ja het leek me wel ‘s leuk om weer ‘s te doen want eeeuh ja ik had het al heel lang niet eeuh gedaan maar eeeuh ik heb eigenlijk niet zoveel te vertellen.”

3. Mensen die filmpjes zonder tekst erbij plaatsen en denken dat dat oké is. Van een leuk liedje, bijvoorbeeld. Want eeeuh. Heb je niet door dat het niemand iets kan schelen? Kijk, als je er nou een stukje bij schrijft, waarom het zo’n awesome nummer is, okee, dan is 10% misschien geïnteresseerd. Of als je een muziekblog hebt en je lezers enkel voor jouw excellente smaak komen. Maar anders, nee. Ik weet dat het verleidelijk is om te doen, ik geef er ook wel eens aan toe omdat ik het zo graag met jullie wil delen, maar echt, hou je in. Of post het op Twitter. Is het eerder weg.
Ik wou ook dat het anders was. Ik wou ook dat iedereen megageïnteresseerd was in alle liedjes waar ik diepe zielsconnecties mee heb (ja, die heb ik), maar zelfs mijn trouwste lezers klikken het weg. Of zoals een ex-collega zei toen ik haar laatst tegenkwam op een metrostation: “Ik lees je blog nog altijd hoor! Maar weet je wat ik nou niet snap? Die filmpjes.”

En hoe vaak post ik nou een filmpje?
Kun je nagaan.

39 Comments

Filed under metablog

Tagged as ,

by | June 15, 2012 · 18:50

iets met kuilen en een ander, maar dan met tassen

Ik ben dus terug uit Lissabon. (Nee, je hebt mijn afscheidsbericht niet gemist; ik heb altijd geleerd dat je dat soort dingen niet op internet mag zetten, zelfs al zijn al je twaalf huisgenoten gewoon thuis. Waren jullie al ongerust?)

Maar goed. Ik was dus in Lissabon, op studiereis. De groep was leuk en het weer was mooi. Over de stad zelf heb ik echter gemengde gevoelens; de straatjes en pleinen waren  prachtig, maar je moest er wel continu op je hoede zijn. Al een paar uur na aankomst werd de eerste telefoon gestolen, de tweede dag gooide een groep toch al vervelende Zwitsers met stoelen en doodsbedreigingen en de straat van ons hostel was niet te doorkruisen zonder dat iemand je coke of hasj (lees: waspoeder of onbestemde kruiden) aanbood.

Bij de spannendste gebeurtenis van de reis waren wij echter slechts toeschouwers. Tijdens het avondeten werd onze aandacht getrokken door rumoer bij de ingang van het restaurant. Zelf heb ik het niet zien gebeuren, maar ik liet mij vertellen dat er iemand was binnengekomen en direct de handtas van een vrouw die vlakbij deur zat, had weggegrist. De bestolen vrouw was inmiddels al naar buiten gerend. Verscheidende mensen liepen traag en onwennig naar de ingang. Een groep jongens die net het restaurant passeerden, stonden stil en en keken naar iets wat zich in de verte afspeelde.

Niet veel later kwam de vrouw weer het restaurant binnen. “He stole my handbag!” gilde ze. “That bastard stole my handbag!”
Frappant detail: ze had nu twee tassen in haar handen. En ze keek een beetje triomfantelijk.
Iemand vroeg haar iets. “No, it’s fine! I’ve still got everything,” antwoordde ze, nog vol adrenaline door wat er zojuist was gebeurd. Ze rommelde in de ene tas. “Wallet, mobile phone…”
Even dacht ik dat ze misschien net een nieuwe tas had gekocht, en dat de tasjesdief de nog lege tas had gestolen. Hoe kon het anders dat ze niets kwijt was?
“And I’ve got his stuff, too!” riep ze,  het andere tasje omhoog houdend.

Heldin.

34 Comments

Filed under op stap

Tagged as ,

by | June 5, 2012 · 22:31

zombies, run!

Het hardlopen gaat goed. Heel goed zelfs, ik heb nog nooit zo lang achter elkaar kunnen rennen en ik begin het zowaar voorzichtig leuk te vinden. Hoe ik mezelf gemotiveerd hou? Ik spendeer iedere dag uren op allerlei health tumblrs, op zoek naar plaatjes van mensen in kekke hardloopoutfits en inspirerende citaten à la: “Ask yourself: ‘Can I give more?’. The answer is usually: ‘Yes’.” (Ja, lach maar, ik ben gewoon gevoelig voor dit soort dingen). Maar daar gaat deze blog niet over.

Deze  blog gaat over iets dat nog veel cooler is. Een app. Okee, het is een hardloop-app, maar deze is zo leuk dat het zelfs de sporthaters onder mijn lezers moet aanspreken. Het is een soort role play game: je doet je oordopjes in en bevindt je plots in een stad vol zombies. Als je begint met hardlopen, vertelt de app wat er op dit moment in de stad gebeurt en licht je in wanneer de wandelende lijken gevaarlijk dichtbij zijn.  Terwijl je op zoek gaat naar wapens en medicijnen, word je van alle kanten omsingeld. De zombies hijgen in je nek, hebben hun handen al uitgestoken om je bij je haren te grijpen. Des te meer reden om nog iets harder te rennen. Alleen als ik er aan denk vind ik het al oprecht megaspannend.

As we speak is de app alleen nog beschikbaar voor de iphone, maar over negen dagen kunnen ook de androidgebruikers verzeild raken in een wereld die wordt gedomineerd door hersenetende doden. Ik kijk er enorm naar uit. Hadden al die motiverende plaatjes me niet aan het hardlopen gehouden, dan was het hiermee wel gelukt. Ik ga rennen voor mijn leven, en dit keer wordt het nog eens echt leuk ook.

https://www.zombiesrungame.com/

40 Comments

Filed under hardloopavonturen, internet

Tagged as , ,