Author Archives: Lisa

by | August 21, 2019 · 20:53

new york, dag 3-5: cringy comedy en psycho squirrels

In april gingen Tim en ik naar New York. Dat was zo leuk dat ik besloot om er een half jaar later nog maar eens over te bloggen. Dit is deel 2 van de 3, deel 1 lees je hier.

Dag 3: Central Park + Upper East Side

Weer: extreem druilerig en koud (echt. Het was 6 graden of zo)
Pijn in benen: behoorlijk veel
Doel van de dag: niet aangereden worden door zo’n paard met wagen (a.k.a. de bierfiets van New York) (#nietvegan)

Omdat New York de stad van onbegrensde mogelijkheden is, begint onze derde dag ontzettend avontuurlijk: we gaan ergens anders ontbijten! Bij Georgio’s Country Grill. Dat klinkt als iets dat in Texas zou moeten staan, en zo ziet het eruit ook. Ik bedoel, er hangt zelfs een huifkarwiel aan de muur (en er zitten allemaal stickers van bijen op de ramen, maar dat is denk ik niet per se iets zuidelijks). Georgio’s heeft een klassiek hartaanvalaanbod: veel spek en eieren en pannekoeken en wafels. Maar ook: ontbijtgranen met sojamelk en groene sapjes (en dan niet van die inluis-sapjes van 5% spinazie en 95% sinaasappelsap, maar echt van die ranzige, moerasachtige boerenkoolsloten). Ik ga voor de cornflakes met sojamelk. Onze koffie wordt de hele tijd bijgevuld. Ik voel me echt een Amerikaan.

Naast ons zit een man die zijn geroosterde brood terugstuurt naar de keuken, want: het is te geroosterd. Als de ober een nieuwe boterham voor hem haalt, vertrouwt hij ons toe dat dit de allerbeste tent van New York is en dat hij hier wekelijks komt. En dat hij postbode is, en dat zijn shift nog niet afgelopen is – hij gaat straks uitklokken, en dan naar huis. Wij knikken begripvol (en heel snel, want we staan inmiddels stijf van de cafeïne).

Het is vandaag trouwens echt heel erg koud. Ik weet niet waar we dat aan verdiend hebben, want gisteren zweetten we ons nog kapot. Dat de schaatsbaan in Central Park er nog staat, valt dus ook niet zo uit de toon. We wandelen rond in het park en stoppen om de paar meter om een foto te maken van iets dat in real life heel mooi is maar op een beeldscherm niet zo.

Al snel begint het te regenen. Niet heel hard, dus het is niet erg. Het is wel lekker zelfs, want hierdoor is het heerlijk rustig (afgezien van een akkefietje waarbij ik denk dat ik word aangevallen door een eekhoorn, maar dat blijkt vals alarm). Bij het Jacky Kennedy-reservoir besluiten we de behaaglijke warmte van een koffietentje op te zoeken, want inmiddels zijn onze handen te verkleumd om ook nog maar één matige foto te maken.

Hiervoor moeten we de Upper East Side in. Dit ziet er minder indrukwekkend uit dan ik had verwacht na jarenlang Gossip Girl kijken, maar het is te koud om me daarover op te winden. Starbucks is zo vol dat we nergens kunnen zitten. Daarna gaan we naar Bloomingdale’s omdat dat bekend en binnen is, maar eigenlijk houden we helemaal niet van shoppen (?). Kortom, we zijn erg zielig, en na het eten van een bageltje gaan we maar gewoon naar het hotel.

En wat een feest is dat! Het duurt even voordat we de verwarming aan de praat krijgen, maar als het eenmaal lukt kan de dag niet meer stuk. De rest van de middag liggen we te lezen (liggen ja, want onze kamer is te klein voor stoelen), om onszelf rond etenstijd met veel pijn en moeite naar de Taco Bell om de hoek te slepen, zodat we “I can’t go to taco bell, I’m on an all-carb diet. GOD Karen you’re so stupid!” naar random voorbijgangers kunnen roepen. (Maar dat vinden we op het laatste moment toch wel een beetje raar, dus we gaan maar gewoon wat eten)

Bij Taco Bell krijgen we een colabeker zo groot als ons hoofd, die we zelf moeten vullen. Eerst doe ik hem maar half vol want oh mijn god weet je wel hoeveel calorieën er wel niet in mijn hoofd passen? maar dan begin ik te twijfelen. Want wat nou als ik hem leeg heb gedronken en ik nog steeds dorst heb? Dus ik doe hem toch maar vol tot de rand, zo vol dat ik er eigenlijk niet mee kan lopen.

Ik drink hem helemaal leeg.

Natúúrlijk drink ik hem helemaal leeg.

Best Friends Forever


Dag 4: Harlem en nog een stukkie Upper East Side (+ een donker hol)

Weer: bloedverziekend heet
Pijn in benen: klein beetje maar, met dank aan dat rotweer van gisteren

De volgende dag begint mistig. Zo mistig dat je de toppen van de wolkenkrabbers niet kunt zien. We gaan terug naar onze ontbijtspot van gisteren, maar dit keer maken we geen vrienden.

Vervolgens lopen we via de Upper West Side naar Harlem. Onderweg bekijken we nog wat gebouwen waarin beroemde mensen zijn doodgeschoten e.d. Het duurt suuuuuuuuuuperlang, maar onderweg scoren we wel lekkere koffie bij een Italiaans restaurant. De beste koffie die we deze week hebben gedronken (Georgio’s is een goeie tweede). Dat moet trouwens wel even gezegd worden: de koffie in New York is niet te zuipen. Nu begrijp ik ook waarom New Yorkers op televisie altijd met een koffiebeker over straat paraderen. Dat spul is te vies om te drinken. Zo blijf je er lang mee doorlopen, ja.

Op de terugweg gaan we nog even door Central Park want we willen ook weleens zien hoe dat eruit ziet zonder regen

Van tevoren hadden we gezegd dat we misschien wel naar een musical wilden. Of naar een comedyshow. Of zo. Maar Wicked is extreem duur, en eigenlijk zijn we helemaal niet zulke musicalfans (tenzij ze a. Frans zijn of b. over vampiers gaan of c. allebei). Dus het wordt een comedyshow vlakbij ons hotel. Die we zeg maar een kwartier van tevoren op internet gevonden hebben. Dat wordt dus rennen.

Hijgend komen we aan in een donkere kelder, waar het helemaal vol zit met … niemand. Echt serieus niemand. Soms lopen er wat mensen voorbij, maar dat blijken dan steevast de komieken zelf.

Godzijdank arriveren er uiteindelijk toch nog wat mensen (maar wel allemaal te laat, oké), zodat de balans publiek-komieken wat beter klopt iets minder gênant slecht is. De kwaliteit van de optredens is wisselend: de host is leuk maar ik versta de helft van z’n grappen niet, de eerste vrouw is echt goed, de tweede heeft een blackout en staat de hele tijd hysterisch te giechelen (het is echt een RAMP maar stiekem hoop ik dat zij later heel goed en beroemd wordt en Saturday Night Live of zoiets gaat presenteren) en de rest van de grappenmakers zit ergens tussenin. Alleen jammer dat 4 van de 6 komieken een “en waar komen jullie vandaan?”-rondje doen en dat een vrouw van 70 Tim van me probeerde af te pakken maargoed.

Dag 5: Greenpoint & Williamsburg, Brooklyn

Weer: superwarm
Pijn in mijn benen: ja ontiegelijk veel. Ik kom bijna mijn bed niet uit.
Liedje dat ik continu in mijn hoofd heb: Aja – Finish Her! (alleen maar omdat het woord ‘Brooklyn’ erin zit) (want verder bestaat er geen nummers met dat woord erin natuurlijk)

Ik wilde dus heel graag naar het huis van Hannah en Marnie uit Girls want Girls is de beste serie ooit en jullie kunnen Lena Dunham haten wat je wilt MAAR DAT NEEMT HET FEIT DAT ZE EEN FUCKING GENIE IS NIET WEG. (Verder heb ik gelukkig geen issues)

Ik had alleen me alleen niet zo goed voorbereid: in welke straat ik moest zijn weet ik nog wel, maar welk huis het is, geen flauw idee. Ik dacht: ik herken het wel aan alle militante Girls-fans die er ongetwijfeld foto’s van staan te maken.

Dat doe ik dus niet. En er zijn ook geen militante Girls-fans. Sad.

Mogelijk een belangrijke locatie uit de recente televisiegeschiedenis, mogelijk niet

Vervolgens lopen we richting Williamsburg en dat is fantastisch. Ik dacht altijd dat Brooklyn eruit zag als Manhattan, maar dan met bruine gebouwen in plaats van grijze, en iets minder wolkenkrabbers. Maar Brooklyn is echt heel anders. Veel buurten zijn heel laag en buitenwijk-achtig, maar dan met winkels en koffietentjes. Ik heb het gevoel dat ik in een betere versie van thuis ben of zo.

Het feest wordt pas echt wild zodra we crêpes gaan eten bij Little Choc Apothecary. Dat is het hoogtepunt van mijn vakantie (+ leven) want alles is mooi en vegan en cool. Ik eet een crêpe met tofu-ricotta en appel, wat echt heel erg out of character is want normaal HAAT ik fruit in hartig eten, maar dit keer heb ik sterk het gevoel dat het goed is. En dat is het ook. Het is een magische ervaring.

De liefde van mijn leven, en een crêpe

***The End***

(Nee, helemaal niet the end, want we waren er hierna nog een paar dagen. Daar verschijnt binnenkort nog een blog over, hopelijk duurt het geen half jaar)

7 Comments

Filed under op stap, Uncategorized

Tagged as

by | August 14, 2019 · 11:32

leuk nieuws

Jullie geloven het nooit, maar ik heb iets leuks te vertellen.

En je weet het hè: voor een 28-jarige blogger uit Amsterdam die al 6 jaar een vaste relatie heeft, kan ‘iets leuks’ maar een paar dingen betekenen:

a) We gaan trouwen!
b) We krijgen een kind!
c) We hebben een huis gekocht (maar wel in Lutjebroek want ja de huizenprijzen hè)
d) Ik ga een boek uitbrengen!

Ik zal jullie niet langer in spanning houden: het is de enige optie die begint met de I van Isa (zoals ze in de Starbucks altijd denken dat ik heet, omdat ik mijn eigen naam niet kan uitspreken)*. Ik ga een Young Adult-roman uitbrengen! Kijk maar, ik heb zelfs een contract getekend:

#geendeepfake

Voor de mensen die ik dagelijks zie, die ik op Facebook of LinkedIn heb of die mij op Instagram volgen (moet je doen, ik zal je timeline niet vervuilen want ik post toch bijna nooit) is dit al een beetje oud nieuws: ik maakte het daar al twee weken geleden bekend. Waarom ik het dan nu pas blog-official maak?

Nou …
Nou …
Het is allemaal nog zo pril! Ik ben er inmiddels al een paar maanden mee bezig, maar het boek moet voor het grootste deel nog geschreven worden. Ik weet al wel wat er gaat gebeuren, maar daar wil ik nog niet te veel over vertellen, voor het geval er toch ineens iets totaal anders gaat gebeuren. Het is makkelijk om een plaatje te posten op Instagram, maar in een blogpost moet je toch wel wat informatie typen. Misschien ouderwets van me, maar dat is nu eenmaal mijn mening.

(‘In het echt’ lul ik trouwens iedereen de oren van de kop over dat boek, maar om een of andere reden vind ik het internet ‘echter’ dan ‘in het echt’)

Goed, de feiten: ik ga dus een Young Adult-roman schrijven en hij komt uit bij Blossom Books! Het gaat over een oplichtster. Het is de bedoeling dat het uitkomt in de zomer van 2020, wat veel mensen snel vinden, maar wat voor mij in de eerste instantie klonk als een EEUWIGHEID.

Klonk ja, want toen ik vorige zaterdag tijdens een rustige treinreis nog eens uitrekende hoeveel woorden ik nu per week eigenlijk moet gaan schrijven, viel ik spontaan uit de intercity. Het zijn er namelijk best veel. Maar dat is helemaal prima. Dat houdt me weer van de straat (of in mijn geval: bij de drag queens vandaan. Ook weleens fijn voor hen).

Dat betekent echter ook: weinig tijd om te bloggen. Wat eigenlijk best een huichelachtige opmerking van mij is, want ook zonder manuscript blog ik zeer sporadisch. En ze zeggen altijd: If you want to get something done, ask a busy person. Maar ik dek me alvast in, oké?

En dat terwijl het juist zo leuk is om updates te geven over hoe dat gaat, dat schrijven van een roman. Ik heb natuurlijk al eens eerder een manuscript geschreven, maar dat voelde toch anders omdat ik toen geen deadlines of verwachtingen had, en me bovendien een beetje zat te schamen voor het feit dat ik überhaupt iets schreef. (Voor wie zich afvraagt hoe het daarmee is afgelopen: ik heb het naar veel uitgeverijen gestuurd, en hoewel de feedback niet negatief was, heb ik het nog niet uitgegeven gekregen) (dat was geen Young Adult trouwens, meer … Old Adult)

En New York! Ik was verdomme nog steeds bezig met een reisverslag van New York! En nu gaan we al bijna weer op vakantie. (In my defense: echt 2 dagen na mijn eerste NY-blog kwam dit boek op m’n tuinpad**, en mijn privéleven is de afgelopen tijd nogal turbulent geweest, dus bloggen had een lage prio). Maar ik wil het nog steeds graag afmaken. Dus laten we afspreken dat ik volgende week mijn tweede blog over NY post (markeer het in je agenda, 21 augustus!!!) En mijn derde en laatste ergens voordat we naar Kroatië gaan. Wellicht een half uur voordat we vertrekken.

Wellicht kom ik zo genoeg op gang om jullie updates te geven over het schrijven, zo tussen het schrijven door. Misschien staan er iets meer typefouten in dan je gewend bent, maar koffie is koffie, zelfs als je het drinkt uit een vies kopje.

En dan ga ik nu weer verder schrijven, oké?

Love love love deze kaart die ik van Julia kreeg

* Tevens de naam van een van mijn lievelingscollega’s. Weet niet wat jullie met deze info moeten, maar mijn collega’s spelen zo’n dusdanig grote rol in mijn leven dat het verkeerd voelt om dit onbenoemd te laten.

** Grapje. Ik woon in Amsterdam. Ik heb geen tuin.

29 Comments

Filed under lisa schrijft een boek

Tagged as

by | June 23, 2019 · 14:32

leuke dingen

Hoi lieve mensen, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het … raar? Er gebeurt van alles. Sommige dingen zijn belachelijk, andere zijn heel leuk. Omdat ik geen zin heb om “Nou die Vijfkoffiegraag is tegenwoordig wel een beetje nega” te horen, heb ik besloten om alleen de leuke dingen op te schrijven. Niet allemaal, want dan wordt de blog weer te lang – ik ben namelijk zo #blessed. Een bloemlezing uit alle geweldige dingen die mij de laatste tijd zijn overkomen:

  • Nu ik dit schrijf, is het zondagmiddag. Mijn vader en zusje en ik zitten in het vakantiehuisje van mijn oom en tante in Renesse. Het is heel erg leuk. Vanochtend zijn we naar het strand geweest. Gisteren hebben we superlekker ijs gegeten in Zierikzee, ik heb geschreven, we hebben gezwommen en we hebben Carcassonne gespeeld. En veel gelezen. En nu zit ik gewoon een blog te schrijven! Op het terras! Vrijwillig! Omdat ik daar zin in heb! Wat een leven.
  • Ik had mijn laptop trouwens bij me omdat ik bezig ben met een heel leuk schrijfproject. Normaal denk ik altijd OMG IK MOET UNPLUGGEN IK GOOI MN LAPTOP UIT HET RAAM maar eigenlijk hoef ik helemaal niet te unpluggen. Mooi inzicht wel.
  • Ik heb mijn allerlievelingste lievelingsschoenen opnieuw gekocht. Dat waren barbieroze sandalen met plateauzolen die echt echt echt heel lekker liepen. Dat laatste lijkt een voordeel maar bleek een nadeel, want ik wandelde er zoveel mee over de hei dat ze scheurden. Hierna ging ik steevast naar de schoenmaker, die de gescheurde stukken weer aan elkaar naaide, maar vervolgens scheurden ze opnieuw op een andere plek. Klinkt niet echt als schoenen die je opnieuw moet kopen maarrr vanaf nu laat ik me gewoon door iedereen dragen. Enige jammere was dat de barbieroze variant er niet meer was en ik ze in het bruin moest kopen, en laat dat nou net de enige kleur zijn die ik nooit draag. Maar ik ben er al aan gewend geloof ik.
Ik weet het, op het plaatje is-ie niet prachtig aan mijn voeten is het stukken beter (het merk heet Melissa trouwens)
  • Het Grote Vakantieplannen Verzinnen. I know, ik heb nog niet eens mijn blogserie over New York afgemaakt (dat komt nog!!! Echt waar!!!) maar er staat al een nieuwe vakantie op de planning: twee weken Kroatië in september! Het idee is om eerst een paar dagen naar de Plitvice-meren te gaan om daar te wandelen, en daarna een dikke week aan het strand liggen in Split. Tips zijn welkom. (Dat van die Plitvice-meren was mijn idee. Tim zei: “Jij bent ook echt zo’n Germaan die vroeg op wil staan om bergwandelingen te maken en door de bossen te rennen met een hond” en ja ik denk dat dit wel een goede typering van mij is)
  • Ik ga mijn favoriete drag queen/mijn grote idool/mijn lichtend voorbeeld Alaska Thunderfuck dit jaar nog TWEE keer live zien! In oktober komt ze met Heels of Hell naar Amsterdam (een Halloweenshow die begon met haar en d’r ex, waar inmiddels nog meer drag queens optreden). En nog beter: in juli doet ze een tour van het album dat ze maakte met Jeremy! Ik had zo gehoopt dat dit zou gebeuren! (En nee, dit keer geen meet and greet voor mij – één keer was zenuwslopend genoeg)
  • En Tim en ik gaan in oktober naar Todrick Hall! Zo veel zin om hem weer te zien, en zo blij ook dat Tim wederom mee wil.
  • Ik heb inmiddels al heel wat weken geleden deze milkshake gedronken met Anne-Fleur en omg ik heb het hier nog dagelijks over:
(Sorry dat deze foto scheef staat maar WordPress haat mij)
De milkshake is van Deer Mama op de Ceintuurbaan in Amsterdam (100% vegan). Ik had de smaak cookie dough. Zo zo zo lekker.
  • Laura Vanderkam-boeken. Ik ontdekte haar een maand of twee terug door Lianne’s review over 168 hours. Dit boek gaat over dat je per week veel meer uren hebt dan je denkt: en dat je dus ook veel meer tijd hebt om alles te doen wat je wilt. Je moet alleen je mindset veranderen (en een schoonmaakster nemen) (nee Laura is fan van uitbesteden maar als ik het me goed herinner heeft ze besloten om het stof onder de bank gewoon te negeren). Ik vind het zo fijn, zo geruststellend om te lezen dat er meer mogelijk is dan je denkt. En alleen al door het lezen raak ik zo gemotiveerd dat ik spontaan stukjes tijd zie die ik eerst niet zag. Bijvoorbeeld nu.
  • Over boeken gesproken, ik ben nu Normale Mensen van Sally Rooney (sorry dat ik de vertaling lees ik ben niet cool) en dat is echt heel leuk.
  • Nog even een basic bitch-opmerking: ik ben zo blij dat het zomer is! Ik heb zoveel zin om allemaal zomerse dingen te doen. Zoals zwemmen in de Amstel bij de Weesperzijde. (Volgens Tim doet geen enkele Amsterdammer dat omdat het walgelijk ranzig is, maar goed, ik ben dan ook import). En barbecueën. En naar de Parade. En Aperol Spritz drinken tussen de wespen.
  • We hebben een nieuwe boekenkast en een nieuw dressoir gekocht! Het lijkt nu net alsof we in een grotenmensenhuis wonen.
  • Ik denk erover om skates te kopen. Ik twijfel nog een beetje, want ik ben wel bang dat ik ga vallen. Onlangs vloog ik nog van mijn fiets omdat een automobilist z’n deur MIDDENIN EEN TYFUSDRUKKE STRAAT zomaar opengooide, en ik weet nu: de grond is hard, en als je verkeerd op je elleboog terecht komt kun je wéér een week niet sporten. (Nu zou ik wel beschermers dragen hoor.) Maar alleen nadenken over of ik wil skaten vind ik al ‘een leuk ding’ dus hij mag in deze lijst.

4 Comments

Filed under dit past echt nergens in

Tagged as ,

by | April 22, 2019 · 16:51

new york, dag 0-2: pindakaas & pretzel-kerstballen

Dag 0: het vliegveld – het hotel

Dit verhaal begint op een vliegveld. Op JFK International Airport, om precies te zijn. Wat trouwens net zo goed Dublin Airport of Albuquerque Airport of Schiphol had kunnen zijn, want alle vliegvelden lijken op elkaar. Maar ohmygodwezijninamerika! Voor het eerst in ons (lees: mijn en Tims) burgerlijke (lees: niet zo heel wanderlustige) leventje!

Bij de douane word ik er meteen uitgepikt, omdat ik de vraag ‘heb je eten bij je’ positief beantwoord. Ik heb namelijk twee uitgedroogde boterhammen met pindakaas in mijn tas.

“Galiano, we’ve got an agriculture over here” roept de douaniere naar haar collega. Ik vind ‘an agriculture’ persoonlijk een beetje overdreven – als het nou beschimmeld was, oké, maar ZO lang zeul ik ‘m nu ook weer niet met me mee – maar je weet hoe die Amerikanen zijn hè. Van Galiano mag ik eerst mijn koffer ophalen, daarna moet in linea recta naar een balie om mijn broodje te laten controleren op eh … op wat eigenlijk? “Maar ik wil hem eigenlijk nu opeten,” jammer ik. “Dat mag,” antwoordt hij, “als je de verpakking bewaart als bewijs.”

Tim schudt zijn hoofd om al die domheid van mij, maar ik vind dat ik hem een dienst bewijs. Eruit gepikt worden bij de douane, dat is toch TheRealAmericanExperience®!

Een uur of twee later (Amerikaanse tijd: 10 uur ‘s avonds) komen we aan bij ons hotel in Hell’s Kitchen, op loopafstand van Times Square. De kamer is MINUSCUUL. Maar echt. Er staat een bed, een kast waar niks in past, één nachtkastje, en een lamp. M a a r w e z i j n i n n e w y o r k, dus het zal me wat. Nadat we nog even naar buiten zijn gegaan om een pizzapunt voor Tim te kopen (hij had zijn broodje pindakaas al op Schiphol opgegeten, dus inmiddels had hij flinke honger) gaan we maar slapen.

Dag 1: dat ene gedeelte van Manhattan waar al die wolkenkrabbers staan

Weer: ZON!
Pijn in benen: nog geen
Jetlag: niet
Opvallendste observatie van de dag: dat Amerikanen in cafés en koffietentjes vaak hun eigen eten zitten te eten?

Omg, we zijn nog steeds in New York! Je hoort altijd dat mensen die naar Amerika gaan om 4 uur ‘s ochtends wakker worden en dan allemaal dingen gaan ondernemen, zoals mooie Instagramfoto’s maken op een lege Brooklyn Bridge, maar wij worden pas om half 7 wakker. We lagen gisteren ook ‘pas’ rond een uur of 11 op bed, dus ja. We ontbijten bij Pick-a-Bagel, waar het zo druk en hysterisch is dat ik van de stress de verkeerde bagel bestel.

Op dag 1 besluiten we een beetje in de buurt te blijven. Tim heeft een spreadsheet gemaakt met alle wolkenkrabbers en andere gebouwen die we moeten zien. Dat gaat verrassend vlot. Zo komen we langs het Empire State Building, het Chrysler Building, het Plaza Hotel (bekend van Home Alone 2, OMG!!!) en het Rockefeller Center. En andere gebouwen waarvan ik de naam ben vergeten. Geïnteresseerden kunnen de spreadsheet opvragen bij [email protected].

Wat ons tot nu toe het meest opvalt: New York is precies zoals je denkt dat het is. Grappig dat al die films en series dat zo goed over hebben kunnen brengen.

Ook gaan we naar Grand Central Station, waar ik mijn Serena fantasy leef. Precies wat iedere emotioneel volwassen vrouw van 28 zou doen.

Na de lunch gaan we naar het hotel om te slapen rustig aan te doen. Ik ben erg in mijn nopjes met ons omdat we nog niet zo EXTREEM veel hebben gelopen. We hebben nog heel wat dagen te gaan namelijk, dus ik wil niet nu al helemaal kapot zijn.

‘s Avonds eten we bij Beyond Sushi. Daarna halen we een donut bij The Cinnamon Snail – want je bent in Amerika of je bent het niet. (Allebei 100% vegan, allebei aanraders.) Ook lopen we over Times Square, waar allemaal mensen Frozen-kostuums onze hand willen schudden, maar ik vind Frozen helemaal geen leuke film dus ik negeer ze gewoon.

Zo ik moet echt reisfotograaf worden

Dag 2: Lower Manhattan

Weer: enigszins koud en het waait nogal (prima)
Pijn in benen: klein beetje maar
Jetlag: nog steeds niet, heel vreemd
Liedje dat ik de hele dag in mijn hoofd heb: Santa Claus Is Comin’ To Town

De dag erop starten we weer bij Pick-a-Bagel, want je moet nooit te avontuurlijk doen voordat je koffie op hebt. Daarna nemen we de metro downtown. We gaan onder andere naar Battery Park, waar we vanuit de verte het Vrijheidsbeeld zien, en lopen door Wall Street. In tegenstelling tot de rest van New York ziet Wall Street er totaal niet uit zoals je denkt. Het is heuvelachtig en doet denken aan een middeleeuwse stad in Zuid-Frankrijk of zo.

Ik moet zeggen dat ik al moe word als ik aan deze dag denk, want we hebben. zo. veel. gelopen. Alle goede voornemens volledig het raam uit. Vanaf Wall Street lopen we naar het oosten, zodat we uitzicht op Brooklyn kunnen bekijken. Dan lopen we door Chinatown (waar echt alle reclameborden en alles in het Chinees zijn), Little Italy, een stukje SoHo, het Washington Square Parc, Electric Lady Studios en de Stonewall Inn (waar de homo-emancipatie in Amerika begon).

(We halen trouwens onze lunch bij Orchard Grocer, een vegan deli waar ze namaak-m&m’s verkopen. Achteraf snap ik echt NIET waarom ik die niet gekocht heb. Ik denk dat ik toch een jetlag had.)

(Diezelfde jetlag is er vast voor verantwoordelijk dat ik in Little Italy een kerstwinkel binnen ren, op zoek naar een leuke New York-kerstbal. Die vind ik niet. Tenzij je een hanger van een pretzel of een maniakaal lachende gnoom jouw idee is van ‘een leuke kerstbal’)

Dan gaan we weer naar het hotel om te huilen uit te rusten. Om vervolgens te eten bij Sapphire, een Indiaas restaurant aan de Upper West Side. Wat heel lekker is, maar ook vrij prijzig. Vooral omdat we allebei een biertje hebben van maar liefst 13 dollar per stuk. De bierprijzen stonden niet op de kaart, vandaar. Wij denken even dat we de slechtste deal van het jaar hebben, maar spoiler alert: al het bier is New York blijkt overal zo duur (tenzij je een halve liter in de supermarkt koopt, dat kost dan weer echt $1,80 of zo)

Daarna dwing ik Tim een foto te maken van mij voor het Empire Hotel (want nogmaals, ik ben emotioneel volwassen en Gossip Girl speelt echt geen rol meer in mijn leven) en bekijken we het prachtige Lincoln Center van buitenaf, voordat we The Press Lounge gaan, een rooftop bar in Hell’s Kitchen. Daar hebben we een goed gesprek over ons leven als twee arme schrijvers in New York, die in een ratten aangevreten kamertje zonder ramen wonen (hè verrek dat lijkt precies op ons leven in Amsterdam)

Uiteraard maken we ook 9347 foto’s van het uitzicht. Op deze kiekjes staat ook het minuscule zwembad dat hier ongetwijfeld is neergeplempt voor Instagram, want je moet toch iets doen om je te onderscheiden als rooftop bar. Al met al: een zeer geslaagde avond.

Dus

Geweldig begin van de vakantie, ik wil meer. En er komt meer. Maar dat bewaren we voor de volgende aflevering.

xoxo Gossip Girl

16 Comments

Filed under op stap

Tagged as

by | February 23, 2019 · 11:22

wat een jaar sporten me heeft opgeleverd

Het is deze maand een jaar geleden dat ik me inschreef bij mijn sportschool. Dat betekent twee dingen:
1) Dat ik mijn abo nu eindelijk op kan zeggen zonder een boete te krijgen
2) Dat ik nu genoeg sportschoolervaring heb om terug te kijken: wat heeft een jaar lang sporten me opgeleverd?

Wie/wat/waar

Laat ik meteen maar verklappen: ik ben niet mijn plan om mijn abonnement op te zeggen. Ik ben hartstikke blij met mijn sportschool. Ik probeer hier één keer per week bodypump te doen en één keer per week een andere groepsles die zowel gericht is op conditie als op kracht.

Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik zo’n regelmatig ritme heb met ‘sporten die geen hardlopen zijn’. Tussen mijn 18e en mijn 24e heb ik veel gerend, maar dat ging niet meer met m’n knieën. Daarna heb ik een tijdje semi-serieus getraind op van die apparaten in de sportschool. Maar iedere keer als ik bezig was op de leg press dacht ik ‘ja ik kan het ook niet doen’ en ging ik weer naar huis om bosbessensojayoghurt te eten en RuPaul’s Drag Race te kijken.

Niet dat ik het afgelopen jaar constant 2x per week ben gegaan. De eerste maanden ging ik maar één keer omdat ik een week moest bijkomen van de spierpijn. En later lukte het vaak niet omdat ik allemaal andere dingen wilde doen (groepslessen zijn leuk, maar in tegenstelling tot hardlopen moet je jouw leven om de lessen heenplannen in plaats van andersom). En ik heb van de zomer ook wat maanden stilgelegen vanwege hardcore fysio-oefeningen omdat mijn knieprobleem opspeelde.

En dat vind ik een soort van grappig. Want ik vind mijn sportschool dus echt superleuk en ik heb nog nooit een les overgeslagen omdat ik ‘geen zin’ had. Serieus! Ik had altijd zin! Maar ja, als ik maandag had getraind, had ik op dinsdag en woensdag nog spierpijn, en als ik donderdag al wat anders had (of de trein vertraagd was) kon ik alleen nog vrijdag, maar dat kwam héél slecht uit met mijn werk, en als ik dan zaterdag of zondag ging kon ik maandag weer niet omdat ik dan spierpijn zou hebben.

Ik bedoel dit overigens niet klagerig. Het is mijn eigen schuld. Als er iets is wat ik afgelopen jaar heb geleerd: als ik geen prioriteit maak van dat sporten, is de week zo voorbij.

En dat is misschien de reden waarom ik eigenlijk niet zo veel bereikt heb als ik zou willen. Ik had vorig jaar niet echt een plaatje in mijn hoofd van ‘waar ik volgend jaar zou zijn’, maar ik had waarschijnlijk wel gehoopt dat ik was sterker zou zijn dan nu. Ja, er zijn dingen veranderd in mijn kracht/uithoudingsvermogen, maar niet zo veel als ik had gewild.

Wat er wel veranderd is:

Ik herstel sneller

Ik weet het nog zo goed, de eerste dag nadat ik had gebodypumpt. Alsof iemand me van de wenteltrappen van de Notre-Dame had geduwd. Echt alles deed pijn. En niet zo’n lekkere spierpijn, maar echt pijn-pijn.

Zó erg was het gelukkig maar alleen de allereerste keer, maar de eerste weken bleef de spierpijn dramatisch. Uit een stoel komen was echt een ramp. Dat is inmiddels wel een stuk minder. Ik heb nog steeds wel meer spierpijn dan ik terecht vind (maar goed, ik betaal ook meer huur dan ik terecht vind, Patrick Wolf brengt minder vaak nieuwe albums uit dan ik terecht vind, de trein heeft vaker vertraging dan ik terecht vind), maar het is draagbaar.

Vooral op de dag zelf trouwens

In den beginne was ik ook op de dag zelf echt gesloopt. Ik moest echt niet proberen mijn lichaam nog voor iets anders te gebruiken dan voor apathisch op de bank hangen. Zelfs de was doen was niet mogelijk. Nu ben ik aan het einde van de training wel op, maar 5 minuten later heb ik eigenlijk alweer genoeg energie om een IKEA-kast in elkaar te zetten of zo.

Maar ik heb dus nog wel spierpijn

Eerlijk is eerlijk, het valt me toch tegen hoeveel spierpijn ik nog steeds heb. Wat ik ook doe (magnesiumolie smeren, veel proteïne eten, rekken, etc): ik heb minstens 2 dagen nog flinke spierpijn. Het enige wat helpt is heel regelmatig trainen. Maar laatst ging ik een week niet omdat ik ziek was, en toen een week niet door toevallige tegenslagen, en toen ik wél ging had ik weer misdadig erg last van spierpijn (en dat terwijl de training zelf niet slechter ging, trouwens).

Ik begrijp eindelijk wat ik moet doen

Ik ben niet zo sterk in aanwijzingen opvolgen. Zeg me dat ik iets moet doen met mijn rechterhand, dan antwoord ik ‘welke rechts’ (komt misschien ook doordat ik extreem links ben – overigens niet te verwarren met extreemlinks). Misschien dat ik daarom na driekwart jaar rijles er nog steeds een potje van maak #ikwilernietoverpraten.

Dus je begrijpt: het was voor mij moeilijk om te begrijpen welke spieren je nou precies aan moet spannen bij een deadlift en wat je nou precies moet doen met je polsen bij een upright row. Maar na een jaar kunnen mijn trainers ein-de-lijk ook aandacht geven aan anderen in plaats van dat ze mij de hele tijd moeten corrigeren.

Ik eet me een ongeluk

Ik had al niet bepaald een kleine eetlust, maar inmiddels heb ik al de hele dag honger als een paard. En eh… daar geef ik ook maar aan toe. Is aan de ene kant wel lekker, want ik ben gek op voedsel en ik zou het liefst non-stop willen eten. Is aan de andere kant wel jammer, want eten kost geld, en ik moet dus ook nog steeds rijles betalen.

Ik ben iets sterker (iets!)

Nog een leuke herinnering: tijdens mijn allereerste les bodypump lag ik op een gegeven moment op m’n rug, met zo’n barbell boven me. Dat was al meteen zwaar, maar na een tijdje dacht ik: verrek, volgens mij heb ik aan de rechterkant meer gewicht gedaan dan aan de linkerkant, want links is het zwaar, maar rechts bezwijk ik echt. Het was zo erg dat ik halverwege de track stopte om de gewichten te verwisselen.

Maar … toen bleek dat de gewichten aan beide kanten even zwaar waren. Nogmaals: ik ben extreem links.

Nu heb ik dat niet meer, zelfs al train ik met een beetje meer gewicht. Mijn linkerarm is nog steeds sterker, maar inmiddels kan mijn rechterarm ook meekomen. Ik kan meer gewicht aan, en in mijn andere les lig ik ook niet meer na één burpee huilend op de grond.

Maar eerlijk is eerlijk: het is nou ook weer niet zó veel. De allerslapste slapheid is eraf, maar ik kan nog steeds geen normale push-up.

Laten we hopen dat het dáár eindelijk van gaat komen in jaar 2. Ik hou jullie op de hoogte.

5 Comments

Filed under sport die geen hardlopen is

Tagged as ,