Volgende week start het nieuwe collegejaar. Dan mogen we onze laatste restjes ijdele hoop op een zalige zomer eindelijk overboord gooien en kunnen we ons overgeven aan de herfst.
Dan is het weer tijd om te bloggen over paddenstoelen en vallende bladeren, dacht ik en alleen het idee gaf me al voldoening. Toen moest ik denken aan Lucebert. Lucebert droeg zestig jaar geleden op een podiumavond een gedicht voor met de titel ‘Herfst’. Dit deed hij door een glas water over zijn hoofd leeg te gooien. Dat was tot dusver het enige wat nog níet gezegd was over mijn favoriete seizoen.
Vandaag startte de Intreeweek, een week om nieuwe studenten van de Universiteit van Amsterdam de stad en elkaar te laten leren kennen. Zelf heb ik er twee keer aan meegedaan: de eerste keer toen ik psychologie ging studeren en een jaar later weer, toen ik met Nederlands begon. Destijds probeerde ik het een beetje geheim te houden dat ik het al voor de tweede keer deed, want ik vond het, nouja, nogal lame staan. Maar thuisblijven was geen optie – ik had zo’n zin om te beginnen.
Verschillende vrienden die ik dat weekend heb leren kennen begeleiden nu de nieuwe intreegroepjes. Ik ben vandaag gaan kijken, heel eventjes, omdat ik wilde zien hoe het was, en omdat ik gewoon zin had om weer op het PCH te zijn.
Toen ik daar stond vroeg ik me af of deze nieuwe studenten dit jaar ook over de herfst zouden schrijven en dit volgend jaar niet meer zouden durven omdat ze wisten niets toe te voegen. En of zij zich dan ook af zouden vragen hoe het de studenten uit bouwjaar 1994 zal vergaan.
