Category Archives: de ongemakken des levens

by | April 11, 2018 · 12:26

vroom, vroom

Toen ik ging studeren, had niemand een rijbewijs. Dat was logisch. Bijna al mijn vrienden woonden in Amsterdam. En iedereen weet: autorijden in Amsterdam is een hel. Bovendien zijn de huren er zo hoog dat je helemaal geen geld hebt om je rijbewijs te halen.

En dat vond ik prima. We hadden dat roze papiertje ook helemaal niet nodig. Wij hadden immers twee fietsen per persoon (eentje die stuk was, en eentje die bijna stuk was), treinen om naar onze ouders te gaan en Ryanair voor tripjes naar Londen. Bovendien, praatte ik mezelf aan, was autorijden niet echt milieubewust.

(Inconsequent? Hoezo?)

Ooit zou ik mijn rijbewijs heus wel halen – maar nu nog even niet. En de mensen om me heen deelden dit standpunt. Dácht ik. Want één vriendin was een paar jaar terug zo gek om toch ineens d’r rijbewijs te halen. En nog één. En nog eentje. En toen had ineens iedereen hem, en was ik nagenoeg de enige die nog steeds niet kon autorijden.

Oké oké, misschien had dat me niet moeten verbazen. Misschien ben ik inmiddels ook al 27 (misschien ook niet hoor! Misschien is dit wel een rekenfout en ben ik in werkelijkheid veel jonger) en heb ik al 9 jaar de tijd gehad om dat papiertje te halen. Maar toen ik studeerde, had ik geen geld. Toen ik fulltime ging werken, had ik het te druk. Bovendien had ik al mijn vrije tijd nodig om een boek te schrijven. En toen raakte ik mijn baan kwijt, en had ik wel tijd en eigenlijk ook nog wel geld, maar durfde ik beide niet uit te geven, omdat ik niet wist hoe mijn toekomst eruit zou zien.

En nu werk ik weer, ‘slechts’ 32 uur, dus je zou denken dat ik tijd heb. Maar dat is niet waar. Want ik wil ook een ehbo-cursus doen en online marketing-trainingen volgen voor werk en mijn eigen kleren gaan maken en lekker veel sporten en mijn knieproblemen oplossen en eigenlijk wil ik ook weer meer bloggen.

En hoewel het bovenstaande waar is … is dat denk ik niet de echte reden. Het is meer dat ik niet wil.

En ik wil het niet omdat ik denk dat ik het niet kan. Als in: dat ik dingen ga vergeten en fouten ga maken. En in tegenstelling tot met voguen, is dat bij autorijden best problematisch. Want wat nou als ik straks op een druk kruispunt sta en niet snap wanneer het mijn beurt is om verder te rijden? Of als ik het zo druk heb met in mijn achteruitspiegel kijken dat ik vergeet om door mijn voorruit te kijken? Of als ik bij het remmen per ongeluk mijn gaspedaal indruk? (Dit overkwam mij dus de hele tijd met karten)

En ja, je kunt je afvragen waarom ik het überhaupt zou doen, als ik het niet wil. Zo groot is de last van het autoloze leven namelijk niet. Ik kom altijd wel van a naar b, en dat is niet omdat ik een parasiet ben die anderen dwingt om haar te vervoeren, maar omdat het ov gewoon best wel goed werkt. En ik ben niet de enige: mijn moeder heeft volgens mij ook al 15 jaar niet meer achter het stuur gezeten (ra ra ra, zou angst voor vervoersmiddelen in de familie zitten???) en die heeft daar ook weinig last van.

Maar toch wil ik dit papiertje graag. Want op sommige momenten is afhankelijk zijn van het ov verrekt irritant. Tim – overigens een geboren & getogen Amsterdammer die wél al vanaf z’n 18e een rijbewijs heeft – en ik nemen weleens Greenwheels, en het zou ook weleens leuk zijn om zelf ergens heen te rijden- (we leven niet meer in de 19e eeuw hè). En ik wil eigenlijk ook eens op autovakantie. Want vliegen, dát is pas slecht voor het milieu.

Dus. In het kader van ‘het is nooit het goede moment’ en ‘iedereen kan leren autorijden, dus Lisa ook’ ga ik vandaag toch nog maar even een proefles aanvragen.

Meteen zodra ik deze blog heb gepubliceerd.

Echt waar.

Als ik klaar ben met typen.

Ik wil niet stoppen met typen.

Ik denk dat ik maar gewoon de hele dag blijf typen.

Hoe gaat het eigenlijk met jullie?

En met jullie huisdieren?

Hebben jullie ook zo’n last van stofnesten onder de bank omdat je er met de stofzuiger niet goed bij kan?

Het is me wat hè, dat Facebookschandaal?

Nu ga ik die rijschool mailen.

Echt.

Echt.

Écht!

21 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | November 15, 2017 · 18:14

ik dacht vroeger altijd dat jij later schrijver zou worden

Een paar maanden geleden ging ik naar een reünie van mijn straat. Hier spraken we eigenlijk maar over twee dingen: a) wat we vroeger deden (vechten met de barbies, onder andere) en b) wat we nu deden (op kantoor zitten, voornamelijk). Een buurmeisje maakte toen een opmerking die ik niet pijnlijk zou moeten vinden, maar toch wel vind: “Ik dacht vroeger altijd dat jij later schrijver zou worden.”

Dat was geen vreemde opmerking: als kind was ik altijd verhalen aan het schrijven. Over dienstmeisjes in een kasteel die avonturen beleefden. Over kinderen die het opnamen tegen een bende sumoworstelaars in een grot (?). Over een kapitein met een roze onderbroek (echt, ik was zo’n genderneutraal kind). Geen wonder dus dat mijn vriendin dacht dat ik al voor mijn 18e de nieuwe J.K. Rowling zou worden. Spoiler: dat gebeurde niet.

Natuurlijk, ik bleef wel schrijven. Ik ging in de redactie van een studententijdschrift, ik betaal mijn huur met mijn werk als copywriter, en ik heb al zeven jaar een blog die wordt gelezen door minstens acht trouwe volgers. Maar die boeken, die kwamen maar niet. Ik was wel met verhalen bezig, maar maakte niets af.

OF TOCH WEL?

Geloof het of niet, maar ik heb dus een manuscript geschreven. Je weet wel, eentje met een kop en een start en een midden en thema’s en personages en alles. Ik vind het doodeng om dit te vertellen, want zoals ik al eens heb gezegd: als je een boek wilt schrijven, praat je daar niet over. Dat is gênant. Een boek hoor je stiekem te schrijven, om daarna vriend en vijand te verbazen als je hoofd ineens in een bushokje hangt, met daaronder de tekst “Debuut van het jaar!”. En eh, tot dusver heb ik dat niet bereikt. Ik heb nog niet eens een uitgever, en misschien ga ik die niet eens krijgen ook (want misschien is het wel megaslecht en bovendien wil half Nederland schrijver worden). Het enige dat ik heb, is een Word-bestandje met 79.538 woorden.

Mijn schaamte is de enige reden waarom ik het tot dusver semi-geheim heb gehouden (semi ja – omdat ik wel heel onsubtiel gehint heb, maar niet in details ben getreden). Een geheime schrijver zijn is trouwens best wel een dingetje hoor, jongens. Tegen mijn collega’s moest ik steeds zeggen dat ik ‘niets’ had gedaan in het weekend, terwijl ik dus eigenlijk gewoon de hele tijd bezig was (afgelopen maand heb ik het trouwens toch maar opgebiecht, omdat ik het ook weer zo gênant vond dat ze dachten dat ik buiten werktijd alleen maar een beetje lag te vegeteren of zo).

Mijn stilzwijgen op sommige plekken heb ik trouwens ruimschoots gecompenseerd door tegen een aantal vrienden nergens anders over te praten. Zo ben ik dan ook wel weer.

Nu vragen jullie je misschien af: Lisa, waarom begin je er nu toch over? Heb je soms goed nieuws? Ga je nu een boek uitgeven? Het antwoord is: neen, ik vertel dit terwijl ik nog N-I-E-T-S bereikt heb. Nou ja, behalve dat ik bijna 80.000 samenhangende woorden heb geschreven. En dat ik daar na 20 keer reviseren wel een soort van tevreden over ben (ik ben nog steeds bezig, maar het einde nadert). Dat vind ik op zich een prestatie waar je over op mag scheppen op je blog. Ik bedoel, ik heb dat ding toch niet voor niks.

Bovendien heb ik me voorgenomen om me niet zoveel meer aan te trekken van mijn schaamte. Sterker nog: ik heb besloten dat ik mezelf maar wat vaker totaal voor schut moet zetten. Want in dat verhaal van mij staan pas écht gênante dingen (het gaat niet over mijn leven hoor, maar het komt wel uit MIJN HOOFD, en dat is minstens net zo erg). De enige manier waarop ik over die schaamte heen kan komen, is mezelf maar ruim voortijds in zoveel mogelijk gênante situaties te wurmen. Zoals deze blog schrijven terwijl ik absoluut geen garantie heb dat er ooit iets met dit boek gaat gebeuren.

Misschien helpt het me moed verzamelen om ‘m toch echt eens een keertje op te sturen.

Zodat er hopelijk bij de volgende reünie niemand “Ik dacht vroeger altijd dat jij schrijver zou worden” gaat zeggen.

Rimpels en grijze haren krijg ik ervan

PS Mochten jullie je afvragen waar het over gaat: het gaat over vriendschap. En ook wel over genderrollen. En het is extreem coming of age-achtig. Dat wilde ik eigenlijk niet, maar zoals Elizabeth Gilbert zou zeggen, soms dringt een verhaal zich gewoon op en dan kun je niets anders doen dan ‘m braaf gehoorzamen.

PPS Wat ik me trouwens afvraag: snappen jullie dat ik me zo schaam? Dit is echt geen pose, ik schaam mezelf echt helemaal helemaal kapot, geloof me maar. Maar als ik het nalees denk ik ook weer: damn Lisa stel je niet zo aan. Dus eh. Hoe kijken jullie daartegenaan?

33 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | July 23, 2017 · 11:25

waarom hooikoorts maar lekker allergisch mag worden voor zichzelf

Ga weg natuur

Ja, ik weet dat het al eind juli is. Ja, ik weet dat de lente al lang en breed voorbij is. Maar nee, ondanks het feit dat de blaadjes alweer bijna van de bomen vallen, is mijn hooikoorts nog altijd net zo nadrukkelijk aanwezig als een mug in je slaapkamer. Daarom bij dezen een lijstje over alles wat zo VERSCHRIKKELIJK irritant is aan allergisch zijn voor de natuur:

  1. DAT HET ZO LANG DUURT DUS. Voor de leken (a.k.a. niet-hooikoortslijers) onder ons: geen hooikoorts is hetzelfde, iedereen is weer allergisch voor andere pollen of grassen. Bij mij begint het gelukkig pas ‘laat’ (midden mei), want ik heb ook een collega die al in maart loopt te niezen – en die is nog steeds niet klaar. Op zich zijn we inmiddels al een derde van het jaar verder. Geeft verder niks hoor.
  2. Nou ja, dat je je er zo ziek door gaat voelen dus. Met hooikoorts lijkt het net alsof je extreem verkouden bent en tegelijkertijd ook nog eens zes muggenbulten op ieder oog hebt. Je kunt niet ademen en ook niet zien. Niet echt mijn idee van plezier maken, maar goed dat is mijn mening.
  3. Dat neusspray altijd zo prikt. En oogdruppels altijd op je wang vallen i.p.v. in je ogen.
  4. Dat je zonder pilletjes je ogen eruit wilt krabben van de pijn. Ik was tot vorig jaar een sukkel omdat ik weigerde pilletjes te slikken uit angst dat ik daar slaperig van zou worden (ik gebruikte wel neusspray en oogdruppels, maar da’s niet genoeg). Vervolgens zat ik met nat wc-papier op mijn ogen te huilen. Nee, daar heb je wat aan. De pilletjes zorgen ervoor dat ik tegenwoordig 12 uur per nacht slaap en tussendoor regelmatig een dutje doe, maar dat is alleen maar beter, want als ik slaap heb ik tenminste niet de neiging om mijn eigen neus te amputeren met een beitel.
    (Grapje. Ik heb geen last van bijwerkingen.)
  5. Dat naar buiten gaan gewoon niet leuk is. Dan is de pollenconcentratie in de lucht echt te hoog. Laatst was ik met mijn collega’s op uitje in de polder. ’s Ochtends had ik braaf mijn pilletjes genomen, en ik had nergens last van, tot ik rond een uur of twee ging slapen (‘s nachts dan hè, ik werd niet moe van de pillen). Toen zat mijn neus ineens zo verstopt dat ik er letterlijk niet meer door kon ademen, iets wat ik nooit eerder heb meegemaakt behalve toen ik eens in een bed sliep waar vaak een kat in lag te tukken (ik wist toen nog niet dat ik allergisch was voor katten).
  6. Ook bizar: het feit dat je gewoon allergisch bent voor de natuur. Ik bedoel, wat nou als we toch toch besluiten dat de moderne samenleving niet werkt en we teruggaan naar de jagers-verzamelaarscultuur? Dan ben ik echt ten dode opgeschreven aangezien ik drie maanden per jaar niet normaal kan functioneren.
  7. DAT HET ZO LANG DUURT. HEB IK AL GEZEGD DAT IK VIND DAT HET LANG DUURT? #ishetalherfst

 

8 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as ,

by | April 17, 2017 · 13:39

de schaamte van de wannabe

Er zijn dingen die je gewoon niet doet, omdat ze te gênant zijn. Zeggen dat je een boek wilt schrijven, bijvoorbeeld. Dat is best wel gênant, op dezelfde manier waarop het gênant is om te zeggen dat je Hollywoodster en/of de nieuwe Ali B. wilt worden. De kans dat het je gaat lukken, is namelijk best wel klein. Iederéén wil een boek schrijven, bijna niemand wordt ook echt uitgegeven. En als je toegeeft literaire aspiraties te hebben maar op je sterfbed nog steeds Ongepubliceerd Auteur bent, nou, dan weet iedereen maar mooi dat je hier toch niet intelligent/interessant/indrukwekkend genoeg voor was.

Als je Nederlands hebt gestudeerd, zoals ik, dan is het nog gênanter om schrijver te willen worden. Gewoon, omdat het zo voor de hand ligt. Onlangs vertelde Connie Palmen (die dezelfde studie heeft gedaan als ik, whoohoo) daar in De Wereld Draait Door over: volgens haar wil 9 van de 10 studenten Nederlands schrijver worden. “Dus daar had je het niet over, het meest gênante dat je tegen elkaar kon zeggen was dat het echt je bedoeling was om een roman te schrijven. Dus daar zweeg je over. Terecht.”

Ze schaamde zich naar eigen zeggen ‘kapot’ en verborg daarom zelfs voor de studiegenoot met wie ze haar scriptie over Hegel schreef (= Matthijs van Nieuwkerk. Echt!!! Succesvolle lichting hoor) waar ze mee bezig was. En dan ineens, BAM, in alle bladen shinen met De Wetten. Gewoon, casual, je weet wel. Zoals het hoort.

Literaire instanties maken het niet minder gênant om schrijver te willen worden. Eén blik op de gemiddelde uitgeverijwebsite en je voelt je net een straathond die om voedsel bedelt. Overal staat dat de redacteuren het Heel Druk Met Alle Ongevraagde Inzendingen hebben en dat je daarom 3957 maanden moet wachten tot je hoort of ze je diepste zieleroerselen wat vinden – als je ooit al een reactie krijgt. Ik geloof dat ze een ontmoedigingsbeleid voeren. Logisch, maar leuk is het niet.

Dat ontdekte ik ook toen ik een jaar of twee geleden een verhaal naar een literair tijdschrift stuurde. Onder het kopje ‘inzenden’ op de website van het tijdschrift stond al zoiets van: Ja hallo iedereen stuurt ons de hele tijd maar verhalen terwijl niemand ons tijdschrift leest dus koop ons blad dan mag jij je verhaaltje insturen dan geven we je nog feedback ook maar dan moet je het wel echt kopen hè beloofd?!?  Zelf had ik het tijdschrift inderdaad nooit gekocht – ik had het wel gelezen, maar dat was in de UB, dat kon die redactie ook niet weten.

Dus ik dat tijdschrift bestellen en vervolgens mijn verhaal insturen. Volgens mij had ik zelfs het bestelnummer in mijn e-mail gezet, gewoon, zodat ze konden zien dat ik me echt braaf aan de afspraak had gehouden.
Twee dagen later kreeg ik een e-mail terug, een standaardmailtje. Ik weet niet meer letterlijk wat erin stond, maar het was iets in de trant van: TJONGEJONGEJONGE. HET LIJKT WEL ALSOF IEDEREEN TEGENWOORDIG MAAR DENKT DAT-IE KAN SCHRIJVEN. EN DAT TERWIJL ER NOOIT NIEMAND OOIT OOK MAAR IETS NOG LEEST. JIJ OOK NIET, ONTZETTENDE IDIOOT DIE DENKT DAT-IE IETS VOORSTELT OM ONS ZOMAAR ONGEVRAAGD OP TE ZADELEN MET JE KUTVERHAAL TERWIJL WE HET AL VEEL TE DRUK HEBBEN MET HET NAKIJKEN VAN AL DIE ANDERE ONGEVRAAGDE WANSTALTIG SLECHTE PROZA VAN TRIESTE WANNABES ZOALS JIJ. HOE DURF JE?!?

Mijn verhaal werd niet gepubliceerd, en ik heb ook nooit mijn beloofde feedback ontvangen – zelfs niet toen ik er nog eens om vroeg, en erbij zette dat ik toch écht een tijdschrift had gekocht. Misschien had ik ze er nog een keer extra aan moeten herinneren, maar ik durfde niet zo goed.

Dus ja, als ik me nog niet schaamde voor mijn stiekeme aspiraties, dan doe ik dat nu wel. Want die had ik en heb ik nog steeds – jullie dachten toch niet dat dit een zuiver theoretische blog was? Nee, deze hele blogpost is eigenlijk gewoon een inleidinkje om te vertellen dat jullie niet boos moeten zijn als ik wekenlang niet blog, omdat er nu eenmaal een beperkt aantal uren in een dag zitten en ik ook nog gewoon moet werken. Ik ga natuurlijk niet hardop zeggen wat ik in mijn vrije tijd uitvoer, dus als er nooit iets gebeurt, moeten jullie maar denken dat ik al die tijd gewoon truien aan het bekijken was op Pinterest. En mocht ik ooit bij De Wereld Draait Door zitten, nou, dan kunnen jullie zeggen dat jullie het altijd al aan hebben zien komen.

13 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | March 22, 2017 · 20:45

10 dingen die je beter kunt doen dan om 5 uur ‘s ochtends je eigen deur intrappen en je onderburen de stuipen op het lijf jagen

Oké, ik geef het toe: na het uitgaan thuiskomen en dan ontdekken dat je je sleutels niet bij je hebt, is balen. Dat je huisgenoten vervolgens niet opendoen als je aanbelt, is óók balen. Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat je dan geneigd bent om je eigen deur maar gewoon in te trappen. Ik bedoel, je bent dronken en je wilt wat. Toch is dat niet zo’n goed idee, want a) het lukt je waarschijnlijk toch niet, want je bent dronken, b) als het lukt, zit je vervolgens met een kapotte deur, en c) het is vijf uur ‘s ochtends: dat is al praktisch dag! Damn, je kunt toch nog wel heel even wachten tot je huisgenoten weer aanspreekbaar zijn?

Speciaal voor jou, lief leuk persoon dat zichzelf om vijf uur ‘s ochtends heeft buitengesloten en nu zijn onderburen de stuipen op het lijf jaagt door als een gek tegen gezamenlijke voordeur te trappen, heb ik wat tips. Er zijn namelijk dingen die veel leuker, slimmer en productiever zijn om te doen dan vandalisme plegen bij je eigen woning:

  1. Ga een nachtelijk wandelingetje maken. Hoe vaak neem je nou de tijd om door een slapende stad te lopen? Ik weet zeker dat je je omgeving nu met hele andere ogen zult bekijken. (Doe dit wel alleen als je in de stad bent en niet op de hei of zo, en blijf weg van enge bosjes en zo. Nogmaals: je bent dronken, dus kwetsbaar.)
  2. Zoek naar een kat en probeer ongegeneerd zijn aandacht te trekken.
  3. Denk na over een belangrijk probleem op je werk of studie. Wie weet zorgt het maanlicht voor de magische inspiratie die je nodig hebt om eens een knoop door te hakken. (Ook leuk: zing een liedje over de maan)
  4. Bel aan bij vrienden en ga daar op de bank tukken. Oké, misschien wonen je vrienden niet per se om de hoek, maar het is niet alsof je iets beters te doen hebt dan naar ze toe fietsen. Misschien zullen ze pissig zijn omdat je ze op zo’n onchristelijk tijdstip wakker maakt, maar ze zullen je vergeven. Daar zijn het vrienden voor.
  5. Ga naar een nachtcafé. Je hoeft niet nog meer te zuipen, je kunt ook gewoon gaan voor een koffietje of een glaasje spa. Wie weet is er wel iemand die met je wil kaarten, of nog beter: naar je zielige verhalen wilt luisteren. (Die heb je ongetwijfeld, je probeert niets voor niets je eigen deur in te trappen zonder dat dit strikt noodzakelijk is)
  6. Begin nou eens eindelijk aan je debuutroman in de kladblok-app op je telefoon.
  7. Doe je fysiotherapieoefeningen, dan heb je die ook weer achter de rug. Iedereen slaapt toch, dus niemand die je uitlacht om je mislukte squats.
  8. Ga zwerfafval opruimen. ‘Geen tijd’ is nu geen excuus !!!
  9. Ga voor de deur liggen wachten en beeld je in dat je het meisje met de zwavelstokjes bent. Superromantisch.
  10. Maak een kunstwerk met steentjes en takjes (het liefst iets waar de mensen die straks hun dag beginnen blij van zullen worden – een peace-teken, of zo).

Ik hoop dat je iets aan de tips hebt! Heb jij nog ideeën voor wat je kunt doen als je je ‘s nachts buitengesloten hebt? Deel ze in de comments!

xoxoxo

11 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as