Nog iets minder dan drie weken tot ik terug naar Nederland verhuis. Het liefst zou ik alles alvast inpakken, zodat ik dat achter de rug heb, maar naast het feit dat het onhandig is, wil ik de laatste weken ook ingaan zonder eraan te denken dat het praktisch afgelopen is – onder ‘t mom ‘geniet maar van de tijd die er nog wel is‘, dat soort ongein – maar ik ben in de war. Ik heb nog één tentamen, tenzij ik iets over moet doen. Maar hoe weet ik of ik iets over moet doen? Waarom staan mijn cijfers niet online, waarom mailen mijn docenten niet terug, waarom voel ik me zo achterlijk? Ga ik dadelijk naar huis ga met zero studiepunten vanwege gebrekkige communicatie?
Ik ben woensdag jarig. Hoe moet ik het vieren? Weet iedereen wel dat ik jarig ben? Wat voor Erasmusshizzle moet ik nog doen voor/tijdens/na vertrek? Hoe zat het ook alweer met die elektriciteitsrekening? Ik moet leren internetbankieren bij de Franse bank, zodat ik mijn borg naar mijn Nederlandse account over kan maken. Ik heb een enorme waslijst van de residence gekregen waarop staat hoe en wat ik precies moet poetsen, terwijl ik deze kamer vies en rommelig heb aangetroffen. Zouden ze mijn borg inhouden als ik de gordijnen niet was? Ik heb vanochtend een lamp vervangen, maar hij werkt niet. Hoe kan dat? Moet ik alvast boeken bestellen voordat mijn nieuwe semester in Nederland begint?
Ik zou willen dat het een maand later was, dat mijn koelkast in mijn kamer in Amsterdam alweer gevuld was en dat ik alle koffers op kon bergen. Nee, dat wil ik niet. Niet dat ik niet in Amsterdam wil zijn, ik wil zo ontzettend graag weer in Amsterdam zijn, maar ik wil ook hier zijn en ik wil dat dit niet voorbij is. Amsterdam kan wachten. Alles kan wachten, nee niets kan wachten, ik moet dingen regelen, maar ik weet niet wat, of misschien ook wel, of niet.
Category Archives: de ongemakken des levens
je suis confus, snappen jullie
Filed under de ongemakken des levens, studie in buitenland
te lui om deze zin af te
Op dit moment is alles me te veel gevraagd. Leren. Opruimen. Naar de stad gaan om een studieboek te halen. Naar de stad gaan om een hardloopbroek te halen. Hardlopen. (Maar ik heb dus geen broek hier. En het regent). Eén van de mailtjes die ik moet sturen sturen, mijn studiemailbox überhaupt openen; ugh, ik moet er niet aan denken. Vrienden whatsappen om af te spreken, ja doei, dan moet ik weer berekenen wanneer ik kan, en daar heb ik dus even geen zin in.
Ik ben zelfs te lui om me schuldig te voelen tegenover mijn moeder, die al de hele dag in de weer is met après-kerstklusjes en het opjutten van mijn broertje en zusje om eens iets uit te gaan voeren.
En nu ik het daar toch over heb, laat ik mijn Geschwister maar meteen de schuld geven van mijn luiheid: doordat ik ineens weer als een kind in mijn oude kamer slaap, word ik meegetrokken in de stoom van niets willen doen, van het blind zijn van alles op me wacht en alleen een beetje naar een willekeurig schermpje (laptop, tv, telefoon) staren.
Okee, ik weet best dat dat niet de echte reden voor mijn gezapigheid is, maar ik vind dit wel een mooie wending om deze blogpost mee te beëindigen. En ik ben te lui om iets beters te verzinnen.
Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement
hoe het verder ging met mijn fiets
Goed. Ik was dus een ventiel kwijt. De Decatlon kon mijn ventiel niet vervangen, dus stuurde mijn vader me een nieuw exemplaar per post. Afgesloten hoofdstuk, zou je denken, maar nee hoor: dit ventiel, dat op het oog dezelfde maat had als mijn andere ventiel, was nét iets te klein. Ik kon mijn band volpompen wat ik wilde, maar zodra ik ermee stopte, liep-ie net zo snel weer leeg.
Gelukkig vond mijn vader op internet een andere fietsenwinkel, Au Point Vélo Hollandais genaamd. Veelbelovende titel, toch? Tegenover Jardin du Luxembourg, dus lekker centraal. Gisteravond ben ik er direct na het eten heen gegaan, kon ik meteen tickets voor The Rocky Horror Picture Show voor de volgende dag kopen.
(Voor wie denkt: RHPS, die film is toch al veertig jaar uit? (Of: RHPS, wtf is dat?); in Parijs is een bioscoop waar deze film al jarenlang twee per week wordt afgespeeld, terwijl het vóór het scherm tegelijkertijd gespeeld wordt. Het publiek is vaak ook verkleed en roept er dingen doorheen. Ja, dat lijkt me leuk.)
Maar goed, ik dus naar de fietsenwinkel. Daar zag ik Echte Hollandse Fietsen (nou ja, eigenlijk zag ik het niet zo maar dat beeld ik me maar in). Ik had mijn andere, goede ventiel meegenomen, zodat we er zeker van konden zijn dat ik niet met de verkeerde maat naar huis zoud gaan. In deze winkel hadden ze godzijdank wel ventielen, maar nadat de fietsenmaker er diverse nauwkeurig had opgemeten kwam hij tot de conclusie dat hij geen ventiel met dezelfde grootte had.
Toen ben ik maar op kaartjesjacht voor RHPS gegaan. Veel liever had ik online gereserveerd, maar kaartjes werden alleen aan de deur verkocht en ik had geen zin om op de avond zelf daar met mijn glittermake-up in de regen te wachten voor niets.
De jongen achter de kassa keek heel moeilijk toen ik vertelde dat ik vier kaartjes wilde. Hij rommelde wat met zijn computer. “Nee, ik heb er nog maar eentje,” zei hij.
Toen ben ik maar naar het Louvre gegaan. Vorige hadden twee vriendinnen van mij daar een Echte Mummie gezien en ja, het is niet alsof ik nog nooit eerder een mummie heb gezien, maar nu voelde ik een sterke behoefte om ernaar te gaan kijken. Dit was echter niet mogelijk zonder eerst 860956 stappen richting de Egyptische afdeling te zetten. Eenmaal daar werd ik nog tegengehouden door honderden Egyptische beeldjes, muurschilderingen, meubels, sieraden, spelletjes, sarcofagen en andere interessante weet-ik-veel-wat, het Louvre ging al bijna sluiten en dan kwam er wéér een nieuwe zaal met al die verdomd goed geconserveerde voorwerpen.
Maar uiteindelijk vond ik hem, hoor.
Was het toch niet helemaal een verloren avond.
Filed under de ongemakken des levens
mn stalen (nederlandse) allesie
Volgens mij was het mijn vaders idee om een fiets mee te nemen naar Parijs. Of was ik het toch het mijne? In mijn dagdromen zag ik mezelf de hele stad doorkruisen op dat ding, vrij en mobiel en in control. Hier aangekomen bleek het fietsen heel wat minder ongecompliceerd te zijn, maar ik fietste en ik leefde.
En wat was ik er blij mee. Al was het maar omdat het naar de universiteit gaan zoveel sneller ging dan lopend en zoveel goedkoper was dan met het openbaar vervoer. Daar bij de uni, waar ik dagelijks ongeveer vijf andere fietsen geparkeerd zag, veroorzaakte ik veel oh-jij-bent-zo-Nederlands-glimlachjes.
Daarom is het zo zo zo irritant dat er gebeurde wat er gebeurde
Het was maandagochtend. Ik was er net achtergekomen dat ik me de volgende dag in zou moeten schrijven voor mijn vakken van volgend semester, terwijl ik nog geen idee had van hoe of wat. Gestrest als ik was, besloot ik mijn banden op te pompen in de rustieke binnentuin van onze studentenflat. Ja, een binnentuin. Met bomen en zo. Bomen die bijna kaal waren, omdat alle herfstbladeren inmiddels al op de grond waren beland.
Nu ben ik nooit zo’n ster geweest in banden oppompen. Ik vergeet altijd hoe het werkt en zodra ik heb uitgevonden wat ik moet doen, ben ik het alweer vergeten. Iedere keer is het een totaal nieuwe ervaring.
Maar goed. Ik draaide het ventiel los, klaar om een beetje lekker aan te klungelen, en legde het dopje op de grond.
Alleen toen, toen schoot ineens een ander onderdeel van het ventiel los, stuitte tegen een spaak en vloog weg. Waarheen kon ik niet zien; het ging te snel. Waar het dan lag kon ik ook niet zien; de hele tuin was bedekt met een dikke laag bladeren. Ik heb verschoven, gewroet, verplaatst, maar het ventiel was nergens te vinden. Mijn band was inmiddels leger dan leeg.
Omdat ik een Zelfstandige en Vindingrijke Meid ben, wist ik meteen een oplossing voor het missende ventiel: ik ging gewoon naar de Decatlon. Waarschijnlijk zouden ze die dingen niet los verkopen, maar als ik er om zou vragen, kreeg ik er vast eentje mee van de reparatieafdeling. Toch?
Bij de Decatlon deden ze echter niet aan losse ventielen; ik moest maar een nieuwe binnenband kopen. Die kon ik er zelf opzetten, of, voor een paar euro, er door een medewerker laten opzetten.
Vol goede moed nam ik de nieuwe binnenband mee naar huis, ook al had ik geen flauw idee hoe mijn oude binnenband er überhaupt af moest.
“Kan ik dit?” vroeg ik op Skype aan mijn vader.
“Neem je fiets maar mee naar de Decatlon,” antwoordde hij.
De volgende dag sleepte ik mijn fiets naar de Decatlon.
“Sorry, dit kan ik niet doen,” zei de jongen met een een schroevendraaier in zijn hand, “Wij maken geen Nederlandse fietsen. Die zijn te moeilijk.”
Hij zei dat richting Place d’Italie wel een kleine fietsenmaker moest zitten. Ik vroeg hem, nog net niet schuimbekkend/huilend naar de straatnaam. Die wist hij niet.
Ik ben met mijn fiets aan mijn hand richting Place d’Italie gelopen, maar ik vond niets dan bakkerijen. Als ik op de fiets was geweest, had ik ook meteen alle zijstraten kunnen zoeken, maar zonder fiets duurt dat een eeuwigheid. Ik heb me zelden zo ontmanteld gevoeld.
Mijn vader stuurt me een nieuw ventiel, per post.
Filed under de ongemakken des levens
een lesje nederigheid
Vandaag heb ik voor het eerst sinds zes dagen weer kunnen douchen. De problemen begonnen zaterdagochtend, toen ik merkte dat het water niet echt warm wilde worden. Daar maakte ik me toen niet weinig zorgen over; het gebeurt wel vaker en is meestal na een halve dag weer over.
Nadat ik bibberend uit de douche kwam, ging ik verder met mijn dag, zonder erbij stil te staan dat deze douche wel eens de laatste in een lange tijd zou kunnen worden. Toen ‘s avonds bleek dat het water inmiddels kouder was dan de melk in mijn koelkast, werd ik wel wat nerveus. Het was nog een heleboel uur weekend en in het weekend wordt nooit zoveel gemaakt (nu we het daarover hebben, ik heb twee keer kortsluiting gehad op VRIJDAGAVOND. Dat is dan mooi je eigen probleem. Dat heeft wel zijn voordelen, de meterkast heeft inmiddels geen geheimen meer voor me).
Zondagochtend en geen warm water te bekennen. En ik ging dus níet onder een ijskoude douche staan. Dat zal best gezond zijn enzo, maar niet als de verwarming óók niet werkt. Vijf minuten kou zou ik misschien nog wel aankunnen, maar daarna zou het alsnog een dag kosten om weer warm te worden, dus nee. In plaats daarvan heb ik de waterkoker maar aangezet. Het is verbazend hoeveel je kunt doen met 1,5 liter gekookt plus wat koud water, als je tenminste niet probeert om je haar te wassen.
Het werd maandag en de beheerders vertelden ons dat ze ‘ermee bezig’ waren, maar geen resultaat. De Facebookgroep van onze residence stond vol met berichten als “Nog steeds geen warm water…” en in de lift werden boze briefjes en tekeningen van wanhopige gezichten gehangen, waar anderen dan weer goedkeurende opmerkingen bijschreven. Ik vond het wel iets hebben, al praatten we verder nog steeds niet met elkaar.
Na drie dagen met vet haar rondgelopen te hebben, kon ik het niet meer aan en ben op mijn knieën in de badkamer gaan zitten om mijn haar te wassen met 1,5L+. Hoewel mijn haar de volgende dag wel gefrituurd leek, was het niet meer vies.
Gisteren kwam er eindelijk weer warm water uit de kraan. Toen ik naar de administratie fietste om mijn huur te betalen, vroeg de medewerkster:
“En, doet alles het weer?”
“Volgens mij niet helemaal,” zei ik, “Het water wel, maar de verwarming werkte al niet zo goed voor dat gedoe met het water.”
“De verwarming doet het wel, alles is gecontroleerd,” besliste de vrouw.
“Okee,” antwoordde ik nederig.
Filed under de ongemakken des levens
