Category Archives: de ongemakken des levens

tijdbom

Toen ik vier jaar geleden slaagde voor de middelbare school, kreeg ik een laptop. Het was echt een gaaf exemplaar, zo mooi en nieuw en paars en hij had een batterij die langer meeging dan dat ik kon tellen. Mijn vader had die website van Dell helemaal uitgeplozen om ervoor te zorgen dat het ding de juiste onderdelen had om zo lang mogelijk mee te gaan.

En dat is gelukt; hij doet het nog steeds prima. Oké, de linkerknop van mijn touchpad is kapot. Microsoft-bestanden denken altijd dat ze nog geïnstalleerd moeten worden als ik ze open en een paar weken terug waren ineens al mijn bestanden verdwenen – mijn hele schijf was leeg. Gelukkig stond alles weer op zijn plek toen ik de computer opnieuw opstartte (afgezien van een aantal snelkoppelingen, die zijn nooit meer terugekeerd. Maar dat is ook weer niet zo erg, want ik zou bij god niet weten wat voor snelkoppelingen dat waren. Ik weet alleen dat hun plekken leeg ogen).

Computers zijn tijdbommen. Met name laptops staan er om bekend het na een aantal jaar al voor gezien te houden. Hoewel die krengen in theorie een decennium mee moeten kunnen, vallen de exemplaren van vrienden en familie na drie jaar bij bosjes neer. Dat die van mij het na vier jaar nog doet, maakt me nederig. Iedere keer dat hij opstart, zie ik als een cadeautje. Ik maak regelmatig een back-up. En als ik mijn vader eens paniekerig whatsapp dat het ding helemaal naar de klote is, zegt hij dat dat niet kan, en dat ik mijn virusscanner maar eens moet updaten.

Toen hij deze week drie keer achter elkaar zo hard vastliep dat zelfs Ctrl Alt Delete niet werkte, bleef ik dan ook redelijk rustig. Oké Lisa, de dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier. Geen paniek. Nou ja, alleen een beetje paniek omdat ik bijna een grote opdracht ik moest leveren, maar goed, niet echt, want hij doet het, en als hij het niet doet kun je het aan.

Sindsdien werkt hij weer vrijwel probleemloos. Het is nog niet zijn tijd, denk ik. Ondertussen probeer ik maar te computeren alsof de bom nooit zal vallen. YOLO geldt immers ook voor laptops.

24 Comments

Filed under de ongemakken des levens

de tas is meer dan halfvol

Normaal gesproken waag ik me niet aan het schrijven over verschillen in doen en laten tussen jongetjes en meisjes. Ik ben wat huiverig voor dit soort distincties, en bovendien: niemand wil ooit samen met mij naar de wc, dus die vlieger gaat niet op. Van een manspersoon kreeg ik echter de vraag iets te schrijven over waarom vrouwen altijd zoveel stoppen in ‘de bodemloze put die een handtas heet’. Nou, hier wil ik wel even iets over kwijt.

Om te beginnen: vrouwen dragen tassen, mannen meestal niet (ik negeer nu even de opkomst van de manbag). Want het zwakkere geslacht heeft het maar makkelijk. Zij kunnen hun portemonnee, sleutels en telefoon meestal gewoon kwijt in de bodemloze put die hun broekzak heet. Ik zou niet weten waar de oorzaak ophoudt en waar het gevolg begint, maar in mannenbroekzakken kun je gewoon veel meer kwijt dan in vrouwenbroeken. Ik heb in mijn gehele garderobe niet één zak waar mijn portemonnee in zou passen, en ik heb niet eens zo’n hip envelopgeval, maar een bescheiden dingetje. Alsnog te groot. Ik ben al blij als mijn iPod in mijn zak past – wat zeg ik, ik ben al blij als ik überhaupt een zak héb.

Dus. Vrouwen moeten tassen met zich meedragen. En die tassen worden meestal niet uitgezocht op grootte, maar op uiterlijk. En dan heb je soms ineens een enorm monster met niets erin aan je arm. Dat is zonde, want normaal gesproken is een tas altijd net wat te klein, dus moet deze ruimte opgevuld worden. Niet alleen sleutels en telefoon en portemonnee, dan ook maar zakdoekjes. Die komen altijd van pas. En een agenda. Voor het geval dat je te vroeg komt en je je gaat vervelen. Kun je altijd nog een beetje plannen, want we zijn oh zo efficiënt. En dan ook maar nog wat eten, voor het geval dat je honger krijgt. Eigenlijk zijn dit allemaal heel noodzakelijke dingen. En zo gaat het maar door en door, net tot de tas helemaal vol zit. En dan voldoet een net iets kleinere tas de volgende keer niet meer, want dan past al het voorgaande er niet meer in.

Maar goed, dit is eigenlijk allemaal bijzaak. De enige echt belangrijke reden waarom vrouwen hun tassen helemaal volstouwen, is zodat mannen niet gaan dreinen: “Hee, ik kan mijn handschoenen nergens kwijt, mogen ze soms even in jouw tas…”

27 Comments

Filed under de ongemakken des levens

knip en praat, knip en praat praat praat

Er zijn veel dingen die ik niet leuk vind aan naar de kapper gaan.

Het wachten, bijvoorbeeld, en het uitleggen wat er met je haar moet gebeuren, en het met je kop in de spoelbak hangen (ben altijd bang dat m’n nek breekt). Dat de kapper “En wat vind je ervan?” vraagt en dat je dan niet durft te zeggen dat het superlelijk is, omdat je dat zielig voor haar vindt.

Over zielig gesproken: ik weet nooit waar ik met ze over moet hebben. Vroegah werd ik altijd door dezelfde kapster geknipt, die kwam bij ons thuis en we praatten altijd over school en Disneyland. Lekker makkelijk. Tegenwoordig ga ik zo weinig naar de kapsalon dat ik daar volledig anoniem ben, en dat is prima, maar dan heb je ook weinig aanknopingspunten.
Sommigen maken die gewoon zelf. Eens werd ik geknipt door iemand die maar niet kon stoppen met me vertellen hoe droog mijn haar was en hoe verschrikkelijk dat was en wat een ramp en zon en chloor en zout en draaaaaaaaaaama. Ze kon er maar niet over ophouden (hoewel ze ook een paar vragen stelde over waar ik het liefst uitging en toen ik zei dat ik het liefst naar feestjes bij mensen thuis ging begreep ze dat antwoord niet).

Dat mens heb ik twee keer gehad en toen ben ik nooit meer naar die kapsalon gegaan. Waar ik nu kom, ben ik nog nooit door dezelfde geknipt. Wel zijn ze allemaal erg stilletjes als ze met mijn hoofd bezig zijn. En dat terwijl die mensen naast ons wél allemaal geanimeerde gesprekken voeren over kinderen en buurvrouwen en weet ik veel wat. Een gekakel, jongens. En de mijne maar bezig zijn met knippen. Op dat soort momenten voel ik me echt schuldig.

Vindt ze me niet aardig? denk ik dan.
Wil ze mijn uitgaanstips niet horen?
Baalt ze dat ze geen spraakzamere klant heeft?

Dit opschrijven is best wel confronterend. Geef ik een fortuin uit zodat ik een kapster moet entertainen. Hou op zeg.

Gelukkig had ik gisteren een makkelijke. Die begon op een gegeven moment over dat ze zo raar had gedroomd. Opgelucht begon ik allerlei vragen te stellen (“En, heb je dat wel vaker?” “En wat gebeurde er toen?” “Hoe voelde je je daarbij?”).

Als het leven niet moeilijk is, moet je het maar moeilijk maken.

28 Comments

Filed under de ongemakken des levens

het bestaan in een paar vraagstukken

Mijn leven kent vele onzekerheden. Zoals: ben ik een ochtend- of avondmens? (Volgens mij geen van beide.) Of: ben ik intro- of extravert? (Volgens mij geen van beide.) Of: functioneer ik beter onder druk, of juist beter zonder druk? (Vooropgesteld dat ik in het dagelijks leven toch wel redelijk functioneer, mag ik hier dus niet ‘geen van beide’ invullen hè. Dus eh… ik functioneer altijd? Nou ja ligt eraan wat voor situatie het is? Of zo???)

Dit soort rare tweedelingen bezorgen mij allerlei existentialistische kriebels. (De oplettende bloglezer al merken dat ik overal existentialistische kriebels van krijg.) Als ik me nu ergens mee identificeer, moet ik me dan daar voor altijd mee identificeren? Rekenen jullie me er dan voor altijd op af?

Maar goed, misschien stel ik me nu een beetje aan. Niemand heeft mij ooit serieus gevraagd of ik een ochtend- of avondmens ben. Of of ik mijzelf meer als een into- of extravert persoon beschouw. En toch heb ik het gevoel dat ik altijd een antwoord op dit soort vragen paraat moet hebben, gewoon, omdat een mens dit over zichzelf hoort te weten. Is dat raar??? (Graag ja of nee invullen.)

Met andere woorden, wat ik wél over mezelf kan concluderen:

– Ik gebruik veel haakjes. En vraagtekens.
– Mijn existentialistische snaar is snel geraakt.
– Ik voel me regelmatig verplicht tot het beantwoorden van vragen die mij niet worden gesteld.
– Ik moet stoppen met het lezen van Pyschologie Magazine want daar kan ik niet zo goed tegen.

Heerlijk hè, die duidelijkheid.

39 Comments

Filed under de ongemakken des levens

een (niet al te definitieve) oplossing voor uitstelgedrag

Ik heb al eens eerder video’s geplaatst van het enige youtubekanaal waarop ik ook echt naar de filmpjes kijk (verder luister ik alleen liedjes, ouderwets dat ik ben. En oké, ik kijk ook wel eens naar Here Comes Honey Boo Boo maar dat is echt zeer zeer zelden ik zweer het).

Je zou denken dat het dan niet nodig is om er nóg een blogpost aan te wijden, maar dat is het wel. Want jullie zijn die filmpjes inmiddels alweer vergeten, en ik heb er eentje gevonden die goed is voor de nationale volksgezondheid:

Het goede van dit liedje is dat het heel erg kut is, waardoor ik helemaal geen zin heb om het te luisteren, en dan ook meteen nerveus word en iets nuttigs ga doen. Echt. Daarom had ik het een tijdje opgenomen in mijn dagelijkse studieroutine: zodra ik achter de computer ging zitten en geen zin had op naar Blackboard te surfen, zette ik gewoon dit nummer op, en dan was ik in mum van tijd aan het werk.

En omdat ik weet dat mijn lieve bloglezers ook stuk voor stuk uitstellers zijn dacht ik: hee, laat ik het even delen. Zet het bij je favorieten (of maak er je startpagina van) en je productiviteit wordt sky high. Tot je, net zoals ik nu, het kijken van het filmpje uit begint te stellen.

12 Comments

Filed under de ongemakken des levens, internet