Category Archives: dit past echt nergens in

stel dat een douchegel je leven kan veranderen

Laatst kocht ik een nieuwe douchegel. Dat doe ik wel vaker. Dit keer ging ik voor ‘Ayurituel joyous’ van Palmolive, omdat hij relatief goedkoop was en de geur me deed denken aan vakanties in Frankrijk. (En omdat ik niet zo veel zin had er verder over na te denken – het was koud in de Jumbo en mijn boodschappenmandje was al zwaar genoeg.)

Onder de douche bestudeerde ik het tekstje op de achterkant. Hierop werd aardig wat beloofd: Herontdek je welzijn en innerlijke harmonie met de douchegel Palmolive Ayurituel Joyous, geïnspireerd door de wereld van de oude Indiase Ayurvedische tradities. De unieke formule, met Indiase Moerbei & Lotusbloem-extracten, zal je verwennen met een nieuwe zintuiglijke ervaring!

Hier moest ik wel een beetje om lachen. “Welzijn en innerlijke harmonie”? “Nieuwe zintuiglijke ervaring”? Hoe dan? Ik bedoel, dit spul ruikt best lekker, maar het is nog steeds een massaproduct met duizend chemische bestandsdelen. En naast al die geweldige ervaringen die ik bij het gebruiken zou moeten hebben maar niet heb, weet ik nog steeds niets over “oude Indiase Ayurvedische tradities”. Als ik het inmiddels niet had gegoogeld, had ik nog steeds gedacht dat het verzonnen was. Maar Wikipedia zegt dat het een hindoeïstische gezondheidsleer is, dus dan zal dat wel zo zijn. Maar eh, voor mijn welzijn doet het nog steeds niets. Doe ik iets mis? Smeer ik het soms verkeerd op? Knijp ik te hard in de tube?

Natuurlijk weet ik wel dat de tekst op deze verpakking niet zo raar is. Verzorgingsproducten beloven je altijd van alles dat niet direct met het product te maken heeft – Venusscheermesjes bezorgen je geen gladde benen, maar maken je een godin (hoe dan???) en bodylotions hydrateren niet, maar zorgen voor een goede start van de dag. Dit soort overdreven beloftes zie ik meestal niet eens meer, omdat ik er zo aan ben gewend. Best jammer. Als je erop let zijn ze namelijk erg amusant.

In college kregen we pas een mooie voorgeschoteld:

reclame

Links staat “Kerouac wore khakis”. Dit is dus Jack Kerouac en hij droeg kennelijk die broeken. Oké, hier staat niet “jij wordt revolutionair als je deze broek koopt” maar eh… dat wordt duidelijk wel geïmpliceerd. Wat natuurlijk uiterst ongeloofwaardig is, maar tegelijkertijd een prachtige droom. Stel dat je echt de wereld ineens kunt veranderen, alleen omdat je een GAP-broek koopt? Dat je ineens beter gaat schrijven, of een plots anarchist wordt? Stel nou dat ik al dat welzijn en innerlijke harmonie die ik ben verloren in deze goddeloze westerse maatschappij terug kan vinden door me in te smeren met de juiste douchegel, en dat ik van Venus-scheermesjes plotseling godin wordt en zo lekker de mensheid kan treiteren? (Lekker positieve invalshoek weer, Lisa)

Stel nou dat je je leven echt vorm kunt geven met verzorgingsproducten die je bij de Jumbo koopt? Dat zou best vet zijn. En heel raar. Misschien moet ik wat meer mijn best doen. Wat meer openstaan voor nieuwe zintuiglijke ervaringen, een beetje harder proberen die innerlijke harmonie te voelen als ik onder de douche sta. Misschien werkt het wel. Ik laat het jullie weten.

Leave a Comment

Filed under dit past echt nergens in

de vragen van james

Echt ontiegelijk lang geleden werd ik getagd door James. Of ik een paar vragen wilde beantwoorden. Hoewel ik zeer vereerd was (en over de grond heb gerold van het lachen om die vragen), was ik eigenlijk niet van plan om ze te beantwoorden – maar toen toch wel, of eigenlijk toch maar niet, of wel, of niet, en toen uiteindelijk toch wel. Ik hoop dat je blij bent met mijn antwoord over de hagedissenkop, James.

1. Wat zou je doen als je moeder elke dag naar je werk of je school kwam, een gehaktbal tegen je hoofd aan smeet en dan zonder iets te zeggen weer wegging?
Ik zou alle gehaktballen verzamelen en als ik er genoeg had ze in een paardenhoofdvormige kussensloop in d’r bed leggen.

2. Wat zou je doen als je later ging trouwen met de liefde van je leven, je was helemaal gelukkig, maar op het moment suprême vraagt hij/zij of het mogelijk is om je even onder vier ogen te spreken en dan staan jullie dus in zo’n afgezonderd kamertje achter het altaar en dan zegt hij/zij:”Luister, voordat we gaan trouwen moet ik je iets vertellen. Ik kan mijn ware aard niet langer voor je verbergen.”, om vervolgens zijn/haar gezicht er als een masker af te trekken, en dan bleek dat er een hagedissenkop onder zat?


Ja, ik wil!
(Bron: climategate.nl)

Ja dat zou ik dus écht niet leuk vinden. Niet alleen om die hagedissenkop zelf, dat is vervelend maar daar kan ik heus wel mee leven, het gaat me puur om het feit dat-ie het gore lef heeft om het zo lang geheim te houden en me hier dan op m’n bruiloft mee te confronteren. Heb je je net helemaal kapot betaald aan een taart, designjurk en het laten overvliegen van al je vrienden en familie naar een tropisch oord, krijg je dit. Ik zou toch wel met hem trouwen, gewoon omdat het anders zonde van het geld en de moeite is, maar ik denk niet dat het huwelijk lang zou duren.

3. Wat zou je doen als je een Snickers zat te eten en elke keer als je een hapje wilde nemen begon het ding te piepen:”Nee! Nee! Niet doen! Alsjeblieft! Spaar me!”?
Voorzichtig op de grond leggen, wegrennen en niet meer omkijken.

4. Wat zou je doen als je later ging trouwen, liefde van je leven, heel erg gelukkig, dag van je dromen, yadda, yadda, yadda, en dan bleek dat je wedding planner Treble had ingehuurd om een eigen interpretatie van de Wedding March te spelen?
Leuk dat je dit vraagt want er is dus echt NIETS dat ik irritanter vind dan Treble. Ik heb het voor de grap nog eens opgezet en ik word nu helemaal chagrijnig. Als Treble kwam zou ik mijn huwelijk dus wél afblazen.

5. Wat zou je doen als je op je kamer zat en er kwam opeens een vleermuis naar binnen gevlogen en die ging je vader nadoen?
Knoflook en kruisbeelden onder m’n bed vandaan halen.

6. Wat zou je doen als je ‘s nachts lag te slapen en opeens ging de bel, en jij dacht “krijg toch lekker de vertyfte tering, ik doe niet open”, alleen toen ging hij nog eens, en nog eens, dus dacht je, misschien toch maar eens kijken, en toen stond daar die ene blije prinses van Zweden, Victoria of zo, haar shirt omhoog te houden en haar junk te flashen, waarop jij even dacht “wtf gebeurt hier nou”, en zij ongeduldig zei:”nou?!”?
Ik zou haar een warme trui aantrekken, op de bank parkeren met een kopje thee en haar naar d’r prins laten whatsappen dat ze veilig bij mij is. En als ze een beetje is gekalmeerd gaan we lekker slapen.

7. Als de rest van je leven de wereld nog maar in één kleur zou kunnen zien, welke kleur zou je dan kiezen?
Zeegroen. Mijn lievelingskleur is eigenlijk paars maar dat gaat pijn doen denk ik.

8. Als je één dag het leven mocht ervaren vanuit de ogen van iemand van een andere nationaliteit/cultuur, welke nationaliteit zou je dan kiezen?
Ik zou wel graag een hindoe willen zijn. Waar maakt niet zoveel uit, Nepal of zo.

9.Wat is volgens jou het meest cheesy nummer ooit geschreven?
Het lijkt nu net alsof ik alleen maar naar Culture Club luister, maar dat is echt niet zo. Ik kan het ook niet helpen dat ze zulke teksten schrijven. Het is nog erger dan I need to be in love van The Carpenters. Daar zit tenminste nog een soort van een gevoel achter.

Ik schaam me gewoon voor het feit dat dit bestaat.

10. Als je dokter zou moeten worden, waar zou je je dan in specialiseren? En waarom?
Gynaecoloog. Dat is tenminste nog een beetje gezellig.

11. Wat zou je doen als iedereen die je kende (behalve jijzelf) in een muppet-versie van zichzelf was veranderd, en ze dat zelf niet doorhadden, en je voor gek verklaarden als je het zei?
Terug naar bed gaan.

15 Comments

Filed under dit past echt nergens in

lekker over mezelf praten

Nog steeds in het kader van dat Liebster-gedoe; 11 feiten over mezelf. Ik vind het eigenlijk een beetje narcistisch, maar aan de andere kant zit ik ook al eeuwen te wachten om de volgende onbenulligheden te kunnen spuien, dus ja:

1. Ik zat vroeger op fysiotherapie omdat ik niet door de gymzaal durfde te rennen (??) en omdat ik mijn vulpen niet correct vast hield (???).

2. Ik heb ooit samen met Babzz (en oké heel veel anderen) na een concert van The Ark een nacht lang met de leden van deze band gepraat over Nederlandse glamrock en de polonaise gedanst op een hele rare versie van (Can’t get no) Satisfaction. En toen zijn we met hoofden vol glittermake-up op het vliegveld gaan slapen.

3. Ik heb een onzichtbare moedervlek op mijn linkerwang.

4. Tot een paar jaar geleden lustte ik bijna niets (het ging zo ver dat ik sla van m’n brood schraapte), gewoon omdat ik niets wilde proberen, maar inmiddels eet ik alles (behalve vlees en vis, maar da’s een ander verhaal).

5. Koffie heb ik dan weer nooit hoeven leren drinken. Dat lustte ik al toen ik drie was.

6. Ik kan niet liegen. Zelfs niet bluffen. Doe met deze info wat je wilt.

7. Ik kan een HEEL hoog stemmetje opzetten. Zo hoog dat mensen er van schrikken. Is wel heel slecht voor mijn stembanden, maar goed, het lukt.

8. I hated Twilight before it was cool. Eigenlijk is het nu helemaal niet meer leuk om er grapjes over te maken. Drama.

9. Ik heb in totaal 21 dagen van mijn leven in Disneyland Parijs doorgebracht.

10. Het eerste concert waar ik ooit heen ben geweest, was van Avril Lavigne, met mijn vader. Ik was dertien of veertien en ik vond het megaleuk. (Gelukkig zijn we later nog samen naar Keane en PJ Harvey geweest, dus dat maakt deze gênante concerthistorie weer een beetje minder erg).

11. Ik voel me persoonlijk aangevallen als iemand niet van Harry Potter houdt.

28 Comments

Filed under dit past echt nergens in

goed doel, goed gevoel, stoel

Goededoelenwervers. Vroeger vond ik het ontzettend moeilijk om “nee” tegen die lui te zeggen. Niet dat ik ooit “ja” zei; ik bleef gewoon heel lang naar de grond kijken en “ik weet niet…” stamelen, om vervolgens, na heel lang moed te hebben verzameld, te zeggen dat ik me er tóch niet goed bij voelde.
Later begon ik ze steeds makkelijker af te wimpelen, zeker toen ik hoorde hoe weinig van het gedoneerde geld op de juiste plek terecht kwam. En als iemand mij toch met een slimme truc in gesprek lokte en me zo klem had dat ik even geen tegenargument meer wist, hoefde ik maar te denken: zou het goed voelen als ik nu een handtekening zet? Het antwoord was altijd “nee”. Dus zei ik nee.

Vandaag liep het echter anders. Vlak voor de bushalte vloog er een jongen op me af, die veel te vrolijk vroeg of ik hem ergens mee wilde helpen. Omdat hij geen klembord had (en omdat ik bang was onbeleefd te zijn) liet ik hem maar praten, voor het geval dat hij echt de weg wilde weten, of zo. Hij sprak zo luid en duidelijk dat ik het idee had ik in een tv-show met verborgen camera zat.

Hij vertelde over zijn organisatie, Hospitaalbroeders, die onder andere dorpen in Afrika leerde om waterputten te bouwen. Ik voelde ‘m al aankomen, dus ik deed een stap naar achteren en maakte wat rotopmerkingen (Jongen: “Ik was dus in Afrika…” Ik: “En toen werd je zeker ziek?”), maar de dingen die hij vertelde klonken best oké. Hij noemde het aantal dorpen waar ze geweest waren en vertelde over concrete toekomstplannen. Toen hij vroeg of ik wilde helpen, zei ik dat ik het niet zo vertrouwde. Daarop vertelde hij over hoe weinig personeel er in dienst was en dat ze geld bespaarden door niet te adverteren, en ratelde weer verder over het goede werk dat ze deden en hoeveel veranderingen ze teweeg hadden gebracht. Hij gooide er flink nog wat retorische trucs doorheen toen hij benadrukte  over hoe belangrijk het werk was (“Ik zie aan jouw gezicht dat jij dit ook vindt”) en over hoe belangrijk het was dat het werk werd voortgezet.

En het erge was? Ik geloofde hem. Voor de eerste keer in mijn leven voelde het beter om “ja” te zeggen dan om “nee” te zeggen.
Dus gaf ik mijn rekeningnummer.
(Hij zei: “Je moet ook echt op onze website kijken!” Ik antwoordde dat ik wel naar de website van Radar ging)

En nu behoor ik voor altijd tot die mensen die is gevallen voor de praatjes van een goededoelenwerver. Maar het voelt eigenlijk best goed.

27 Comments

Filed under dit past echt nergens in

souvenirs

Nu mijn afscheid van Parijs met grote sprongen nadert (nog maar vijf nachtjes!), raak ik lichtelijk in paniek. Ik wil nog zoveel doen! Zoveel zien! En ondertussen nog zoveel klusjes opknappen!
Ik herinnerde me ineens dat ik, voordat ik hier kwam wonen, had bedacht dat ik graag een schilderijtje wilde kopen, ergens op straat, iets niet te kitsch en voor niet te veel geld, maar ik heb geen zin om ernaar op zoek te gaan. Andere souvenirs? Heb ik dingen nodig? Ik heb het gevoel dat ik iets mee moet nemen, maar ieder iets wekt weerzin op. Ik denk dat ik te veel boeken over opruimen en weggooien heb gelezen – ik vind alles toch maar troep. Dat is op zich een goede en ruimtebesparende eigenschap, maar soms, nou ja, soms toch wel een beetje jammer.

Gelukkig is Parijs maar tweeënhalf uur Thalys van Nederland. Als ik later nog besluit dat ik per se iets materieels wil hebben, kan ik zo teruggaan om het te halen en doen alsof ik het al lang had.
Ik kan ook gewoon teruggaan om koffie te drinken. Dat is misschien beter.

19 Comments

Filed under dit past echt nergens in