Vroeger had ik nooit door dat mensen op zondag echte zondags-dingen deden, maar sinds ik op Instagram zit, wordt mijn zondag iedere keer weer bedolven onder verse jus, cappuccino’s, kranten, lange wandelingen in een herfstbos en het bingekijken van tv-series onder een dekentje. Nou ja, mijn zondagse Instagramfeed dan. In mijn eigen leven is het niets van dat alles, dus bedankt voor jullie tweedehandse entertainment, vitamine D en andere opkikkers.
Om één of andere reden kom ik zelden aan al dat zondaggerelax toe. Niet omdat ik een rotleven heb, maar omdat ik gewoon altijd wel ‘iets’ moet doen. Dat ‘iets’ is meestal werken of het postmodernisme bestuderen. En vandaag doe ik het gewoon lekker allebei. Daarom besloot ik deze plog te maken, voor iedereen die zich zo verveelt dat-ie erover denkt om een zondagskrant open te slaan. Geniet mee!
Ik begon mijn dag met havermout (dat dan weer wel), maar dit heb ik niet op de foto gezet omdat ik toen nog niet wist dat ik deze blog zou gaan schrijven. Tijdens mijn ontbijt heb ik bijna al mijn telefoonapplicaties verwijderd zodat ik de laatste versie van Instagram kon downloaden (ik moet mijn oude telefoon gebruiken omdat mijn gewone kapot is), maar het is niet gelukt. Huilie.
Daarna heb ik mezelf aan het werk gezet met koffie EN thee. You’ve gotta spoil yourself, weetjewel. Kon helaas geen betere foto van de koffie maken, ik heb namelijk geen schuimding dat kopjes koffie zo fotogeniek maakt. Ik heb niet eens melk in huis, dus ik dronk zwarte koffie. Zwarte, oude, slecht gedoseerde dus ranzige koffie.
Toen ging ik weer verder met het lezen van artikelen over cyborgs in a post-gender world. Ik vind het best interessant, maar het ging even moeizaam omdat ik net had bedacht dat ik deze plog zou gaan schrijven en ik me van enthousiasme niet meer kon concentreren.
Toen was het alweer lunchtijd en ging ik een salade maken. Oh, en ook meteen eentje voor morgen. Vroeger maakte ik IEDERE DAG een salade, maar tegenwoordig doe ik het veel minder omdat het te veel tijd kost, zowel om te bereiden als om naar binnen te werken. Een broodje hummus is in drie minuten gesmeerd én opgegeten (oké, dan moet je wel haasten), maar ik was nu drie kwartier bezig. Looooove slow food. Maar ik heb het verstandig aangepakt: ik heb mezelf beloofd dat ik in ruil voor die salade de was vandaag niet hoefde te doen.
Ondertussen luisterde ik naar Sting om toch een beetje een zondaggevoel te krijgen.
En ik las de Beau Monde van januari vorig jaar. Mijn moeder en ik hebben een bladenpakket waarbij je voor weinig geld allerlei soorten oudere bladen krijgt. Met ‘oudere’ bedoel ik een maand ouder, geen halfjaar, maar de Beau Monde lees ik eigenlijk alleen als ik al het andere op heb. Vroeger kon ik de column van Rosalie van Breemen hierin altijd lekker hatereaden, maar tegenwoordig schrijft ze er niet meer voor. Ik mis het gezever over haar ontzettend glamoureuze leventje, dat mogen jullie best weten.
Oké, leuk.
Bij mijn lunch dronk ik trouwens bietensap met spirulinapoeder. Het is NIET zo vies als het eruit ziet.
Daarna at ik een halve reep Tony Chocolonely met karamel en zeezout, maar ik wil jullie niet jaloers maken, dus daar heb ik geen foto van genomen.
Toen ging ik weer verder met artikelen over cyborgs lezen. (Ik heb niet de moeite genomen om een nieuwe foto te maken)
Gelukkig was het mooi weer. Ik had best naar buiten gewild, maar in plaats daarvan heb ik deze blog geschreven. Prioriteiten!
Oh trouwens, ik heb vrijdag mijn haar maar weer eens geknipt! Ik wilde het eigenlijk nog ietjepietsje korter doen en op één lengte knippen, maar ik had na een tijdje geen zin meer. Bovendien is het moeilijk om de achterkant recht te krijgen: gelukkig heeft een vriendin aangeboden om dit klusje op te knappen.
Ik zou jullie een foto willen laten zien van mijn nieuwe haar, maar dat kan niet want ik heb geen make-up op.
Oh what the hell, make-up is nergens voor nodig in dit digitale tijdperk.
(Hoewel ik blij ben met mijn kapsel, heb ik toch de neiging om me te verontschuldigen voor de rest van mijn haar: maar ja, het is nu eenmaal dun en futloos, ik moet er maar mee dealen)
Oké, leuk selfiepauzetje gehad, nu verder met de cyborgs.
Gelukkig ben ik op een redelijk christelijk tijdstip klaar, zodat ik deze blog kan gaan typen.
En dan: eten! Dit is een doggybag van een veganistische Chinees uit Maastricht. Die plek is echt de hemel. Normaal gesproken vind ik het wel prima dat je als vegetariër zo weinig te kiezen hebt in restaurants – omdat ik alles lekker vind, is beslissen welke van de drie gerechten ik neem al lastig genoeg. Maar nu had je! Zo! veel! Ik koos uiteindelijk voor vegetarische ‘kip’ in hete saus. De vriendin met wie ik was nam gepaneerde ‘kip’. Omdat we redelijk snel vol zaten en zij geen doggybag hoefde, heb ik alles maar meegekregen, ha ha ha.
En nu is het bijna tijd om te gaan werken. Gelukkig werk ik vanuit huis en hoef ik mijn geliefde bureaustoel niet te verlaten. Omdat ik op dit moment nog niet heb gewerkt heb ik daar nog geen foto van, maar anders zou ik deze zondagsplog pas posten als zondag al bijna voorbij is. En dat zou toch jammer zijn, want dan krijgen jullie het zondagsgevoel op maandag.
Doei!
De andere kant van de brug.
