Ja hoi, met mij. Ik vond het wel weer eens tijd om bij te praten over mijn verrotte knieën. Niet dat dat nou zo’n leuk en gezellig gespreksonderwerp is, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en waar het hart van vol is daar loopt de mond van over, enzovoorts enzoverder.
Goed, waar waren we gebleven? Toen ik in Engeland was, ging het zo goed met mijn knieën dat ik dacht dat ik wel weer hard kon lopen. Dat ging goed, totdat het niet meer goed ging. Al vrij snel had ik weer superveel pijn. Persoonlijk vond ik dit wel een erg harde straf voor twee rondjes van nog geen half uur per stuk, maar goed, wie ben ik.
Mijn fysio concludeerde dat ik tijdens het hardlopen mijn knieschijf had verdraaid (of verschoven, of verrekt, ik weet het niet meer precies, het was in ieder geval foute boel). Kwam waarschijnlijk doordat ik had gerend op hardloopschoenen uit 2013. Voor de niet-hardlopers onder ons: na een jaar hebben hardloopschoenen hun beste tijd wel gehad. Zelfs al liggen ze alleen maar in je kast te verstoffen, de demping verdwijnt toch uit je schoen, waardoor de kans dat je jezelf kapotloopt nog harder groeit dan wanneer je op goede schoenen rent (leuke sport is het ook, hè?).
En dat terwijl ik juist had gedacht slim te zijn door nog even op mijn oude schoenen te lopen. Ik was heus wel van plan om binnenkort nieuwe te kopen, maar ik wilde eerst helemaal genezen zijn voordat ik het deed, zodat ik de juiste schoenen voor mijn niet-verrotte knieën kon kiezen. En eerlijk gezegd dacht ik ook dat het echt niet uit zou maken als ik voor zo’n kort stukje minder optimale schoenen zou dragen.
“Denken moet je aan een paard overlaten,” zei mijn vader vroeger altijd, en daar had hij gelijk in.
Gelukkig kon mijn fysio mijn knieën gemakkelijk weer goed zetten door er op een speciale manier op te slaan (echt, ik leer zo veel over alle mogelijkheden van het menselijk lichaam), en hij zei me dat ik maar gewoon even nieuwe schoenen moest kopen. Geweldig nieuws, behalve…
… dat mijn knieën eigenlijk nog steeds pijn doen. Minder dan eerst, maar toch. Toen ik vandaag een miljoen rondjes rende om allerlei soorten schoenen uit te proberen, voelde ik mijn knieën continu. Vond het een beetje eng om dan alsnog nieuwe schoenen uit te kiezen. Uiteindelijk koos ik een paar waar de rest van mijn benen in ieder geval wél blij van worden, en dat is voor nu genoeg, denk ik.
Dit zijn ze. Mooi hè? Kan ze nog altijd ter decoratie in de vensterbank zetten.
En toch ging ik niet echt heel blij de winkel uit. Ik zeg dit niet om zielig te doen, maar vrolijker kan ik dit verhaal ook niet maken. Want weet je: aan de ene kant vertrouw ik er wel op dat het goed komt, aan de andere kant geloof ik er niet echt meer in. Dit gedoe speelt nou al zo lang – de laatste keer dat ik normaal rende, was meer dan een jaar geleden.
Het stomste is gewoon dat dit allemaal zo uit de lucht is komen vallen. Ik begon met hardlopen in 2009, toen ik 18 was. De eerste jaren had ik NOOIT wat. In 2014 had ik, toen ik een tijdje niet tot nauwelijks rende vanwege mijn fulltime stage (ja ik weet het, wat een mietje was ik), een mysterieus knieprobleem waardoor ik haast niet meer ‘normaal’ kon lopen, maar na een tijdje rondgestrompeld te hebben met tape op m’n knie en wat lafjes fysio-oefeningen te hebben gedaan, ging het vanzelf weer over. VANZELF. Ik heb als hardloper alle fouten gemaakt die je kunt verzinnen: nooit een warming-up of cooling down doen, rennen op schoenen die mijn moeder had gekocht maar zelf niet prettig vond, jarenlang op dezelfde schoenen lopen… en toch ging het altijd goed.
En dan heb ik es wat, en dan duurt het meteen een JAAR.
Ik schreef het al in mijn vorige Dagboek van een niet-hardloper: ik weet dat het niet het einde van de wereld is, en ik ken zoveel mensen wiens lichaam hen veel erger tegenwerkt.
Maar verrot (see what I did there) is het toch.
Oh, en trouwens, ik liep vandaag dus een kleine twee kilometer in een dik kwartier op mijn nieuwe schoenen. Het ging wel oké. Ik was uiteindelijk zo’n beetje langer bezig met de warming up en de cooling down dan met het rennen zelf, en dat terwijl dit zo’n nietszeggend eindje was dat het vast niet eens nodig is geweest – maar goed, ik heb jarenlang zulke slechte hardloopgewoontes gehad dat ik het nu helemaal volgens het boekje ga doen ook. Je moet toch ergens je hoop vandaan halen, hè?
