Het was warm in de Provence. Bij het zwembad lagen mensen te braden alsof het juli was. Ik was ook al verbrand.
Eigenlijk had ik helemaal geen vakantie, maar omdat bijna al mijn colleges deze week uitvielen vond ik dat ik wel recht had op een weekje Zuid-Frankrijk, op zon en zwembad en ijsjes.
“Maar ik ga wel heel veel werken hoor!” zei ik stellig en laadde de auto vol met boeken over taalkunde en literatuurgeschiedenis.
Pas na drie dagen kreeg ik het voor elkaar om mezelf en mijn laptop naar de WiFi-hotspot te slepen. Internetten op vakantie voelde als heiligschennis. Anderen hadden hier minder moeite mee, getuige van de twee meisjes tegenover me die ruzieden over wie er nu op Hyves mocht en de vrouw die haar man dicteerde wat er in het mailtje naar haar ouders moest komen staan. “Het is hier heerlijk weer…”
Terwijl ik mijn opdrachten downloadde en mijn schoole-mail checkte werd het drukker. Langzaamaan verzamelden mensen zich rondom de receptie alias het internet-heiligdom als bijen rondom een honingspot. Er was niet eens genoeg plaats voor iedereen.
“Kijk dat nou, zijn ze op vakantie, gaan ze alsnog zitten computeren!” merkte een voorbijganger expres onsubtiel hard op.
“Pff, dat wij nou contact willen houden met de de wereld,” zei een klein dik jongetje tegen niemand in het bijzonder.
Dat sommige mensen nou gewoon hard moeten werken, dacht ik.
Toen ik mijn aandacht weer op het beeldscherm richtte, bleek ik gewoon te zitten Facebooken.
