Category Archives: kleding en zo

by | May 11, 2017 · 15:05

levensgevaarlijke schoenen

Een paar jaar geleden maakte ik een Zeer Belangrijke Levenskeuze: ik besloot om nooit meer hakken te dragen. Geen torenhoge pumps, geen sleehakken, zelfs geen laarzen met relatief lage hak. Niet omdat ik hakken niet mooi vond, maar omdat ik mezelf niet wilde beperken, alleen maar om er mooi uit te zien.

Want eerlijk is eerlijk: hakken zijn misschien geen Spaanse laarzen, ze komen er wel aardig bij in de buurt. Niet eens per se omdat het pijn doet om zoveel druk op je tenen te zetten: daar kun je wel aan wennen. Een beetje pijn is fijn en een beetje bloed is goed (anders zou er nooit meer iemand naar de sportschool gaan).

Wat ik erger vind, is dat hakken je hulpeloos en half gehandicapt maken. Zelfs als je er goed op kunt lopen, betekent het niet dat je nog steeds ‘alles’ kan, zoals een sprintje trekken omdat je wordt achtervolgd door een seriemoordenaar, of kilo’s waspoeder zes trappen naar boven dragen, of gewoon een beetje doorlopen op een doordeweekse dag. Met andere woorden, hakken dragen is zelfkastijding.

En niet alleen in levensbedreigende situaties zijn die dingen gevaarlijk, ze zijn het ook in het dagelijks leven. Je kunt makkelijk ergens tussen blijven haken of ‘gewoon’ uitglijden. Is je enkel ook weer gebroken. Ik ben helemaal voor living on the edge, maar we moeten het ook niet overdrijven.

Dus gooide ik al mijn hakken weg, en leefde ik vrolijk en platvoets en lang en gelukkig, immer paraat om het op het rennen te zetten, mocht ik ineens achtervolgd worden/zelf iemand willen achtervolgen. De enige uitzondering maakte ik op Kerstmis, omdat dat de enige dag is waarop er mooi uitzien belangrijker is dan de zekerheid dat je vandaag niet zal sterven. (Jep, ik heb er speciaal nieuwe pumps voor gekocht, ik ben ook maar een slaaf van het patriarchaat.)

Maar net zoals met alle dogma’s en vastzittende levensovertuigingen, bleek ook mijn hakkenhaat niet standvastig. Het werd verwarrend toen ineens alle vrouwen in mijn omgeving massaal kozen voor de stilettohak en er gewoon op durfden te lopen. Het werd nog verwarrender toen ik verslaafd raakte aan RuPaul’s Drag Race en continu werd geconfronteerd met mannen die op torenhoge hakken de gevaarlijkste capriolen uithaalden.

Nog erger werd het toen ik gisteren een jumpsuit paste. “Je moet eigenlijk kijken hoe het staat met hakken,” zei de verkoopster, en ze haalde een paar voor me tevoorschijn. En dat stond zo mooi dat ik de jumpsuit wel móest hebben.

Thuis trok ik m’n jumpsuit meteen aan voor de spiegel (want #zobenik). Met enkellaarsjes. Met mijn dassenschoenen. Met mijn kersthakken. Het was allemaal leuk, maar eerlijk is eerlijk: met de hakken was het het allermooist. Het was zo compleet. Zo af. Zo juist. Ik voelde me goed over mezelf, zelf al wist ik dat ik ieder moment mijn enkel kon breken.

Veiligheid is overrated, laten we maar zeggen.

16 Comments

Filed under kleding en zo

Tagged as , , ,

by | March 18, 2017 · 16:05

#badfashionblogger 1: lekker wijd

Toen ik onlangs even een blogcrisis had, opperde ik gekscherend dat ik mijn blog misschien maar beter kon ombouwen tot fashionblog. Dat lijkt misschien een grapje, maar dat was het eigenlijk niet.

Niet dat ik nou echt bekend sta om mijn goede kledingsmaak. Ik bedoel, het is niet alsof ik altijd word weggehoond als ik ergens binnen loop, er zegt heus wel eens iemand dat ik leuke schoenen aan heb, maar ik heb bijvoorbeeld een vriendin die op straat wordt gestopt omdat mensen haar móeten vertellen dat ze zulke leuke kleren draagt. Dat heb ik niet echt. Wat ik wel heb: veel zelfvertrouwen. Ik vind mijn eigen kleren gewoon heel leuk, en ik vind het zonde dat ze vaak alleen worden gezien door Tim en mijn collega’s (vooral omdat ik maar 13 collega’s of zo heb, als ik nou op een groot kantoor werkte was het nog anders).

Daarom lijkt me wel tof om wat van mijn ~outfits~ te documenteren, ook zodat ik later terug kan kijken op wat ik allemaal gedragen heb. Plus, ik wil eigenlijk meer tweedehands en faire kleding (=fair zowel voor mens als milieu) kopen, maar op dit gebied mis ik vaak wat zelfdiscipline en duik ik weer River Island in. Misschien helpt deze rubriek als stok achter de deur om ‘goeie’ kleding te kopen. Kunnen jullie me meteen terechtwijzen als ik toch ineens een terugvalletje heb.

Want ja, dit experiment is dus bedoeld als rubriek (omg!!! Mijn eerste in zes jaar bloggen!!!), ik ga heus niet vanaf nu alleen nog maar over mijn outfits schrijven, daarvoor heb ik helemaal niet genoeg kleren, joh.

Ik heb lang nagedacht hoe ik die rubriek dan wel niet moet noemen- ik zat zelf te denken aan intelligente grapjes als ‘klerewijf’ (omdat iedereen me haat dat ik mijn blogafkomst verloochen) of ‘voor de draad’ (omdat de rubriek meer draait om mijn gewauwel dan om de kleding zelf), maar om een of andere reden sprak ‘badfashionblogger’ me meer aan, omdat het zo lekker de lading dekt: mijn foto’s zijn slecht, de helft van mijn kleding is al vijf jaar oud (dus nergens meer te koop), en …

Ik kan geen derde reden bedenken, maar hij is er vast wel. Anyway. Laten we maar van start gaan:

wijde broek outfit

Zoals de titel van deze blog al verklapte: ik heb iets aan dat lekker wijd is.

Goed, deze foto laat wel weer meteen zien waar de naam van deze rubriek vandaan komt: niet alleen is deze foto vrij donker, je ziet ook nog eens dat het kaartje van mijn broek er nog aanhangt. (Voordat ik de foto had gemaakt, twijfelde ik namelijk nog of ik de broek wel moest houden, dus ik dacht, ik haal het kaartje er nog niet af). Ik kan wel liegen dat ik er nu ik dit schrijf pas achter kom, maar ik zag het meteen bij het bekijken van de foto al – ik heb alleen geen nieuwe gemaakt omdat ik verder best mooi op de foto stond, en dat ik er goed uit zie, is belangrijker dat mijn kleding er goed uitziet.

(Ik sta namelijk altijd best wel lelijk op foto’s. Dat is niet echt handig als je een fashionblogger wilt worden, maar goed, obstakels zijn er om overwonnen te worden, en als ik dat kan doen door lekker gemaakt&gedeprimeerd weg te kijken van de camera, dan moet dat maar)

(Ik moet wel zeggen dat ik nu pas zie dat mijn broek in mijn schoen zit. Oeps.)

Maar goed, die broek is dus nieuw en, zoals ze dat tegenwoordig zo mooi noemen, ‘eerlijk’. Hij is van het merk Komodo en ik kocht hem bij Het Faire Oosten. En ja, hij was tyfusduur in vergelijking met wat ik normaal uitgeef aan kleding, maar ik had die dag bespaard bij de kapper doordat de veganistische haarverf op was en ik mijn haren dus niet kon laten verven. Plus, je moet iets over hebben voor kleding die niet is gemaakt door kleine kindertjes.

Dit is trouwens niet de eerste broek die ik de laatste tijd gekocht heb. Tegenwoordig ben ik een beetje geobsedeerd door broeken, en in het bijzonder, wijde broeken. Hiervoor droeg ik standaard jurken of rokjes en dat was hartstikke leuk, maar ineens was ik er klaar mee en wil ik alleen nog maar broeken aan, en dan het liefst wijde zoals deze. Ik voel me namelijk zo cool als ik hem aan heb. (Mag ik dat over mezelf zeggen? Echt, ik voel me net David Bowie, of Brigitte Bardot. Niet dat ik Brigitte Bardot ooit in een broek zoals deze heb gezien, maar dat maakt verder niets uit.) Na het maken van de foto’s besloot ik dan ook dat ik ‘m zou houden. Sterker nog, ik ging er meteen in uit eten.

Mijn enkellaarsjes zijn trouwens ook redelijk nieuw, ik kocht ze twee maanden terug in de uitverkoop bij Sascha (jup, daar hebben ze ook schoenen die gewoon van Echt Plastic zijn gemaakt i.p.v. van dode dieren). Niet erg ecofabulous, ik geef het toe, maar nu ik de zonde eenmaal heb begaan ben ik er toch wel blij mee, want ik vind ze supermooi en ze passen overal bij. (Een beetje té goed, want het kost me nu heel veel zelfdiscipline om ooit nog eens andere schoenen aan te trekken). Ik ben dan ook bang dat bijna alle outfits die ik hierna ga posten, deze schoenen bevatten. Sorry, not sorry.

11 Comments

Filed under #badfashionblogger, kleding en zo

Tagged as , ,

by | May 23, 2016 · 17:46

spijkerbroekenblues

Ik heb geen spijkerbroek. Dat is best wel bijzonder, geloof ik, want de spijkerbroek is toch wel de basic der basics, naast het witte T-shirt (heb ik trouwens ook niet). Het valt andere mensen ook altijd op, want bijna iedereen die ik ken heeft ooit wel eens tegen mij het zinnetje “Jij draagt eigenlijk nooit spijkerbroeken hè…” uitgesproken. Ik hoop nu niet dat ik overkom alsof ik cool wil zijn (net zoals die mensen die maar opscheppen over het feit dat ze geen tv hebben maar dan alsnog de hele dag doelloos op internet zitten) (ik heb wel een tv maar hij is niet eens aangesloten) (ik zit ook de hele dag doelloos op internet), want dat is niet mijn bedoeling.

Dat ik geen spijkerbroek heb, is (net zoals het feit dat mijn tv niet aangesloten is) geen kwestie van stijl of principe, maar meer een kwestie van luiheid en perfectionisme. Jaja, jullie verwachten het misschien niet, maar deze twee eigenschappen gaan hand in hand. Het zit namelijk zo: ik wil alleen maar de perfecte spijkerbroek (die niet afzakt en niet gemaakt is door kinderen) en anders niets, maar ik heb geen zin om die te zoeken. Een rokje of een vest past namelijk bijna altijd, en als die dingen niet passen, pak je een maatje groter of kleiner. Dan kom je er meestal wel uit. Bij spijkerbroeken is het een ander verhaal: zo’n ding moet zó precies om je lichaam schikken dat het zoeken naar een spijkerbroek wel het zoeken naar een soulmate lijkt. Je kunt naar huis gaan met een exemplaar dat nét niet helemaal lekker zit, maar daar word je op den duur alleen maar ongelukkig van.

Daarom is de kans dat je na het zoeken naar een spijkerbroek met lege handen terug naar huis keert, gewoon best wel groot. Ik ben een drukbezette vrouw, dus ik kan het me niet permitteren om op bij voorbaat mislukte spijkerbroekenjacht te gaan, zo simpel is dat.

En meestal vind ik dat prima, want ik mag dan wel geen spijkerbroek hebben, ik heb wel een heleboel andere kleren en die zijn vaak eigenlijk nog leuker ook dan spijkerbroeken (zoals ik al zei, het is bij mij geen kwestie van stijl, maar iedereen weet dat een spijkerbroek niet zo superfancy is). Alleen soms, op sommige dagen, vind ik het eigenlijk toch wel een beetje jammer dat ik me niet in mijn favoriete spijkerbroek kan hijsen – dan verlang ik ineens toch maar zo’n blauw ding met pijpen.

Waarom ik daar ineens naar verlang? Noem het sociale conditionering (hoe vaak hebben we wel niet in magazines gelezen dat je echt niet zonder jeans kunt???), noem het jaloezie vanwege wat ik om me heen zie (overal spijkerbroeken!), noem het behoefte aan comfort, ik weet het niet, maar op sommige dagen (lees: vandaag) heb ik gewoon écht geen zin om mezelf in een panty te hijsen, of in een van de niet-spijkerbroekbroeken die ik heb. Op sommige dagen is alles wat niet van spijkerstof is gewoon te veel moeite. Dan wil ik gewoon een skinny jeans en een t-shirt.

Op zulke dagen voelt mijn leven altijd onnodig ingewikkeld, alsof ik het mezelf gewoon veel te moeilijk maak door geen spijkerbroek te kopen.

Het spijkerbroek als symbool van het simpele leven. Alleen te verkrijgen na héél veel moeite.

geen spijkerbroek

Ter compensatie draag ik mijn spijkerblouse maar gewoon om de dag

22 Comments

Filed under kleding en zo

Tagged as , , ,

by | November 30, 2014 · 18:11

verwarrende tijden

Het begon toen ik een jaar of dertien was en de Donald Duck verruilde voor de Fancy. Ik kwam erachter wat het inhield om een tienermeisje te zijn (heel simpel, je hoefde je alleen maar bezig te houden met h0tties, make-up en lol maken met vriendinnen – dat had ik achteraf gezien zelf wel kunnen verzinnen). Maar ik leerde ook iets interessanters, namelijk: in de decembermaand draag je feestkleding.

Ieder jaar stonden weer minstens tien pagina’s vol korte fluwelen jurkjes, glanzende vestjes en verenoorbellen, terwijl verschillende modellen (m/v) elkaar lachend sloegen met glitterkussens (t.w.v. € 59,95). Ze waren een beetje chique, een beetje casual, maar vooral heel feestelijk. Ik zag zoveel moois dat ik er helemaal in de war van raakte. Al die kledingstukken schreeuwden om feestjes, heel veel feestjes, zodat ik telkens kon shinen met een ander paillettentruitje. Alleen feest vieren met Kerstmis en Oud & Nieuw was niet genoeg: dan zouden er gewoon te veel kleren in de kast blijven hangen.

Niet alleen de Fancy deed dat, maar ook de Ellegirl en de Marie-Claire en al die andere bladen, en ieder najaar schrik ik weer wakker van het besef dat ik naar feestjes moet, heel veel feestjes, om al die kleren die ik moet kopen te kunnen dragen. Alleen mislukt dat altijd. Het grootste gedeelte van december is namelijk niet zo feestelijk. Goed, je hebt overal leuke lichtjes en mooi versierde winkels, maar geen feestjes, want iedereen is te druk met het maken van suprises, het inkopen van kerstcadeautjes, het uitrusten van alle waarmoetikdejaarwisseliningodsnaamvieren-stress en het halen van allerlei eindejaarsdeadlines. En als iemand eens een feestje geeft, kan ik zelf niet, omdat ik nog een of ander essay moet schrijven.

Zelfs al lees ik tegenwoordig nauwelijks kersttijdschriften (door een abonnement waarbij mijn moeder en ik oude tijdschriften ontvangen voor weinig geld zit ik qua magazines nog helemaal in nazomersfeer), het gevoel dat ik aankomende maand allemaal casual/chique/feestelijke feestjes moet aflopen blijft, zeker als ik tijdens het boodschappen doen langs de H&M kom:

Ik bedoel, KIJK DAT DAN! Voor zo’n outfit heb je toch een decemberfeestje nodig? Niet Kerstmis, want dit is echt te casual, maar je kunt hier ook moeilijk mee gaan werken. En je kunt hiermee ook niet wachten tot het maart is, want wie draagt nou zoiets in maart? (Oké, ik zou het doen.) Dit rokje is gewoon gemaakt voor zo’n feest, of misschien alleen maar om het verlangen ernaar aan te wakkeren, daar zie ik de mode-industrie best voor aan.

Ik zou jullie bijna willen smeken om mij uit te nodigen op al jullie decemberfeestjes, maar ik zou waarschijnlijk toch niet komen – iets met allemaal decemberdeadlines.

December is echt de meest verwarrende maand van het jaar.

23 Comments

Filed under kleding en zo, rare wereld

Tagged as , , , ,

by | September 22, 2014 · 18:49

belofteschoenen

schoenen pumps hakken

Leuke pumps zijn dit, hè? Die zijn van mij. Waren van mij. Ik heb ze vorige week weggedaan, allebei tegelijk. Nu heb voor het eerst in tien jaar exact nul paar achterlijk hoge hakken in mijn kast staan.

Niet dat ik ze veel droeg, die pumps, ik hád ze alleen maar. Ze stonden al geruime tijd op een plank te wachten tot er een situatie zou komen waarin ik ze zou dragen. In praktijk was dat alleen tijdens Kerstmis, want dan loop ik toch alleen maar van de bank naar de tafel en weer terug. Bij andere gelegenheden zijn ze levensgevaarlijk.

Want ik kan er dus voor geen meter op lopen, al wilde ik dit zelf nooit toegeven. Ik heb ze in de winkel aangetrokken, ben gaan staan, heb een paar extreem geconcentreerde maar nog steeds wankelende passen gezet en geroepen: “Eigenlijk kan ik er nog best op lopen!” Vervolgens verzekerde ik de getuigen van mijn aankoop dat ik thuis gewoon nog wat ging oefenen en dat alles dan goed ging komen.

En zeg nou eerlijk, als je ze zo ziet staan, dan zijn ze toch ook niet extreem hoog? Ik heb meisjes met hogere hakken over de Dam zien lopen, zonder dat ze op hoefden te kijken van hun telefoon. Als zij dag in dag uit op dit soort schoenen kunnen lopen zonder hun enkelbanden te scheuren, dan moest het mij toch ook wel één avondje per drie maanden lukken? Als zij erop winkelen en dansen en rennen, waarom kan ik er dan niet mee zitten?

Eigenlijk was ik al jaren bewust van het feit dat mijn enkels gewoon niet voor dit soort schoenen zijn gebouwd, en toch bleef ik telkens nieuwe hakken (“Ik kan hier best op lopen”) kopen die mijn oude (“Deze zijn gewoon van slechte kwaliteit”) moesten vervangen. In mijn vorige blog schreef ik dat ik superkritisch ben als ik iets koop, maar dat ben ik niet altijd geweest, en bovendien maken schoenen zwak, en een paar pumps al helemaal. Pumps zijn echte belofteschoenen – je wéét dat je er NU niets mee kunt, maar je wilt ze bewaren voor het moment waarop je eindelijk bent wie je eigenlijk hoort te zijn. Wanneer je een fantastische baan hebt, niet meer zo ontiegelijk awkward bent en je liefdesleven op rolletjes loopt, dan loop jij op pumps. Dat kun je.

Het klinkt misschien mooi, pumps die je vanuit je kast een beter leven beloven, maar in praktijk valt dat tegen. Want ze zeggen vooral dat het je NU nog niet is gelukt. En hoe langer het duurt, hoe minder je gelooft dat de dag zal komen waarop je ze ooit zult dragen. Bovendien nemen ze ruimte in, ruimte die je zou kunnen vullen met schoenen die je wél aantrekt. En dat weegt misschien zwaarder dan dat de belofte licht maakt.

Dus ik heb ze weggedaan. Voor de ruimte die ik hierbij maakte, heb ik direct schoenen gekocht die goed lopen en die ik overal bij kan dragen (had ik echt nodig! Vraag maar aan mijn fysiotherapeut!). Komt mijn droom om een beetje PJ Harvey te zijn na acht jaar eindelijk uit.

lakschoenen laklaarsjes

17 Comments

Filed under kleding en zo

Tagged as , , , ,