Category Archives: leven

oma’s briefjes

Mijn oma schreef vaak briefjes, korte briefjes met niet veel meer dan een voornaam of productnaam. Lisa, chocola, of Lisa, koekjes: dat soort dingen. Toen ze de rest van het potje oploskoffie dat zij en opa tijdens hun vakantie hadden gebruikt aan mij gaf (“Daar drinken we toch nooit meer van”), stond mijn naam op het briefje dat er met plakband op was bevestigd. Vier letters, niets meer.

Als iemand er niet meer is, worden dat soort dingen opeens heel bijzonder. Ik drink ook nooit oploskoffie, dus het potje blijft achterin de kast staan, met het briefje er stevig aan vastgeplakt. Een themanummer van de Margriet over Amsterdam, met het briefje Voor Lisa (streep eronder) 9 straatjes in Amsterdam (streep eronder) ligt ook voor eeuwig tussen mijn verse tijdschriften.

Het is zo raar om briefjes in haar handschrift te zien, in dat sierlijke handschrift (echt een oma-handschrift, kleine priegelletters met enorme lussen, mijn andere oma had dat nog erger, meen ik me te herinneren). Iemand wiens handschrift voor je neus ligt, kan onmogelijk weg zijn. Toch? Iemand die schrijft Lisa, drop en chocola (streep eronder) Thomas, kauwgom (streep eronder) is er toch nog gewoon? Of Lisa (streep eronder) Dit boekje heb ik al lang in huis. Nu mag jij het gebruiken in Amsterdam. Groetjes Oma en Opa (streep eronder)?

Als ik die briefjes zie, is het net alsof ze er gewoon nog is, gewoon nog bij mijn opa in huis, en dadelijk gaan ze gewoon koffie drinken, echte koffie. Of samen boodschappen doen, waarna mijn oma briefjes plakt op het snoep dat ze voor ons heeft gekocht. Door haar handschrift is ze ineens zo dichtbij dat ik haar bijna aan kan raken. En hoewel ik het niet had verwacht, voelt dit behalve raar ook behoorlijk geruststellend.

11 Comments

Filed under leven

hoe het afliep met een heleboel dingen

Hartstikke leuk hoor, zo’n blog, maar die wannabe-afgeronde verhalen van mij zijn vaak verre van voltooid. Velen krijgen nog een staartje. Het overgrote deel is echter niet boeiend genoeg om er een hele post aan te wijden – en dat terwijl ik het toch zo graag met jullie wil delen! Daarom heb ik een heleboel (oké vier maar) updates van oude verhalen verzameld in één nieuwe blog:

Wat betreft mijn constatering dat ik door mijn stage moddervet & doodsaai werd: Dat van dat moddervet worden gaat dus mooi niet door, want ik nam gewoon de doodsimpele tip van mijn goede vriendin Tessa ter harte: niet zoveel eten meenemen, dan kun je ook niet de hele dag door schransen. Joh, dat werkt goed! Hardlopen gaat echter nog steeds niet, dit keer mislukt het omdat ik weer last heb van mijn enkel, huilie huilie. Gelukkig blijf ik wel in beweging, want de laatste tijd is de lift van mijn flat steeds kapot. Had ik al verteld dat ik op de vijftiende verdieping woon? Een beetje saai ben ik trouwens nog steeds, maar dat is omdat ik naast mijn stage aardig druk ben met andere dingen die ik ‘moet’ doen. Ik heb gelukkig wel veel meer energie dan in het begin. Dit dankzij mijn fanatische nieuwe slaapritme. Ik vind het HEERLIJK, iedere dag om half zeven uit bed. Hierdoor slaap ik minder dan ooit (7,5 uur per nacht, ongeveer. Ja, ik ben en blijf een slaapkop) en ik ben eindelijk niet meer altijd maar zo moe!

Wat betreft die kipstuckjes van De Vegetarische Slager die zo ontzettend meh waren: Na die teleurstellende eerste keer had ik nog een half pak over, en omdat die dingen dus vier fokking euro waren, moesten ze op ook. Dit keer deed ik iets meer mijn best om er wat van te maken (en dat terwijl mijn kook-filosofie is: gooi alles bij elkaar en hoop er het beste van): ik sneed ze in kleine stukjes, liet de knoflook dit keer niet aanbranden en smeerde ze flink in met peper. Het was zalig. Omdat de stukjes zo dun gesneden waren, waren ze lekker knapperig, en doordrenkt met knoflook en peper smaakt alles. Nu ik eraan denk, loopt het water me alweer in de mond. Maar goed, in principe had ik dezelfde truc ook met een stuk rubber uit kunnen halen, dus dat probeer ik volgende keer wel.

– Wat betreft mijn nieuwe dekbedovertrek dat geen 109 euro kostte: Kijk hem eens shinen!

– Wat betreft die milieubewuste boodschappennetjes die ik niet durfde te gebruiken in de supermarkt: Sinds ik die blog heb gepost, heb ik nooit meer zonder boodschappen gedaan. En dat gaat prima: niemand doet er ooit moeilijk over. De enige keer dat iemand er überhaupt over begon, was toen de touwtjes van mijn netjes verstrikt waren geraakt in de wielen van mijn boodschappenmandje. Maar ze vroeg er niet bij waar ik ze vandaan had. Dat vond ik dan wel jammer. Ik ben superblij dat ik nooit meer die plastic zakjes hoef te gebruiken. Dat is nog eens een happily ever after.

12 Comments

Filed under leven, metablog

ik wil niet om aandacht vragen of zo

Maar morgen ben ik jarig. Jazeker, morgen word ik 23. Vroeger vond ik het, zodra de grote dag eenmaal was aangebroken, enorm raar dat ik dan ‘ineens’ een jaar ouder was, maar tegenwoordig denk ik al zo lang dat ik bijna 23 ben dat ik eigenlijk al gewoon 23 ben. Schiet lekker op zo.

Eigenlijk hoef ik helemaal geen verjaardagsblog te schrijven, want wat valt erover te vertellen? Het zou een beetje jammerlijk zijn om een post te maken over alles wat ik het afgelopen jaar heb geleerd, want het is net Nieuwjaar geweest dus iedereen is wel een beetje klaar met die ongein. Bovendien heb ik de ultieme verjaardagsblog vorig jaar al geschreven (wat? Vinden jullie mij ook zo bescheiden? Bedankt!), en daar heb ik eigenlijk niets meer aan toe te voegen. Toch schrijf ik lekker weer over mijn geboortejubileum, want ik wil het niet onopgemerkt laten passeren (oké, misschien wil ik dus toch gewoon aandacht). Volgend jaar verzin ik wel iets beters, een winactie of zo, of iets met veel foto’s, maar dan moet ik dit jaar wel echt meer foto’s gaan nemen.

Waar ik ook weer te laat mee ben: het hosselen van cadeautjes namens mijn ouders en grootouders, daar kom ik ook ieder jaar weer mee in de knel omdat ik nu eenmaal nooit iets wil. Daarom kocht ik vandaag bijna een dekbedovertrek van 109 euro, zodat ik minder andere dingen uit hoefde te zoeken, maar toen besloot ik uiteindelijk dat dat toch echt van de zotte was en schafte ik een goedkopere aan, alleen dat verhaal bewaren we voor de volgende keer.

Voor het geval dat het je iets kan schelen wat ik op mijn verjaardag ga doen, dan moet je vooral niet stoppen met lezen: eerst ga ik naar de Jumbo, dan word ik door een woest aantrekkelijke jongeling ontvoerd (oké, ontvoerd: ik kom wel zelf naar de stad toe) om iets te gaan doen waarvan ik nog niet op de hoogte ben gesteld (maar ik denk dat ik het weet! HA!), dan ga ik heel veel eten met deze woest aantrekkelijke jongeling en een aantal teerbeminde vriendinnetjes. Ik kan me geen beter verjaardagsscenario indenken dat deze (misschien de boodschappen weglaten, maar goed, je kunt niet alles hebben), dus met dit vooruitzicht is zelfs mijn laatste dag als 22-jarige alvast erg prettig.

tl;dr Hier mag je me feliciteren

Leave a Comment

Filed under leven

2013 was gewoon heel veel

 photo 2013_0127parijs90028.jpg

En ook nog eens lekker tegenstrijdig.

De eerste maand van 2013 bracht ik nog door in Parijs. Dit was de leukste maand van mijn uitwisseling – deels omdat ik me eindelijk echt op mijn plek begon te voelen, maar ook omdat ik op een paar tentamens na geen les meer had en dus lekker kon dwalen door die zonovergoten straten. Januari was koud, maar kraakhelder.

Soms denk ik: god Lisa, was nou maar een jaar gebleven, er was daar nog zoveel te winnen – maar uiteindelijk was het maar goed ook dat ik gewoon in Nederland was. Bovendien was ik maar wat blij dat ik weer mijn oude Amsterdamse kamer kon betrekken, weer college kon volgen in mijn eigen taal, weer kon afspreken met mijn Nederlandse vrienden en weer bij mijn ouders op de bank kon hangen.

Ook niet onbelangrijk: bijna direct toen ik naar Nederland kwam, kreeg ik nieuw werk, leuk werk met leuke collega’s. Hierdoor moest ik wel na 3,5 jaar afscheid nemen van mijn andere leuke werk en andere leuke collega’s. Nu zal ik het niet missen om telkens naar Rotterdam te moeten reizen om te werken (nu werk ik vanuit huis! Ha! Ha! Ha!) maar ik vond het aardig moeilijk om daar weg te gaan. Toch is het goed, want ik ben heel blij met waar ik nu ben en wat ik nu doe.

Op familie-gebied ging het daarentegen belabberd. Mijn oma’s overleden allebei, iets waar ik nog steeds ontzettend veel moeite mee heb. Daarnaast ging het met de rest ook niet bepaald lekker. Wel een hoogtepunt: dat mijn broer(tje) na wat (veel) gedoe eindelijk zijn vwo-diploma haalde en met de opleiding sportmarketing kon beginnen.

Daarnaast heb twee keer met Dionne een 10 km-run gelopen, waarvan ik één keer (de eerste keer) in een hele mooie tijd rende. Ik heb mijn bachelorscriptie geschreven. Ik heb een aantal bloggers ontmoet. Ik ben naar Thailand gegaan, en toen meteen weer terug. Ik heb Southampton en Londen en Cornwall bezocht. En Parijs, nog een keertje. Vanaf september blog ik echt idioot consequent en ik heb dit nog geen enkele keer verzaakt. Ook zag ik mijn vrienden regelmatig en vinden ze me nog steeds lief (en ik hen ook).

En nu ga ik gauw eens stofzuigen, voordat de oudjaarsvisite komt. Deze visite bestaat uit een bijzonder leuke jongen die ik begin 2013 voor het eerst ontmoet heb. Na maanden en maanden van hopen dat hij mij misschien wellicht ook een klein beetje leuk zou vinden (eventueel), volgden maanden en maanden waarin we elkaar ook daadwerkelijk zagen – en waarin ik erachter kwam dat ik me over mijn vragen niet zoveel zorgen hoefde te maken. Dit mag zo in 2014 nog wel even doorgaan. Graag zelfs.

Leave a Comment

Filed under leven

een veel te lange blogspost over dankbaarheid

En nee, dit verhaal is niet eens zo lang omdat ik hierin tot allerlei inzichten kom, het is gewoon een ordinaire tag. Maar wel een leuke. Femke had ‘m ingevuld en vond dat ik dat ook moest doen, en ja, wie ben ik nou om nee te zeggen tegen Femke (oké, uiteraard had ik het niet gedaan als ik het geen toffe tag had gevonden, en ik vind het best wel een goed idee om eens een keertje stil te staan bij mijn zegeningen, dus bij dezen).

1. A person Op zich zijn er zo’n tien personen voor wie ik om te janken zo dankbaar ben, maar als ik er eentje moet kiezen, ga ik voor mijn vriend. Er is maar weinig waar ik zo gelukkig van word als samen met hem zijn. Hartjes regenbogen alles. Ik ben ontzettend blij dat ik hem heb leren kennen. En dat hij ook met mij wil hangen, natuurlijk. Dat is ook wel een cruciaal punt.

2. A role you’ve played Hier moest ik best wel lang over nadenken, omdat ik ‘rol’ zo’n vaag begrip vind (ik ben gewoon Lisa, bla bla bla) maar ik ben eruit: blogger. Bloggen vind ik het leukste wat er is, omdat ik alles zelf mag bepalen. En stiekem vind ik het ook vet leuk als mensen die ik al jaren niet heb gesproken ineens tegen me zeggen dat ze “stiekem” altijd mijn blog lezen (al is het woord “stiekem” natuurlijk heel misplaatst, blogs zijn er om gelezen te worden. Lurkers, ik ben dol op jullie).

3. A place Het eerste wat me te binnen schiet, is het P.C. Hoofthuis, waar ik altijd college heb. Ik vind dit een beetje ongemakkelijk om toe te geven maar het is gewoon een happy place, zoals James R.S. zou zeggen. Terwijl het echt een megalelijk en onpraktisch gebouw is. Bovendien heb ik tegenwoordig bijna nooit meer les en studeren doe ik altijd thuis omdat ik dan onbeperkt kan vreten. Toch mis ik het altijd als ik er een tijdje niet kom, dus ik ga voor deze plek. Maar als ik nu ineens doodga wil ik niet dat jullie hier mijn as gaan uitstrooien, hoor.

4. An experience Met Babs (die ik daarvoor trouwens [as twee keer ‘in het echt’ had gezien) naar Hamburg vliegen, om een dag lang te wachten op het concert van The Ark, om bij een super awesome awesome (afscheids-)concert te zijn, en dat de band daarna op hun eigen afterparty kwam en dat we praatten over hun albums en over Nederlandse glam rock, totdat ze rond vier uur ‘s ochtends weg moesten, en wij ook – want we moesten het vliegtuig halen.

5. A talent you have Ik kan echt heel snel lezen. Superhandig.

6. A failure Dat ik na een half jaar met mijn studie psychologie ben gestopt. Achteraf denk ik vaak dat ik die studie best wel had gekund en zelfs leuk had gevonden als ik had doorgezet – alleen toen zag ik dat anders. Maar doordat ik ben gestopt kwam ik te werken bij een superleuk bedrijf waar ik 3,5 jaar ben gebleven, ontmoette ik mijn vriendinnen bij mijn huidige studie, en tsja, zijn er direct en indirect allemaal goede dingen gebeurd die anders niet waren gebeurd, waaronder mijn huidige werk en dat ik mon amour heb leren kennen.

7. Words Hallo, nu heb ik meteen de Bee Gees in mijn hoofd. Maar even serieus, ik ga voor alle woorden op het album Lycanthropy van Patrick Wolf. ZO MOOI. Stuk voor stuk. De laatste tijd ben ik heel erg into Pigeon Song – eerst viel dit nummer door de simpelheid een beetje weg tussen de rest van het album, maar toen kwam er ineens een klik en nu VOEL ik het ineens. Ik wil wel een stukje plaatsen, maar een paar zinnen vind ik stom. Dus luister maar het hele nummer jaaaa Patrick Wolf jaaa.

8. A photo

Er zijn een heleboel foto’s waar ik om allerlei redenen dankbaar voor ben, maar deze is bijzonder geschikt omdat het het begin van een nieuwe periode markeert. Deze foto is gemaakt in 2010. Nee, toen had ik geen triljoen onderkinnen, het is gewoon een HEEL onfortuinlijke foto. Toch wil ik hem per se plaatsen, omdat het moment zo bijzonder was: met een stel toffe chicks die elkaar net op hun studie hadden leren kennen, hadden we zo’n beetje voor het eerst bij Eva gegeten in de Bijlmer. Daarna lieten we op het metrostation even een groepsfoto nemen voordat we naar een of ander schoolfeest gingen. Ik kan niet uitleggen hoe blij ik word van deze blije hoofden, zeker in combinatie met die roltrappen daarachter die rechtstreeks naar de hel leidden (grapje, grapje).

9. A memory Het feest dat ik gaf toen ik 21 werd want toen was bijna iedereen die ik erbij wilde hebben samen en het was zo leuk. Voor de foto’s van dat feest ben ik trouwens ook heel dankbaar, maar die kan ik al helemaal niet op internet zetten.

10. An opportunity Dat ik kon gaan wonen waar ik nu woon. Hiervoor woonde ik een tijdje in mijn eentje in een dorp ver buiten Amsterdam waar de bus maar een keer per half uur ging. Nu woon ik in een smerige studentenflat waar mensen zoveel vet door de gootsteen spoelen dat de loodgieter dacht dat we hier ons frituurvet loosden, maar ik heb wel een eigen badkamer en ik ben toch wel heel dankbaar dat ik in Amsterdam woon.

Oké, nu moet ik taggen. Ik tag Mirthe, Myrthe (blog eens wat), Babs, Daan en Brenda.

Leave a Comment

Filed under leven